1Een psalm van Asaf.
God is zeker goed voor zijn volk Israël,
Hij is goed voor alle mensen die een zuiver hart bezitten.
2Wat mijzelf betreft:
bijna had ik het rechte pad verlaten,
bijna was ik uitgegleden.
3Dat komt doordat ik jaloers was op de trotse mensen,
toen ik zag hoe voorspoedig de ongelovigen leefden.
4Zij lijken geen problemen te kennen,
ook lichamelijk niet:
zij zien er gezond en weldoorvoed uit.
5Zij weten niet wat zorgen zijn
en niemand legt hun een strobreed in de weg.
6Daarom dragen zij hun trots als een halsketting
en pronken zij met geweld alsof het dure kleren zijn.
7Hun gezicht is pafferig van het vet.
Zij verbeelden zich van alles.
8Zij steken overal de spot mee
en spreken kwaadaardig
over het onderdrukken van andere mensen.
Hun taal is gezwollen, trots en uit de hoogte.
9Zij zetten een grote mond op tegen God
en verachten de mensen.
10Het volk houdt rekening met hen
en zij profiteren ervan.
11Zij zeggen: ‘God kan niet alles weten.
De Allerhoogste heeft wel iets anders te doen
dan Zich met ons te bemoeien.’
12Kijk, zo leven nu de ongelovigen.
Zonder zorgen worden zij alleen maar rijker en rijker.
13Voor niets heb ik zuiver geleefd,
mij ver gehouden van onrecht.
14De hele dag word ik gekweld,
elke morgen voel ik mijn straf.
15Als ik echter net zo had gehandeld en gesproken,
hoorde ik niet meer bij U.
16Ik heb mij het hoofd gebroken hoe dit mogelijk was.
In mijn ogen was het onbegrijpelijk en onaanvaardbaar.
17Maar uiteindelijk ging ik Gods huis binnen
en zag hoe het met de ongelovigen afliep.
18Werkelijk, U laat hen op gladde wegen lopen en uitglijden.
U laat hen ten slotte ineenstorten en een ruïne worden.
19In een oogwenk veranderen zij
en bekijkt ieder hen met afgrijzen.
Dan zijn ze weg, omgekomen door rampen.
20Zoals een droom na het ontwaken niet echt blijkt te zijn,
zo ontkent U, Here, hun bestaan
als U erbij wordt betrokken.
21Toen bitterheid in mijn hart opkwam
en ik opstandig en geprikkeld was,
22reageerde ik als een dwaas zonder inzicht.
Ik gedroeg mij onredelijk tegenover U.
23Toch zal ik altijd bij U blijven,
U houdt mij stevig vast.
24Door uw raadgevingen zal ik mij laten leiden
en wanneer ik eenmaal sterf,
mag ik in uw heerlijkheid bij U komen.
25Wie of wat heb ik, buiten U, nog nodig?
Als ik U heb, heb ik verder niets nodig
en verlang ik niets meer.
Noch op aarde, noch in de hemel.
26Al zou ik geestelijk en lichamelijk bezwijken,
mijn hart vertrouwt op God,
Hij is mijn rots.
Voor eeuwig houdt Hij mij vast.
27Het is duidelijk: wie niet met U leven,
gaan hun ondergang tegemoet.
U vernietigt ieder die U verlaat en andere goden dient.
28En ik? Ik ben gelukkig als ik dicht bij God ben.
De Almachtige Here is mijn toevluchtsoord.
Ik wil iedereen over uw werk vertellen.
Salmo 7373:0 Salmo 73 Ang ulohan sa Hebreo: Ang awit ni Asaf.
Ang Matarong nga Paghukom sa Dios
1Maayo gayod ang Dios sa Israel,
labi na gayod sa mga putli ug kasingkasing.
2Apan ako, hapit na mawad-ig pagtuo,
3kay nasina ako sa garboso ug daotang mga tawo sa dihang nakita ko nga nagmauswagon sila.
4Himsog ang ilang panglawas ug dili sakit ang ilang kamatayon.
5Wala sila mag-antos ug walay mga katalagman nga moabot kanila sama sa ubang mga tawo.
6Busa gipakita nila ang ilang pagkagarboso ug pagkabangis.73:6 gipakita… pagkabangis: sa literal, nanguwintas sila ug garbo ug nagsul-ob ug kabangis.
7Ang ilang mga kasingkasing puno sa kadaotan,
ug ang kanunay lang nilang gihunahuna mao ang paghimo ug daotan.
8Mobiaybiay sila ug mosultig daotan.
Mapasigarbohon kaayo silang nanghulga sa pagdaog-daog sa uban.
9Nagasulti sila ug daotan batok sa Dios sa langit ug sa mga tawo sa kalibotan.
10Bisan ang katawhan sa Dios mosunod kanila ug modawat sa ilang gipanulti.
11Moingon sila, “Walay kalibotan ang Labing Halangdong Dios!
Unsaon niya pagkahibalo?”
12Ingon niana ang mga daotan,
walay kabalaka ug mosamot pa gayod kadato.
13Busa wala ba diay kapuslanan ang pagkinabuhi ko nga matarong ug putli?
14Kanunay mo akong gipaantos, O Dios;
halos kada buntag gisilotan mo ako.
15Kon gibugalbugalan ko man ikaw sama sa gisulti sa mga daotan, morag giluiban ko na niana ang imong katawhan.
16Apan sa dihang naninguha ako sa pagsabot niining mga butanga, nalisdan ako,
17hangtod nga miadto ako sa imong templo,
ug didto nasabtan ko kon unsa ang mahitabo sa mga daotan.
18Tinuod gayod nga gibutang mo sila sa walay kasigurohan nga kahimtang,
ug laglagon mo sila.
19Kalit lang silang malaglag;
modangat kanilang tanan ang makalilisang nga kamatayon.
20Sama sila sa damgo nga mahanaw ra inigmata.
Dili na sila mahinumdoman pa kon masilotan mo na sila.
21Sa dihang nasilo ako ug nasakitan sa hilabihan,
22nahimo akong usa ka hungog;
nahisama ako sa usa ka hayop sa imong atubangan nga dili makasabot.
23Apan uban gihapon ako kanimo ug giagak mo ako.
24Gigiyahan mo ako pinaagi sa imong mga tambag,
ug sa kaulahian pasidunggan mo ako.
25Wala nay lain pa sa langit nga akong gikinahanglan kondili ikaw lang.
Tungod kay ikaw ania kanako, wala na akoy lain pang gihandom sa kalibotan.
26Magmaluya man ang akong lawas ug hunahuna,
apan ikaw gihapon, O Dios, mao ang akong kusog.
Ikaw lang gayod ang akong gikinahanglan hangtod sa kahangtoran.
27Sigurado gayod nga mangawala ang mga tawo nga mobiya kanimo;
laglagon mo kadtong wala magmatinumanon kanimo.
28Apan alang kanako, maayo ang magpaduol kanimo, O Dios.
Ikaw Ginoong Dios ang gihimo ko nga akong tigpanalipod,
ug isaysay ko ang tanan mong binuhatan.
