Вера римского воина
(Мат. 8:5-13)
1Закончив говорить народу, Иисус отправился в Капернаум. 2Там у одного сотника был болен и лежал при смерти слуга. Сотник очень дорожил этим своим слугой, 3и когда он услышал об Иисусе, то послал к Нему иудейских старейшин с просьбой прийти и исцелить его слугу. 4Старейшины пришли к Иисусу и стали горячо просить Его:
– Этот человек заслуживает Твоей помощи, 5потому что он любит наш народ, и это он построил нам синагогу.
6Иисус пошел с ними. Он уже подходил к дому, когда сотник послал к Нему друзей передать:
– Господи, не утруждай Себя, так как я не достоин, чтобы Ты вошел под крышу моего дома. 7Я и себя не счел достойным прийти к Тебе. Но скажи лишь слово, и мой слуга выздоровеет. 8Ведь и сам я подчиняюсь приказам, и у меня в подчинении тоже есть воины. Я говорю одному: «Ступай!» – и он идет, другому: «Ко мне!» – и тот приходит. Слуге моему говорю: «Сделай это!» – и он делает. 9Иисус, услышав это, удивился и, обернувшись к толпе, шедшей за Ним, сказал:
– Говорю вам, что даже в Израиле Я не встречал такой сильной веры.
10Когда посланные возвратились в дом, они нашли слугу здоровым.
Иисус воскрешает сына вдовы
11Вскоре после этого Иисус пошел в город, называемый Наин, с Ним были Его ученики и много других людей. 12Когда Он подходил к воротам города, из них выносили умершего, единственного сына у матери, а она была вдовой. Вместе с ней из города выходила большая толпа. 13Когда Господь увидел эту женщину, Он сжалился над ней.
– Не плачь, – сказал Он ей.
14Затем Он подошел и прикоснулся к носилкам. Те, кто нес их, остановились, и Иисус сказал:
– Юноша, говорю тебе: встань!
15Умерший сел и начал говорить, и Иисус передал его матери. 16Всех, кто там был, охватил страх, и люди прославляли Бога:
– Великий пророк появился среди нас! Бог посетил Свой народ!
17И молва об Иисусе распространилась по всей Иудее и в окружающих ее землях.
Иисус разрешает сомнения Иоанна
(Мат. 11:2-6)
18Ученики Иоанна рассказали ему обо всех этих событиях. И тогда Иоанн позвал к себе двоих из них 19и послал их к Господу спросить:
– Ты ли Тот, Кто должен прийти, или нам ожидать кого-то другого?
20Они пришли к Иисусу и сказали:
– Иоанн Креститель послал нас к Тебе спросить: Ты ли Тот, Кто должен прийти, или нам ожидать кого-то другого?
21Иисус как раз в это время исцелил множество людей от болезней, недугов, от одержимости злыми духами и многим слепым даровал зрение. 22И Он ответил посланным:
– Пойдите и расскажите Иоанну о том, что вы увидели и услышали: слепые прозревают, хромые ходят, прокаженные очищаются, глухие слышат, мертвые воскресают и бедным возвещается Радостная Весть7:22 См. Ис. 29:18; 35:5-6; 61:1.. 23Блажен тот, кто не усомнится во Мне.
Свидетельство Иисуса об Иоанне Крестителе
(Мат. 11:7-19)
24Когда посланцы Иоанна ушли, Иисус начал говорить народу об Иоанне:
– Что вы ходили смотреть в пустыню? Тростник, колеблемый ветром? 25Тогда что же вы ходили смотреть? Человека, одетого в роскошные одежды? Нет, те, кто одевается в дорогую одежду и живет в роскоши, находятся в царских дворцах. 26Тогда что же вы ходили смотреть? Пророка? Да, и говорю вам, что больше, чем пророка. 27Он тот, о ком написано:
«Вот, Я посылаю перед Тобой Моего вестника,
который приготовит перед Тобой Твой путь»7:27 Мал. 3:1..
28Говорю вам, среди всех рожденных женщинами нет более великого, чем Иоанн. Но наименьший в Божьем Царстве – больше его.
29(И весь народ, и даже сборщики налогов, услышав слова Иисуса, признали Божий путь правым, потому что они приняли крещение Иоанна. 30Фарисеи же и учители Закона, отказавшись принять крещение от него, отвергли Божью волю.)
31– С кем тогда Мне сравнить людей этого поколения? – продолжал Иисус. – На кого они похожи? 32Они как дети, которые сидят на площади и кричат друг другу:
«Мы играли вам на свирели,
а вы не плясали;
мы пели вам похоронные песни,
а вы не плакали».
33Смотрите, вот пришел Иоанн Креститель, не ест хлеба и не пьет вина, и вы говорите: «В нем демон». 34Пришел Сын Человеческий, ест и пьет, и вы говорите: «Вот обжора и пьяница, друг сборщиков налогов и грешников». 35Но мудрость оправдана всеми детьми ее7:35 Существует несколько вариантов толкования этого места, например: 1) правота мудрости видна в жизни тех, кто следует ей; 2) но истинная мудрость не противоречит сама себе. Кроме того, некоторые толкователи полагают, что мудростью здесь назван Сам Иисус (ср.: Прит. 8:22-23; 1 Кор. 1:24)..
Помазание Иисуса дорогим ароматическим маслом
(Мат. 26:6-13; Мк. 14:3-9; Ин. 12:1-8)
36Один из фарисеев пригласил Иисуса к себе на обед. Иисус пришел к нему в дом и возлег у стола. 37В это время одна женщина из этого города, которая была известна как грешница, узнав, что Иисус обедает в доме фарисея, принесла туда алебастровый кувшин, в котором было очень дорогое ароматическое масло. 38Женщина встала сзади у ног Иисуса и, плача, обливала Его ноги слезами. Она стала вытирать Ему ноги своими волосами, целовала их и натирала ароматическим маслом. 39Когда фарисей, пригласивший Иисуса, увидел это, он подумал: «Если бы Этот Человек действительно был пророком, то Он бы знал, что женщина, которая к Нему прикасается, – грешница». 40Тогда Иисус сказал ему:
– Симон, Я хочу тебе что-то сказать.
– Говори, Учитель, – ответил тот.
41– Два человека были должны одному и тому же заимодавцу, – начал Иисус. – Один должен был пятьсот динариев, а другой – пятьдесят. 42И тому, и другому было нечем вернуть долг, и кредитор простил долг им обоим. Кто из них, по-твоему, будет больше любить его?
43Симон ответил:
– Я думаю, тот, кому был прощен больший долг.
– Ты правильно рассудил, – сказал Иисус. 44И, повернувшись к женщине, сказал Симону:
– Ты видишь эту женщину? Я пришел в твой дом, и ты не дал Мне даже воды, чтобы вымыть ноги, а она омыла Мои ноги слезами и вытерла своими волосами! 45Ты даже не поцеловал Меня при встрече, а эта женщина, с тех пор как Я вошел в дом, не перестает целовать Мне ноги. 46Ты не помазал Мне голову маслом, а она драгоценным ароматическим маслом помазала Мне ноги. 47Поэтому Я говорю тебе: ей прощены все грехи, из-за этого она и возлюбила так сильно. А тот, кому мало прощено, и любит мало.
48Потом Иисус сказал женщине:
– Твои грехи прощены.
49Но другие гости, возлежащие за столом, начали переговариваться:
– Кто Он такой, что даже грехи прощает?
50Иисус же сказал женщине:
– Твоя вера спасла тебя, иди с миром.
Wiara żołnierza
1Gdy Jezus skończył nauczać lud, powrócił do Kafarnaum. 2Właśnie wtedy ulubiony sługa pewnego rzymskiego dowódcy poważnie zachorował i był bliski śmierci. 3Gdy dowódca usłyszał o Jezusie, wysłał do Niego kilku przedstawicieli żydowskiej starszyzny z prośbą, aby zechciał przyjść i uzdrowić chorego. 4Spotkawszy Jezusa, gorąco prosili:
—Pomóż mu, bo zasługuje na to. 5Bardzo szanuje nasz naród i nawet własnym kosztem wybudował nam synagogę!
6Jezus wyruszył z nimi w drogę, ale zanim zdołał dotrzeć do domu, dowódca wysłał swoich przyjaciół ze słowami:
7—Panie, nie zadawaj sobie trudu, bo nie jestem godny przyjmować Ciebie w moim domu. Właśnie dlatego sam nie wyszedłem Ci na spotkanie. Wystarczy, że powiesz jedno słowo, a on wyzdrowieje. 8Wiem to, bo sam podlegam władzy i mam pod sobą żołnierzy. Jeśli powiem któremuś: „Idź!”, on idzie, a jeśli powiem któremuś: „Przyjdź tu!”, przychodzi. I gdy powiem słudze: „Wykonać!”, to wykonuje polecenie.
9Słysząc taką odpowiedź, Jezus zdumiał się. Rzekł więc do tłumu:
—Mówię wam: Tak wielkiej wiary nie spotkałem u nikogo w Izraelu!
10Gdy przyjaciele dowódcy wrócili do domu, sługa był już zupełnie zdrowy.
Jezus wskrzesza syna wdowy
11Następnego dnia Jezus udał się wraz z uczniami do miasteczka Nain. Jak zwykle podążał za nimi wielki tłum ludzi. 12Gdy zbliżyli się do bramy miasta, ujrzeli wychodzący stamtąd orszak żałobny. Za zmarłym chłopcem, jedynakiem, szła jego matka, która była wdową, oraz wielu mieszkańców miasteczka. 13Gdy Jezus zobaczył ją, ogarnięty wielkim współczuciem, rzekł do niej:
—Nie płacz!
14Następnie podszedł do trumny i dotknął jej, a niosący ją zatrzymali się.
—Chłopcze!—powiedział. —Wstań!
15I nagle zmarły ożył, usiadł i zaczął rozmawiać, a Jezus powierzył go matce. 16Wtedy strach ogarnął wszystkich, którzy to widzieli. Wielbili Boga i mówili:
—Wielki prorok pojawił się wśród nas! Bóg zatroszczył się dziś o swój lud!
17Wieść o tym cudzie szybko rozeszła się po całej Judei, a nawet poza jej granicami.
Jezus i Jan Chrzciciel
18Również uczniowie Jana Chrzciciela opowiedzieli mu o tym. 19On zaś wysłał do Jezusa dwóch z nich z pytaniem: „Czy to Ty jesteś spodziewanym Mesjaszem, czy też mamy oczekiwać kogoś innego?”. 20Uczniowie ci przybyli do Jezusa i powiedzieli:
—Jan przysłał nas do Ciebie z pytaniem: Czy to Ty jesteś spodziewanym Mesjaszem, czy też mamy oczekiwać kogoś innego?
21A w tym właśnie czasie, Jezus uzdrawiał wielu ludzi z różnych chorób, uwalniał ich od złych duchów, a niewidomym przywracał wzrok.
22—Wracajcie do Jana—odrzekł—i powiedzcie o tym, co usłyszeliście i zobaczyliście: niewidomi widzą, kalecy chodzą, trędowaci odzyskują zdrowie, głusi słyszą, umarli powracają do życia, ubogim głoszona jest dobra nowina. 23Szczęśliwy jest ten, kto nie straci wiary we Mnie.
24Gdy oni odeszli, Jezus zaczął mówić do tłumu o Janie:
—Kogo chcieliście zobaczyć, idąc na pustynię? Kogoś chwiejnego jak trzcina na wietrze? 25Kogo przyszliście obejrzeć? Ładnie ubranego człowieka? Ci, którzy dobrze się ubierają i żyją w przepychu, mieszkają w królewskich pałacach, nie na pustyni. 26A może proroka się spodziewaliście? Zapewniam was, że Jan to nawet ktoś większy niż prorok. 27To o nim mówi Pismo:
„Oto wysyłam przed Tobą mojego posłańca,
który przygotuje dla Ciebie drogę”.
28Mówię wam: Nie urodził się na ziemi człowiek większy od Jana Chrzciciela. A jednak najmniejszy obywatel królestwa Bożego jest większy od niego! 29Wszyscy, którzy słuchali Jana, nawet znani z nieuczciwości poborcy podatkowi, przyznawali, że Boże wymagania są słuszne, i przyjmowali jego chrzest. 30Wyjątek stanowili tylko faryzeusze i przywódcy religijni, którzy odrzucili Bożą drogę i nie chcieli, aby Jan zanurzył ich w wodzie.
31Jezus kontynuował:
—Do kogo można porównać ludzi tego pokolenia? Do kogo są podobni? 32Do bawiących się na placu dzieci, które narzekają na rówieśników:
„Graliśmy wam wesołą melodię,
a nie tańczyliście.
Zagraliśmy smutną,
a nie płakaliście”.
33Gdy pojawił się Jan Chrzciciel, nie pił wina i powstrzymywał się od posiłków. Powiedzieli więc: „Jest opanowany przez demona”. 34Gdy Ja, Syn Człowieczy, jem i piję—mówią: „Co za żarłok i pijak, przyjaciel poborców podatkowych i innych grzeszników!”. 35No cóż, mądrość poznaje się po wypływających z niej czynach.
Jezus namaszczony przez grzeszną kobietę
36Jeden z faryzeuszy zaprosił Jezusa do swojego domu na posiłek. Gdy już zasiedli do stołu, 37pewna kobieta lekkich obyczajów dowiedziała się o miejscu pobytu Jezusa i weszła tam z butelką bardzo drogiego, wonnego olejku. 38Uklękła z płaczem u Jego stóp, a jej łzy kapały na nie. Wtedy własnymi włosami je wytarła, po czym zaczęła całować i namaszczać je olejkiem. 39Widząc to, faryzeusz pomyślał sobie: „Jeśli on nie wie, kim jest ta grzeszna kobieta, która go dotyka, to kiepski z niego prorok”. 40Lecz Jezus, znając jego myśli, rzekł:
—Szymonie, chciałbym ci o czymś opowiedzieć.
—Dobrze, Nauczycielu, powiedz—odparł Szymon.
41—Pewien człowiek miał dwóch dłużników: jeden był mu winien równowartość kilku dni pracy, a drugi kilku godzin. 42Ponieważ żaden z nich nie był w stanie zwrócić pieniędzy, łaskawie darował im dług. Jak myślisz, który z nich będzie mu bardziej wdzięczny?
43—Sądzę, że ten, któremu umorzył większy dług—odpowiedział Szymon.
—Masz rację—potwierdził Jezus.
44Wtedy wskazał Szymonowi kobietę i rzekł:
—Popatrz na nią. Gdy wszedłem do twojego domu, nie podałeś Mi wody do obmycia stóp z kurzu. Ona zaś obmyła je własnymi łzami i otarła włosami. 45Nie przywitałeś Mnie tradycyjnym pocałunkiem, a ona nie przestaje całować moich stóp. 46Nie namaściłeś Mi głowy olejkiem, a ona wylała na moje stopy drogie perfumy. 47Ponieważ wybaczono jej wiele grzechów, okazała wielką miłość. Ten zaś, komu mało się wybacza, okazuje niewielką miłość.
48Do kobiety zaś rzekł:
—Odpuszczam ci grzechy.
49Zaproszeni goście zaczęli wtedy mówić między sobą:
—Za kogo on się uważa, że innym odpuszcza grzechy?
50Jezus natomiast powiedział kobiecie:
—Uwierzyłaś, więc zostałaś ocalona. Odejdź w pokoju.
