1“Human beings have only a few days to live.
Their lives are full of trouble.
2They grow like flowers, and then they dry up.
They are like shadows that quickly disappear.
3“God, do you even notice them?
Will you let them appear in your court?
4Who can bring what is pure from something that isn’t pure?
No one!
5You decide how long anyone will live.
You have established the number of his months.
You have set a limit to the number of his days.
6So look away from him. Leave him alone.
Let him put in his time like a hired worker.
7“At least there is hope for a tree.
If it’s cut down, it will begin to grow again.
New branches will appear on it.
8Its roots may grow old in the ground.
Its stump may die in the soil.
9But when it smells water, it will begin to grow.
It will send out new growth like a plant.
10No man is like that. When he dies, he is buried in a grave.
He takes his last breath. Then he is gone.
11Water dries up from lakes.
Riverbeds become empty and dry.
12In the same way, people lie down and never get up.
People won’t wake or rise from their sleep
until the heavens are gone.
13“I wish you would hide me in a grave!
I wish you would cover me up until your anger passes by!
I wish you would set the time for me to spend in the grave
and then bring me back up!
14If someone dies, will they live again?
All the days of my hard work
I will wait for the time when you give me new life.
15You will call out to me, and I will answer you.
You will long for the person your hands have made.
16Then you will count every step I take.
But you won’t keep track of my sin.
17The wrong things I’ve done will be sealed up in a bag.
You will wipe out my sins by forgiving them.
18“A mountain wears away and crumbles.
A rock is moved from its place.
19Water wears away stones.
Storms wash away soil.
In the same way, you destroy a person’s hope.
20You overpower them completely, and then they’re gone.
You change the way they look and send them to their graves.
21If their children are honored, they don’t even know it.
If their children are dishonored, they don’t even see it.
22All they feel is the pain of their own bodies.
They are full of sadness only for themselves.”
1“Mubo rag kinabuhi ang tawo ug puno kini sa kalisod. 2Sama kini sa bulak nga mobukhad ug malaya ra dayon; sama sa anino nga dali rang mahanaw. 3Nan, nganong ginabantayan mo man gayod ang tawo, Ginoo? Dad-on mo ba siya14:3 siya: Mao kini sa Septuagint, sa Latin Vulgate, ug sa Syriac; apan sa Hebreo, ako. sa imong atubangan aron hukman? 4May tawo bang makakinabuhi nga hinlo gayod? Wala! Kay ang tanan, natawo nga mahugaw. 5Gitakda mo na kon unsa kataas ang kinabuhi sa tawo. Ug dili siya makalapas sa panahon nga gitagal mo kaniya. 6Busa ayaw na lang lisod-lisora ang tawo. Pasagdi na lang siya aron makapahulay sama sa usa ka trabahante inigkahuman niya sa iyang buluhaton.
7“Kon putlon ang usa ka kahoy, may purohan pa nga manalingsing kini ug mananga pag-usab. 8Bisag dugay na ang gamot niini diha sa yuta ug nadunot na ang tuod, 9kon matubigan, manalingsing pa kini sama sa usa ka bag-o nga tanom. 10Apan kon ang tawo mamatay, mawala na ang tanan niyang kusog. Pagkabugto sa iyang gininhawa, mao na kana ang iyang kataposan. 11Sama sa paghunas sa dagat ug paghubas sa suba, 12ang tawo mamatay, ug dili na mobangon o makamata pa sa iyang pagkatulog hangtod mahanaw ang kalangitan.
13“Ginoo, hinaut unta nga tagoan mo na lang ako sa dapit sa mga patay hangtod nga mawala ang imong kasuko, ug magtakda ka ug panahon nga hinumdoman mo ako. 14Kon mamatay ang tawo mabuhi pa ba siya pag-usab? Kon ingon niana, agwantahon ko ang tibuok nga panahon sa akong pag-antos hangtod moabot ang panahon nga matapos kini. 15Sa panahon nga manawag ka kanako, Ginoo, motubag ako. Handomon mo ako nga imong binuhat. 16Nianang higayona bantayan mo ang akong mga binuhatan, apan dili mo na hinumdoman pa ang akong sala. 17Sama ra nga isulod mo kini sa buyot aron matago ug dili mo na makita pa. 18Apan maingon nga mangatumpag ang mga bukid ug mangahulog ang mga bato, 19ug maingon usab nga mahilis ang mga bato sa sigeng pag-ilig sa tubig ug makabkab ang yuta tungod sa makusog nga ulan, ginaguba mo ang paglaom sa tawo. 20Pildihon mo ang tawo kanunay ug mamatay siya, ug usbon mo ang iyang hitsura kon motaliwan na siya. 21Dili na siya masayod kon gipasidunggan ba o gipakaubos ang iyang mga anak. 22Ang iya lang mabati mao ang iyang kaugalingong kasakit ug kasubo.”
