1Oh that thou wouldest rend the heavens, that thou wouldest come down, that the mountains might flow down at thy presence, 2As when the melting fire burneth, the fire causeth the waters to boil, to make thy name known to thine adversaries, that the nations may tremble at thy presence!64.2 the melting…: Heb. the fire of meltings 3When thou didst terrible things which we looked not for, thou camest down, the mountains flowed down at thy presence. 4For since the beginning of the world men have not heard, nor perceived by the ear, neither hath the eye seen, O God, beside thee, what he hath prepared for him that waiteth for him.64.4 seen…: or, seen a God beside thee, which doeth so for him, etc 5Thou meetest him that rejoiceth and worketh righteousness, those that remember thee in thy ways: behold, thou art wroth; for we have sinned: in those is continuance, and we shall be saved.
6But we are all as an unclean thing, and all our righteousnesses are as filthy rags; and we all do fade as a leaf; and our iniquities, like the wind, have taken us away. 7And there is none that calleth upon thy name, that stirreth up himself to take hold of thee: for thou hast hid thy face from us, and hast consumed us, because of our iniquities.64.7 consumed: Heb. melted64.7 because: Heb. by the hand 8But now, O LORD, thou art our father; we are the clay, and thou our potter; and we all are the work of thy hand.
9¶ Be not wroth very sore, O LORD, neither remember iniquity for ever: behold, see, we beseech thee, we are all thy people. 10Thy holy cities are a wilderness, Zion is a wilderness, Jerusalem a desolation. 11Our holy and our beautiful house, where our fathers praised thee, is burned up with fire: and all our pleasant things are laid waste. 12Wilt thou refrain thyself for these things, O LORD? wilt thou hold thy peace, and afflict us very sore?
1Ginoo, pikasa ang langit ug kanaog aron mangatay-og ang mga bukid sa imong presensya. 2Maingon nga ang kalayo mosunog sa mga laya nga sanga ug mopabukal sa tubig, ang imong pag-abot mopakurog sa mga nasod nga imong mga kaaway, ug maila nila kon kinsa ka. 3Sa dihang nanaog ka kaniadto ug naghimog katingalahang mga butang nga wala namo paabota, nangurog ang mga bukid sa imong presensya. 4Sukad masukad wala pa gayoy nakadungog o nakakita ug Dios nga sama kanimo nga motabang sa mga mosalig kaniya. 5Ginadawat mo ang mga nagakalipay sa pagbuhat ug matarong, ug nagasunod sa imong mga pamaagi. Apan nasuko ka kanamo kay nagpadayon kami sa pagsupak sa imong pamaagi. Busa unsaon pa man namo pagkaluwas? 6Nahisama kaming tanan sa usa ka hugawng butang, ug ang tanan namong mga maayong binuhatan sama lang sa hugawng trapo. Sama kaming tanan sa dahon nga nalaya, ug ang among kadaotan sama sa hangin nga mipalid kanamo. 7Wala gayoy bisan usa kanamo nga midangop kanimo ug naninguha sa pagkupot kanimo. Mao kana ang hinungdan kon nganong mitalikod ka kanamo, ug gipasagdan mo kami nga mangamatay64:7 mangamatay: sa literal, mangatunaw. tungod sa among mga sala. 8Apan sa gihapon ikaw ang among Amahan, Ginoo. Sama ikaw sa magkukolon, ug kami sama sa lapok. Ikaw ang naghimo kanamong tanan. 9Ginoo, ayaw palabihi ang imong kasuko kanamo; ayawg hinumdomi hangtod sa hangtod ang among mga sala. Nagahangyo kami kanimo nga tagdon mo kami, kay kaming tanan imong katawhan. 10Ang imong balaan nga mga siyudad, apil ang Jerusalem, nahisama sa disyerto nga walay nagpuyo. 11Nasunog ang among balaan ug matahom nga templo, diin gisimba ka sa among mga katigulangan. Naguba ang tanang mga butang nga among gipakamahal. 12Bisan ba niining tanan, dili mo pa gihapon kami tabangan, Ginoo? Magpakahilom ka na lang ba, ug silotan mo kami sa hilabihan?
