1My strength is almost gone.
I won’t live much longer.
A grave is waiting for me.
2People who make fun of me are all around me.
I’m forced to watch as they attack me with their words.
3“God, please pay the price to have me set free.
Who else would put up money for me?
4You have closed the minds of those who are trying to comfort me.
They don’t understand that I haven’t done anything wrong.
So don’t let them win the argument.
5Suppose someone tells lies about their friends to get a reward.
Then their own children will suffer for it.
6“God has made an example of me.
People spit in my face.
7My eyes have grown weak because I’m so sad.
My body is so thin it hardly casts a shadow.
8People who claim to be honest
are shocked when they see me.
Those who think they haven’t sinned
are stirred up against me.
They think I’m ungodly.
9But godly people will keep doing what is right.
Those who have clean hands will grow stronger.
10“Come on, all of you! Try again!
I can’t find a wise person among you.
11My life is almost over. My plans are destroyed.
Yet the desires of my heart
12turn night into day.
Even though it’s dark,
‘Light is nearby.’
13Suppose the only home I can hope for is a grave.
And suppose I make my bed in the darkness of death.
14Suppose I say to the grave,
‘You are like a father to me.’
And suppose I say to its worms,
‘You are like a mother or sister to me.’
15Then what hope do I have?
Who can give me any hope?
16Will hope go down to the gates of death with me?
Will we go down together into the dust of the grave?”
1“Hapit na akong mamatay; daw sa mabugto na ang akong gininhawa. Andam na ang lubnganan alang kanako. 2Gipalibotan ako sa mga mabiay-biayon. Dayag kaayo ang ilang pagtamay kanako. 3Labani ako, O Dios, kay wala nay laing mobarog sa pagtabang kanako kondili ikaw lang. 4Gisirad-an mo ang panghunahuna sa akong mga higala aron dili sila makasabot. Busa ayaw sila tugoti nga magmadaogon sa ilang pag-akusar kanako. 5Sama sila sa tawo nga nagluib sa iyang mga higala aron makakuwarta, nga mao ang hinungdan nga mag-antos17:5 mag-antos: sa literal, pagkabuta. ang iyang kabataan.
6“Gihimo ako sa Dios nga kataw-anan taliwala sa mga tawo, ug gilud-an nila ako sa nawong. 7Mingitngit na ang akong panan-aw sa kasubo; mora na ug tukog17:7 tukog: sa literal, anino. ang tibuok kong lawas sa kaniwang. 8Ang mga tawo nga miisip sa ilang kaugalingon nga matarong, nangatingala niining nahitabo kanako. Gitunglo nila ako sama sa usa ka dili diosnon nga tawo. 9Alang kanila ang matarong nga tawo lig-on sa iyang pagkinabuhi ug mas magkalig-on pa gayod. 10Apan ginaaghat ko sila sa pagsusi pag-usab kanako. Sigurado ako nga walay bisan usa kanila nga nakasabot. 11Hapit na matapos ang akong mga adlaw. Napakyas ang akong mga plano ug mga tinguha. 12Apan nagaingon sila nga basig mamaayo ra usab ang akong kahimtang sa umaabot. Miingon sila, ‘Luyo sa kangitngit may moabot nga kahayag.’ 13Kon molaom man ako, ang akong laoman mao ang pagpuyo sa dapit sa mga patay. Gusto ko nang ipahimutang ang akong higdaanan niining mangitngit nga dapit. 14Isipon ko ang lubnganan nga akong amahan, ug ang mga ulod nga mokaon kanako isipon ko nga akong inahan ug mga igsoong babaye. 15May paglaom pa ba ako? Kinsay makasulti nga may paglaom pa ako? 16Ang akong paglaom mouban kanako sa dapit sa mga patay. Mag-uban kami didto ilalom sa yuta.”
