1And when the people saw that Moses delayed to come down out of the mount, the people gathered themselves together unto Aaron, and said unto him, Up, make us gods, which shall go before us; for as for this Moses, the man that brought us up out of the land of Egypt, we wot not what is become of him. 2And Aaron said unto them, Break off the golden earrings, which are in the ears of your wives, of your sons, and of your daughters, and bring them unto me. 3And all the people brake off the golden earrings which were in their ears, and brought them unto Aaron. 4And he received them at their hand, and fashioned it with a graving tool, after he had made it a molten calf: and they said, These be thy gods, O Israel, which brought thee up out of the land of Egypt. 5And when Aaron saw it, he built an altar before it; and Aaron made proclamation, and said, To morrow is a feast to the LORD. 6And they rose up early on the morrow, and offered burnt offerings, and brought peace offerings; and the people sat down to eat and to drink, and rose up to play.
7¶ And the LORD said unto Moses, Go, get thee down; for thy people, which thou broughtest out of the land of Egypt, have corrupted themselves: 8They have turned aside quickly out of the way which I commanded them: they have made them a molten calf, and have worshipped it, and have sacrificed thereunto, and said, These be thy gods, O Israel, which have brought thee up out of the land of Egypt. 9And the LORD said unto Moses, I have seen this people, and, behold, it is a stiffnecked people: 10Now therefore let me alone, that my wrath may wax hot against them, and that I may consume them: and I will make of thee a great nation. 11And Moses besought the LORD his God, and said, LORD, why doth thy wrath wax hot against thy people, which thou hast brought forth out of the land of Egypt with great power, and with a mighty hand?32.11 the LORD: Heb. the face of the LORD 12Wherefore should the Egyptians speak, and say, For mischief did he bring them out, to slay them in the mountains, and to consume them from the face of the earth? Turn from thy fierce wrath, and repent of this evil against thy people. 13Remember Abraham, Isaac, and Israel, thy servants, to whom thou swarest by thine own self, and saidst unto them, I will multiply your seed as the stars of heaven, and all this land that I have spoken of will I give unto your seed, and they shall inherit it for ever. 14And the LORD repented of the evil which he thought to do unto his people.
15¶ And Moses turned, and went down from the mount, and the two tables of the testimony were in his hand: the tables were written on both their sides; on the one side and on the other were they written. 16And the tables were the work of God, and the writing was the writing of God, graven upon the tables. 17And when Joshua heard the noise of the people as they shouted, he said unto Moses, There is a noise of war in the camp. 18And he said, It is not the voice of them that shout for mastery, neither is it the voice of them that cry for being overcome: but the noise of them that sing do I hear.32.18 being…: Heb. weakness
19¶ And it came to pass, as soon as he came nigh unto the camp, that he saw the calf, and the dancing: and Moses’ anger waxed hot, and he cast the tables out of his hands, and brake them beneath the mount. 20And he took the calf which they had made, and burnt it in the fire, and ground it to powder, and strawed it upon the water, and made the children of Israel drink of it.
21And Moses said unto Aaron, What did this people unto thee, that thou hast brought so great a sin upon them? 22And Aaron said, Let not the anger of my lord wax hot: thou knowest the people, that they are set on mischief. 23For they said unto me, Make us gods, which shall go before us: for as for this Moses, the man that brought us up out of the land of Egypt, we wot not what is become of him. 24And I said unto them, Whosoever hath any gold, let them break it off. So they gave it me: then I cast it into the fire, and there came out this calf.
25¶ And when Moses saw that the people were naked; (for Aaron had made them naked unto their shame among their enemies:)32.25 their enemies: Heb. those that rose up against them 26Then Moses stood in the gate of the camp, and said, Who is on the LORD’s side? let him come unto me. And all the sons of Levi gathered themselves together unto him. 27And he said unto them, Thus saith the LORD God of Israel, Put every man his sword by his side, and go in and out from gate to gate throughout the camp, and slay every man his brother, and every man his companion, and every man his neighbour. 28And the children of Levi did according to the word of Moses: and there fell of the people that day about three thousand men. 29For Moses had said, Consecrate yourselves to day to the LORD, even every man upon his son, and upon his brother; that he may bestow upon you a blessing this day.32.29 For Moses…: or, And Moses said, Consecrate yourselves to day to the LORD, because every man hath been against his brother, etc32.29 Consecrate…: Heb. Fill your hands
30¶ And it came to pass on the morrow, that Moses said unto the people, Ye have sinned a great sin: and now I will go up unto the LORD; peradventure I shall make an atonement for your sin. 31And Moses returned unto the LORD, and said, Oh, this people have sinned a great sin, and have made them gods of gold. 32Yet now, if thou wilt forgive their sin—; and if not, blot me, I pray thee, out of thy book which thou hast written. 33And the LORD said unto Moses, Whosoever hath sinned against me, him will I blot out of my book. 34Therefore now go, lead the people unto the place of which I have spoken unto thee: behold, mine Angel shall go before thee: nevertheless in the day when I visit I will visit their sin upon them. 35And the LORD plagued the people, because they made the calf, which Aaron made.
گوسالهٔ طلايی
(تثنيه 9:6-29)
1وقتی بازگشت موسی از كوه سينا به طول انجاميد، مردم نزد هارون جمع شده، گفتند: «برخيز و برای ما خدايی بساز تا ما را هدايت كند، چون نمیدانيم بر سر موسی كه ما را از مصر بيرون آورد، چه آمده است.»
2-3هارون گفت: «گوشوارههای طلا را كه در گوشهای زنان و دختران و پسران شماست پيش من بياوريد.» بنابراين، قوم گوشوارههای طلای خود را به هارون دادند. 4هارون نيز گوشوارههای طلا را گرفت و آنها را ذوب كرده، در قالبی كه ساخته بود، ريخت و مجسمهای به شكل گوساله ساخت. قوم اسرائيل وقتی گوساله را ديدند فرياد برآوردند: «ای بنیاسرائيل، اين همان خدايی است كه شما را از مصر بيرون آورد.»
5هارون با ديدن اين صحنه، يک قربانگاه نيز جلو آن گوساله ساخت و گفت: «فردا برای خداوند جشن میگيريم.»
6روز بعد، صبح زود، وقتی مردم برخاستند، پيش آن گوساله قربانیهای سوختنی و قربانیهای سلامتی تقديم نمودند. آنگاه نشسته، خوردند و نوشيدند و دست به كارهای شرمآور زدند.
7خداوند به موسی فرمود: «بشتاب و به پايين برو، چون قوم تو كه آنها را از مصر بيرون آوردی، فاسد شدهاند. 8آنها به همين زودی احكام مرا فراموش كرده و منحرف گشتهاند و برای خود گوسالهای ساخته، آن را پرستش میكنند و برايش قربانی كرده، میگويند: ای بنیاسرائيل، اين همان خدايی است كه تو را از مصر بيرون آورد.»
9خداوند به موسی فرمود: «میدانم اين قوم چقدر سركشند. 10بگذار آتش خشم خود را بر ايشان شعلهور ساخته، همه را هلاک كنم. به جای آنها از تو قوم عظيمی بوجود خواهم آورد.»
11ولی موسی از خداوند، خدای خود خواهش كرد كه آنها را هلاک نكند و گفت: «خداوندا چرا بر قوم خود اين گونه خشمگين شدهای؟ مگر با قدرت و معجزات عظيم خود آنها را از مصر بيرون نياوردی؟ 12آيا میخواهی مصریان بگويند: خدا ايشان را فريب داده، از اينجا بيرون برد تا آنها را در کوهها بكشد و از روی زمين محو كند؟ از تو خواهش میكنم از خشم خود برگردی و از مجازات قوم خود درگذری. 13به ياد آور قولی را كه به خدمتگزاران خود ابراهيم، اسحاق و يعقوب دادهای. به ياد آور چگونه برای ايشان به ذات خود قسم خورده، فرمودی: فرزندان شما را مثل ستارگان آسمان بیشمار میگردانم و سرزمينی را كه دربارهٔ آن سخن گفتهام به نسلهای شما میدهم تا هميشه در آن زندگی كنند.»
14بنابراين، خداوند از تصميم خود منصرف شد. 15آنگاه موسی از كوه پايين آمد، در حالی كه دو لوح سنگی در دست داشت كه بر دو طرف آن لوحها ده فرمان خدا نوشته شده بود. 16(آن ده فرمان را خود خداوند روی لوحهای سنگی نوشته بود.)
17يوشع كه همراه موسی بود، وقتی صدای داد و فرياد و خروش قوم را كه از دامنهٔ كوه برمیخاست شنيد، به موسی گفت: «از اردوگاه صدای جنگ به گوش میرسد.»
18ولی موسی گفت: «اين صدا، فرياد پيروزی يا شكست نيست، بلكه صدای ساز و آواز است.»
19وقتی به اردوگاه نزديک شدند، موسی چشمش به گوسالهٔ طلايی افتاد كه مردم در برابرش میرقصيدند و شادی میكردند. پس موسی آنچنان خشمگين شد كه لوحها را به پايين كوه پرت كرد و لوحها تكهتكه شد. 20سپس گوسالهٔ طلايی را گرفت و در آتش انداخته آن را ذوب كرد. سپس آن را كوبيد و گردش را روی آب پاشيد و از آن آب به بنیاسرائيل نوشانيد.
21آنگاه موسی به هارون گفت: «اين قوم به تو چه بدی كرده بودند كه ايشان را به چنين گناه بزرگی آلوده ساختی؟»
22هارون گفت: «بر من خشم مگير. تو خود اين قوم را خوب میشناسی كه چقدر فاسدند. 23آنها به من گفتند: خدايی برای ما بساز تا ما را هدايت كند، چون نمیدانيم چه بر سر موسی كه ما را از مصر بيرون آورد، آمده است. 24من هم گفتم كه گوشوارههای طلای خود را پيش من بياورند. گوشوارههای طلا را در آتش ريختم و اين گوساله از آن ساخته شد.»
25وقتی موسی ديد كه قوم با كمک هارون اينچنين افسار گسيخته شده و پيش دشمنان، خود را بیآبرو كردهاند، 26كنار دروازهٔ اردوگاه ايستاد و با صدای بلند گفت: «هر كه طرف خداوند است پيش من بيايد.» تمام طايفهٔ لاوی دور او جمع شدند. 27موسی به ايشان گفت: «خداوند، خدای بنیاسرائيل میفرمايد: شمشير به كمر ببنديد و از اين سوی اردوگاه تا آن سويش برويد و برادر و دوست و همسايهٔ خود را بكشيد.» 28لاویان اطاعت كردند و در آن روز در حدود سه هزار نفر از قوم اسرائيل كشته شدند.
29موسی به لاویان گفت: «امروز ثابت كرديد كه شايستهٔ خدمت خداوند هستيد با اينكه میدانستيد كه اطاعت شما به قيمت جان پسران و برادرانتان تمام میشود، از فرمان خدا سرپيچی نكرديد؛ پس خدا به شما بركت خواهد داد.»
30روز بعد موسی به قوم گفت: «شما مرتكب گناه بزرگی شدهايد. حال، من به بالای كوه میروم تا در حضور خداوند برای شما شفاعت كنم. شايد خدا از گناهان شما درگذرد.»
31پس موسی به حضور خداوند بازگشت و چنين دعا كرد: «آه ای خداوند، اين قوم مرتكب گناه بزرگی شده، برای خود بتی از طلا ساختند. 32تمنا میكنم گناه آنها را ببخش و گرنه اسم مرا از دفترت محو كن32:32 «اسم مرا از دفترت محو کن.» يا «مرا به جای آنها بکش.»..»
33خداوند به موسی فرمود: «چرا اسم تو را محو كنم؟ هر كه نسبت به من گناه كرده است، اسم او را محو خواهم كرد. 34حال بازگرد و قوم را به جايی كه گفتهام راهنمايی كن و فرشتهٔ من پيشاپيش تو حركت خواهد كرد. ولی من به موقع، قوم را به خاطر اين گناه مجازات خواهم كرد.»
35خداوند به خاطر پرستش بتی كه هارون ساخته بود، بلای هولناكی بر بنیاسرائيل نازل كرد.
