2 Samuel 22 – NVI & HLGN

Nueva Versión Internacional

2 Samuel 22:1-51

Salmo de David

22:1-51Sal 18

1David dedicó al Señor la letra de esta canción cuando el Señor lo libró de las manos de todos sus enemigos y de las manos de Saúl. 2Dijo así:

«El Señor es mi roca, mi amparo, mi libertador;

3es mi Dios, la roca en que me refugio.

Es mi escudo, el poder que me salva,22:3 el poder que me salva. Lit. el cuerno de mi salvación.

¡mi más alto escondite!

Él es mi protector y mi salvación.

¡Tú me salvaste de la violencia!

4»Invoco al Señor, que es digno de alabanza,

y quedo a salvo de mis enemigos.

5Las olas de la muerte me envolvieron;

los torrentes destructores me abrumaron.

6Los lazos del sepulcro22:6 sepulcro. Lit. Seol. me enredaron;

las redes de la muerte me atraparon.

7»En mi angustia invoqué al Señor;

llamé a mi Dios

y él me escuchó desde su Templo;

¡mi clamor llegó a sus oídos!

8La tierra tembló, se estremeció;

se sacudieron los cimientos de los cielos;

temblaron a causa de su enojo.

9Por la nariz echaba humo,

por la boca, fuego consumidor;

¡lanzaba carbones encendidos!

10Rasgando el cielo, descendió,

pisando sobre oscuros nubarrones.

11Montando sobre un querubín, surcó los cielos

y se remontó22:11 se remontó (mss. hebreos; véanse Siríaca, Targum, Vulgata, Sal 18:10); apareció (TM). sobre las alas del viento.

12De las tinieblas y los oscuros nubarrones

hizo tiendas que lo rodeaban.

13De su radiante presencia

brotaron carbones encendidos.

14Desde el cielo se oyó el trueno del Señor;

resonó la voz del Altísimo.

15Lanzó flechas y dispersó a los enemigos;

con relámpagos los desconcertó.

16A causa de la reprensión del Señor

y por el resoplido de su enojo,22:16 por … su enojo. Lit. por el soplo del aliento de su nariz.

las cuencas del mar quedaron a la vista;

al descubierto quedaron los cimientos de la tierra.

17»Extendiendo su mano desde lo alto,

tomó la mía y me sacó del mar profundo.

18Me libró de mi enemigo poderoso,

de aquellos que me odiaban y eran más fuertes que yo.

19En el día de mi desgracia me salieron al encuentro,

pero mi apoyo fue el Señor.

20Me sacó a un amplio espacio;

me libró porque se agradó de mí.

21»El Señor me ha pagado conforme a mi justicia;

me ha premiado conforme a la limpieza de mis manos.

22He guardado los caminos del Señor

y no he cometido el error de alejarme de mi Dios.

23Presentes tengo todas sus leyes;

no me he alejado de sus estatutos.

24He sido íntegro ante él

y me he abstenido de pecar.

25El Señor me ha recompensado conforme a mi justicia,

conforme a mi limpieza ante sus ojos.

26»Tú eres fiel con quien es fiel

e íntegro con quien es íntegro;

27sincero eres con quien es sincero,

pero sagaz con el que es tramposo.

28Das la victoria a los humildes,

pero tu mirada humilla a los altaneros.

29Tú, Señor, eres mi lámpara;

tú, Señor, iluminas mis tinieblas.

30Con tu apoyo me lanzaré contra un ejército;

contigo, Dios mío, podré asaltar murallas.

31»El camino de Dios es perfecto;

la palabra del Señor es intachable.

Escudo es Dios a los que se refugian en él.

32Pues ¿quién es Dios sino el Señor?

¿Quién es la Roca sino nuestro Dios?

33Es él quien me arma de valor

y hace perfecto mi camino;

34da a mis pies la ligereza del venado

y me mantiene firme en las alturas;

35adiestra mis manos para la batalla

y mis brazos para tensar un arco de bronce.

36Tú me cubres con el escudo de tu salvación;

tu ayuda me ha hecho prosperar.

37Has despejado el paso de mi camino,

para que mis tobillos no se tuerzan.

38»Perseguí a mis enemigos y los destruí;

no retrocedí hasta verlos aniquilados.

39Los aplasté por completo. Ya no se levantan.

¡Cayeron debajo de mis pies!

40Tú me armaste de valor para el combate;

doblegaste ante mí a los rebeldes.

41Hiciste retroceder a mis enemigos,

y así exterminé a los que me odiaban.

42Pedían ayuda y no hubo quien los salvara.

Al Señor clamaron, pero no respondió.

43Los desmenucé. Parecían el polvo de la tierra.

Los pisoteé como al lodo de las calles.

44»Me has librado de los conflictos con mi pueblo;

me has puesto por líder de las naciones;

me sirve gente que yo no conocía.

45Son extranjeros, y me rinden homenaje;

apenas me oyen, me obedecen.

46Esos extraños se descorazonan

y temblando salen de sus refugios.

47»¡El Señor vive! ¡Alabada sea mi Roca!

¡Exaltado sea Dios, la Roca de mi salvación!

48Él es el Dios que me vindica,

el que pone los pueblos a mis pies.

49Tú me libras de mis enemigos,

me exaltas por encima de mis adversarios,

me salvas de los hombres violentos.

50Por eso, Señor, te alabo entre las naciones

y canto salmos a tu nombre.

51»“Él da grandes victorias a su rey;

a su ungido David y a sus descendientes

les muestra por siempre su gran amor”».

Ang Pulong Sang Dios

2 Samuel 22:1-51

Ang Kanta ni David sa Iya nga Pagdaog

(Salmo 18)

1Nagkanta si David sa Ginoo sang ginluwas siya sang Ginoo sa kamot sang iya mga kaaway kag kay Saul. 2-3Amo ini ang iya kanta:

“Ikaw, Ginoo, ang akon palalipdan nga bato,

ang akon mabakod nga palanaguan kag manughilway.

Bilang palalipdan nga bato, makapanago ako sa imo.

Ikaw ang akon taming kag gamhanan nga manluluwas.

Ikaw ang akon dalangpan kag palanaguan.

Ikaw ang nagaluwas sa akon sa mapintas nga mga tawo.

4Dalayawon ka, Ginoo, kay kon magpangayo ako sang bulig sa imo ginaluwas mo ako sa akon mga kaaway.

5Ang kamatayon daw pareho sa balod nga nagpalibot sa akon.

Ang kalaglagan daw pareho sa mabaskog nga baha nga naglapaw sa akon.

6Ang kamatayon daw pareho man sa lubid nga nagburambod sa akon kag pareho sa siod sa akon alagyan.

7Sa akon kalisod nagpanawag ako sa imo, Ginoo.

Nagpangayo ako sang bulig sa imo nga akon Dios,

kag ginpamatian mo ang akon pangamuyo sa imo templo.

8“Dayon naglinog, kag pati ang mga pundasyon sang langit nag-uyog,

tungod kay naakig ka, Ginoo.

9Nagguwa ang aso sa imo ilong,

kag sa imo baba nagguwa ang makahalalit nga kalayo kag nagadabadaba nga mga baga.

10Ginbuksan mo ang langit pareho sang pagbukas sang kurtina

kag nagpanaog ka nga nagatungtong sa madamol nga gal-om.

11Nagsakay ka sa kerubin, kag madasig ini nga naglupad samtang ginapalid sang hangin.

12Ginhimo mo ang kadulom nga tabon sa imo palibot.

Nagpanago ka sa madamol nga gal-om.

13Nagpangilat sa imo atubangan kag may nagadabadaba nga mga baga.

14Ang tingog mo Ginoo, nga Labing Mataas nga Dios, nagdaguob sa langit.

15Ginpana mo sang kilat ang imo mga kaaway

kag nagpalalagyo sila nga nagasalasala.

16Sa imo nga pagsabdong kag puwerte nga kaakig nagakahubas ang dagat kag makita ang duta sa idalom sini,

kag makita man ang pundasyon sang kalibutan.

17Halin sa langit gindawat mo ako kag ginkuha sa madalom nga tubig.

18Ginluwas mo ako sa akon gamhanan nga mga kaaway nga indi ko masarangan.

19Ginsalakay nila ako sang nalisdan ako,

pero gin-apinan mo ako, Ginoo.

20Gindala mo ako sa lugar nga wala sing katalagman;

ginluwas mo ako kay nalipay ka sa akon.

21Ginapakamaayo mo ako tungod nga matarong ang akon kabuhi

kag wala ako sing may nahimo nga sala.

22Kay ginasunod ko ang imo mga pamaagi

kag wala ako nagbiya sa imo.

23Ginatuman ko ang tanan mo nga sugo

kag wala ko ginalapas ang imo mga pagsulundan.

24Nakahibalo ka nga wala sing kasawayan ang akon kabuhi

kag ginalikawan ko nga makasala.

25Ginapakamaayo mo ako tungod nga nakita mo nga matarong ang akon kabuhi

kag wala ako sing may nahimo nga sala.

26Matutom ka sa mga matutom sa imo,

kag maayo sa mga tawo nga maayo man.

27Sinsero ka sa mga sinsero sa imo,

kag maayo ka magpadihot sa mga malaot.

28Huo, ginaluwas mo ang mga mapainubuson,

pero ginapaubos mo ang mga matinaas-taason.

29Ginoo, ikaw ang akon kasanag.

Sa kadulom ikaw ang akon suga.

30Sa imo bulig masarangan ko nga salakayon ang panong sang mga soldado

kag masarangan ko nga sakaon ang pader nga nagapalibot sa siyudad.

31Ang imo pamaagi, O Dios, wala sing sayop.

Ang imo pulong masaligan gid.

Pareho ka sa taming sa tanan nga nagapangayo sang proteksyon sa imo.

32Ikaw lang, Ginoo, amo ang Dios;

ikaw lang ang amon palalipdan nga bato.

33Ikaw ang nagahatag sa akon sang kusog22:33 Ikaw… kusog: Amo ini sa Dead Sea Scrolls, Latin Vulgate, Syriac, kag sa iban nga mga kopya sang Septuagint. Sa Hebreo, Ikaw ang akon mabakod nga dalangpan.

kag ang nagabantay sa akon dalanon.

34Ginapabaskog mo ang akon tiil pareho sa tiil sang usa,

agod maagwanta ko ang pagtaklad sa mataas nga mga lugar.

35Ginahanas mo ako sa pagpakig-away, pareho abi sa pagbinat sa mabakod nga pana.

36Ginaprotektaran mo ako pareho sa taming.

Paagi sa imo bulig nangin bantog ako.

37Ginahatagan mo ako sang matawhay nga alagyan,

gani wala nagakasandad ang akon mga tiil.

38Ginlagas ko ang akon mga kaaway kag napierdi ko sila.

Kag wala gid ako magbalik hasta nga nalaglag ko sila.

39Ginlaglag ko gid sila kag natumba sila sa akon tiilan

kag indi na sila makabangon pa.

40Ginhatagan mo ako sang kusog sa pagpakig-away

kag ginpadaog sa akon mga kaaway.

41Ginpatal-as mo ang akon mga kaaway

kag ginlaglag ko sila.

42Nagpangayo sila sang bulig,

pero wala sing may nagluwas sa ila.

Nagpanawag sila sa imo,

pero wala mo sila ginsabat.

43Gindugmok ko sila hasta nga daw pareho na lang sila sa yab-ok.

Gintasak-tasak ko sila nga daw sa lunang sa dalan.

44Ginluwas mo ako sa akon rebelde nga katawhan.

Ginhimo mo ako nga pangulo sang mga nasyon.

Ang mga taga-iban nga lugar nagaalagad sa akon.

45Nagaluhod sila sa akon sa kahadlok kag nagatuman dayon sang akon mando.

46Nadulaan sila sang kaisog,

gani nagaguwa sila sa ila mga palanaguan nga nagakurog sa kahadlok.

47Buhi ka, Ginoo!

Dalayawon ka nga akon palalipdan nga bato.

Ginapakataas ko ikaw tungod nga ikaw ang Dios nga akon manluluwas.

48Ginabalusan mo ang akon mga kaaway,

kag ginapasakop mo ang mga nasyon sa akon.

49Ginaluwas mo ako sa akon mapintas nga mga kaaway,

kag ginapadaog mo ako sa ila.

50Gani padunggan ko ikaw sa mga nasyon, O Ginoo.

Kantahan ko ikaw sang mga pagdayaw.

51Ginahatagan mo sang dalagko nga mga kadalag-an ang imo pinili nga hari.

Ginahigugma mo si David kag ang iya mga kaliwat sa wala sing katapusan.”