1And the LORD said unto Moses, Yet will I bring one plague more upon Pharaoh, and upon Egypt; afterwards he will let you go hence: when he shall let you go, he shall surely thrust you out hence altogether. 2Speak now in the ears of the people, and let every man borrow of his neighbour, and every woman of her neighbour, jewels of silver, and jewels of gold. 3And the LORD gave the people favour in the sight of the Egyptians. Moreover the man Moses was very great in the land of Egypt, in the sight of Pharaoh’s servants, and in the sight of the people.
4And Moses said, Thus saith the LORD, About midnight will I go out into the midst of Egypt: 5And all the firstborn in the land of Egypt shall die, from the firstborn of Pharaoh that sitteth upon his throne, even unto the firstborn of the maidservant that is behind the mill; and all the firstborn of beasts. 6And there shall be a great cry throughout all the land of Egypt, such as there was none like it, nor shall be like it any more. 7But against any of the children of Israel shall not a dog move his tongue, against man or beast: that ye may know how that the LORD doth put a difference between the Egyptians and Israel. 8And all these thy servants shall come down unto me, and bow down themselves unto me, saying, Get thee out, and all the people that follow thee: and after that I will go out. And he went out from Pharaoh in a great anger.11.8 that follow…: Heb. that is at thy feet11.8 a great…: Heb. heat of anger 9And the LORD said unto Moses, Pharaoh shall not hearken unto you; that my wonders may be multiplied in the land of Egypt. 10And Moses and Aaron did all these wonders before Pharaoh: and the LORD hardened Pharaoh’s heart, so that he would not let the children of Israel go out of his land.
موسی مرگ پسران ارشد را اعلان می‌كند
1آنگاه خداوند به موسی فرمود: «يک بلای ديگر بر پادشاه مصر و قومش نازل می‌كنم تا شما را رها سازد. اين بار او خود از شما خواهد خواست تا مصر را ترک گوييد. 2به تمام مردان و زنان قوم اسرائيل بگو كه پيش از رفتن بايد از همسايگان مصری خود طلا و نقره بخواهند.» (3خداوند قوم اسرائيل را در نظر مصری‌ها محترم ساخته بود و درباريان و تمام مردم مصر موسی را مردی بزرگ می‌دانستند.)
4پس موسی به فرعون گفت: «خداوند می‌فرمايد: حدود نيمه شب از ميان مصر عبور خواهم كرد. 5همهٔ پسران ارشد خانواده‌های مصری خواهند مرد از پسر ارشد فرعون كه جانشين اوست گرفته، تا پسر ارشد كنيزی كه كارش دستاس كردن گندم است. حتی تمام نخست‌زاده‌های چارپايان مصر نيز نابود خواهند شد. 6آنچنان شيونی در سراسر مصر خواهد بود كه نظير آن تا به حال شنيده نشده و نخواهد شد. 7اما به قوم اسرائيل و حيواناتشان حتی يک سگ هم پارس نخواهد كرد. آنگاه خواهی دانست كه خداوند ميان قوم اسرائيل و قوم تو تفاوت قايل است. 8تمام درباريان تو پيش من به زانو افتاده، التماس خواهند كرد تا هر چه زودتر بنی‌اسرائيل را از مصر بيرون ببرم. آنگاه من مصر را ترک خواهم گفت.» سپس موسی با عصبانيت از كاخ فرعون بيرون رفت.
9خداوند به موسی فرموده بود: «فرعون به حرفهای تو اعتنا نخواهد كرد و اين به من فرصتی خواهد داد تا معجزات بيشتری در سرزمين مصر انجام دهم.»
10با اينكه موسی و هارون در حضور فرعون آن همه معجزه انجام دادند، اما او بنی‌اسرائيل را رها نساخت تا از مصر خارج شوند، زيرا خداوند دل فرعون را سخت ساخته بود.
