Јовова жалопојка
1Онда је Јов проговорио проклињући дан свог рођења. 2Рекао је:
3„Нек нестане дана у коме сам рођен
и ноћи када је речено: ’Зачело се мушко!’
4У таму нека се окрене тај дан.
Не марио Бог одозго за њега
и светлост га никада не обасјала.
5Зграбили га ноћ и тама најгушћа,
облак га прекрио
и све га помрчине дневне престравиле!
6Нек ноћ ону тама прогута,
нек не буде придодана данима годишњим,
нек не буде убројана месецима!
7Ево, ноћ та јалова нек буде,
повик среће не ушао у њу!
8Проклели је они који дан проклињу,
што су вољни левијатана да буде.
9Нека згасну звезде свитања њенога,
чекајући зору нека је не дочека,
не видела поглед праскозорја;
10јер ми није затворила врата од мајчиног крила
и сакрила није муку од очију мојих.
11Зашто нисам умро у утроби
и скончао из стомака кад сам изашао?!
12Зашто су ме прихватила колена
и зашто груди које сам сисао?
13Јер ја бих сада спокојно лежао,
спавао бих и у миру био
14с царевима и земаљским саветницима,
са онима што су себи обновили развалине;
15с кнезовима што имају злата,
што су сребром куће своје испунили.
16Или зашто нисам био мртворођенче замотано,
или попут дојенчади, што светла видела нису?!
17Тамо злобници престају са злобом,
тамо почивају изнурени.
18Затвореници су заједно спокојни
и не чују повик тлачитељев.
19Тамо су и велики и мали,
а роб се ослободио господара свога.
20Зашто се страдалнику даје светло
и живот људима огорчене душе;
21онима што за смрти жуде, а ње нема,
и траже је више него благо закопано;
22онима који се безмерно радују и ликују
јер су гроб пронашли;
23човеку чији је пут сакривен
и кога је Бог одасвуд заградио?
24Моме јелу претходи јечање моје
и мој се вапај ко вода излива.
25Јер ме снађе чег’ сам се бојао,
сустигло ме од чег’ сам стрепео!
26Немам мира, немам олакшања,
немам почивања, мука ме сустиже.“
O Discurso de Jó
1Depois disso Jó abriu a boca e amaldiçoou o dia do seu nascimento, 2dizendo:
3“Pereça o dia do meu nascimento e a noite em que se disse:
‘Nasceu um menino!’
4Transforme-se aquele dia em trevas,
e Deus, lá do alto, não se importe com ele;
não resplandeça a luz sobre ele.
5Chamem-no de volta as trevas
e a mais densa escuridão3.5 Ou e a sombra da morte;
coloque-se uma nuvem sobre ele
e o negrume aterrorize a sua luz.
6Apoderem-se daquela noite densas trevas!
Não seja ela incluída entre os dias do ano,
nem faça parte de nenhum dos meses.
7Seja aquela noite estéril,
e nela não se ouçam brados de alegria.
8Amaldiçoem aquele dia os que amaldiçoam os dias3.8 Ou o mar
e são capazes de atiçar o Leviatã3.8 Ou monstro marinho.
9Fiquem escuras as suas estrelas matutinas,
espere ele em vão pela luz do sol
e não veja os primeiros raios da alvorada,
10pois não fechou as portas do ventre materno
para evitar que eu contemplasse males.
11“Por que não morri ao nascer
e não pereci quando saí do ventre?
12Por que houve joelhos para me receberem
e seios para me amamentarem?
13Agora eu bem poderia estar deitado em paz
e achar repouso
14junto aos reis e conselheiros da terra,
que construíram para si lugares que agora jazem em ruínas,
15com governantes que possuíam ouro,
que enchiam suas casas de prata.
16Por que não me sepultaram como criança abortada,
como um bebê que nunca viu a luz do dia?
17Ali os ímpios já não se agitam,
e ali os cansados permanecem em repouso;
18os prisioneiros também desfrutam sossego,
já não ouvem mais os gritos do feitor de escravos.
19Os simples e os poderosos ali estão,
e o escravo está livre do seu senhor.
20“Por que se dá luz aos infelizes,
e vida aos de alma amargurada,
21aos que anseiam pela morte e esta não vem,
e a procuram mais do que a um tesouro oculto,
22aos que se enchem de alegria
e exultam quando vão para a sepultura?
23Por que se dá vida àquele
cujo caminho é oculto
e a quem Deus fechou as saídas?
24Pois me vêm suspiros em vez de comida;
meus gemidos transbordam como água.
25O que eu temia veio sobre mim;
o que eu receava me aconteceu.
26Não tenho paz, nem tranquilidade, nem descanso;
somente inquietação”.
