1David brought together the men with him. He appointed commanders of thousands over some of them. He appointed commanders of hundreds over the others. 2Then David sent out his troops in military groups. One group was under the command of Joab. Another was under Joab’s brother Abishai, the son of Zeruiah. The last was under Ittai, the Gittite. The king told the troops, “You can be sure that I myself will march out with you.”
3But the men said, “You must not march out. If we are forced to run away, our enemies won’t care about us. Even if half of us die, they won’t care. But you are worth 10,000 of us. So it would be better for you to stay here in the city. Then you can send us help if we need it.”
4The king said, “I’ll do what you think is best.”
So the king stood beside the city gate. His whole army marched out in groups of hundreds and groups of thousands. 5The king gave an order to Joab, Abishai and Ittai. He commanded them, “Be gentle with the young man Absalom. Do it for me.” All the troops heard the king give the commanders that order about Absalom.
6David’s army marched out of the city to fight against Israel. The battle took place in the forest of Ephraim. 7There David’s men won the battle over Israel’s army. A huge number of men were wounded or killed that day. The total number was 20,000. 8The fighting spread out over the whole countryside. But more men were killed in the forest that day than out in the open.
9Absalom happened to come across some of David’s men. He was riding his mule. The mule went under the thick branches of a large oak tree. Absalom’s hair got caught in the tree. He was left hanging in the air. The mule he was riding kept on going.
10One of David’s men saw what had happened. He told Joab, “I just saw Absalom hanging in an oak tree.”
11Joab said to the man, “What! You saw him? Why didn’t you strike him down right there? Then I would have had to give you four ounces of silver and a soldier’s belt.”
12But the man replied, “I wouldn’t do anything to hurt the king’s son. I wouldn’t do it even for 25 pounds of silver. We heard the king’s command to you and Abishai and Ittai. He said, ‘Be careful not to hurt the young man Absalom. Do it for me.’ 13Suppose I had put my life in danger by killing him. The king would have found out about it. Nothing is hidden from him. And you wouldn’t have stood up for me.”
14Joab said, “I’m not going to waste any more time on you.” So he got three javelins. Then he went over and plunged them into Absalom’s heart. He did it while Absalom was still hanging there alive in the oak tree. 15Ten of the men carrying Joab’s armor surrounded Absalom. They struck him and killed him.
16Then Joab blew his trumpet. He ordered his troops to stop chasing Israel’s army. 17Joab’s men threw Absalom into a big pit in the forest. They covered him with a large pile of rocks. While all of that was going on, all the Israelites ran back to their homes.
18Earlier in his life Absalom had set up a pillar in the King’s Valley. He had put it up as a monument to himself. He thought, “I don’t have a son to carry on the memory of my name.” So he named the pillar after himself. It is still called Absalom’s Monument to this day.
David Mourns Over Absalom
19Ahimaaz, the son of Zadok, said to Joab, “Let me run and take the news to the king. Let me tell him that the Lord has shown that David is in the right. The Lord has done this by saving David from his enemies.”
20“I don’t want you to take the news to the king today,” Joab told him. “You can do it some other time. But you must not do it today, because the king’s son is dead.”
21Then Joab said to a man from Cush, “Go. Tell the king what you have seen.” The man bowed down in front of Joab. Then he ran off.
22Ahimaaz, the son of Zadok, spoke again to Joab. He said, “I don’t care what happens to me. Please let me run behind the man from Cush.”
But Joab replied, “My son, why do you want to go? You don’t have any news that will bring you a reward.”
23He said, “I don’t care what happens. I want to run.”
So Joab said, “Run!” Then Ahimaaz ran across the plain of the Jordan River. As he ran, he passed the man from Cush.
24David was sitting in the area between the inner and outer gates of the city. The man on guard duty went up to the roof over the entrance of the gate by the wall. As he looked out, he saw someone running alone. 25The guard called out to the king and reported it.
The king said, “If the runner is alone, he must be bringing good news.” The runner came closer and closer.
26Then the man on guard duty saw another runner. He called out to the man guarding the gate. He said, “Look! There’s another man running alone!”
The king said, “He must be bringing good news too.”
27The man on guard duty said, “I can see that the first one runs like Ahimaaz, the son of Zadok.”
“He’s a good man,” the king said. “He’s bringing good news.”
28Then Ahimaaz called out to the king, “Everything’s all right!” He bowed down in front of the king with his face toward the ground. He said, “You are my king and master. Give praise to the Lord your God! He has handed over to you those who lifted their hands to kill you.”
29The king asked, “Is the young man Absalom safe?”
Ahimaaz answered, “I saw total disorder. I saw it just as Joab was about to send the king’s servant and me to you. But I don’t know what it was all about.”
30The king said, “Stand over there and wait.” So he stepped over to one side and stood there.
31Then the man from Cush arrived. He said, “You are my king and master. I’m bringing you some good news. The Lord has shown that you are in the right. He has done this by rescuing you today from all those trying to kill you.”
32The king asked the man from Cush, “Is the young man Absalom safe?”
The man replied, “King David, may your enemies be like that young man. May all those who rise up to harm you be like him.”
33The king was very upset. He went up to the room over the entrance of the gate and wept. As he went, he said, “My son Absalom! My son, my son Absalom! I wish I had died instead of you. Absalom! My son, my son!”
مرگ ابشالوم
1داوود تمام افراد خود را جمع كرده، به واحدهای هزار نفره و صد نفره تقسيم كرد، و برای هر يک فرماندهای تعيين نمود. 2سپس آنها را در سه دستهٔ بزرگ اعزام كرد. دستهٔ اول را به يوآب داد، دومی را به برادر يوآب، ابيشای و دستهٔ سوم را به ايتای جتی. خود داوود هم میخواست به ميدان جنگ برود، 3ولی افرادش گفتند: «تو نبايد با ما بيايی! چون اگر ما عقبنشينی كرده، فرار كنيم و نصف افراد ما نيز بميرند، برای دشمن اهميتی ندارد. آنها تو را میخواهند. ارزش تو بيش از ارزش ده هزار نفر ماست. بهتر است در شهر بمانی تا اگر لازم شد نيروهای تازه نفس به كمک ما بفرستی.»
4پادشاه پاسخ داد: «بسيار خوب، هر چه شما صلاح میدانيد انجام میدهم.» پس او كنار دروازهٔ شهر ايستاد و تمام سربازان از برابرش گذشتند.
5پادشاه به يوآب و ابيشای و ايتای دستور داده، گفت: «به خاطر من به ابشالوم جوان صدمهای نزنيد.» اين سفارش پادشاه را همهٔ سربازان شنيدند.
6افراد داوود با سربازان اسرائيلی در جنگل افرايم وارد جنگ شدند. 7نيروهای داوود، سربازان اسرائيلی را شكست دادند. در آن روز، كشتار عظيمی شد و بيست هزار نفر جان خود را از دست دادند. 8جنگ به دهكدههای اطراف نيز كشيده شد و كسانی كه در جنگل از بين رفتند، تعدادشان بيشتر از كسانی بود كه با شمشير كشته شدند. 9در حين جنگ، ابشالوم ناگهان با عدهای از افراد داوود روبرو شد و در حالی که سوار بر قاطر بود، زير شاخههای يک درخت بلوط بزرگ رفت و موهای سرش به شاخهها پيچيد. قاطر از زيرش گريخت و ابشالوم در هوا آويزان شد. 10يكی از سربازان داوود او را ديد و به يوآب خبر داد.
11يوآب گفت: «تو ابشالوم را ديدی و او را نكشتی؟ اگر او را میكشتی ده مثقال نقره و يک كمربند به تو میدادم.»
12آن مرد پاسخ داد: «اگر هزار مثقال نقره هم به من میدادی اين كار را نمیكردم؛ چون ما همه شنيديم كه پادشاه به تو و ابيشای و ايتای سفارش كرد و گفت: به خاطر من به ابشالوم جوان صدمهای نزنيد. 13اگر از فرمان پادشاه سرپيچی میكردم و پسرش را میكشتم، سرانجام پادشاه میفهميد چه كسی او را كشته، چون هيچ امری از او مخفی نمیماند، آنگاه تو خود نيز مرا طرد میكردی!»
14يوآب گفت: «ديگر بس است! وقتم را با اين مهملات نگير!» پس خودش سه تير گرفت و در قلب ابشالوم كه هنوز زنده به درخت آويزان بود، فرو كرد. 15سپس ده نفر از سربازان يوآب دور ابشالوم را گرفتند و او را كشتند. 16آنگاه يوآب شيپور توقف جنگ را به صدا درآورد و سربازان او از تعقيب قشون اسرائيل باز ايستادند. 17جنازهٔ ابشالوم را در يک گودال در جنگل انداختند و روی آن را با تودهٔ بزرگی از سنگ پوشاندند. سربازان اسرائيلی نيز به شهرهای خود فرار كردند.
18(ابشالوم در زمان حيات خود يک بنای يادبود در «درهٔ پادشاه» بر پا كرده بود، چون پسری نداشت تا اسمش را زنده نگه دارد؛ پس او اسم خود را بر آن بنای يادبود گذاشت و تا به امروز آن بنا «يادبود ابشالوم» ناميده میشود.)
عزای داوود
19آنگاه اخيمعص، پسر صادوق كاهن، به يوآب گفت: «بگذاريد نزد داوود پادشاه بروم و به او مژده دهم كه خداوند او را از شر دشمنانش نجات داده است.»
20يوآب گفت: «نه، برای پادشاه خبر مرگ پسرش مژده نيست. يک روز ديگر میتوانی اين كار را بكنی، ولی نه امروز.»
21سپس يوآب به غلام سودانی خود گفت: «برو و آنچه ديدی به پادشاه بگو.» او هم تعظيم كرد و با سرعت رفت.
22اما اخيمعص به يوآب گفت: «خواهش میكنم اجازه بده من هم بروم. هر چه میخواهد بشود.»
يوآب جواب داد: «نه پسرم، لازم نيست بروی؛ چون خبر خوشی نداری كه ببری.»
23ولی او با التماس گفت: «هر چه میخواهد باشد. بگذار من هم بروم.»
بالاخره يوآب گفت: «بسيار خوب برو.» پس اخيمعص از راه ميانبر رفت و پيش از آن غلام سودانی به شهر رسيد. 24داوود كنار دروازهٔ شهر نشسته بود. وقتی دیدبان به بالای حصار رفت تا دیدبانی كند، ديد مردی تنها دواندوان از دور به طرف شهر میآيد.
25پس با صدای بلند به داوود خبر داد. پادشاه گفت: «اگر تنهاست، مژده میآورد.»
در حالی که آن قاصد نزديک میشد، 26دیدبان يک نفر ديگر را هم ديد كه به طرف شهر میدود. پس فرياد زد: «يک نفر ديگر هم به دنبال او میآيد!» پادشاه گفت: «او هم مژده میآورد.»
27دیدبان گفت: «اولی شبيه اخيمعص پسر صادوق است.» پادشاه گفت: «او مرد خوبی است؛ حتماً خبر خوشی میآورد.»
28اخيمعص به پادشاه نزديک شد و پس از سلام و درود او را تعظيم كرده، گفت: «سپاس بر خداوند، خدايت كه تو را بر دشمنانت پيروزی بخشيد.»
29پادشاه پرسيد: «از ابشالوم جوان چه خبر؟ حالش خوب است؟» اخيمعص جواب داد: «وقتی يوآب به من گفت كه به خدمت شما بيايم، صدای داد و فرياد بلند بود و من نتوانستم بفهمم چه اتفاقی افتاده است.»
30پادشاه به او گفت: «كنار بايست و منتظر باش.» پس اخيمعص به كناری رفته در آنجا ايستاد.
31سپس آن غلام سودانی رسيد و گفت: «من برای پادشاه خبری خوش دارم. خداوند امروز شما را از شر دشمنانتان نجات داده است.»
32پادشاه پرسيد: «از ابشالوم جوان چه خبر؟ آيا سالم است؟»
آن مرد جواب داد: «اميدوارم همهٔ دشمنانتان به سرنوشت آن جوان دچار شوند!»
33غم وجود پادشاه را فرا گرفت. او در حالی که به اتاق خود كه بالای دروازه قرار داشت میرفت، با صدای بلند گريه میكرد و میگفت: «ای پسرم ابشالوم، ای پسرم ابشالوم! كاش من به جای تو میمردم! ای ابشالوم، پسرم، پسرم!»
