Woe to the Obstinate Nation
1“Woe to the obstinate children,”
declares the Lord,
“to those who carry out plans that are not mine,
forming an alliance, but not by my Spirit,
heaping sin upon sin;
2who go down to Egypt
without consulting me;
who look for help to Pharaoh’s protection,
to Egypt’s shade for refuge.
3But Pharaoh’s protection will be to your shame,
Egypt’s shade will bring you disgrace.
4Though they have officials in Zoan
and their envoys have arrived in Hanes,
5everyone will be put to shame
because of a people useless to them,
who bring neither help nor advantage,
but only shame and disgrace.”
6A prophecy concerning the animals of the Negev:
Through a land of hardship and distress,
of lions and lionesses,
of adders and darting snakes,
the envoys carry their riches on donkeys’ backs,
their treasures on the humps of camels,
to that unprofitable nation,
7to Egypt, whose help is utterly useless.
Therefore I call her
Rahab the Do-Nothing.
8Go now, write it on a tablet for them,
inscribe it on a scroll,
that for the days to come
it may be an everlasting witness.
9For these are rebellious people, deceitful children,
children unwilling to listen to the Lord’s instruction.
10They say to the seers,
“See no more visions!”
and to the prophets,
“Give us no more visions of what is right!
Tell us pleasant things,
prophesy illusions.
11Leave this way,
get off this path,
and stop confronting us
with the Holy One of Israel!”
12Therefore this is what the Holy One of Israel says:
“Because you have rejected this message,
relied on oppression
and depended on deceit,
13this sin will become for you
like a high wall, cracked and bulging,
that collapses suddenly, in an instant.
14It will break in pieces like pottery,
shattered so mercilessly
that among its pieces not a fragment will be found
for taking coals from a hearth
or scooping water out of a cistern.”
15This is what the Sovereign Lord, the Holy One of Israel, says:
“In repentance and rest is your salvation,
in quietness and trust is your strength,
but you would have none of it.
16You said, ‘No, we will flee on horses.’
Therefore you will flee!
You said, ‘We will ride off on swift horses.’
Therefore your pursuers will be swift!
17A thousand will flee
at the threat of one;
at the threat of five
you will all flee away,
till you are left
like a flagstaff on a mountaintop,
like a banner on a hill.”
18Yet the Lord longs to be gracious to you;
therefore he will rise up to show you compassion.
For the Lord is a God of justice.
Blessed are all who wait for him!
19People of Zion, who live in Jerusalem, you will weep no more. How gracious he will be when you cry for help! As soon as he hears, he will answer you. 20Although the Lord gives you the bread of adversity and the water of affliction, your teachers will be hidden no more; with your own eyes you will see them. 21Whether you turn to the right or to the left, your ears will hear a voice behind you, saying, “This is the way; walk in it.” 22Then you will desecrate your idols overlaid with silver and your images covered with gold; you will throw them away like a menstrual cloth and say to them, “Away with you!”
23He will also send you rain for the seed you sow in the ground, and the food that comes from the land will be rich and plentiful. In that day your cattle will graze in broad meadows. 24The oxen and donkeys that work the soil will eat fodder and mash, spread out with fork and shovel. 25In the day of great slaughter, when the towers fall, streams of water will flow on every high mountain and every lofty hill. 26The moon will shine like the sun, and the sunlight will be seven times brighter, like the light of seven full days, when the Lord binds up the bruises of his people and heals the wounds he inflicted.
27See, the Name of the Lord comes from afar,
with burning anger and dense clouds of smoke;
his lips are full of wrath,
and his tongue is a consuming fire.
28His breath is like a rushing torrent,
rising up to the neck.
He shakes the nations in the sieve of destruction;
he places in the jaws of the peoples
a bit that leads them astray.
29And you will sing
as on the night you celebrate a holy festival;
your hearts will rejoice
as when people playing pipes go up
to the mountain of the Lord,
to the Rock of Israel.
30The Lord will cause people to hear his majestic voice
and will make them see his arm coming down
with raging anger and consuming fire,
with cloudburst, thunderstorm and hail.
31The voice of the Lord will shatter Assyria;
with his rod he will strike them down.
32Every stroke the Lord lays on them
with his punishing club
will be to the music of timbrels and harps,
as he fights them in battle with the blows of his arm.
33Topheth has long been prepared;
it has been made ready for the king.
Its fire pit has been made deep and wide,
with an abundance of fire and wood;
the breath of the Lord,
like a stream of burning sulfur,
sets it ablaze.
Ang Walay Kapuslanan nga Kasabotan Tali sa Juda ug sa Ehipto
1Miingon ang Ginoo, “Alaot ang akong mga anak nga mga gahig ulo. Naghimo silag mga plano nga supak sa akong kabubut-on. Naghimo silag kasabotan nga wala akoy pagtugot. Busa nadungagan ang ilang sala. 2Midangop sila sa Ehipto aron mangayog pagpanalipod gikan sa hari, nga wala man lang magpakitambag kanako. 3Apan maulawan lang sila sa ilang pagpangayog proteksyon gikan sa hari sa Ehipto. 4Kay bisan ang gahom sa hari sa Ehipto miabot hangtod sa Zoan ug Hanes, 5maulawan lang ang Juda tungod kay ang katawhan sa Ehipto walay mga pulos. Wala gayod kini ikatabang kondili mohatag lang hinuon kinig kaulawan.”
6Mao kini ang mensahe sa Dios mahitungod sa mga mananap sa Negev: Gilatas sa mga taga-Juda ang kamingawan nga malisod agian—may mga liyon ug lala nga mga bitin, nga ang uban morag naglupad. Gikarga nila sa mga asno ug mga kamelyo ang ilang mga bahandi aron lang igasa sa nasod nga walay ikatabang kanila. 7Ang tabang sa nasod sa Ehipto walay kapuslanan. Busa gitawag ko kini nga “Dragon30:7 Dragon: sa Hebreo, Rahab. nga way gahum.”
8Miingon ang Ginoo kanako, “Lakaw, isulat sa usa ka libro ang akong isulti batok sa mga Israelinhon aron nga sa umaabot nga panahon mahimo kining usa ka walay kataposang pagpamatuod sa ilang kadaotan. 9Kay mga masupilon sila, mga bakakon, ug dili gustong mamati sa akong gitudlo. 10Nagaingon sila sa mga propeta, ‘Ayaw na ninyo kami suginli sa mga gipadayag sa Dios kaninyo. Ayaw na ninyo kami suginli kon unsay husto. Suginli kami sa mga butang nga makapalipay kanamo ug mga panan-awon nga tinumotumo. 11Hawa kamo sa among agianan; simang kamog laing dalan. Ayaw na kami suginli mahitungod sa Balaan nga Dios sa Israel.’ ”
12Busa nagaingon ang Balaan nga Dios sa Israel, “Tungod kay gisalikway ninyo ang akong mensahe ug nagsalig kamo sa pagpangdaog-daog ug pagpanglimbong, 13malaglag kamo sa kalit. Ang inyong sala mahisama sa usa ka liki nga kalit lang makalumpag sa habog nga paril. 14Madugmok kamo sama sa usa ka kolon nga maayong pagkapulpog, ug wala na gayoy bahin niini nga mahimong ikuhag baga gikan sa abuhan o ikabog tubig gikan sa kab-anan.”
15Miingon pa gayod ang Ginoong Dios, ang Balaan nga Dios sa Israel, “Balik kamo kanako ug pamahulay, kay luwason ko kamo. Pagmalinawon kamo ug salig kanako, kay lig-onon ko kamo. Apan dili kamo buot mohimo niini. 16Miingon hinuon kamo, ‘Magpahilayo kami sa among mga kaaway pinaagi sa mga kabayo nga kusog modagan.’ Oo, magpahilayo kamo, apan mas tulin pa gayod ang mogukod kaninyo. 17Ang pagpanghulga sa usa kanila makapakagiw sa 1,000 ninyo nga mga sundalo. Ug ang pagpanghulga sa lima kanila makapakagiw kaninyong tanan hangtod nga mahibilin kamong nagainusara sama sa usa ka poste sa bandera sa tumoy sa bungtod.”
18Apan naghulat ang Ginoo nga moduol kamo kaniya aron ikapakita niya ang iyang kalooy kaninyo. Andam siya mopakita sa iyang pagkahangawa kaninyo. Kay ang Ginoo matarong nga Dios, ug bulahan ang tanang nagsalig kaniya. 19Kamong mga katawhan sa Zion, nga mga lumulupyo sa Jerusalem, dili na kamo mohilak pag-usab! Kaloy-an gayod kamo sa Ginoo, kon mangayo kamo ug tabang kaniya. Kon madungog niya ang inyong pag-ampo, tubagon niya kamo. 20Bisan ug gihatag sa Ginoo kaninyo ang kasakit ug kalisdanan nga daw inyo na kining pagkaon ug ilimnon, siya nga inyong magtutudlo dili na motago gikan kaninyo. Makita ninyo siya 21ug madungog ninyo ang iyang tingog nga nagagiya kaninyo sa husto nga dalan, bisan asa pa kamo moadto. 22Ngil-aran na kamo sa inyong mga dios-dios, nga mga hinaklapan ug plata ug bulawan. Ilabay ninyo kini nga daw hugaw nga trapo ug moingon, “Dili na ko gustong makita pa kamo!” 23Hatagan kamo sa Ginoo ug ulan sa panahon sa tingtanom, ug modagaya ang inyong ani. Nianang higayona, manabsab ang inyong mga mananap sa halapad nga sabsabanan. 24Ang inyong mga baka ug mga asno nga igdadaro manibsib sa lamiang kumpay. 25Sa adlaw nga pamatyon ang inyong mga kaaway ug lumpagon ang ilang mga tore, mobuhagay ang tubig sa matag taas nga bukid ug bungtod. 26Ang kahayag sa bulan mahimong sama sa adlaw, ug ang kahayag sa adlaw pil-on sa kapito, sama kahayag sa pito ka adlaw nga gitingob. Mahitabo kini sa panahon nga tambalan ug ayohon sa Ginoo ang mga samad nga gikan sa kastigo nga iyang gihatag kaninyong iyang katawhan.
27Tan-awa! Moanhi ang Ginoo gikan sa halayo nga hilabihan kasuko, inubanan sa aso nga daw panganod kabaga. Ang iyang kapungot sama kini sa nagadilaab nga kalayo. 28Ang iyang gininhawa sama sa baha nga taga-liog. Alig-igon niya sama sa trigo ang mga kanasoran. Sama sila sa mga mananap nga gibusalan ug giguyod. 29Apan kamong katawhan sa Dios magaawit sama sa ginahimo ninyo sa gabii nga nagsaulog kamo sa pista sa pagpasidungog sa Ginoo. Maglipay kamo sama sa mga tawo nga nagmartsa kumpas sa honi sa plawta samtang nagpaingon sila sa Bukid sa Ginoo aron sa pagsimba kaniya nga salipdanan30:29 salipdanan: sa literal, bato. sa Israel. 30Ipadungog sa Ginoo ang iyang lanog nga tingog, ug ipakita niya ang iyang kamot nga andam na nga mosilot tungod sa hilabihang kasuko. Ubanan kini sa nagadilaab nga kalayo, kalit nga pagbunok sa ulan, pagpanalogdog ug pagpangilat, ug pag-ulan ug ice30:30 ice: Sa uban nga Binisaya, yelo. nga sama kadagko sa bato. 31Siguradong mahadlok ang mga taga-Asiria kon madunggan nila ang tingog sa Ginoo. Silotan niya sila sa hilabihan. 32Sulongon niya sila. Ug ang matag hampak sa Ginoo kanila, duyogan kini sa honi sa tamborin ug harpa. 33Dugay na nga naandam ang dapit nga pagasunogan sa hari sa Asiria. Halapad ug lawom kining dapita, ug ang kalayo abunda ug sugnod. Ang gininhawa sa Ginoo daw sapa sa nagdilaab nga asupre, nga mao ang mopadilaab sa mga sugnod niini.
