Intervención de Eliú
1Al ver los tres amigos de Job que este se consideraba un hombre justo, dejaron de responderle. 2Pero Eliú, hijo de Baraquel de Buz, de la familia de Ram, se enojó mucho con Job, porque se justificaba más a sí mismo que a Dios. 3También se enojó con los tres amigos porque no habían logrado refutar a Job y sin embargo lo habían condenado. 4Ahora bien, Eliú había estado esperando antes de dirigirse a Job, porque ellos eran mayores de edad; 5pero, al ver que los tres amigos no tenían ya nada que decir, se encendió su enojo.
6Y habló Eliú, hijo de Baraquel de Buz:
Primer discurso de Eliú
«Yo soy muy joven
y ustedes ancianos,
por eso me sentía muy temeroso
de expresarles mi opinión.
7Y me dije: “Que hable la voz de la experiencia;
que demuestren los ancianos su sabiduría”.
8Pero lo que da entendimiento al hombre es el espíritu32:8 espíritu. Alt. Espíritu; también en v. 18. que en él habita;
¡es el aliento del Todopoderoso!
9No son los ancianos32:9 ancianos. Alt. muchos, o grandes. los únicos sabios
ni es la edad la que hace entender lo que es justo.
10»Les ruego, por tanto, que me escuchen,
pues yo también tengo que expresarles mi opinión.
11Mientras hablaban, me propuse esperar
y escuchar sus razonamientos;
mientras buscaban las palabras,
12les presté toda mi atención.
Pero no han podido probar que Job esté equivocado;
ninguno ha respondido a sus argumentos.
13No vayan a decirme: “Hemos hallado la sabiduría;
que lo refute Dios y no los hombres”.
14Ni Job se ha dirigido a mí
ni yo he de responderle como ustedes.
15»Job, tus amigos están desconcertados;
no pueden responder, les faltan las palabras.
16¿Y voy a seguir esperando ante su silencio,
ante su falta de respuesta?
17Yo también tengo algo que decir
y voy a exponer mi saber.
18Palabras no me faltan;
el espíritu que hay en mí me obliga a hablar.
19Estoy como vino embotellado
en odre nuevo a punto de estallar.
20Tengo que hablar y desahogarme;
tengo que abrir la boca y dar respuesta.
21No favoreceré a nadie
ni halagaré a ninguno;
22Yo no sé adular a nadie;
si lo hiciera, mi Creador muy pronto me castigaría.
ئەلیهو
1ئیتر ئەو سێ پیاوە وازیان لە وەڵامدانەوەی ئەیوب هێنا، چونکە ئەو خۆی بە ڕاست دەزانی. 2بەڵام ئەلیهوی کوڕی بەرەخێلی بووزی لە هۆزی ڕام لە ئەیوب تووڕە بوو. تووڕەیی جۆشا، چونکە ئەیوب خۆی بە بێتاوان دادەنا و گلەیی لە خودا دەکرد. 3لە سێ هاوڕێکەشی تووڕە بوو، چونکە لەگەڵ ئەوەی نەیاندەتوانی بە هیچ شێوەیەک بەرپەرچی ئەیوب بدەنەوە، ئەیوبیان تاوانبار کرد. 4ئەلیهوش لەسەر ئەیوب ئارامی گرت، چونکە ئەوان لەو بە تەمەنتر بوون. 5کاتێک ئەلیهو بینی هیچ وەڵامێک لە دەمی ئەو سێ پیاوەدا نییە، تووڕە بوو.
6ئیتر ئەلیهوی کوڕی بەرەخێلی بووزی وەڵامی دایەوە:
«من تەمەنم کەمە و
ئێوەش پیرن؛
لەبەر ئەوە نەوێرام و ترسام
بیروڕای خۆمتان پێ بڵێم.
7گوتم: ”با تەمەن قسە بکات و
با زۆری ساڵان دانایی ڕابگەیەنن.“
8بەڵام ڕۆحی مرۆڤ هەناسەی خودای هەرە بەتوانایە،
ئەوە کە تێگەیشتن بە مرۆڤ دەبەخشێت.
9تەنها ئەوانەی تەمەن درێژن دانا نین و
تەنها پیران نین کە لە دادوەری تێدەگەن.
10«لەبەر ئەوە دەڵێم: گوێم لێ بگرن؛
منیش بیروڕای خۆم ڕادەگەیەنم.
11ئەوەتا من ئارامم گرت لەسەر قسەکانتان،
گوێم شل کرد بۆ بەهانەکانتان؛
هەتا قسەکانتان تاقی کردەوە
12لێتان وردبوومەوە.
بەڵام کەستان بەڵگەتان لە دژی بەهانەی ئەیوب نەهێنایەوە و
وەڵامی بەهانەکانی ئەوتان نەدایەوە.
13لەبەر ئەوە مەڵێن: ”داناییمان دۆزییەوە؛
با خودا بەرپەرچی ئەیوب بداتەوە، نەک مرۆڤ.“
14ئەیوب قسەکانی ئاراستەی من نەکردووە و
منیش بە قسەکانی ئێوە وەڵامی نادەمەوە.
15«واقیان وڕماوە و هیچ وەڵامیش نادەنەوە؛
قسەیان لێ داماڵرا.
16ئێستا کە بێدەنگن، ئایا دەبێت چاوەڕێ بکەم،
کە لەوێ ڕادەوەستن بەبێ وەڵام؟
17ئێستا منیش بەشی خۆم وەڵام دەدەمەوە؛
منیش بیروڕای خۆم ڕادەگەیەنم،
18چونکە پڕم لە قسەکردن و
ڕۆحی ناخم تەنگاوم دەکات؛
19ئەوەتا ناخم وەک شەرابێکە سەرەکەی نەکرابێتەوە،
وەک مەشکەیەکی نوێیە خەریکە بدڕێت.
20قسە دەکەم با ئاهێکم بەبەردا بێتەوە؛
لێوەکانم دەکەمەوە و وەڵام دەدەمەوە.
21لایەنگری کەس ناکەم و
مەرایی هیچ کەسێکیش ناکەم؛
22چونکە زمانلووسی نازانم
جارێ دروستکەرەکەم نامبات.
