Psalm 78
A maskilTitle: Probably a literary or musical term of Asaph.
1My people, hear my teaching;
listen to the words of my mouth.
2I will open my mouth with a parable;
I will utter hidden things, things from of old—
3things we have heard and known,
things our ancestors have told us.
4We will not hide them from their descendants;
we will tell the next generation
the praiseworthy deeds of the Lord,
his power, and the wonders he has done.
5He decreed statutes for Jacob
and established the law in Israel,
which he commanded our ancestors
to teach their children,
6so the next generation would know them,
even the children yet to be born,
and they in turn would tell their children.
7Then they would put their trust in God
and would not forget his deeds
but would keep his commands.
8They would not be like their ancestors—
a stubborn and rebellious generation,
whose hearts were not loyal to God,
whose spirits were not faithful to him.
9The men of Ephraim, though armed with bows,
turned back on the day of battle;
10they did not keep God’s covenant
and refused to live by his law.
11They forgot what he had done,
the wonders he had shown them.
12He did miracles in the sight of their ancestors
in the land of Egypt, in the region of Zoan.
13He divided the sea and led them through;
he made the water stand up like a wall.
14He guided them with the cloud by day
and with light from the fire all night.
15He split the rocks in the wilderness
and gave them water as abundant as the seas;
16he brought streams out of a rocky crag
and made water flow down like rivers.
17But they continued to sin against him,
rebelling in the wilderness against the Most High.
18They willfully put God to the test
by demanding the food they craved.
19They spoke against God;
they said, “Can God really
spread a table in the wilderness?
20True, he struck the rock,
and water gushed out,
streams flowed abundantly,
but can he also give us bread?
Can he supply meat for his people?”
21When the Lord heard them, he was furious;
his fire broke out against Jacob,
and his wrath rose against Israel,
22for they did not believe in God
or trust in his deliverance.
23Yet he gave a command to the skies above
and opened the doors of the heavens;
24he rained down manna for the people to eat,
he gave them the grain of heaven.
25Human beings ate the bread of angels;
he sent them all the food they could eat.
26He let loose the east wind from the heavens
and by his power made the south wind blow.
27He rained meat down on them like dust,
birds like sand on the seashore.
28He made them come down inside their camp,
all around their tents.
29They ate till they were gorged—
he had given them what they craved.
30But before they turned from what they craved,
even while the food was still in their mouths,
31God’s anger rose against them;
he put to death the sturdiest among them,
cutting down the young men of Israel.
32In spite of all this, they kept on sinning;
in spite of his wonders, they did not believe.
33So he ended their days in futility
and their years in terror.
34Whenever God slew them, they would seek him;
they eagerly turned to him again.
35They remembered that God was their Rock,
that God Most High was their Redeemer.
36But then they would flatter him with their mouths,
lying to him with their tongues;
37their hearts were not loyal to him,
they were not faithful to his covenant.
38Yet he was merciful;
he forgave their iniquities
and did not destroy them.
Time after time he restrained his anger
and did not stir up his full wrath.
39He remembered that they were but flesh,
a passing breeze that does not return.
40How often they rebelled against him in the wilderness
and grieved him in the wasteland!
41Again and again they put God to the test;
they vexed the Holy One of Israel.
42They did not remember his power—
the day he redeemed them from the oppressor,
43the day he displayed his signs in Egypt,
his wonders in the region of Zoan.
44He turned their river into blood;
they could not drink from their streams.
45He sent swarms of flies that devoured them,
and frogs that devastated them.
46He gave their crops to the grasshopper,
their produce to the locust.
47He destroyed their vines with hail
and their sycamore-figs with sleet.
48He gave over their cattle to the hail,
their livestock to bolts of lightning.
49He unleashed against them his hot anger,
his wrath, indignation and hostility—
a band of destroying angels.
50He prepared a path for his anger;
he did not spare them from death
but gave them over to the plague.
51He struck down all the firstborn of Egypt,
the firstfruits of manhood in the tents of Ham.
52But he brought his people out like a flock;
he led them like sheep through the wilderness.
53He guided them safely, so they were unafraid;
but the sea engulfed their enemies.
54And so he brought them to the border of his holy land,
to the hill country his right hand had taken.
55He drove out nations before them
and allotted their lands to them as an inheritance;
he settled the tribes of Israel in their homes.
56But they put God to the test
and rebelled against the Most High;
they did not keep his statutes.
57Like their ancestors they were disloyal and faithless,
as unreliable as a faulty bow.
58They angered him with their high places;
they aroused his jealousy with their idols.
59When God heard them, he was furious;
he rejected Israel completely.
60He abandoned the tabernacle of Shiloh,
the tent he had set up among humans.
61He sent the ark of his might into captivity,
his splendor into the hands of the enemy.
62He gave his people over to the sword;
he was furious with his inheritance.
63Fire consumed their young men,
and their young women had no wedding songs;
64their priests were put to the sword,
and their widows could not weep.
65Then the Lord awoke as from sleep,
as a warrior wakes from the stupor of wine.
66He beat back his enemies;
he put them to everlasting shame.
67Then he rejected the tents of Joseph,
he did not choose the tribe of Ephraim;
68but he chose the tribe of Judah,
Mount Zion, which he loved.
69He built his sanctuary like the heights,
like the earth that he established forever.
70He chose David his servant
and took him from the sheep pens;
71from tending the sheep he brought him
to be the shepherd of his people Jacob,
of Israel his inheritance.
72And David shepherded them with integrity of heart;
with skillful hands he led them.
Salmo 7878:0 Salmo 78 Ang ulohan sa Hebreo: Ang “maskil” ni Asaf.
Ang Paggiya sa Dios sa Iyang mga Katawhan
1Mga katagilungsod,78:1 Mga katagilungsod: o, Mga katawhan ko. pamatia ninyo ang akong mga katudloanan.
2Tudloan ko kamo pinaagi sa sambingay.
Suginlan ko kamo sa mga tinagong mga kamatuoran kaniadto
3nga nadungog na nato ug nahibaloan,
tungod kay gisugilon na kini kanato sa atong mga katigulangan.
4Dili nato kini itago sa atong mga kabataan;
isugilon nato kini sa mosunod nga mga henerasyon.
Suginlan nato sila sa gahom sa Ginoo ug sa iyang dalaygon ug katingalahang mga buhat.
5Gihatagan niya ug kasugoan ang katawhan sa Israel nga mga kaliwat ni Jacob.
Gimandoan niya ang atong mga katigulangan nga itudlo kini sa ilang mga kabataan,
6aron ang sunod nga mga henerasyon makahibalo usab niini,
ug ikatudlo usab nila kini sa ilang mga kabataan.
7Pinaagi niini mosalig sila sa Dios ug dili nila kalimtan ang iyang gipanghimo,
ug tumanon nila ang iyang mga sugo.
8Dili sila mahisama sa ilang mga katigulangan nga mga gahig ulo, masinupakon, dili matinud-anon sa Dios, ug dili maunongon kaniya.
9Ang mga sundalo sa Efraim, bisan sangkap sa mga pana, nangatras sa panahon sa gira.
10Wala nila tumana ang ilang kasabotan sa Dios;
wala nila sunda ang iyang kasugoan.
11Gikalimtan nila ang katingalahang mga buhat nga iyang gipakita kanila.
12Naghimo ang Dios ug milagro didto sa Zoan, sa yuta sa Ehipto
ug nakita kini sa atong78:12 atong: sa Hebreo, ilang, nga mao ang mosunod nga henerasyon. Tan-awa ang bersikulo 6-8. mga katigulangan.
13Gitunga niya ang dagat ug gipalatas sila;
gihimo niya ang tubig nga daw mga paril.
14Sa adlaw, gigiyahan niya sila pinaagi sa panganod,
ug sa gabii, gigiyahan niya sila pinaagi sa kahayag sa kalayo.
15Gipaliki niya ang mga bato sa kamingawan ug miagas ang tubig.
Gipatuyangan niya silag inom sa tubig nga daw sa naggikan sa kinahiladman sa yuta.
16Gipabuhagay niya ang tubig gikan sa bato, ug midagayday kini nga daw suba.
17Apan ang atong mga katigulangan nagpadayon sa pagpakasala batok kaniya.
Didto sa kamingawan misukol sila sa Labing Halangdong Dios.
18Gituyo nila ang pagsulay sa Dios pinaagi sa pagpangayo sa gipangandoy nila nga kalan-on.
19Giinsulto nila ang Dios pinaagi sa pag-ingon, “Makapakaon ba ang Dios kanato sa kamingawan?
20Tinuod nga gihapak niya ang bato ug mibuhagay ang tubig,
apan makahatag ba siyag pan ug karne kanato nga iyang katawhan?”
21Busa napungot ang Ginoo sa pagkadungog niya niini.
Sa iyang kasuko sa mga Israelinhon, nga mga kaliwat ni Jacob, giataki niya sila pinaagi sa kalayo.
22Kay wala silay pagtuo kaniya, ug wala sila mosalig nga luwason niya sila.
23Apan bisan pa niana, gimandoan niya ang langit nga moabli,
24ug gipaulanan niya sila ug pagkaon nga gitawag ug manna.
Gihatag niya kanila ang pagkaon nga gikan sa langit aron ilang kan-on.
25Mikaon silang tanan sa pagkaon sa mga anghel.
Gipadad-an sila sa Dios ug abunda nga pagkaon.
26Gipahuyop sa Dios ang hangin nga gikan sa sidlakan ug sa habagatan pinaagi sa iyang gahom.
27Ug gipadagsaan niya sila ug mga langgam nga sama kadaghan sa balas sa baybayon.
28Gipatugpa niya kini sa palibot sa ilang mga tolda didto sa ilang kampo.
29Busa mikaon sila ug nangabusog, kay gihatag sa Dios kanila ang ilang gipangandoy.
30Apan samtang nangaon pa sila ug wala pa matagbaw,
31nasuko ang Dios kanila.
Gipamatay niya ang himsog ug kusgang mga batan-on sa Israel.
32Bisan pa niining tanan niyang gipanghimo, nagpadayon sila pagpakasala. Bisan sa mga milagro nga iyang gipangbuhat, wala sila motuo kaniya.
33Busa gitapos niya ang ilang kinabuhi pinaagi sa kalit nga kalaglagan.
34Sa dihang gipatay niya ang uban kanila, ang nahibilin nangandoy kaniya.
Naghinulsol sila ug midangop kaniya.
35Nahinumdom sila nga ang Labing Halangdong Dios mao ang ilang salipdanan nga bato ug manluluwas.
36Apan kutob lang sa baba ang ilang gipanulti; ug namakak sila.
37Dili sila maunongon kaniya;
wala sila nagmatinumanon sa kasabotan nga gihatag sa Dios kanila.
38Apan bisan pa niini, maloloy-on ang Dios.
Gipasaylo niya ang ilang mga sala ug wala niya sila laglaga.
Sa daghang higayon gipugngan niya ang iyang kasuko bisan labihan na gayod ang iyang kapungot.
39Nahinumdoman niya nga sila mga tawo lamang nga lumalabay sama sa hangin.
40Sa makadaghang higayon gisupak ug gipasubo nila ang Dios didto sa kamingawan.
41Kanunay nila siyang gisulayan;
gipasakitan gayod nila ang pagbati sa Balaang Dios sa Israel.
42Gikalimtan nila ang iyang gahom nga gipakita sa dihang giluwas niya sila sa ilang mga kaaway,
43ug ang gihimo niya nga mga milagro ug katingalahang mga buhat didto sa Zoan, sa yuta sa Ehipto.
44Gihimo niyang dugo ang mga suba sa mga Ehiptohanon,
ug tungod niini dili sila makainom.
45Nagpadala siya ug labihan kadaghang mga langaw sa pagpaantos kanila,
ug mga baki sa pagdaot sa ilang mga yuta.
46Gipakaon niya sa mga dulon ang ilang mga tanom ug mga abot.
47Gipamatay niya ang ilang mga ubas ug mga kahoy nga igos pinaagi sa ulan nga ice.
48Gipamatay niya ang ilang mga hayop pinaagi sa kilat ug sa pagpaulan ug ice.
49Tungod sa iyang labihan nga kasuko kanila,
gipadad-an niya sila ug mga anghel sa paglaglag kanila.
50Wala niya pugngi ang iyang kasuko;
wala niya sila luwasa sa kamatayon,
kondili gipamatay hinuon niya sila pinaagi sa mga katalagman.
51Gipamatay niya ang tanang kamagulangang anak nga lalaki sa Ehipto—ang lugar sa mga kaliwat ni Ham.
52Unya gipagawas niya gikan sa Ehipto ang iyang katawhan nga daw panon sa mga karnero,
ug gigiyahan niya sila sa kamingawan.
53Giubanan niya sila, busa wala sila mahadlok.
Apan ang ilang mga kaaway nangalumos sa dagat.
54Gidala niya sila sa yuta nga iyang gigahin, didto sa bukid nga iyang giilog pinaagi sa iyang gahom.
55Giabog niya ang mga lumulupyo didto pahilayo sa iyang katawhan,
ug gibahin-bahin niya ang maong yuta sa mga tribo sa Israel aron ilang panag-iyahan,
ug gipapuyo niya sila didto.
56Apan gisulayan nila ang Labing Halangdong Dios ug misupak sila kaniya.
Wala nila tumana ang iyang mga sugo.
57Nagpahilayo sila ug nagluib sa Dios sama sa ilang mga katigulangan.
Dili sila kasaligan sama sa depektado nga pana.
58Gipapangabugho ug gipalagot nila ang Dios tungod sa ilang mga simbahanan diha sa habog nga mga dapit ug sa ilang mga dios-dios.
59Nahibaloan78:59 Nahibaloan: sa literal, Nadunggan. sa Dios kining gihimo sa mga Israelinhon,
busa nasuko siya ug gisalikway niya sila sa hingpit.
60Gibiyaan niya ang iyang tolda sa Shilo nga maoy iyang pinuy-anan dinhi sa kalibotan.
61Gitugotan niya nga ilogon sa kaaway ang sudlanan sa Kasabotan nga simbolo sa iyang pagkagamhanan ug pagkahalangdon.
62Nasuko siya sa iyang katawhan nga iyang gipanag-iyahan,
busa gipapatay niya sila pinaagi sa gira.
63Gilamoy sa kalayo ang ilang batan-ong mga lalaki,
busa wala nay mabana ang ilang mga dalaga.
64Nangamatay sa gira ang ilang mga pari,
ug ang ilang mga biyuda dili makahimo sa pagbangotan alang kanila.
65Unya daw sa nahigmata ang Ginoo;
sama siya sa usa ka kusgang tawo nga naisog tungod sa bino.
66Giabog niya ang iyang mga kaaway;
gipakaulawan niya sila sa walay kataposan.
67Wala niya pilia ang tribo ni Efraim78:67 Wala… Efraim: Ang buot ipasabot, Wala niya pilia ang ilang dapit nga mahimong sentro sa pagsimba ug diin mohari ang iyang pinili nga hari. nga mga kaliwat ni Jose.
68Gipili hinuon niya ang tribo ni Juda ug ang Bukid sa Zion nga iyang gimahal.
69Didto gitukod niyang sama sa langit ug sa yuta ang iyang templo—lig-on hangtod sa kahangtoran.
70-71Gipili sa Dios si David nga mahimong iyang alagad.
Gikuha niya siya gikan sa pagkamagbalantay sa karnero ug gihimong hari sa Israel, ang katawhan nga iyang gipanag-iyahan.
Sama sa usa ka magbalantay sa mga karnero,
72matinud-anong giatiman ni David ang mga Israelinhon,
ug gipangulohan niya sila sa maalamon nga paagi.
