زەبووری 142
هۆنراوەیەکی داود کە لە ئەشکەوت بوو. نوێژ.
1پڕ بە دەنگم هاوار بۆ یەزدان دەکەم،
بە دەنگی بەرز لە یەزدان دەپاڕێمەوە.
2سکاڵای خۆمی لەبەردەم هەڵدەڕێژم،
لەبەردەمی باسی تەنگانەکانی خۆم دەکەم.
3لە کاتی ورەبەردانی ڕۆحم،
تۆ شارەزای ڕێڕەوی منی.
لەو ڕێگایەی پێیدا دەڕۆم،
خەڵک تەڵەیان بۆم ناوەتەوە.
4ئاوڕ بەلای ڕاستدا بدەوە و ببینە،
کوا ناسیاوی من؟
پەناگا بۆ من قڕبووە،
کوا پرسیارکەر لە ئەحواڵی من؟
5ئەی یەزدان، هاوارم بۆ تۆ کرد،
گوتم: «تۆ پەناگای منی،
لە خاکی زیندووان تۆ بەشی منی.»
6بە وردی گوێ لە لاوانەوەم بگرە،
چونکە زۆر زەلیلم،
لە دەست ڕاونەرانم دەربازم بکە،
چونکە لە من بەهێزترن.
7گیانم لە بەندیخانە دەربهێنە،
بۆ ئەوەی ستایشی ناوت بکەم.
ئینجا ڕاستودروستان دەورم دەگرن،
چونکە چاکەم لەگەڵ دەکەیت.
Tu es mon seul abri
1Méditation142.1 Signification incertaine. de David. Prière qu’il prononça quand il était dans la caverne142.1 Voir 1 S 22.1-2 ; 24.1-9 ; cf. Ps 57.1..
2A pleine voix, ╵je crie vers l’Eternel.
A pleine voix, ╵je supplie l’Eternel,
3et, devant lui, ╵je me répands en plaintes.
En sa présence, ╵j’expose ma détresse.
4Quand mon esprit ╵est abattu,
toi tu connais ╵par quel chemin je passe.
Sur la route où je marche,
ils m’ont tendu un piège.
5Regarde à droite142.5 C’est-à-dire du côté où se tient le défenseur (16.8 ; 109.31 ; 110.5). et vois :
il n’y a plus personne ╵qui veuille me connaître !
Je ne sais plus ╵où chercher un refuge
et nul ne veut ╵s’inquiéter de ma vie.
6O Eternel, ╵je fais appel à toi,
et je m’écrie : ╵« Tu es mon seul abri !
Tu es mon bien ╵au pays des vivants ! »
7Sois attentif ╵à mes supplications
car j’ai touché ╵le fond de la misère.
Délivre-moi ╵de mes persécuteurs !
Ils sont bien plus puissants que moi.
8Libère-moi ╵de ma prison
pour que je puisse te louer !
Autour de moi, ╵les justes feront cercle
quand tu m’auras ╵comblé de tes bienfaits.
