Trouble for Assyria and Help for God’s People
1How terrible it will be for you, you who destroy others!
Assyria, you haven’t been destroyed yet.
How terrible for you, you who turn against others!
Others haven’t turned against you yet.
When you stop destroying,
you will be destroyed.
When you stop turning against others,
others will turn against you.
2Lord, have mercy on us.
We long for you to help us.
Make us strong every morning.
Save us when we’re in trouble.
3At the roar of your army, the nations run away.
When you rise up against them, they scatter.
4Nations, what you have taken in battle is destroyed.
It’s as if young locusts had eaten it up.
Like large numbers of locusts,
people rush to get it.
5The Lord is honored. He lives in heaven.
He will make sure Zion’s people only do what is fair and right.
6He will be the firm foundation for their entire lives.
He will give them all the wisdom, knowledge and saving power they will ever need.
Respect for the Lord is the key to that treasure.
7Look! Judah’s brave men cry out loud in the streets.
The messengers who were sent to bring peace weep bitter tears.
8The wide roads are deserted.
No one travels on them.
Our peace treaty with Assyria is broken.
Those who witnessed it are looked down on.
No one is respected.
9The land dries up and wastes away.
Lebanon is full of shame and dries up.
The rich land of Sharon is like the Arabah Desert.
The trees of Bashan and Carmel drop their leaves.
10“Now I will take action,” says the Lord.
“Now I will be honored.
Now I will be respected.
11Assyria, your plans and actions are like straw.
Your anger is a fire that will destroy you.
12The nations will be burned to ashes.
They will be like bushes that are cut down and set on fire.
13“You nations far away, listen to what I have done!
My people who are near, recognize how powerful I am!
14The sinners in Zion are terrified.
They tremble with fear.
They say, ‘Who of us can live through the Lord’s destroying fire?
Who of us can live through the fire that burns forever?’
15People must do what is right.
They must be honest and tell the truth.
They must not get rich by cheating others.
Their hands must not receive money from those who want special favors.
They must not let their ears listen to plans to commit murder.
They must close their eyes to even thinking about doing what is evil.
16People like that will be kept safe.
It will be as if they were living on high mountains.
It will be as if they were living in a mountain fort.
They will have all the food they need.
And they will never run out of water.”
17People of Judah, you will see the king in all his glory and majesty.
You will view his kingdom spreading far and wide.
18You will think about what used to terrify you.
You will say to yourself,
“Where is that chief officer of Assyria?
Where is the one who forced us to send gifts to his king?
Where is the officer in charge of the towers
that were used when we were attacked?”
19You won’t see those proud people anymore.
They spoke a strange language.
None of us could understand it.
20Just look at Zion! It’s the city
where we celebrate our regular feasts.
Turn your eyes toward Jerusalem.
It will be a peaceful place to live in.
It will be like a tent that will never be moved.
Its stakes will never be pulled up.
None of its ropes will be broken.
21There the Lord will be our Mighty One.
It will be like a place of wide rivers and streams.
No boat with oars will travel on them.
No mighty ship will sail on them.
22That’s because the Lord is our judge.
The Lord gives us our law.
The Lord is our king.
He will save us.
23The ropes on your ship hang loose.
The mast isn’t very secure.
The sail isn’t spread out.
But the Lord will strike down the Assyrians.
Then a large amount of goods will be taken from them and divided up.
Even people who are disabled will carry off some of it.
24No one living in Zion will ever say again, “I’m sick.”
And the sins of those who live there will be forgiven.
Tabangan sa Dios ang Iyang Katawhan
1Alaot kamong mga tiglaglag nga wala makaagi nga malaglag. Alaot kamong mga maluibon, nga wala makaagi nga luiban. Kon mahuman na ang inyong pagpanglaglag ug pagpangluib, kamo na usab ang laglagon ug luiban.
2Ginoo, kaloy-i kami. Nagsalig kami kanimo. Lig-ona kami matag adlaw, ug luwasa kami sa panahon sa kalisod. 3Mangagiw ang mga tawo kon makadungog sa imong tingog nga nagadahunog. Kon motindog ka sa pagsilot, magkatibulaag ang mga nasod. 4Kuhaon ang ilang mga kabtangan; mahisama sila sa tanom nga giataki ug dulon.
5Ang Ginoo labaw sa tanan! Ug nagapuyo siya sa langit. Patunhayon niya ang hustisya ug katarong sa Jerusalem.33:5 Jerusalem: sa Hebreo, Zion. Mao usab sa bersikulo 14. 6Siya ang patukoranan sa inyong panahon. Kanunay kamo niyang luwason ug hatagan ug kaalam ug kahibalo. Ang pagtahod sa Ginoo mao ang inyong bililhon nga bahandi.
7Tan-awa! Ang inyong maisog nga mga tawo nagapangayo ug tabang diha sa mga karsada. Nagahilak ang inyong embahador nga nagtinguha sa pagpatunhay sa kalinaw. 8Wala nay moagi sa mga karsada; wala nay mga tawo nga magsuroy-suroy diha. Gilapas na ang kasabotan ug gipakawalay-bili na ang mga saksi33:8 ang mga saksi: Mao kini sa Dead Sea Scrolls. Sa Masoretic Text, ang mga lungsod. niini. Wala nay tawo nga gitahod. 9Alaot ang yuta sa Israel. Nangalaya ang kakahoyan sa Lebanon, ug naulawan kini. Nahisama sa kamingawan ang kapatagan sa Sharon. Nangatagak ang mga dahon sa mga kahoy sa Basan ug Carmel. 10Miingon ang Ginoo, “Mao na kini ang panahon nga molihok ako, ug pasidunggan ako sa mga tawo. 11Kamo nga mga taga-Asiria, walay kapuslanan ang inyong mga giplano ug gihimo. Ang inyong kasuko33:11 kasuko: sa literal, gininhawa, o, espiritu. sama sa nagdilaab nga kalayo nga mao ray molaglag kaninyo. 12Masunog kamo hangtod mahisama kamo sa apog. Mahisama kamo sa tunokon nga tanom nga gipamutol ug gisunog. 13Kamong mga kanasoran sa layo ug sa duol, sabta33:13 sabta: sa literal, pamatia. ninyo ang akong mga gihimo ug ilha ninyo ang akong pagkagamhanan.”
14Nangurog sa kahadlok ang mga makasasala sa Jerusalem. Moingon sila, “Ang Dios sama sa nagadilaab nga kalayo nga dili mapalong. Kinsa man kanato ang makapuyo atubangan sa presensya sa Dios?” 15Ang makapuyo diha mao lang ang mga tawong nagkinabuhi nga matarong, nagasultig tinuod, wala manglimbong, ug wala nagadawat ug suborno. Wala sila makig-uban sa mga nagaplano sa pagpamatay ug wala magpatintal sa daotang mga buhat. 16Mao kini nga matang sa mga tawo ang mahilayo sa katalagman, nga daw nagpuyo sa habog nga mga dapit, kansang mahimong salipdanan mao ang mga dagkong bato. Dili sila mawad-an ug pagkaon ug tubig.
17Mga Israelinhon, makita ninyo33:17 ninyo: sa Hebreo, mo. ang usa ka hari nga gamhanan, kansang gingharian labihan kalapad. 18Mahinumdoman ninyo ang makahahadlok nga hitabo diin mianha kaninyo ang mga opisyal sa Asiria ug giihap kon pila ang inyong mga tore ug gisusi kon unsay makuha nila nga mga kabtangan gikan kaninyo. 19Apan dili na ninyo makita pag-usab kadtong garbosong33:19 garbosong: o, mapintas nga. mga tawo ug mapahitas-on, kansang pinulongan dili ninyo masabtan. 20Tan-awa ninyo ang Jerusalem,33:20 Jerusalem: Sa Hebreo makita usab ang pulong nga Zion, nga mao ang laing ngalan sa Jerusalem. ang siyudad nga atong ginasaulogan sa atong mga pista. Makita ninyo nga malinawon ug lig-on kini, sama sa lig-on nga tolda kansang mga ugsok dili maibot ug ang mga higot dili mabugto. 21Dinhi ipakita sa Ginoo kanato nga gamhanan siya. Ang Jerusalem mahisama sa usa ka dapit nga may halapad nga mga suba ug mga sapa nga dili matabok sa sakayan sa mga kaaway. 22Himuon kini sa Ginoo tungod kay siya mao ang atong maghuhukom, magbabalaod,33:22 magbabalaod: o, tigdumala. ug hari. Siya ang moluwas kanato.
23Sa pagkakaron, ang Jerusalem sama sa sakayan nga luag ug mga higot, nagaharag ang palo,33:23 palo: taas nga kahoy diin nahigot ang layag sa barko. ug dili mabuklad ang mga layag. Apan moabot ang panahon nga daghan gayod nga kabtangan ang mailog sa Jerusalem gikan sa iyang mga kaaway—bisan ang mga bakol mabahinan. 24Walay lumulupyo sa Jerusalem nga moingon, “Masakiton ako.” Pasayloon sa Dios ang mga sala sa taga-Jerusalem.
