Job 30 – NVI & APSD-CEB

Nueva Versión Internacional

Job 30:1-31

1»¡Y ahora resulta que de mí se burlan

jovencitos a cuyos padres no habría puesto

ni con mis perros ovejeros!

2¿De qué me habría servido la fuerza de sus manos,

si no tenían ya fuerza para nada?

3Retorciéndose de hambre y de necesidad,

rondaban30:3 rondaban. Alt. roían. en la noche por tierras desoladas,

por páramos deshabitados.

4En los matorrales arrancaban hierbas amargas

y comían30:4 comían. Alt. se calentaban con. raíces de retama.

5Habían sido excluidos de la comunidad,

acusados a gritos como ladrones.

6Se vieron obligados a vivir

en el lecho de los arroyos secos,

entre las grietas y en las cuevas.

7Bramaban entre los matorrales,

se amontonaban entre la maleza.

8Gente vil, generación infame,

fueron expulsados de la tierra.

9»¡Y ahora resulta que soy tema de sus parodias!

¡Me he vuelto su hazmerreír!

10Les doy asco y se alejan de mí;

no vacilan en escupirme en la cara.

11Ahora que Dios me ha humillado por completo,

no se refrenan en mi presencia.

12A mi derecha, me ataca el populacho;30:12 populacho. Palabra de difícil traducción.

tienden trampas a mis pies

y levantan rampas de asalto para atacarme.

13Han irrumpido en mi camino;

sin ayuda de nadie han logrado destruirme.30:13 sin ayuda … destruirme. Alt. han logrado destruirme, y dicen: “Nadie puede ayudarlo”.

14Avanzan como a través de una ancha brecha;

irrumpen entre las ruinas.

15El terror me ha sobrecogido;

mi dignidad se esfuma como el viento,

¡mi salvación se desvanece como las nubes!

16»Y ahora la vida se me escapa;

me oprimen los días de sufrimiento.

17La noche me taladra los huesos;

el dolor que me corroe no tiene fin.

18Como con un manto, Dios me envuelve con su poder;

me ahoga como el cuello de mi ropa.

19Me arroja con fuerza en el fango

y me reduce a polvo y ceniza.

20»A ti clamo, Dios, pero no me respondes;

me hago presente, pero tú apenas me miras.

21Implacable, te vuelves contra mí;

con el poder de tu brazo me atacas.

22Me arrebatas, me lanzas al30:22 me lanzas al. Lit. me haces cabalgar sobre el. viento;

me arrojas al ojo de la tormenta.

23Sé muy bien que me llevas a la muerte,

a la morada final de todos los vivientes.

24»Pero nadie golpea al que está derrotado,

al que en su angustia reclama auxilio.

25¿Acaso no he llorado por los que sufren?

¿No me he condolido por los pobres?

26Cuando esperaba lo bueno, vino lo malo;

cuando buscaba la luz, vinieron las sombras.

27No cesa la agitación que me invade;

me enfrento a días de sufrimiento.

28Ando apesadumbrado, pero no a causa del sol;

me presento en la asamblea y pido ayuda.

29He llegado a ser hermano de los chacales,

compañero de los avestruces.

30La piel se me ha requemado y se me cae;

el cuerpo me arde por la fiebre.

31El tono de mi arpa es de lamento;

el son de mi flauta es de tristeza.

Ang Pulong Sa Dios

Job 30:1-31

1“Apan karon gibiaybiay ako sa mga tawo nga batan-on pa kay kanako, kansang mga amahan dili masaligan. Mas masaligan pa gani ang akong mga iro nga nagabantay sa akong mga karnero. 2Unsa may makuha ko niining mga tawhana nga mga luya na ug walay kusog? 3Nagniwang na sila sa sobrang kawad-on ug kagutom. Nagakitkit na lang sila sa mga lagutmon sa kamingawan sa panahon sa kagabhion. 4Pang-ibton nila ug pangkaonon ang mga tanom sa kamingawan, bisan pa ang tab-ang nga gamot sa kahoy nga enebro. 5Pang-abogon sila sa ilang mga katagilungsod ug singgitan nga daw mga kawatan. 6Busa napugos sila pagpuyo sa mga yuta, sa mga kabatoan, ug sa mga bangag sa yuta. 7Daw sa mga mananap sila nga mag-uwang sa kalasangan, ug magtapok sila sa punoan sa mga tanom. 8Wala silay pulos ug wala gani nakaila kanila, ug giabog sila sa ilang yuta.

9“Ug karon gibiaybiay ako sa ilang mga anak pinaagi sa awit. Gihimo nila akong kataw-anan. 10Gingilngigan sila kanako ug gilikayan nila ako. Dili gani sila managana sa pagluwa sa akong nawong. 11Karon nga gipasagdan ako ug gipaantos sa Dios, nagpatuyang na lang sila sa ilang gustong buhaton kanako. 12Gisulong ako niining daotan nga grupo. Nagbutang sila ug lit-ag sa akong agianan, ug nagtinguha gayod sila sa paglaglag kanako. 13Babagan nila ang akong agianan sa paglaglag kanako. Milampos sila bisan walay mitabang kanila. 14Gisulong nila ako nga daw nagaagi sila sa dako nga bangag sa guba nga paril. 15Labihan ang akong kahadlok, ug nawala ang akong dungog ug bahandi sama sa panganod nga gipalid sa makusog nga hangin. 16Ug karon hinay-hinay ako nga nagakamatay; walay undang ang akong pag-antos. 17Inigkagabii magngutngot ang akong mga bukog; walay undang ang kasakit nga akong gibati. 18Sa dakong kusog sa Dios, gikwelyohan niya ako 19ug giitsa sa lapok. Nahisama na ako sa abo ug lapok.

20“Nanawag ako kanimo, O Dios, apan wala ka motubag. Nagabarog ako sa imong presensya, apan ginatan-aw mo lang ako. 21Nahimo ka nang bangis kanako. Gigamit mo ang imong gahom sa pagpaantos kanako. 22Daw sa gipapalid mo ako sa hangin ug gipakuso-kuso sa bagyo. 23Nasayod ako nga dad-on mo ako sa dapit sa mga patay, sa dapit nga gitagana mo nga adtoan sa tanang mga tawo.

24“Wala gayod ako mopasakit sa tawong nagaantos ug nagpakilooy tungod sa kalisod. 25Naghilak gani ako sa mga tawong naglisod. Nalooy kaayo ako sa mga kabos. 26Apan sa dihang naglaom ako ug kaayohan, daotan ang midangat kanako. Nagpaabot akog kahayag, apan kangitngit ang miabot. 27Walay undang ang kasakit nga akong gibati. Adlaw-adlaw akong nagaantos. 28Nangitom ang akong panit dili tungod sa kainit sa adlaw kondili tungod sa balatian. Nagatindog ako atubangan sa katilingban ug nagapangayog tabang. 29Ang akong paghilak daw sa uwang sa ihalas nga iro30:29 ihalas nga iro: sa English, jackal. o sa tingog sa ngiwngiw. 30Nangitom ang akong panit ug nangaukab ang kugang. Taas kaayo ang akong hilanat. 31Masub-anon ang sonata sa akong harpa ug plawta.”