1After this opened Job his mouth, and cursed his day. 2And Job spake, and said,3.2 spake: Heb. answered 3Let the day perish wherein I was born, and the night in which it was said, There is a man child conceived. 4Let that day be darkness; let not God regard it from above, neither let the light shine upon it. 5Let darkness and the shadow of death stain it; let a cloud dwell upon it; let the blackness of the day terrify it.3.5 stain: or, challenge3.5 let the…: or, let them terrify it, as those who have a bitter day 6As for that night, let darkness seize upon it; let it not be joined unto the days of the year, let it not come into the number of the months.3.6 let it not be…: or, let it not rejoice among the days 7Lo, let that night be solitary, let no joyful voice come therein. 8Let them curse it that curse the day, who are ready to raise up their mourning.3.8 their…: or, leviathan 9Let the stars of the twilight thereof be dark; let it look for light, but have none; neither let it see the dawning of the day:3.9 the dawning…: Heb. the eyelids of the morning 10Because it shut not up the doors of my mother’s womb, nor hid sorrow from mine eyes.
11Why died I not from the womb? why did I not give up the ghost when I came out of the belly? 12Why did the knees prevent me? or why the breasts that I should suck? 13For now should I have lain still and been quiet, I should have slept: then had I been at rest, 14With kings and counsellors of the earth, which built desolate places for themselves; 15Or with princes that had gold, who filled their houses with silver: 16Or as an hidden untimely birth I had not been; as infants which never saw light. 17There the wicked cease from troubling; and there the weary be at rest.3.17 weary: Heb. wearied in strength 18There the prisoners rest together; they hear not the voice of the oppressor. 19The small and great are there; and the servant is free from his master.
20Wherefore is light given to him that is in misery, and life unto the bitter in soul; 21Which long for death, but it cometh not; and dig for it more than for hid treasures;3.21 long: Heb. wait 22Which rejoice exceedingly, and are glad, when they can find the grave? 23Why is light given to a man whose way is hid, and whom God hath hedged in? 24For my sighing cometh before I eat, and my roarings are poured out like the waters.3.24 I eat: Heb. my meat 25For the thing which I greatly feared is come upon me, and that which I was afraid of is come unto me.3.25 the thing…: Heb. I feared a fear, and it came upon me 26I was not in safety, neither had I rest, neither was I quiet; yet trouble came.
Misulti si Job
1Kadugayan, misulti si Job ug gipanghimaraot niya ang adlaw sa iyang natawhan. 2Miingon siya, 3“Gipanghimaraot ko ang adlaw sa akong natawhan. 4Mingitngit na lang unta kadtong adlawa ug wala na lang unta pasidlaki sa adlaw. Wala na lang unta kadto hinumdomi sa Dios nga anaa sa langit. 5Natabonan na lang unta kini sa kangitngit o sa bagang mga dag-om, ug giputos na lang unta sa kangitngit ang iyang kahayag. 6Labihan kangitngit na lang unta kadtong gabhiona, ug gipapas na lang unta kadto sa kalendaryo. 7Wala na lang unta ako ipakatawo niadtong gabhiona, ug wala untay nagmaya niadto nga higayon. 8Hinaut nga panghimaraoton kadtong gabhiona sa mga tigpanghimaraot nga makabalong mopukaw sa Leviatan.3:8 Leviatan: Tan-awa ang Lista sa mga Pulong sa luyo. 9Wala na lang unta mosubang ang kabugwason3:9 kabugwason: sa English, morning star. niadtong adlawa, ug wala na unta mobuntag. 10Gipanghimaraot ko kadtong adlawa kay wala pugngi niini ang akong pagkahimugso aron dili ko na unta masinati kini nga mga kalisdanan.
11“Nganong wala na man lang ako mamatay diha sa tiyan sa akong inahan? 12Nganong gikugos ug gipasuso pa man ako sa akong inahan? 13Kon namatay na lang unta ako kaniadto, malinawon na unta ako karon nga natulog ug nagpahulay 14uban sa mga hari ug mga pangulo sa kalibotan nga nagpatindog ug mga palasyo nga karon guba na. 15Nagpahulay na unta ako uban sa mga tigdumala kansang mga balay puno sa bulawan ug plata. 16Maayo pa unta ug nahisama ako sa mga bata nga namatay sa ilang pagkahimugso ug gilubong, nga wala na makakita ug kahayag. 17Didto sa dapit sa mga patay, ang mga daotan wala na maghimog daotan, ug ang mga gikapoy nakapahulay na. 18Ug didto, ang mga binihag nagpahayahay na; dili na nila madungog ang singgit sa mga tawo nga mipugos kanila sa pagtrabaho. 19Ang tanang klase sa tawo atua didto—dungganon man o dili. Ug ang mga ulipon gawasnon na gikan sa ilang mga agalon.
20“Nganong gitugotan pa man nga mabuhi ang tawong nagaantos ug nagsubo? 21Nangandoy silang mamatay, apan dili sila mamatay. Nangita sila sa kamatayon labaw pa sa ilang pagpangita sa bahanding tinago. 22Ikalipay nila sa hilabihan kon patay na sila ug malubong na. 23Nganong gitugotan man nga mabuhi ang tawo nga wala mahibalo kon unsay iyang dangatan? Pagbuot sa Dios nga dili mahibaloan sa tawo ang iyang umaabot. 24Dili ako makakaon tungod sa labihang kasubo, ug daw dili na matapos ang akong pag-agulo. 25Nahitabo kanako ang akong gikahadlokan. 26Wala akoy kalinaw ug dili ako mahimutang. Dili ako makapahulay ug dili mawala ang kahasol.”
