Noveno discurso de Job
1Job, retomando la palabra, dijo:
2«Vive Dios, el Todopoderoso,
quien se niega a hacerme justicia,
quien me ha amargado el ánimo,
3que mientras haya vida en mí
y aliento divino en mi nariz,
4mis labios no pronunciarán maldad alguna
ni mi lengua proferirá mentiras.
5Jamás podré admitir que ustedes tengan la razón;
mientras viva, insistiré en mi integridad.
6Insistiré en mi inocencia; no cederé.
Mientras viva, no me remorderá la conciencia.
7»¡Que terminen mis enemigos como los malvados
y mis adversarios como los injustos!
8¿Qué esperanza tienen los impíos
cuando son eliminados,
cuando Dios les quita la vida?
9¿Escucha Dios su clamor
cuando les sobreviene la angustia?
10¿Acaso se deleitan en el Todopoderoso,
o claman a Dios en todo tiempo?
11»¡Yo les voy a mostrar algo del poder de Dios!
¡No les voy a ocultar los planes del Todopoderoso!
12Si ustedes mismos han visto todo esto,
¿a qué viene tanta palabrería?
13»Este es el destino que Dios tiene reservado para los malvados;
esta es la herencia que los tiranos recibirán del Todopoderoso:
14No importa cuántos hijos tengan,
la espada los aguarda;
jamás sus descendientes comerán hasta saciarse.
15La plaga sepultará a quienes les sobrevivan;
sus viudas no llorarán por ellos.
16Y aunque amontonen plata como polvo,
y apilen vestidos como arcilla,
17será el justo quien se ponga esos vestidos,
y el inocente quien reparta esa plata.
18Las casas que construyen parecen larvas de polilla,
parecen cobertizo de vigilancia.
19Se acuestan siendo ricos, pero por última vez;
cuando abren los ojos, sus riquezas se han esfumado.
20Les sobreviene un diluvio de terrores;
la tempestad los arrebata por la noche.
21El viento del este se los lleva y desaparecen;
los arranca de su lugar.
22Se lanza contra ellos sin clemencia,
mientras ellos tratan de huir de su poder.
23Agita las manos y aplaude burlón;
entre silbidos, los arranca de su lugar».
1ئەیوب دیسان بە هەمان شێوە قسەی کردەوە و گوتی:
2«بە گیانی خودا کە مافی خۆمی لێم داماڵیوە،
سوێند بە توانادارەکە کە ناخی منی تاڵکردووە،
3هەتا ئەو کاتەی کە ژیانم لەبەر بێت،
هەناسەی خودا لە لووتمدا بێت،
4لێوەکانم بە خراپە نادوێن و
زمانم بە فێڵ ناگەڕێت.
5لە من بەدوور بێت بڵێم کە ڕاستییەکەی لای ئێوەیە،
هەتا ئەو کاتەی ژیان بەدەستەوە دەدەم دروستی لە خۆم دانابڕم.
6دەستم بە ڕاستودروستی خۆمەوە گرتووە و شلی ناکەم،
بە درێژایی ژیانم ویژدانم سەرزەنشتم ناکات.
7«با دوژمنم وەک بەدکار بێت و
بەرهەڵستکارم وەک زۆردار بێت.
8خوانەناس کە دەبڕدرێتەوە چ هیوایەکی هەیە،
کاتێک خودا ژیانی دەڕفێنێت؟
9ئایا خودا گوێی لە هاواری دەبێت
کە تەنگانەی بەسەردا دێت؟
10یان ئایا بە توانادارەکە دڵخۆش دەبێت؟
ئایا هەموو کاتێک داوا لە خودا دەکات؟
11«من توانای خوداتان پێ دەناسێنم؛
کارەکانی توانادارەکە لە ئێوە ناشارمەوە.
12ئەوەتا ئێوە هەمووتان بینیتان،
ئیتر بۆچی بە پووچی دەدوێن؟
13«ئەمە بەشی کەسی بەدکارە لەلایەن خوداوە،
میراتی ستەمکارە کە لە توانادارەکەوە وەریدەگرن.
14ئەگەر کوڕانی زۆر بوون ئەوا بۆ شمشێرن و
نەوەکەشی تێر نان نابن.
15دەرد پاشماوەکەی دەخاتە ناو گۆڕ و
بێوەژنەکانیان ناگرین.
16ئەگەر زیو وەک خۆڵ و
جلوبەرگ وەک قوڕ کەڵەکە بکات،
17ئەوەی ئامادەی دەکات ڕاستودروست لەبەری دەکات،
بێتاوان زیوەکەی دابەش دەکات.
18وەک قۆزاخەی مۆرانە ماڵەکەی خۆی بنیاد دەنێت و
وەک کەپرێک چاودێر دروستی بکات.
19بە دەوڵەمەندی ڕادەکشێت، بەڵام جارێکی دیکە نایکات؛
کە چاوی دەکاتەوە هیچی نەماوە.
20کارەساتەکان وەک لافاو پێی دەگەن،
ڕەشەبایەک بە شەو دەیڕفێنێت.
21بای ڕۆژهەڵات هەڵیدەگرێت و دەڕوات،
لە شوێنی خۆی ڕایدەماڵێت.
22لەبەردەم با بەهێزەکە هەڵدێت،
بایەکەش بەبێ بەزەیی لێی دەدات.
23بە گاڵتەپێکردنەوە چەپڵەی بۆ لێدەدات،
بە فیکەلێدان لە جێی خۆیەوە دەریدەکات.»
