This chapter is an acrostic poem, the verses of which begin with the successive letters of the Hebrew alphabet. 1How the Lord has covered Daughter Zion
with the cloud of his anger2:1 Or How the Lord in his anger / has treated Daughter Zion with contempt!
He has hurled down the splendor of Israel
from heaven to earth;
he has not remembered his footstool
in the day of his anger.
2Without pity the Lord has swallowed up
all the dwellings of Jacob;
in his wrath he has torn down
the strongholds of Daughter Judah.
He has brought her kingdom and its princes
down to the ground in dishonor.
3In fierce anger he has cut off
every horn2:3 Or off / all the strength; or every king2:3 Horn here symbolizes strength. of Israel.
He has withdrawn his right hand
at the approach of the enemy.
He has burned in Jacob like a flaming fire
that consumes everything around it.
4Like an enemy he has strung his bow;
his right hand is ready.
Like a foe he has slain
all who were pleasing to the eye;
he has poured out his wrath like fire
on the tent of Daughter Zion.
5The Lord is like an enemy;
he has swallowed up Israel.
He has swallowed up all her palaces
and destroyed her strongholds.
He has multiplied mourning and lamentation
for Daughter Judah.
6He has laid waste his dwelling like a garden;
he has destroyed his place of meeting.
The Lord has made Zion forget
her appointed festivals and her Sabbaths;
in his fierce anger he has spurned
both king and priest.
7The Lord has rejected his altar
and abandoned his sanctuary.
He has given the walls of her palaces
into the hands of the enemy;
they have raised a shout in the house of the Lord
as on the day of an appointed festival.
8The Lord determined to tear down
the wall around Daughter Zion.
He stretched out a measuring line
and did not withhold his hand from destroying.
He made ramparts and walls lament;
together they wasted away.
9Her gates have sunk into the ground;
their bars he has broken and destroyed.
Her king and her princes are exiled among the nations,
the law is no more,
and her prophets no longer find
visions from the Lord.
10The elders of Daughter Zion
sit on the ground in silence;
they have sprinkled dust on their heads
and put on sackcloth.
The young women of Jerusalem
have bowed their heads to the ground.
11My eyes fail from weeping,
I am in torment within;
my heart is poured out on the ground
because my people are destroyed,
because children and infants faint
in the streets of the city.
12They say to their mothers,
“Where is bread and wine?”
as they faint like the wounded
in the streets of the city,
as their lives ebb away
in their mothers’ arms.
13What can I say for you?
With what can I compare you,
Daughter Jerusalem?
To what can I liken you,
that I may comfort you,
Virgin Daughter Zion?
Your wound is as deep as the sea.
Who can heal you?
14The visions of your prophets
were false and worthless;
they did not expose your sin
to ward off your captivity.
The prophecies they gave you
were false and misleading.
15All who pass your way
clap their hands at you;
they scoff and shake their heads
at Daughter Jerusalem:
“Is this the city that was called
the perfection of beauty,
the joy of the whole earth?”
16All your enemies open their mouths
wide against you;
they scoff and gnash their teeth
and say, “We have swallowed her up.
This is the day we have waited for;
we have lived to see it.”
17The Lord has done what he planned;
he has fulfilled his word,
which he decreed long ago.
He has overthrown you without pity,
he has let the enemy gloat over you,
he has exalted the horn2:17 Horn here symbolizes strength. of your foes.
18The hearts of the people
cry out to the Lord.
You walls of Daughter Zion,
let your tears flow like a river
day and night;
give yourself no relief,
your eyes no rest.
19Arise, cry out in the night,
as the watches of the night begin;
pour out your heart like water
in the presence of the Lord.
Lift up your hands to him
for the lives of your children,
who faint from hunger
at every street corner.
20“Look, Lord, and consider:
Whom have you ever treated like this?
Should women eat their offspring,
the children they have cared for?
Should priest and prophet be killed
in the sanctuary of the Lord?
21“Young and old lie together
in the dust of the streets;
my young men and young women
have fallen by the sword.
You have slain them in the day of your anger;
you have slaughtered them without pity.
22“As you summon to a feast day,
so you summoned against me terrors on every side.
In the day of the Lord’s anger
no one escaped or survived;
those I cared for and reared
my enemy has destroyed.”
1Sa kasuko sa Ginoo gitabonan niya sa kangitngit ang Jerusalem.2:1 Jerusalem: sa Hebreo, anak nga babaye sa Zion. Gisalikway niya ang dungganon nga Israel nga daw sa gilabay niya kini gikan sa langit paingon sa yuta. Tungod sa iyang kasuko gipasagdan niya bisan ang iyang templo. 2Gilaglag niya nga walay kalooy ang tanang mga balay sa mga kaliwat ni Jacob. Sa iyang kasuko gipangguba niya ang pinarilan nga mga lungsod sa Juda.2:2 Juda: sa Hebreo, anak nga babaye sa Juda. Gisalikway niya ug gipakaulawan kining maong gingharian ug ang mga pangulo niini. 3Sa labihan niya nga kasuko, gikuhaan niya sa tanang gahom ang Israel. Wala niya kini tabangi sa dihang gisulong kini sa kaaway. Sama siya sa kalayo nga milamoy sa mga kaliwat ni Jacob ug sa tanang anaa sa ilang palibot.
4Gipunting niya ang iyang pana sa iyang katawhan, nga daw siya ilang kaaway. Gipamatay niya ang tanang gimahal sa iyang katawhan. Gipatagamtam niya sa mga lumulupyo sa Jerusalem ang iyang labihan nga kasuko nga daw sa kalayo. 5Sama sa usa ka kaaway, gilaglag sa Ginoo ang Israel. Giguba niya ang pinarilan nga mga lungsod sa Israel ug ang tanang lig-ong bahin niini. Gidugangan niya ang kasubo ug panaghilak sa Juda. 6Giguba niya ang iyang templo nga daw sa usa lang kini ka payag sa uma. Pagbuot niya nga kalimtan sa katawhan sa Jerusalem ang gitakda nga mga pista ug Adlaw nga Igpapahulay. Sa iyang hilabihang kasuko gisalikway niya ang mga hari ug mga pari. 7Gisalikway sa Ginoo ang iyang halaran ug ang iyang templo. Gipaguba niya sa mga kaaway ang mga paril sa lig-ong mga bahin sa Jerusalem. Naninggit ang mga kaaway didto sa sulod sa templo sa Ginoo nga daw sa nagsaulog sila sa pista.
8Determinado ang Ginoo sa pagguba sa mga paril sa palibot sa Jerusalem. Giplano niya pag-ayo ang pagguba niini, ug gihimo gayod niya kini. Busa nangaguba ang mga depensa ug mga paril. 9Natabonan ug yuta ang mga pultahan sa Jerusalem. Gipangguba ug gipangbali sa Ginoo ang mga trangka niini. Gipangbihag ang hari ug ang dungganon nga mga tawo sa Jerusalem. Wala na itudlo ang balaod, ug wala nay mensahe ang mga propeta gikan sa Ginoo. 10Ang mga tigdumala sa Jerusalem hilom nga nangyaka sa yuta. Gibutangan nila ug abog ang ilang mga ulo ug nagbisti silag sako sa pagpakita sa ilang pagsubo. Ang mga putli nga babaye sa Jerusalem nangduko sa kaulaw.
11Nanghubag ang akong mga mata sa pagsigeg hilak. Hilabihan ang kasakit nga akong gibati. Daw mobuto ang akong dughan tungod sa pagkalaglag sa akong mga katawhan. Nangakuyapan diha sa mga kadalanan sa siyudad ang mga kabataan ug mga masuso. 12Naghilak sila nga nangayo sa ilang inahan ug pagkaon ug mainom. Nangakuyapan sila sama sa mga sundalo nga nasamdan sa mga kadalanan sa siyudad, ug hinay-hinay silang nangamatay sa bukton sa ilang inahan. 13Unsa may ikasulti ko kanimo, O Jerusalem?2:13 Jerusalem: sa Hebreo, anak nga babaye sa Jerusalem… putli nga anak nga babaye sa Zion. Sa unsa ko man itandi ang imong pag-antos? Ang imong samad daw sama kalawom sa dagat. Unsaon ko man ikaw pagdasig? Kinsa may makaayo kanimo? 14Ang mga mensahe sa imong mga propeta dili tinuod, walay pulos ug nagapahisalaag lang kanimo. Wala nila ipadayag ang imong mga sala aron dili ka unta mabihag.
15Ang tanang manglabay diha kanimo mamalakpak, mangatawa, ug magpanglingo sa pagbiaybiay kanimo. Moingon sila sa Jerusalem, “Mao ba kini ang siyudad nga gitawag nga ‘Labing Matahom’ ug ‘Kalipay sa Tibuok Kalibotan?’ ” 16Ang tanan mong kaaway nagabiaybiay kanimo. Mangyam-id sila ug magpangagot sa ilang mga ngipon nga nagaingon, “Nalaglag ra gayod nato siya! Miabot na gayod ang adlaw nga atong gipaabot!”
17Gibuhat gayod sa Ginoo ang iyang giplano. Gituman gayod niya ang iyang giingon kaniadto. Gilaglag ka niya, O Jerusalem, sa walay kalooy. Gilipay niya ang imongmga kaaway pinaagi sa imong kalaglagan, ug gitugotan sila nga manghambog sa ilang gahom. 18Mga katawhan sa Jerusalem, pagpakitabang kamo sa Ginoo. Pabahaa nga daw suba ang inyong mga luha adlaw ug gabii. Ayaw kamo pag-undang sa paghilak. 19Bangon kamo sa kagabhion ug pangayog tabang sa Ginoo. Ipahungaw ang tanan ninyong gibati ngadto kaniya, nga daw sa nagayabo kamo sa tubig. Ibayaw ang inyong mga kamot sa pag-ampo alang sa kinabuhi sa inyong mga anak nga nangakuyapan na sa kagutom diha sa kadalanan.
20O Ginoo, tan-awa kami! Hunahunaa kon kinsay imong gipaantos ug sama niini. Makatarunganon ba nga tungod sa labihan nga kagutom, kaonon sa mga inahan ang ilang hinigugma nga mga anak? Makatarunganon ba nga pamatyon ang mga pari ug mga propeta sa imong templo? 21Nagbuy-od sa mga kadalanan ang mga patay nga lawas sa mga bata ug tigulang. Nangamatay sa gira ang mga putli nga babaye ug ang mga batan-ong lalaki. Gipamatay mo sila sa walay kalooy tungod sa imong kasuko. 22Giimbitar mo ang mga kaaway ko sa akong palibot sa pagsulong kanako nga daw sa nagaimbitar ka ngadto sa usa ka kombira. Sa adlaw nga gipakita mo ang imong kasuko, wala gayoy nakaikyas o nahibiling buhi. Gipamatay sa akong mga kaaway ang akong mga anak nga akong giatiman ug gipadako.
