Psalm 102
A prayer of a suffering person who has become weak. They pour out their problems to the Lord.
1Lord, hear my prayer.
Listen to my cry for help.
2Don’t turn your face away from me
when I’m in trouble.
Pay attention to me.
When I call out for help, answer me quickly.
3My days are disappearing like smoke.
My body burns like glowing coals.
4My strength has dried up like grass.
I even forget to eat my food.
5I groan out loud because of my suffering.
I’m nothing but skin and bones.
6I’m like a desert owl.
I’m like an owl among destroyed buildings.
7I can’t sleep. I’ve become
like a bird alone on a roof.
8All day long my enemies laugh at me.
Those who make fun of me use my name as a curse.
9I eat ashes as my food.
My tears fall into what I’m drinking.
10You were very angry with me.
So you picked me up and threw me away.
11The days of my life are like an evening shadow.
I dry up like grass.
12But Lord, you are seated on your throne forever.
Your fame will continue for all time to come.
13You will rise up and show deep concern for Zion.
The time has come for you to help Zion.
14The stones of your destroyed city are priceless to us.
Even its dust brings deep concern to us.
15The nations will worship the Lord.
All the kings on earth will respect his glorious power.
16The Lord will build Zion again.
He will appear in his glory.
17He will answer the prayer of those who don’t have anything.
He won’t say no to their cry for help.
18Let this be written down for those born after us.
Then people who are not yet born can praise the Lord.
19Here is what should be written.
“The Lord looked down from his temple in heaven.
From heaven he viewed the earth.
20He heard the groans of the prisoners.
He set free those who were sentenced to death.”
21So people will talk about him in Zion.
They will praise him in Jerusalem.
22Nations and kingdoms
will gather there to worship the Lord.
23When I was still young, he took away my strength.
He wasn’t going to let me live much longer.
24So I said, “My God, don’t let me die in the middle of my life.
You will live for all time to come.
25In the beginning you made the earth secure.
You placed it on its foundations.
Your hands created the heavens.
26They will pass away. But you will remain.
They will all wear out like a piece of clothing.
You will make them like clothes
that are taken off and thrown away.
27But you remain the same.
Your years will never end.
28Our children will live with you.
Their sons and daughters will be safe in your care.”
Salmo 102Salmo 102 Ang titulo sa Hebreo: Ginsulat ni David.
Pangamuyo sang Tawo nga Nagaantos
1Ginoo, pamatii ang akon pangamuyo.
Pamatii ang akon pagpangayo sang bulig sa imo.
2Indi ka magpanago sa akon sa tion sang akon kalisod.
Pamatii ako kon magpanawag ako sa imo,
kag sabta ako gilayon.
3Kay ang akon kabuhi dali lang madula pareho sa aso;
ang akon lawas102:3 lawas: sa literal, mga tul-an. daw sa ginasunog.
4Nagahugos ako pareho sa hilamon nga nagakalaya.
Kag nadulaan ako sang gana magkaon
5tungod sang akon mabaskog nga pag-ugayong.
Daw sa tul-an na lang ako nga ginputos sang panit.
6Nagaisahanon ako pareho sa maila nga pispis
ukon pareho sa bukaw sa guba nga lugar nga wala sing may nagaestar nga tawo.
7Indi ako makatulog; pareho ako sa pispis nga nagaisahanon sa atop sang balay.
8Permi ako ginapakahuy-an sang akon mga kaaway.
Ginayaguta nila ako kag ginagamit nila nga halimbawa ang akon malain nga kahimtangan sa pagsumpa sa iban.
9Ginayaguta nila ako kay wala na ako kaon-kaon
kundi nagapungko na lang sa abo102:9 nagapungko na lang sa abo: Nagapakita ini sang pagpangasubo. kag nagahilibion
10tungod sang imo puwerte nga kaakig sa akon.
Ginayaguta man nila ako kay daw pareho ako sa basura nga ginpudyot mo kag ginhaboy.
11Ang akon kabuhi pareho sa landong nga nagakadula.
Kag pareho ako sa hilamon nga nagakalaya.
12Pero ikaw iya, Ginoo, nagahari sa wala sing katapusan;
dumdumon ka sang mga tawo hasta san-o.
13Handa ka na nga kaluoyan ang Zion,102:13 Zion: ukon, Jerusalem.
tungod kay nag-abot na ang natalana nga tion nga ipakita mo ang imo kaayo sa iya.
14Kay ang ini nga siyudad, bisan wasak na, ginahigugma kag ginakabalak-an pa gihapon sang imo katawhan nga imo mga alagad.
15Ang mga nasyon magatahod sa Ginoo;
ang tanan nga hari sa kalibutan magatahod sa iya nga gamhanan nga presensya.
16Kay patindugon liwat sang Ginoo ang Zion;
ipakita niya ang iya gamhanan nga presensya.
17Pagasabton niya ang pangamuyo sang mga makaluluoy;
indi niya pag-ibaliwala ang ila pangamuyo.
18Isulat ini para sa palaabuton nga mga henerasyon,
agod nga magadayaw sila sa Ginoo:
19Ginatulok sang Ginoo ang kalibutan didto sa iya balaan nga lugar sa langit,
20agod pamatian niya ang mga pag-ugayong sang iya katawhan nga ginbihag
kag agod hilwayon niya ang iya katawhan nga palatyon.
21Kag tungod sini, ang mga ginhimo102:21 mga ginhimo: sa literal, ngalan. sang Ginoo ibantala sa Zion, ang siyudad sang Jerusalem,
kag didto pagadayawon siya.
22Matabo ini kon magtipon na ang mga katawhan halin sa mga nasyon kag mga ginharian sa pagsimba sa Ginoo.
23Wala pa gani matapos ang akon kabuhi ginapaluya na ako sang Ginoo;
ginapalip-ot niya ang akon kabuhi.
24Gani nagsiling ako,
“O Dios ko nga nagakabuhi sa wala sing katapusan, indi anay pagkuhaa ang akon kabuhi sa wala pa ako magtigulang.
25Sang una gintuga mo ang kalibutan kag ang kalangitan.
26Ini sila magakalawala, pero ikaw magapadayon sa gihapon.
Magagabok sila tanan pareho sa bayo.
Kag pareho man sa bayo, ilisan mo sila kag mawala sila.
27Pero ikaw iya amo lang sa gihapon;
wala ka sing katapusan.
28Ang mga kaliwat sang imo katawhan nga imo mga alagad magakabuhi nga luwas sa katalagman kag bantayan mo sila.”
