Psalmul 94
1O, Dumnezeu al răzbunărilor! O, Doamne!
O, Dumnezeu al răzbunărilor, strălucește Tu!
2Ridică‑Te, Judecător al pământului;
răsplătește celor mândri după mândria lor!
3Până când vor triumfa cei răi, Doamne,
până când?
4Ei bolborosesc, vorbesc cu trufie,
toți cei ce săvârșesc nelegiuirea se laudă.
5Îți asupresc poporul, Doamne,
apasă asupra moștenirii Tale.
6Omoară văduva și străinul;
îl ucid pe orfan.
7Ei zic: „Nu vede Domnul!
Dumnezeul lui Iacov nu ia aminte!“
8Luați aminte, voi, oameni fără minte din popor!
Nesăbuiților, când vă veți înțelepți?
9Să nu audă Cel Ce a sădit urechea?
Să nu vadă Cel Ce a întocmit ochiul?
10Să nu mustre oare Cel Ce disciplinează neamurile,
Cel Ce învață pe om cunoașterea?
11Domnul cunoaște gândurile omului;
știe că sunt deșarte.
12Ferice de omul pe care‑l disciplinezi Tu, Doamne,
și pe care‑l înveți din Legea Ta,
13ca să‑l liniștești în zilele cele rele,
până se va săpa groapa celui rău.
14Domnul nu‑Și părăsește poporul,
nici nu‑Și uită moștenirea!
15Căci din nou se va face judecată cu dreptate,
și toți cei cu inima cinstită o vor urma.
16Cine se va ridica pentru mine împotriva răufăcătorilor?
Cine va lua poziție pentru mine
împotriva celor ce săvârșesc nelegiuirea?
17De n‑ar fi fost Domnul ajutorul meu,
foarte curând sufletul meu ar fi locuit în tăcerea morții.
18Când zic: „Mi se clatină piciorul!“,
îndurarea Ta, Doamne, mă sprijină!
19În mulțimea frământărilor mele lăuntrice,
mângâierile Tale îmi încântă sufletul.
20Poate oare un tron corupt20 Lit.: tron al distrugerii. să‑Ți fie aliat,
unul care plăsmuiește necazul prin decret?
21Ei uneltesc21 Lit.: se strâng. împotriva sufletului celui drept
și condamnă sânge nevinovat.
22Domnul este întăritura mea!
Dumnezeul meu este stânca mea de adăpost!
23El le va răsplăti după nelegiuirea lor
și‑i va nimici pentru răutatea lor;
Domnul, Dumnezeul nostru, îi va nimici.
1Here, U bent de enige
die het recht heeft wraak te nemen.
Kom met uw licht naar ons toe.
2U bent de grote rechter van deze aarde.
Sta op en spreek uw oordeel uit
over alle hoogmoedige mensen.
3Hoelang mogen de ongelovigen
nog blij zijn dat zij het wel alleen kunnen, Here?
4Zij spreken smalend en hooghartig,
al die zondaars denken
dat zij het hoogste woord kunnen voeren.
5Zij lopen uw volk onder de voet, Here.
Zij onderdrukken uw land.
6Zij plegen moord en doodslag
onder de vreemdelingen, de weduwen en wezen.
7Zij denken bij zichzelf:
‘De Here ziet het toch niet,
ach, Jakobs God heeft wel iets anders te doen.’
8Laten alle onverstandigen maar eens opletten.
Dwazen, ga uw hersens maar eens gebruiken!
9Denkt u nu echt dat God, die het oor maakte,
Zelf niet horen kan?
Of dat de Maker van het oog
Zelf niets ziet?
10Hij leert de volken hoe zij moeten leven,
daarom zal Hij hen ook straffen.
Hij geeft de mensen immers alles wat zij nodig hebben?
11De Here weet precies wat in de mensen omgaat:
het is allemaal nutteloos.
12Gelukkig is de man die door U wordt getuchtigd, Here.
Die van U onderricht krijgt in uw wetten.
13Hij zal rust ervaren in moeilijke tijden,
zelfs als zijn vijand een val voor hem opzet.
14De Here laat zijn volk niet in de steek,
Hij blijft naar hen omzien.
15Er zal weer eerlijk recht worden gesproken
en alle oprechte mensen zullen zich daarbij aansluiten.
16Wie verdedigt mij tegen deze slechte mensen?
Wie komt voor mij op tegen deze zondaars?
17Als de Here mij niet had geholpen,
had niemand meer iets van mij gehoord.
18Juist toen ik dacht dat ik het niet meer aankon,
ervoer ik de kracht van uw goedheid en liefde, Here.
19Terwijl allerlei gedachten in mij omgingen,
waren het juist uw troostwoorden die mij opbeurden.
20Zou U iets te maken hebben met de plaats waar de zonde zetelt?
Waar men zogenaamd uit eerlijkheid het grootste onheil aanricht?
21Dat soort mensen loert op het leven van de oprechte mensen,
zij veroordelen onschuldigen.
22Maar ik vond mijn toevlucht bij de Here,
Hij was mij tot een burcht.
Mijn God is mijn rots.
23Hij heeft hun het kwaad vergolden.
Hij vernietigde hen in hun zonde.
Hij is de Here, onze God.
