Psalm 17
A prayer of David.
1Hear me, Lord, my plea is just;
listen to my cry.
Hear my prayer—
it does not rise from deceitful lips.
2Let my vindication come from you;
may your eyes see what is right.
3Though you probe my heart,
though you examine me at night and test me,
you will find that I have planned no evil;
my mouth has not transgressed.
4Though people tried to bribe me,
I have kept myself from the ways of the violent
through what your lips have commanded.
5My steps have held to your paths;
my feet have not stumbled.
6I call on you, my God, for you will answer me;
turn your ear to me and hear my prayer.
7Show me the wonders of your great love,
you who save by your right hand
those who take refuge in you from their foes.
8Keep me as the apple of your eye;
hide me in the shadow of your wings
9from the wicked who are out to destroy me,
from my mortal enemies who surround me.
10They close up their callous hearts,
and their mouths speak with arrogance.
11They have tracked me down, they now surround me,
with eyes alert, to throw me to the ground.
12They are like a lion hungry for prey,
like a fierce lion crouching in cover.
13Rise up, Lord, confront them, bring them down;
with your sword rescue me from the wicked.
14By your hand save me from such people, Lord,
from those of this world whose reward is in this life.
May what you have stored up for the wicked fill their bellies;
may their children gorge themselves on it,
and may there be leftovers for their little ones.
15As for me, I will be vindicated and will see your face;
when I awake, I will be satisfied with seeing your likeness.
Псалам 17
Давидова молитва.
1Чуј, Господе, праведности ради,
окрени се к моме вапају,
пригни ухо мојој молитви,
јер на мојим уснама нема преваре.
2Нек ми суд с твога лица дође;
твоје очи честитост нек виде.
3Ти си мени испитао срце,
дошао ми ноћу у посету,
мисли си ми огњем искушао,
али ништа тамо ниси нашао;
а ја реших да устима не згрешим.
4По чему ће човек да поступа?
Према речи са твојих усана,
ја се чувам стаза насилника.
5Одржи ми стопе на својим стазама,
да се моје ноге не оклизну.
6Призивам те, Боже, јер ми одговараш,
пригни ухо к мени, почуј моје речи.
7Покажи милост своју чудесну,
ти што десницом својом избављаш оне,
који траже уточиште од својих злотвора.
8Чувај ме као зеницу свог ока,
под сенку ме својих крила склони,
9од опаких који ме нападају,
од душмана што ме опкољују.
10Срце им је постало бездушно17,10 Или: Својим салом су опточени – слика отврдлог срца у коме нема сажаљења.,
а уста им говоре узносито.
11Они мене гоне, опкољују,
а очи им пажљиво гледају,
како да ме на тло оборе.
12Као лав су што жуди да растргне,
као млади лав што вреба из потаје.
13Устани на њих, Господе,
баци их на колена,
мачем ме својим избави од опаког!
14Избави ме својом руком, Господе,
од људи којима је део овај свет пролазни;
нека им трбух пуни оно
што си злима наменио;
сити ће им бити и синови,
и за потомство ће им још остати.
15А ја ћу у праведности лице твоје видети,
кад се пробудим твога ћу се лика наситити.
