Jeremías 12 – NVI & APSD-CEB

Nueva Versión Internacional

Jeremías 12:1-17

Queja de Jeremías

1Tú, Señor, eres justo

cuando argumento contigo.

Sin embargo, quisiera exponerte algunas cuestiones de justicia.

¿Por qué prosperan los malvados?

¿Por qué viven tranquilos los traidores?

2Tú los plantas, ellos echan raíces,

crecen y dan fruto.

Te tienen a flor de labio,

pero estás lejos de su corazón.

3A mí, Señor, tú me conoces;

tú me ves y has examinado mi corazón para contigo.

Arrástralos, como ovejas al matadero;

apártalos para el día de la matanza.

4¿Hasta cuándo estará seca la tierra,

y marchita la hierba de todos los campos?

Los animales y las aves se mueren

por la maldad de los que habitan el país,

quienes se atreven a decir:

«Dios no verá nuestro fin».

Respuesta de Dios

5«Si corriste con los de a pie

e hicieron que te cansaras,

¿cómo competirás con los caballos?

Si tropiezas en una tierra tranquila,

¿qué harás en la espesura del Jordán?

6Aun tus hermanos, los de tu propia familia,

te han traicionado

y gritan contra ti.

Por más que te digan cosas agradables,

no confíes en ellos.

7»He abandonado mi casa,

he rechazado mi herencia,

he entregado al amor de mi vida

en poder de sus enemigos.

8Mi heredad se ha comportado conmigo

como león en la selva.

Lanza rugidos contra mí;

por eso la aborrezco.

9Mi heredad es para mí

como un ave de muchos colores

acosada por las aves de rapiña.

¡Vayan y reúnan a todos los animales salvajes!

¡Tráiganlos para que la devoren!

10Muchos pastores han destruido mi viña,

han pisoteado mi terreno;

han hecho de mi hermosa parcela

un desierto desolado.

11La han dejado en ruinas,

seca y desolada ante mis ojos;

todo el país ha sido arrasado

porque a nadie le importa.

12Sobre todas las lomas desoladas

vinieron depredadores.

La espada del Señor destruirá el país

de un extremo al otro

y nadie estará seguro.

13Sembraron trigo y cosecharon espinos;

¡de nada valió su esfuerzo!

Por causa de la ardiente ira del Señor

se avergonzarán de sus cosechas».

14Así dice el Señor: «En cuanto a todos los vecinos malvados que tocaron la heredad que di a mi pueblo Israel, los arrancaré de sus tierras y a la tribu de Judá la quitaré de en medio de ellos. 15Después que los haya desarraigado, volveré a tener compasión de ellos; los haré regresar, cada uno a su heredad y a su propia tierra. 16Y, si aprenden bien los caminos de mi pueblo y, si así como enseñaron a mi pueblo a jurar por Baal, aprenden a jurar por mi nombre y dicen: “Tan cierto como el Señor vive”, entonces serán establecidos en medio de mi pueblo. 17Pero a la nación que no obedezca, la desarraigaré por completo y la destruiré», afirma el Señor.

Ang Pulong Sa Dios

Jeremias 12:1-17

Ang mga Reklamo ni Jeremias

1O Ginoo, kanunay mo akong gihatagan sa hustisya kon may dad-on akong reklamo diha kanimo. Apan may pangutana ako bahin sa imong hustisya: Nganong nagauswag man ang mga tawong daotan? Nganong nagakinabuhi man nga hayahay ang mga tawong nagaluib kanimo? 2Gipanalanginan mo sila sama sa kahoy nga nakapanggamot, nga mitubo ug namunga. Kanunay silang nagasultig maayo bahin kanimo, apan ang ilang kasingkasing halayo kanimo. 3Apan nakaila ka kanako, O Ginoo. Nakita mo ang akong mga binuhatan ug gisusi mo ang akong kasingkasing. Guyora kining mga tawhana nga daw gaguyod ka ug mga karnerong ihawonon. Igahin sila alang sa adlaw sa pag-ihaw. 4Hangtod kanus-a magpabilin nga uga ang yuta ug laya ang mga sagbot sa tanang kaumahan? Nangamatay ang mga hayop ug ang mga langgam tungod sa pagkadaotan sa mga katawhan nga nagapuyo sa mao nga yuta. Kay nagaingon sila, “Wala manghilabot ang Dios sa atong dangatan.”

Ang Tubag sa Ginoo

5Miingon ang Ginoo, “Jeremias, kon nakapaluya kanimo ang pagpakiglumba sa mga tawo, unsaon nimo pagpakiglumba sa kabayo? Kon nagakadagma ka sa hawan nga dapit, unsa na lay imong buhaton kon atua ka sa kalasangan duol sa Suba sa Jordan? 6Bisan na ang imong igsoon ug mga paryente nagluib kanimo. Nagplano silag daotan batok kanimo. Ayawg salig kanila bisan pag maayo ang ilang isulti bahin kanimo.

7“Gisalikway ko na ang akong katawhan, ang nasod nga akong gipanag-iyahan. Gitugyan ko ang akong hinigugma nga mga katawhan sa kamot sa ilang mga kaaway. 8Misukol sila kanako. Mingulob sila nga daw mga liyon sa kalasangan, busa naglagot ako kanila. 9Nahisama sila sa usa ka langgam nga nagapangdagit, ug sila mismo gipalibotan usab sa mga langgam nga nagapangdagit. Tapukon ko ang tanang mabangis nga mga mananap aron sa pagtukob kanila. 10Laglagon sa daghang mga pangulo ang Juda nga giisip ko nga akong ubasan. Giyatak-yatakan nila kining matahom kong yuta ug gihimong awaaw. 11Gihimo nila kining usa ka dapit nga dili na mapuslan sa akong atubangan. Nahimo kining awaaw, kay wala may nagtagad niini. 12Miabot sa taas nga mga dapit sa kamingawan ang mga tiglaglag. Gigamit ko kini silang espada sa paglaglag sa tibuok yuta, ug wala gayoy makaikyas kanila. 13Nagtanom ang akong katawhan ug trigo, apan miani silag mga tunok. Naghago sila pag-ayo, apan walay nakuha. Miani silag kaulawan tungod sa akong labihang kasuko.”

14Nagaingon pa gayod ang Ginoo, “Mao kini ang akong buhaton sa tanang daotan nga nasod sa palibot sa Israel, nga naglaglag sa yuta nga gihatag ko sa akong katawhan isip ilang panulondon: Palayason ko sila sa ilang yuta, ingon sa pagpalayas ko sa mga taga-Juda sa ilang yuta. 15Apan human ko kini buhata, kaloy-an ko pag-usab kining mga nasora ug ibalik ko sila sa ilang kaugalingong yuta. 16Ug kon tun-an nila pag-ayo ang mga paagi sa pagkinabuhi sa akong katawhan ug manumpa sila sa akong ngalan, sama nga ilang gitudloan kaniadto ang akong katawhan sa pagpanumpa sa ngalan ni Baal, mahimo usab silang kabahin sa akong katawhan. 17Apan kon dili sila motuman kanako, abugon ko sila sa ilang yuta ug laglagon. Ako, ang Ginoo, ang nagaingon niini.”