The First Speech of Eliphaz
1Then Eliphaz the Temanite replied,
2“Job, suppose someone tries to talk to you.
Will that make you uneasy?
I can’t keep from speaking up.
3Look, you taught many people.
You made weak hands strong.
4Your words helped those who had fallen down.
You made shaky knees strong.
5Now trouble comes to you. And you are unhappy about it.
It strikes you down. And you are afraid.
6Shouldn’t you worship God and trust in him?
Shouldn’t your honest life give you hope?
7“Here’s something to think about.
Have people who aren’t guilty ever been wiped out?
Have honest people ever been completely destroyed?
8Here’s what I’ve observed.
People gather a crop from what they plant.
If they plant evil and trouble, that’s what they will harvest.
9The breath of God destroys them.
The blast of his anger wipes them out.
10Powerful lions might roar and growl.
But their teeth are broken.
11Lions die because they don’t have any food.
Then their cubs are scattered.
12“A message came to me in secret.
It was as quiet as a whisper.
13I had a scary dream one night.
I was sound asleep.
14Fear and trembling seized me.
That made every bone in my body shake.
15A spirit glided past my face.
The hair on my body stood on end.
16Then the spirit stopped.
But I couldn’t tell what it was.
Something stood there in front of me.
I heard a soft voice.
17It said, ‘Can a human being be more right than God?
Can even a strong man be more pure than the God who made him?
18God doesn’t trust those who serve him.
He even brings charges against his angels.
19So he’ll certainly find fault with human beings.
After all, they are made out of dust.
They can be crushed more easily than a moth.
20Between sunrise and sunset they are broken to pieces.
Nobody even notices. They disappear forever.
21Like a tent that falls down, they get weak.
They die because they didn’t follow God’s wisdom.’ ”
Misulti si Elifaz
1Unya mitubag si Elifaz nga taga-Teman, 2“Masuko ka ba kon mosulti ako? Dili mahimo nga magpakahilom lang ako. 3Daghan ang mga tawo nga imong gitudloan kaniadto nga mosalig sa Dios. Gipalig-on mo kadtong mga nagmaluya. 4Ang imong mga pulong nakapalig-on niadtong napandol ug nawad-ag paglaom. 5Apan karon nga ikaw nay nagaantos, naglagot ka ug nawad-ag kadasig. 6Dili ba nga kon may pagtahod ka sa Dios ug matarong ang imong kinabuhi, may pagsalig ka ug paglaom?
7“Hunahunaa ra gud. May tawo bang matarong o walay sala nga nalaglag? 8Sumala sa akong naobserbahan, ang magtanom ug daotan ug magsabwag ug kasamok, kadaotan ug kasamok usab ang anihon. 9Mangalaglag sila sa usa lang ka paghuyop sa Dios. Sa iyang kasuko, mangapukan sila. 10Bisan sama pa sila sa kusgan ug mabangis nga liyon, pangpungilon gihapon sa Dios ang ilang mga ngipon. 11Mahisama sila sa mga liyon nga nangamatay tungod kay walay matukob, ug ang ilang mga anak magkatibulaag.
12“May gisugilon kanako sa tago. Gihunghong kini kanako 13pinaagi sa usa ka damgo niadtong gabhiona samtang nahinanok pag-ayo ang mga tawo. 14Nahadlok ako ug nangurog ang tibuok kong kalawasan. 15May espiritu nga milabay4:15 espiritu nga milabay: o, mihuyop ang hangin. sa akong nawong ug nanindog ang akong mga balhibo. 16Mihunong kini ug daw nagtindog, apan dili ko maklaro. Unya nadungog ko ang hinay nga tingog nga miingon, 17‘May tawo bang matarong atubangan sa Dios? May tawo bang hinlo atubangan sa iyang Magbubuhat? 18Kon dili makasalig ang Dios sa mga anghel nga iyang mga alagad, ug makakita pa siya ug sayop diha kanila, 19unsa pa kaha ang mga tawo nga hinimo lang gikan sa yuta, ug sama ra kasayon dugmokon sama sa insekto! 20Buhi sila sa buntag, apan pagkagabii patay na. Dili na sila makita hangtod sa kahangtoran. 21Nahisama sila sa nalumpag nga mga tolda. Namatay sila nga kulang ug kaalam.’
