Первая речь Иова
Иов проклинает день своего рождения
1После этого Иов заговорил и проклял день, когда он появился на свет. 2Он сказал:
3– Да сгинет день, когда я родился,
и ночь, когда сказали: «Ребенок зачат!»
4Пусть тот день станет тьмой,
пусть Бог с высоты не вспомнит о нем,
пусть свет в тот день не сияет.
5Пусть он достанется мраку и мгле,
пусть будет затянут тучей,
пусть тьма его свет затмит.
6Пусть той ночью владеет тьма,
пусть не сочтется она в днях года
и не войдет ни в один из месяцев.
7Пусть та ночь будет бесплодной,
и не раздастся в ней крик радости.
8Пусть проклянут эту ночь те, кто проклинают дни3:8 Или: «море».,
те, кто способен разбудить Левиафана3:8 Левиафан – морское чудовище, символ враждебных Богу сил. Иов призывает чародеев пробудить Левиафана, чтобы тот проглотил ночь его зачатия и день его рождения..
9Пусть померкнут звезды на ее заре;
пусть ждет она утра и не дождется,
не увидит первых лучей рассвета,
10за то, что не затворила дверей материнского чрева
и не скрыла от моих глаз горе.
11Почему не погиб я при родах
и не умер сразу же после рождения?
12Зачем меня держали на коленях3:12 Речь может идти либо о коленях матери, кормящей своего младенца, либо отца или деда, которые, по древнему обычаю, брали на колени новорожденного, этим признавая его своим потомком и членом семьи (см. Быт. 50:23).
и вскармливали грудью?
13Я лежал бы сейчас в мире,
спал бы себе спокойно
14среди царей и мудрецов земли,
которые строили себе то, что ныне в руинах,
15среди правителей, у которых было золото,
и которые свои дома наполнили серебром.
16Почему не зарыли меня как мертворожденного,
как младенца, который не увидел света?
17Там прекращается суета неправедных,
и утомленные находят покой.
18Там отдыхают вместе пленники
и не слышат криков смотрителя.
19Там и малый, и великий равны
и слуга свободен перед господином.
20На что дан страдальцу свет,
и жизнь – тому, чья душа скорбит,
21тому, кто ждет смерти, но она не идет,
даже если он ищет ее усердней, чем клад,
22тому, кто с радостью и ликованием
обрел бы могилу?
23Зачем дана жизнь тому,
чей путь сокрыт,
тому, перед кем поставил преграду Бог?
24Вздохи мои вместо еды;
льются стоны мои, как вода.
25Чего я боялся, то и произошло;
чего страшился, то со мной и случилось.
26Нет мне ни мира, ни покоя;
нет мне отдыха, настала смута.
Job vervloekt zijn geboortedag
1Ten slotte verbrak Job het stilzwijgen en vervloekte de dag van zijn geboorte.
2-3 ‘Vervloekt is de dag waarop ik werd geboren,’ zei hij, ‘en ook de nacht waarin men zei: “We hebben een zoon!”
4Laat die dag voor altijd worden vergeten. Laat hem in de eeuwige duisternis verdwijnen, laat God die dag vergeten.
5Ja, laat de duisternis hem maar opslokken, hem overschaduwen met een donkere wolk en laat de zwartheid zijn licht overheersen.
6Laat hem maar van de kalender verdwijnen, zodat hij nooit meer wordt beschouwd als een dag van die maand in dat jaar!
7Laat het een doodse en vreugdeloze nacht zijn.
8Laten de geoefende vervloekers, die het zelfs wagen het zeemonster Leviatan op te hitsen, hem maar vervloeken.
9Laat de sterren van die nacht verdwijnen en laat hem verlangen naar het morgenlicht zonder het ooit te zien.
10Vervloek hem, omdat hij mijn moeders schoot niet gesloten hield en mij geboren liet worden, zodat ik nu al deze ellende met mijn eigen ogen moet zien.
11Waarom ben ik niet dood ter wereld gekomen of tijdens de geboorte gestorven?
12Waarom hebben knieën mij opgewacht, waarom borsten om mij te voeden?
13Was ik maar bij mijn geboorte gestorven, dan zou ik nu van de rust genieten
14-15 en zou ik in vrede liggen naast koningen en machthebbers die paleizen bouwden die nu in puin liggen, en naast vorsten die ooit schatkamers vol zilver en goud bezaten.
16Och, was ik maar een miskraam geweest, een kind dat nooit het levenslicht zag.
17Want in de dood maken de goddelozen geen moeilijkheden meer en hebben de vermoeiden rust.
18Daar komen zelfs de gevangenen tot rust, omdat er geen gevangenbewaarder is die hen dwarszit.
19Rijk en arm zijn daar gelijk en de slaaf is daar uiteindelijk vrij van zijn meester.
20-21 Waarom geeft God ongelukkigen licht en bedroefden leven, terwijl zij verlangen naar een dood die maar niet komen wil? Zij zoeken die dood meer dan verborgen schatten.
22Wat een vreugdevolle bevrijding als zij ten slotte toch sterven.
23Waarom laat God iemand geboren worden wiens leven uitzichtloos is, voor wie geen ontsnapping mogelijk is?
24Ik kan niet eten, want mijn keel zit dicht van het zuchten, mijn klachten vloeien als water over mijn lippen.
25Wat ik altijd heb gevreesd, is nu gebeurd.
26Ik vind geen vrede en geen stilte, rust ken ik niet, alleen ellende.’
