Job speaks
1After this, Job opened his mouth and cursed the day of his birth. 2He said:
3‘May the day of my birth perish,
and the night that said, “A boy is conceived!”
4That day – may it turn to darkness;
may God above not care about it;
may no light shine on it.
5May gloom and utter darkness claim it once more;
may a cloud settle over it;
may blackness overwhelm it.
6That night – may thick darkness seize it;
may it not be included among the days of the year
nor be entered in any of the months.
7May that night be barren;
may no shout of joy be heard in it.
8May those who curse days3:8 Or curse the sea curse that day,
those who are ready to rouse Leviathan.
9May its morning stars become dark;
may it wait for daylight in vain
and not see the first rays of dawn,
10for it did not shut the doors of the womb on me
to hide trouble from my eyes.
11‘Why did I not perish at birth,
and die as I came from the womb?
12Why were there knees to receive me
and breasts that I might be nursed?
13For now I would be lying down in peace;
I would be asleep and at rest
14with kings and rulers of the earth,
who built for themselves places now lying in ruins,
15with princes who had gold,
who filled their houses with silver.
16Or why was I not hidden away in the ground like a stillborn child,
like an infant who never saw the light of day?
17There the wicked cease from turmoil,
and there the weary are at rest.
18Captives also enjoy their ease;
they no longer hear the slave driver’s shout.
19The small and the great are there,
and the slaves are freed from their owners.
20‘Why is light given to those in misery,
and life to the bitter of soul,
21to those who long for death that does not come,
who search for it more than for hidden treasure,
22who are filled with gladness
and rejoice when they reach the grave?
23Why is life given to a man
whose way is hidden,
whom God has hedged in?
24For sighing has become my daily food;
my groans pour out like water.
25What I feared has come upon me;
what I dreaded has happened to me.
26I have no peace, no quietness;
I have no rest, but only turmoil.’
คำกล่าวของโยบ
1ต่อมาโยบเอ่ยปากสาปแช่งวันที่เขาเกิดมา 2เขากล่าวว่า
3“หากเป็นไปได้ ขอให้วันที่ข้าเกิดมาและคืนที่พวกเขาพูดกันว่า
‘เด็กชายคนหนึ่งเกิดมาแล้ว!’ พินาศเถิด
4ขอให้วันนั้นกลับกลายเป็นความมืด
ขอพระเจ้าเบื้องบนอย่าใส่พระทัยกับวันนั้น
อย่าให้มีแสงใดๆ ส่องในวันนั้น
5ขอให้ความมืดและเงาดำ3:5 หรือและเงาแห่งความตายครอบคลุมมันไว้
ขอให้เมฆปกคลุมเหนือมัน
ขอให้ความมืดบดบังแสงสว่างของวันนั้น
6ขอให้ความมืดกลืนค่ำคืนที่ข้าได้เกิดมานั้น
ขอให้ลบวันนั้นออกจากปฏิทิน
อย่านับมันเข้ากับวันหรือเดือนใดๆ อีกเลย
7ขอให้คืนนั้นเป็นหมัน
อย่าให้ได้ยินเสียงโห่ร้องยินดี
8ขอให้ผู้มีอาคมสาปแช่งวันทั้งหลาย3:8 หรือสาปแช่งทะเล
ผู้พร้อมจะปลุกเรียกเลวีอาธาน3:8 คือ สัตว์ทะเลขนาดมหึมา
ขึ้นมาสาปแช่งวันนั้น
9ขอให้ดาวรุ่งในเช้านั้นอับแสงไป
ขอให้ความหวังที่จะได้เห็นแสงสว่างนั้นสูญเปล่า
และไม่มีวันได้เห็นแสงอรุณ
10จงสาปแช่งวันนั้น เพราะมันไม่ยอมปิดครรภ์มารดาของข้า
ปล่อยให้ข้าเกิดมารู้เห็นความทุกข์นี้
11“ทำไมหนอข้าจึงไม่ตายตั้งแต่เกิด?
ทำไมไม่สิ้นลมตั้งแต่คลอด?
12ทำไมหนอจึงมีตักที่รองรับข้าไว้
มีอ้อมอกที่เลี้ยงดู?
13ไม่เช่นนั้นป่านนี้ข้าคงได้นอนอย่างสงบ
ข้าคงได้หลับและพักอย่างสบาย
14กับบรรดากษัตริย์และที่ปรึกษาของโลก
ผู้สร้างสถานที่สำหรับตนซึ่งบัดนี้ปรักหักพัง
15กับบรรดาผู้ครอบครอง
ซึ่งมีเงินทองเต็มบ้าน
16ทำไมหนอข้าจึงไม่ถูกดินกลบหน้าเหมือนทารกที่ตายตั้งแต่ยังไม่คลอด
ที่ไม่เคยเห็นเดือนเห็นตะวัน?
17ที่นั่นคนชั่วหยุดวุ่นวาย
และคนเหนื่อยอ่อนก็ได้พักสงบ
18เชลยอยู่อย่างสบาย
ไม่ได้ยินเสียงตะคอกจากนายทาสอีกต่อไป
19ทั้งผู้ใหญ่ผู้น้อยอยู่ที่นั่น
และทาสก็เป็นอิสระจากนาย
20“ทำไมหนอจึงยังให้แสงสว่างแก่ผู้ที่ทุกข์ลำเค็ญ
และให้ชีวิตแก่ผู้ที่ขมขื่นในดวงวิญญาณ?
21แก่ผู้ที่กระหายหาความตายแต่ไม่พบ
ทั้งๆ ที่เขาเสาะหามันยิ่งกว่าขุมทรัพย์ที่ซ่อนอยู่
22ผู้เต็มไปด้วยความเปรมปรีดิ์
และชื่นชมยินดีเมื่อพวกเขาได้ไปถึงหลุมฝังศพ
23ทำไมยังให้ชีวิต
กับชายจนตรอก
ผู้ที่พระเจ้าทรงปิดทางออกของชีวิตไว้?
24เพราะการทอดถอนใจมาถึงข้าแทนข้าวปลาอาหาร
เสียงครวญครางของข้าพรั่งพรูออกมาเหมือนสายน้ำ
25สิ่งที่ข้ากลัวได้มาถึงข้า
สิ่งที่ข้าหวาดหวั่นเกิดขึ้นกับข้าแล้ว
26ข้าไม่มีสันติสุข ไม่มีความสงบ
ข้าไม่ได้พักผ่อน มีแต่ความวุ่นวายเท่านั้น”
