1David brought together the men with him. He appointed commanders of thousands over some of them. He appointed commanders of hundreds over the others. 2Then David sent out his troops in military groups. One group was under the command of Joab. Another was under Joab’s brother Abishai, the son of Zeruiah. The last was under Ittai, the Gittite. The king told the troops, “You can be sure that I myself will march out with you.”
3But the men said, “You must not march out. If we are forced to run away, our enemies won’t care about us. Even if half of us die, they won’t care. But you are worth 10,000 of us. So it would be better for you to stay here in the city. Then you can send us help if we need it.”
4The king said, “I’ll do what you think is best.”
So the king stood beside the city gate. His whole army marched out in groups of hundreds and groups of thousands. 5The king gave an order to Joab, Abishai and Ittai. He commanded them, “Be gentle with the young man Absalom. Do it for me.” All the troops heard the king give the commanders that order about Absalom.
6David’s army marched out of the city to fight against Israel. The battle took place in the forest of Ephraim. 7There David’s men won the battle over Israel’s army. A huge number of men were wounded or killed that day. The total number was 20,000. 8The fighting spread out over the whole countryside. But more men were killed in the forest that day than out in the open.
9Absalom happened to come across some of David’s men. He was riding his mule. The mule went under the thick branches of a large oak tree. Absalom’s hair got caught in the tree. He was left hanging in the air. The mule he was riding kept on going.
10One of David’s men saw what had happened. He told Joab, “I just saw Absalom hanging in an oak tree.”
11Joab said to the man, “What! You saw him? Why didn’t you strike him down right there? Then I would have had to give you four ounces of silver and a soldier’s belt.”
12But the man replied, “I wouldn’t do anything to hurt the king’s son. I wouldn’t do it even for 25 pounds of silver. We heard the king’s command to you and Abishai and Ittai. He said, ‘Be careful not to hurt the young man Absalom. Do it for me.’ 13Suppose I had put my life in danger by killing him. The king would have found out about it. Nothing is hidden from him. And you wouldn’t have stood up for me.”
14Joab said, “I’m not going to waste any more time on you.” So he got three javelins. Then he went over and plunged them into Absalom’s heart. He did it while Absalom was still hanging there alive in the oak tree. 15Ten of the men carrying Joab’s armor surrounded Absalom. They struck him and killed him.
16Then Joab blew his trumpet. He ordered his troops to stop chasing Israel’s army. 17Joab’s men threw Absalom into a big pit in the forest. They covered him with a large pile of rocks. While all of that was going on, all the Israelites ran back to their homes.
18Earlier in his life Absalom had set up a pillar in the King’s Valley. He had put it up as a monument to himself. He thought, “I don’t have a son to carry on the memory of my name.” So he named the pillar after himself. It is still called Absalom’s Monument to this day.
David Mourns Over Absalom
19Ahimaaz, the son of Zadok, said to Joab, “Let me run and take the news to the king. Let me tell him that the Lord has shown that David is in the right. The Lord has done this by saving David from his enemies.”
20“I don’t want you to take the news to the king today,” Joab told him. “You can do it some other time. But you must not do it today, because the king’s son is dead.”
21Then Joab said to a man from Cush, “Go. Tell the king what you have seen.” The man bowed down in front of Joab. Then he ran off.
22Ahimaaz, the son of Zadok, spoke again to Joab. He said, “I don’t care what happens to me. Please let me run behind the man from Cush.”
But Joab replied, “My son, why do you want to go? You don’t have any news that will bring you a reward.”
23He said, “I don’t care what happens. I want to run.”
So Joab said, “Run!” Then Ahimaaz ran across the plain of the Jordan River. As he ran, he passed the man from Cush.
24David was sitting in the area between the inner and outer gates of the city. The man on guard duty went up to the roof over the entrance of the gate by the wall. As he looked out, he saw someone running alone. 25The guard called out to the king and reported it.
The king said, “If the runner is alone, he must be bringing good news.” The runner came closer and closer.
26Then the man on guard duty saw another runner. He called out to the man guarding the gate. He said, “Look! There’s another man running alone!”
The king said, “He must be bringing good news too.”
27The man on guard duty said, “I can see that the first one runs like Ahimaaz, the son of Zadok.”
“He’s a good man,” the king said. “He’s bringing good news.”
28Then Ahimaaz called out to the king, “Everything’s all right!” He bowed down in front of the king with his face toward the ground. He said, “You are my king and master. Give praise to the Lord your God! He has handed over to you those who lifted their hands to kill you.”
29The king asked, “Is the young man Absalom safe?”
Ahimaaz answered, “I saw total disorder. I saw it just as Joab was about to send the king’s servant and me to you. But I don’t know what it was all about.”
30The king said, “Stand over there and wait.” So he stepped over to one side and stood there.
31Then the man from Cush arrived. He said, “You are my king and master. I’m bringing you some good news. The Lord has shown that you are in the right. He has done this by rescuing you today from all those trying to kill you.”
32The king asked the man from Cush, “Is the young man Absalom safe?”
The man replied, “King David, may your enemies be like that young man. May all those who rise up to harm you be like him.”
33The king was very upset. He went up to the room over the entrance of the gate and wept. As he went, he said, “My son Absalom! My son, my son Absalom! I wish I had died instead of you. Absalom! My son, my son!”
Namatay si Absalom
1Gigrupo ni David ang iyang mga tawo sa tag-1,000 ug tag-100, ug nagpili siyag mga komander aron mangulo niini. 2Unya gipalakaw niya sila sa tulo ka grupo. Si Joab ang nangulo sa usa ka grupo, si Abishai usab nga igsoon ni Joab ang sa usa ka grupo, ug si Itai nga taga-Gat ang nangulo sa ikatulo nga grupo. Miingon si Haring David kanila, “Mouban gayod ako kaninyo sa pagpakiggira.” 3Apan miingon ang iyang mga tawo, “Dili ka angay mouban kanamo. Dili igsapayan sa mga kaaway kon mosibog kami, o mamatay man ang katunga kanamo. Mas gusto pa nila nga ikaw ang mamatay kay sa mamatay ang 10,000 kanamo. Busa maayo pa nga magpabilin ka lang dinhi sa lungsod ug magpadala ug tabang kon kinahanglan namo.” 4Mitubag si Haring David, “Himuon ko kon unsa ang giisip ninyo nga maayo.” Nagtindog si Haring David sa kilid sa pultahan sa lungsod samtang nanggawas ang tanan niyang mga tawo nga naggrupo sa tag-1,000 ug tag-100. 5Mimando si Haring David kang Joab, Abishai, ug kang Itai, “Tungod ug alang kanako, ayaw ninyo pasipad-i ang batan-on nga si Absalom.” Nadunggan sa tanang grupo ang gimando ni David sa iyang mga komander.
6Milakaw ang mga sundalo ni David sa pagpakiggira sa mga sundalo sa Israel. Ug didto sila nagsangka sa kalasangan sa Efraim. 7Napildi ang mga sundalo sa Israel sa mga sundalo ni David. Daghan kaayo ang nangamatay niadtong adlawa—20,000 ka mga tawo. 8Mikaylap ang panaggira sa tibuok nga kalasangan, ug mas daghan pa ang nangamatay sa peligro sa kalasangan kaysa espada.
9Nagpadayon ang gira, ug natagboan ni Absalom ang mga tawo ni David, ug miikyas siya sakay sa mula. Miagi ang mula ilalom sa dakong kahoyng terebinto (tugas) ug nasangit ang ulo ni Absalom sa labong nga mga sanga niini. Misutoy ug dagan ang mula ug nahibilin nga nagbitay si Absalom. 10Sa dihang nakita kini sa usa sa mga tawo ni David, miadto siya kang Joab ug miingon, “Nakita ko si Absalom nga nagbitay sa kahoyng terebinto (tugas).” 11Miingon si Joab kaniya, “Unsa? Nakita mo siya? Nganong wala mo siya patya? Kon gipatay mo pa siya, gigantihan ko unta ikaw ug napulo ka pilak ug bakos.18:11 bakos: Ihatag kini ngadto sa mga bayani; posible pinasahi o pang-opisyal nga bakos.” 12Apan mitubag ang tawo, “Bisan ug hatagan mo pa ako ug 1,000 ka pilak dili ko patyon ang anak sa hari. Nadunggan namo ang gimando sa hari kanimo, kang Abishai, ug kang Itai, nga dili ninyo pasipad-an ang batan-on nga si Absalom nga iyang anak tungod ug alang kaniya. 13Ug bisan pa kon ibutang ko sa kakuyaw ang akong kinabuhi pinaagi sa pagpatay kang Absalom, mahibaloan gihapon kini sa hari, ug dili mo ako labanan.” 14Miingon si Joab, “Nagausik lang ako ug panahon kanimo!” Unya mikuha si Joab ug tulo ka bangkaw ug iyang gibangkaw sa dughan si Absalom nga buhi pa nga nagbitay sa kahoyng terebinto (tugas). 15Unya gilibotan pa gayod si Absalom sa napulo ka tigdala sa armas ni Joab, ug gitiwasan siya. 16Unya gipatingog ni Joab ang budyong sa pagpaundang sa iyang mga tawo sa paggukod sa mga sundalo sa Israel. 17Gikuha nila ang patayng lawas ni Absalom ug gihulog sa lawom nga bangag didto sa kalasangan ug gitabonan ug daghan kaayong mga bato. Samtang sa laing bahin, nanagan pauli ang tanang sundalo sa Israel.
18Niadtong buhi pa si Absalom nagpatindog siyag monumento alang sa iyang kaugalingon didto sa Kapatagan sa Hari, tungod kay miingon siya, “Wala akoy anak nga lalaki nga modala sa akong ngalan.” Ginganlan niya kadto ug “Monumento ni Absalom,” ug mao gihapon ang ngalan niini hangtod karon.
Nagsubo si David sa Pagkamatay ni Absalom
19Unya, miingon si Ahimaaz, nga anak ni Zadok, kang Joab, “Tugoti ako nga moadto kang David aron sa pagbalita kaniya nga giluwas siya sa Ginoo gikan sa iyang mga kaaway.” 20Miingon si Joab, “Dili ikaw ang mobalita sa hari karong adlawa. Mahimo kang makabalita kaniya sa ubang adlaw apan dili karon, tungod kay namatay ang anak sa hari.” 21Unya miingon si Joab sa usa ka tawo nga taga-Etiopia,18:21 taga-Etiopia: sa Hebreo, taga-Cush. “Lakaw, ug sultihi si Haring David kon unsay imong nakita.” Pagkahuman ug yukbo sa tawo kang Joab, midagan kini. 22Miingon pag-usab si Ahimaaz kang Joab, “Bisan unsa pay mahitabo, tugoti ako nga mosunod sa tawo nga taga-Etiopia.” Miingon si Joab “Anak, nganong gusto ka man gayod moadto? Wala ka may makuha nga ganti niining imong ibalita.” 23Miingon siya, “Bisan unsa pay mahitabo, molakaw gayod ako.” Busa miingon si Joab kaniya, “Sige, lakaw!” Busa midagan si Ahimaaz, ug nanglaktod siya sa kapatagan sa Jordan, ug naunhan pa niya ang tawo nga taga-Etiopia.
24Samtang naglingkod si Haring David sa taliwala sa pultahan sa unang paril ug sa pultahan sa ikaduhang paril sa lungsod, misaka ang tigbantay sa ibabaw sa unang paril kilid sa pultahan. Sa iyang pagtan-aw-tan-aw, may nakita siyang usa ka tawo nga nagadagan. 25Misinggit siya kang Haring David nga may tawo nga nagaabot. Miingon si Haring David, “Kon usa lang siya may dala siguro siyang balita.” Samtang nagkaduol nga nagkaduol ang tawo, 26may nakita na usab ang tigbantay nga usa pa ka tawo nga nagadagan. Misinggit siya nga may lain na usab nga nagaabot. Miingon ang hari, “May dala usab siguro siyang balita.” 27Miingon ang tigbantay, “Ang nagauna morag si Ahimaaz nga anak ni Zadok.” Miingon ang hari, “Maayo siya nga tawo. May dala siguro siyang maayong balita.” 28Pag-abot ni Ahimaaz, nangumusta siya sa hari ug miluhod agig pagtahod kaniya. Unya miingon siya, “Dalaygon ang Ginoo nga imong Dios, Mahal nga Hari! Gipadaog ka niya batok sa mga tawo nga mirebelde kanimo.” 29Nangutana ang hari, “Kumusta ang batan-on nga si Absalom? Wala ba siya maunsa?” Mitubag si Ahimaaz, “Sa dihang gipatawag ako ni Joab nga imong alagad, nakita ko nga nagkagubot ang mga tawo apan wala ako masayod kon unsa kadto.” 30Miingon ang hari, “Diha ka lang una.” Busa mitindog siya sa daplin. 31Wala madugay miabot ang tawo nga taga-Etiopia ug miingon, “Mahal nga Hari, may maayo akong balita. Giluwas ka sa Ginoo karong adlawa gikan sa tanang mirebelde kanimo.” 32Nangutana ang hari kaniya, “Kumusta ang batan-on nga si Absalom? Wala ba siya maunsa?” Mitubag ang tawo, “Hinaut nga ang nahitabo kaniya, mahitabo usab sa tanan mong mga kaaway, Mahal nga Hari.”
33Nangurog si David. Misaka siya sa kuwarto sa ibabaw sa pultahan sa lungsod ug mihilak. Samtang nagsaka siya, miingon siya, “O Absalom, anak ko, ako na lang unta ang namatay ug dili ikaw. O Absalom, anak ko, anak ko!”
