Прощение долгов беднякам
1В народе, среди мужчин и их жен, поднялся сильный ропот на своих братьев-иудеев. 2Некоторые говорили:
– Нас, наших сыновей и наших дочерей много, и чтобы кормиться и жить, нам нужно зерно.
3Другие говорили:
– Нам приходится закладывать свои поля, виноградники и дома, чтобы достать зерна во время голода.
4А были и такие, которые говорили:
– Нам приходится занимать деньги, чтобы платить царю налог на наши поля и виноградники. 5Мы из той же плоти, что и наши соплеменники, и наши сыновья такие же, как у них, но нам приходится отдавать своих сыновей и дочерей в рабство. Некоторые из наших дочерей уже порабощены, но мы бессильны, потому что наши поля и виноградники принадлежат другим.
6Услышав их ропот и эти жалобы, я очень рассердился. 7Обдумав, я обвинил знать и начальствующих. Я сказал им:
– Вы берете проценты со своих братьев!
Из-за них я созвал большое собрание 8и сказал:
– Всеми силами мы выкупали наших братьев-иудеев, которые были проданы язычникам. А теперь вы продаете своих же братьев, которых нам приходится выкупать!
Они молчали, потому что им нечего было сказать.
9Тогда я сказал:
– То, что вы делаете, – нехорошо. Разве вы не должны ходить в страхе нашего Бога, чтобы избежать порицания наших врагов-язычников? 10Я, мои братья и слуги также даем в долг народу деньги и зерно. Давайте прекратим брать проценты! 11Немедленно верните им их поля, виноградники, оливковые рощи и дома, а также проценты, которые вы им назначили, – сотую часть денег, зерна, молодого вина и масла.
12– Мы вернем это, – сказали они, – и не потребуем больше от них ничего. Мы сделаем, как ты говоришь.
Я призвал священников и заставил знать и приближенных дать клятву в том, что они выполнят обещанное. 13Еще я вытряхнул свою одежду и сказал:
– Пусть так же Бог вытряхнет всякого человека, который не сдержит этого обещания, из его дома и добра. Пусть так же этот человек будет вытряхнут и опустошен!
И все общество сказало: «Аминь!»5:13 Аминь – еврейское слово, которое переводится как «да, верно, воистину так» или «да будет так». Также в 8:6., – и прославило Бога.
И народ сделал так, как и обещал.
Неемия подает пример
14Более того, с двадцатого года правления царя Артаксеркса, когда я был назначен наместником в земле иудейской, до его тридцать второго года правления – двенадцать лет5:14 С 445 по 433 гг. до н. э. – ни я, ни братья мои не ели пищи, предназначенной для наместника. 15Прежние наместники, которые были до меня, возложили на народ тяжкое бремя и брали у них сорок шекелей5:15 Около 0,5 кг. серебра, помимо пищи и вина. Даже их слуги помыкали народом. Но я, почитая Бога, так не поступал. 16Напротив, я посвятил себя работам по восстановлению стены. Все мои слуги были собраны туда для работ; мы не покупали5:16 Так в большинстве рукописей древнееврейского текста; в некоторых рукописях, а также в ряде древних переводов: «я не покупал». земель.
17Более того, за моим столом ели сто пятьдесят иудеев и начальствующих, не считая тех, кто приходил к нам из окрестных народов. 18Каждый день у меня готовили одного быка, шесть отборных овец и птицу, а каждые десять дней в изобилии подавали всякого рода вино. Несмотря на это, я никогда не требовал пищи, предназначенной для наместника, потому что и без этого народу приходилось тяжело.
19Вспомни мне во благо, Боже мой, все, что я сделал для этого народа.
Nehemia steunt de armen
1Op een keer begonnen de bewoners van het platteland, mannen zowel als vrouwen, te protesteren tegen hun rijke medeburgers. 2Sommigen hadden namelijk niet genoeg voedsel voor hun kinderen. 3Anderen hadden hun akkers, wijngaarden of huizen moeten verpanden om aan geld voor voedsel te komen. 4Weer anderen hadden geld moeten lenen om belasting te kunnen betalen en als onderpand hadden ze hun akkers en wijngaarden moeten afstaan. 5‘Wij zijn toch hun broeders en onze kinderen zijn toch niet minder dan die van hen,’ protesteerden zij. ‘Maar wij moeten onze kinderen als slaaf verkopen om aan geld te komen. We hebben zelfs al enkele dochters als slavin verkocht. Maar we kunnen hen niet terugkopen, want onze akkers en wijngaarden zijn ook aan die lui verpand.’
6Ik werd erg boos toen ik dit hoorde. 7Nadat ik alles goed had overdacht, ging ik naar die voorname burgers en de bestuurders om hen terecht te wijzen. ‘Wat zijn dat voor een woekerpraktijken?’ vroeg ik. ‘Hoe dúrft u rente te vragen van uw volksgenoten?’ Ik liet de zaak in het openbaar voorkomen 8en tijdens de rechtzitting zei ik: ‘Voorzover we konden, hebben we onze broeders die aan vreemden verkocht waren, losgekocht. Maar nu dwingt u hen opnieuw slaaf te worden. Hoe vaak moeten wij hen nog loskopen?’ De beklaagden wisten niets tot hun verdediging te zeggen. 9Toen vervolgde ik: ‘Wat u doet, is niet goed. U moet eerbied hebben voor God. Wat zullen onze heidense vijanden van ons zeggen? 10Ook wij, mijn broeders en ik, hebben deze mensen geld en voedsel geleend. Laten wij hun die schuld kwijtschelden. 11Geef hun vandaag nog hun akkers, wijngaarden, olijfbomen en huizen terug. En zie af van betaling van rente over geleend geld, van koren, nieuwe wijn of olijfolie.’ 12Ze stemden toe en zeiden: ‘Wij zullen doen wat u zegt. We beloven dat wij alles zullen teruggeven en geen geld of goederen meer zullen vorderen.’ In aanwezigheid van de priesters liet ik hen zweren dat zij hun beloften zouden nakomen. 13Toen schudde ik de zakken van mijn mantel leeg en zei: ‘Zo zal God iedereen leegschudden die zich niet aan deze afspraak houdt, God zal hem uit zijn huis zetten en zijn bezittingen verbeurd verklaren.’ Het hele volk riep ‘Amen’ en loofde de Here. En iedereen hield zich aan zijn woord.
14Ik zou verder willen vermelden dat ik twaalf jaar gouverneur van Juda ben geweest. Mijn ambtsperiode liep van het twintigste tot het tweeëndertigste regeringsjaar van koning Arthahsasta. En al die tijd accepteerden mijn broers en ik geen enkele vorm van salaris van het volk Israël! 15Degenen echter die vóór mij gouverneur waren, legden het volk zware lasten op. Zij eisten dagelijks voedsel en wijn en een bedrag aan geld ter waarde van bijna een halve kilo zilver. Zelfs hun dienaren gedroegen zich als heer en meester over het volk. Maar uit eerbied voor en gehoorzaamheid aan God heb ik zoiets nooit gedaan. 16Ik werkte eveneens aan de herbouw van de stadsmuur zonder er rijker van te worden. Ook van mijn dienaren verlangde ik dat zij de handen uit de mouwen staken. 17En dat terwijl ik regelmatig honderdvijftig Judese leiders te eten had, naast alle bezoekers uit de ons omringende volken! 18Elke dag waren één rund, zes vette schapen en allerlei gevogelte nodig voor de maaltijd. Om de tien dagen moest mijn uitgebreide voorraad wijn worden aangevuld. Toch weigerde ik als gouverneur een bijdrage van het volk te vragen, want het maakte al een moeilijke tijd door.
19O mijn God, vergeet niet wat ik allemaal voor dit volk heb gedaan en zegen mij ervoor.
