1Then the Lord said to Moses, “Leave this place. You and the people you brought up out of Egypt must leave it. Go up to the land I promised to give to Abraham, Isaac and Jacob. I said to them, ‘I will give it to your children after you.’ 2I will send an angel ahead of you. I will drive out the Canaanites, Amorites, Hittites, Perizzites, Hivites and Jebusites. 3Go up to the land that has plenty of milk and honey. But I will not go with you. You are stubborn. I might destroy you on the way.”
4When the people heard these painful words, they began to mourn. No one put on any jewelry. 5The Lord had said to Moses, “Tell the Israelites, ‘You are stubborn. If I went with you even for a moment, I might destroy you. Now take off your jewelry. Then I will decide what to do with you.’ ” 6So the people took off their jewelry at Mount Horeb.
The Tent of Meeting
7Moses used to take a tent and set it up far outside the camp. He called it the “tent of meeting.” Anyone who wanted to ask the Lord a question would go to the tent of meeting outside the camp. 8When Moses would go out to the tent, everyone would get up and stand at the entrances to their tents. They would watch Moses until he entered the tent. 9As Moses would go into the tent, the pillar of cloud would come down. It would stay at the entrance while the Lord spoke with Moses. 10The people would see the pillar of cloud standing at the entrance to the tent. Then all of them would stand and worship at the entrances to their tents. 11The Lord would speak to Moses face to face like one would speak to a friend. Then Moses would return to the camp. But Joshua, his young helper, didn’t leave the tent. Joshua was the son of Nun.
Moses and the Glory of the Lord
12Moses said to the Lord, “You have been telling me, ‘Lead these people.’ But you haven’t let me know whom you will send with me. You have said, ‘I know your name. I know all about you. And I am pleased with you.’ 13If you are pleased with me, teach me more about yourself. Then I can know you. And I can continue to please you. Remember that this nation is your people.”
14The Lord replied, “I will go with you. And I will give you rest.”
15Then Moses said to him, “If you don’t go with us, don’t send us up from here. 16How will anyone know that you are pleased with me and your people? You must go with us. How else will we be different from all the other people on the face of the earth?”
17The Lord said to Moses, “I will do exactly what you have asked. I am pleased with you. And I know your name. I know all about you.”
18Then Moses said, “Now show me your glory.”
19The Lord said, “I will make all my goodness pass in front of you. And I will announce my name, the Lord, in front of you. I will have mercy on whom I have mercy. And I will show love to those I love. 20But you can’t see my face,” he said. “No one can see me and stay alive.”
21The Lord continued, “There is a place near me where you can stand on a rock. 22When my glory passes by, I will put you in an opening in the rock. I will cover you with my hand until I have passed by. 23Then I will remove my hand. You will see my back. But my face must not be seen.”
Zegen en oordeel
1De Here zei tegen Mozes: ‘Breng dit volk dat u uit Egypte hier hebt gebracht, naar het land dat Ik aan Abraham, Isaak en Jakob heb beloofd met de woorden: “Ik zal dit land aan uw nakomelingen geven.” 2Ik stuur een Engel voor u uit die de Kanaänieten, Amorieten, Hethieten, Perizzieten, Chiwwieten en Jebusieten zal verdrijven. 3Het is een land dat overvloeit van melk en honing. Maar Ik zal Zelf niet met u meereizen, want u bent een koppig en ongehoorzaam volk. Onderweg zou Ik voortdurend in de verleiding komen u te vernietigen.’ 4Toen de Israëlieten die laatste woorden van de Here hoorden, treurden zij. Niemand droeg meer sieraden. 5Want de Here had Mozes opdracht gegeven tegen hen te zeggen: ‘U bent ongehoorzaam en koppig. Als Ik ook maar een moment in uw midden zou zijn, zou Ik u vernietigen. Draag geen sieraden totdat Ik heb besloten wat Ik met u zal doen.’ 6Het volk droeg de rest van de reis vanaf de berg Horeb geen sieraden meer.
7Mozes zette de heilige tent (de tent van de samenkomst, zoals hij hem noemde) ver buiten het kamp op. Ieder die de Here raad wilde vragen, ging naar die tent. 8Wanneer Mozes naar de tent van de samenkomst ging en door het kamp liep, gingen alle Israëlieten voor hun tent staan en keken hem na tot hij in de tent verdween. 9Zodra Mozes binnen was, kwam de wolk naar beneden en bleef voor de ingang staan. Dan sprak de Here met Mozes. 10Als het volk de wolk bij de ingang van de tent zag staan, knielde iedereen neer, ieder bij zijn eigen tent. 11In de tent sprak de Here heel vertrouwelijk met Mozes, zoals vrienden dat doen. Na het gesprek keerde Mozes altijd terug naar het kamp, maar de jonge man die hem assisteerde, Jozua, de zoon van Nun, bleef in de tent achter.
12Toen zei Mozes tegen de Here: ‘U hebt tegen mij gezegd: “Breng deze mensen naar het Beloofde Land,” maar U hebt niet gezegd wie U met mij mee wilt laten gaan. U hebt mij verteld dat ik uw vriend ben en dat ik genade heb gevonden in uw ogen. 13Here, als ik dan genade heb gevonden in uw ogen, laat mij dan duidelijk zien welke weg U met dit volk wilt gaan, zodat ik U beter leer kennen en begrijpen. Denk er toch aan dat dit volk uw volk is.’ 14En de Here antwoordde: ‘Voelt u zich dan pas gerust als Ik Zelf meega?’ 15Mozes zei: ‘Als U niet Zelf meegaat, laat ons dan niet vertrekken. 16Want als U niet meegaat, zal niemand ooit weten dat ik en mijn volk genade hebben gevonden in uw ogen en verschillend zijn van andere volken op aarde.’ 17Daarop zei de Here tegen Mozes: ‘Ik zal doen wat u Mij hebt gevraagd, want het is een feit dat u genade hebt gevonden in mijn ogen en dat Ik u als mijn vriend beschouw.’
18Toen vroeg Mozes: ‘Wilt U mij uw heerlijkheid tonen?’ 19De Here antwoordde: ‘Ik zal mijn goedheid aan u voorbij laten trekken en de naam van de Here luid voor u uitroepen. Ik ben genadig voor wie Ik genadig wil zijn en Ik ontferm Mij over wie Ik Mij wil ontfermen. 20U zult mijn gezicht echter niet zien, want er is geen mens die kan blijven leven nadat hij mijn gezicht heeft gezien. 21Kom hier op de rots naast Mij staan. 22Als mijn heerlijkheid voorbijgaat, zal Ik u in die rotskloof zetten en met mijn hand beschermen tot Ik voorbij ben gegaan. 23Daarna zal Ik mijn hand weghalen en zult u Mij van achteren zien. Mijn gezicht zult u nooit zien.’
