1The city of Jerusalem is so empty!
She used to be full of people.
But now she’s like a woman whose husband has died.
She used to be great among the nations.
She was like a queen among the kingdoms.
But now she is a slave.
2Jerusalem weeps bitterly at night.
Tears run down her cheeks.
None of her friends comforts her.
All those who were going to help her
have turned against her.
They have become her enemies.
3After Judah’s people had suffered greatly,
they were taken away as prisoners.
Now they live among the nations.
They can’t find any place to rest.
All those who were chasing them have caught up with them.
And they can’t get away.
4The roads to Zion are empty.
No one travels to her appointed feasts.
All the public places near her gates are deserted.
Her priests groan.
Her young women are sad.
And Zion herself weeps bitterly.
5Her enemies have become her masters.
They have an easy life.
The Lord has brought suffering to Jerusalem
because her people have committed so many sins.
Her children have been taken away as prisoners.
Her enemies have forced her people to leave their homes.
6The city of Zion used to be full of glory.
But now her glory has faded away.
Her princes are like deer.
They can’t find anything to eat.
They are almost too weak to get away
from those who hunt them down.
7Jerusalem’s people are suffering and wandering.
They remember all the treasures
they used to have.
But they fell into the hands of their enemies.
And no one was there to help them.
Their enemies looked at them.
They laughed because Jerusalem had been destroyed.
8Her people have committed many sins.
They have become impure.
All those who honored Jerusalem now look down on her.
They all look at her as if she were a naked woman.
The city groans and turns away in shame.
9Her skirts are dirty.
She didn’t think about how things might turn out.
Her fall from power amazed everyone.
And no one was there to comfort her.
She said, “Lord, please pay attention to how much I’m suffering.
My enemies have won the battle over me.”
10Jerusalem’s enemies took away
all her treasures.
Her people saw outsiders
enter her temple.
The Lord had commanded them
not to do that.
11All Jerusalem’s people groan
as they search for bread.
They trade their treasures for food
just to stay alive.
Jerusalem says, “Lord, look at me.
Think about my condition.
Everyone looks down on me.”
12Jerusalem also says, “All you who are passing by,
don’t you care about what has happened to me?
Just look at my condition.
Has anyone suffered the way I have?
The Lord has brought all this on me.
He has made me suffer.
His anger has burned against me.
13“He sent down fire from heaven.
It went deep down into my bones.
He spread a net to catch me by the feet.
He stopped me right where I was.
He made me empty.
I am sick all the time.
14“My sins have been made into a heavy yoke.
They were woven together by his hands.
They have been placed on my neck.
The Lord has taken away my strength.
He has handed me over to my enemies.
I can’t win the battle over them.
15“The Lord has refused to accept
any of my soldiers.
He has sent for an army
to crush my young men.
I am like grapes in the Lord’s winepress.
He has stomped on me,
even though I am his very own.
16“That’s why I am weeping.
Tears are flowing from my eyes.
No one is near to comfort me.
No one can heal my spirit.
My children don’t have anything.
My enemies are much too strong for me.”
17Zion reaches out her hands.
But no one is there to comfort her people.
The Lord has ordered that
the neighbors of Jacob’s people would become their enemies.
Jerusalem has become impure among them.
18Jerusalem says, “The Lord always does what is right.
But I refused to obey his commands.
Listen, all you nations.
Pay attention to how much I’m suffering.
My young men and women
have been taken away as prisoners.
19“I called out to those who were going to help me.
But they turned against me.
My priests and elders
died in the city.
They were searching for food
just to stay alive.
20“Lord, see how upset I am!
I am suffering deep down inside.
My heart is troubled.
Again and again I have refused to obey you.
Outside the city, people are being killed by swords.
Inside, there is nothing but death.
21“People have heard me groan.
But no one is here to comfort me.
My enemies have heard about all my troubles.
What you have done makes them happy.
So please judge them, just as you said you would.
Let them become like me.
22“Please pay attention to all their sinful ways.
Punish them as you have punished me.
You judged me because I had committed so many sins.
I groan all the time.
And my heart is weak.”
1اورشليم كه زمانی پرجمعيت بود اينک متروک شده است! شهری كه در بين قومها محبوب بود اينک بيوه گشته است! او كه ملكهٔ شهرها بود اينک برده شده است!
2اورشليم تمام شب می‌گريد و قطره‌های اشک روی گونه‌هايش می‌غلتد. از ميان يارانش يكی هم باقی نمانده كه او را تسلی دهد. دوستانش به او خيانت كرده و همگی با او دشمن شده‌اند.
3مردم مصيبت‌زده و رنجديدهٔ يهودا به اسارت رفته‌اند؛ به ديار غربت تبعيد شده‌اند و اينک هيچ آسايش ندارند. دشمنان، آنها را احاطه نموده عرصه را بر آنها تنگ كرده‌اند.
4ديگر كسی به خانهٔ خدا نمی‌آيد تا در روزهای عيد عبادت كند. دخترانی كه سرود می‌خواندند اينک عزادارند، و كاهنان تنها آه می‌كشند. دروازه‌های شهر، متروک شده و اورشليم در ماتم فرو رفته است.
5دشمنانش بر او غلبه يافته كامياب شده‌اند. خداوند اورشليم را برای گناهان بسيارش تنبيه كرده است. دشمنان، فرزندان او را اسير كرده، به ديار غربت به بردگی برده‌اند.
6تمام شكوه و زيبايی اورشليم از دست رفته است. بزرگانش مانند غزالهای گرسنه دنبال چراگاه می‌گردند و ناتوانتر از آنند كه بتوانند از چنگ دشمن فرار كنند.
7اينک اورشليم در ميان مصیبتها، روزهای پرشكوه گذشته را به ياد می‌آورد. زمانی كه او به محاصرهٔ دشمن درآمد، هيچ مدد كننده‌ای نداشت؛ دشمن او را مغلوب كرد و به شكست او خنديد.
8اورشليم گناهان بسياری مرتكب شده و ناپاک گرديده است. تمام كسانی كه او را تكريم می‌كردند، اينک تحقيرش می‌كنند، زيرا برهنگی و خواری او را ديده‌اند. او می‌نالد و از شرم، چهرهٔ خود را می‌پوشاند.
9لكهٔ ننگی بر دامن اورشليم بود، اما او اعتنايی نكرد؛ او به عاقبت خود نيانديشيد و ناگهان سقوط كرد. اينک كسی نيست كه او را تسلی دهد. او از خداوند رحمت می‌طلبد، زيرا دشمن بر او غالب آمده است.
10دشمن، گنجينه‌های او را غارت كرد و قومهای بيگانه در برابر چشمانش به عبادتگاه مقدسش داخل شدند، قومهایی كه خدا ورود آنها را به عبادتگاهش قدغن كرده بود.
11اهالی اورشليم برای يک لقمه نان آه می‌كشند. هر چه داشتند برای خوراک دادند تا زنده بمانند. اورشليم می‌گويد: «خداوندا، ببين چگونه خوار شده‌ام!
12«ای كسانی كه از كنارم می‌گذريد، چرا به من نگاه نمی‌كنيد؟ نگاهی به من بيندازيد و ببينيد آيا غمی همچون غم من وجود دارد؟ ببينيد خداوند به هنگام خشم خود به من چه كرده است!
13«او از آسمان آتش نازل كرد و تا مغز استخوان مرا سوزاند. سر راهم دام گسترد و مرا به زمين كوبيد. او مرا ترک گفت و در غمی بی‌پايان رهايم كرد.
14«گناهانم را به هم بافت و همچون طنابی بر گردنم انداخت و مرا زير يوغ بردگی كشاند. تمام توانم را گرفت و مرا در چنگ دشمنانم كه قويتر از من بودند رها كرد.
15«خداوند تمام سربازان شجاع مرا از من گرفت. او لشكری بر ضد من فرا خواند تا جوانان مرا از بين ببرند. خداوند شهر محبوب خود را همچون انگور در چرخشت پايمال كرد.
16«برای اين مصيبتهاست كه می‌گريم و قطره‌های اشک بر گونه‌هايم می‌غلتد. آن كه به من دلداری می‌داد و جانم را تازه می‌ساخت از من دور شده است. دشمن بر من غالب آمده و فرزندانم بی‌كس شده‌اند.
17«دستهای خود را دراز می‌كنم و كمک می‌طلبم، اما كسی نيست كه به دادم برسد. خداوند قومهای همسايه را بر ضد من فرا خوانده و من مورد نفرت آنان قرار گرفته‌ام.
18«اما خداوند عادلانه حكم فرموده است، زيرا من از فرمان او سرپيچی كرده بودم. ای مردم جهان، اندوه مرا بنگريد و ببينيد چگونه پسران و دخترانم را به اسيری برده‌اند.
19«از ياران كمک خواستم، اما ايشان به من خيانت كردند. كاهنان و ريش‌سفيدان در حالی كه به دنبال لقمه نانی بودند تا خود را زنده نگه دارند، در كوچه‌های شهر از گرسنگی جان دادند.
20«ای خداوند، ببين چقدر پريشان و نگرانم! به خاطر گناهانی كه انجام داده‌ام جانم در عذاب است. در خانه، بلای كشنده در انتظارم است و در بيرون، شمشير مرگبار.
21«مردم ناله‌هايم را می‌شنوند، اما كسی به دادم نمی‌رسد. دشمنانم چون شنيدند چه بلايی بر سرم آوردی، شاد شدند. ای خداوند، به وعده‌ات وفا كن و بگذار دشمنانم نيز به بلای من دچار گردند.
22«به گناهان آنها نيز نظر كن و همانگونه كه مرا برای گناهانم تنبيه كرده‌ای، آنان را نيز به سزای كردارشان برسان. ناله‌های من بسيار و دلم بی‌تاب است.»
