1Een leerzaam gedicht van David voor de koordirigent. Te begeleiden door een snaarinstrument.
2O God, luister naar mijn gebed.
Wend U niet van mij af als ik tot U smeek.
3Geef mij aandacht en geef mij antwoord,
ik zwerf rusteloos rond, kreunend in mijn ellende.
4Dat komt allemaal door het rumoer van de vijand,
doordat de ongelovige mij kwelt.
Zij storten mij in het ongeluk
en vallen mij woedend aan.
5Mijn hart begeeft het bijna,
doodsangst overvalt mij.
6Angst en beven zijn mijn deel
en de schrik verlamt mij.
7Had ik maar vleugels als een duif,
dan vloog ik weg
en zocht elders een plek om te wonen.
8Dan zou ik ver weg vliegen
en in de woestijn overnachten.
9Ik zou snel een plaats vinden
die mij tegen de rukwinden
en stormen beschut.
10Breng hen in de war, Here,
geef dat zij elkaar niet meer verstaan.
Want er is alleen nog maar
geweld en ruzie in de stad.
11Dag en nacht dwalen zij
door de stad en over haar muren.
Er is veel ongeluk en moeite waar te nemen.
12Er is onheil in de stad,
op pleinen en in straten,
overal is terreur en bedrog.
13Mijn tegenstander die mij belaagt,
is geen vijand van buitenaf,
dat zou ik nog wel kunnen verdragen.
Het is niet iemand die mij altijd al haatte,
die nu tegen mij opstaat,
want dan zou ik nog wel
een schuilplaats weten te vinden.
14Maar het is een goede vriend,
iemand als ik
die ik altijd heb vertrouwd.
15Wij gingen zo vertrouwelijk met elkaar om,
samen gingen we met alle feestgangers
naar Gods huis.
16Hij heeft de dood verdiend,
laat hem levend het dodenrijk in gaan.
Hij woont te midden van slechtheid,
zijn innerlijk is er vol van.
17Maar ik weet wat ik moet doen:
ik roep naar God,
de Here zal mij bevrijden.
18ʼs Morgens, ʼs middags en ʼs avonds
bid en smeek ik,
ik stort mijn hart voor Hem uit.
Hij luistert naar mij.
19Hij bevrijdt mijn ziel
en geeft mij vrede,
ondanks de strijd die om mij heen woedt.
Velen keren zich tegen mij.
20God, de Allerhoogste,
zit op de troon en luistert naar mij.
Hij zal mijn tegenstanders vernietigen,
al die mensen die van God niet willen weten
en Hem niet willen kennen.
21De tegenstander valt de mensen aan
met wie hij eerder vrede sloot,
hij komt zijn afspraken niet na.
22Zijn woorden zijn glad en vriendelijk,
maar in zijn hart gloeit de wraak.
Zijn uitspraken strelen het gehoor,
maar in feite zijn het getrokken zwaarden.
23Breng al uw moeilijkheden bij de Here.
Hij zorgt altijd voor u.
Hij zal nooit toelaten dat een volgeling van Hem
struikelt of valt.
24O God, ik weet
dat U uw tegenstanders zult vernietigen,
allen die uit zijn op bloedvergieten en bedriegen.
Zij zullen niet oud worden.
Maar ik stel heel mijn vertrouwen op U.
Salmo 5555:0 Salmo 55 Ang ulohan sa Hebreo: Ang awit alang sa maestro sa mga mag-aawit. Gamita ang mga instrumento nga may mga kuwerdas. Ang “maskil” ni David.
Ang Pag-ampo sa Tawo nga Giluiban sa Iyang Higala
1Pamatia ang akong pag-ampo, O Dios;
dungga ang akong pagpangayo ug tabang kanimo.
2Pamatia ug tubaga ako.
Dili na ako mahimutang sa akong kabalaka.
3Nabalaka ako sa mga pagpanghulga sa akong mga kaaway ug pagdaog-daog sa mga tawong daotan.
Kay gisamok nila ako ug gidumtan.
4Labihan ang kakulba sa akong dughan.
Nalisang ako sa kamatayon.
5Nagkurog ako sa kahadlok;
labihan gayod ang akong kalisang.
6Kon may pako pa lang ako sama sa salampati, molupad ako ug mangita ug kapahulayan.
7Molupad ako paingon sa halayong kamingawan ug didto mopuyo.
8Magdali ako sa pagpangita ug matagoan
aron makatago ako gikan sa kasuko sa akong mga kaaway nga daw sa makusog nga hangin ug bagyo.
9Ginoo, laglaga ang akong mga kaaway;
himoa nga dili sila magkasinabtanay.
Kay nakita ko ang pagpanghasi ug panag-away sa lungsod.
10Sama sa mga guwardya, naglibot-libot sila diha sa mga paril sa lungsod adlaw ug gabii.
Puno sa kadaotan ug kasamok ang lungsod.
11Bisan asa walay hunong ang pagpanglaglag, pagpangdaog-daog, ug pagpanglimbong diha sa mga pangpublikong lugar.
12Kon ang akong kaaway lang ang manginsulto kanako, agwantahon ko kini.
Kon ang akong kontra lang ang motamay kanako, malikayan ko kini.
13Apan ang ako mismong suod nga higala, nga sama lang kanako ug kauban ko, ang nanginsulto kanako.
14Suod kami kaniadto sa usag usa,
ug magkuyog kami pag-adto sa templo sa Dios uban sa daghang mga tawo.
15Hinaut pa nga mangamatay ug kalit ang akong mga kaaway.
Hinaut pa nga lamyon silang buhi ngadto sa dapit sa mga patay.
Kay ang kadaotan anaa kanila ug sa ilang mga puloy-anan.
16Apan ako mangayo ug tabang sa Ginoong Dios
ug luwason niya ako.
17Buntag, udto, ug gabii mangaliya ako ug mag-agulo,
ug pamation niya ako.
18Luwason niya ako ug panalipdan sa akong pagpakiggira,
bisan ug daghan ang nakigbatok kanako.
19Ang Dios nga nagahari sa walay kataposan mamati kanako,
ug laglagon niya ang akong mga kaaway.
Kay dili sila buot mousab sa ilang kinaiya ug dili motahod sa Dios.
20Ang akong higala kanhi nakigbatok sa iyang mga higala;
wala niya tumana ang iyang mga saad.
21Malumo ug maayo siyang manulti,
apan may pagdumot diay siya sa iyang kasingkasing.
Ug ang iyang mga pulong makapasakit sa pagbati sa uban.
Sama kini sa mahait nga espada.
22Itugyan sa Ginoo ang imong mga kabalaka,
kay tabangan ka niya.
Dili niya pasagdan ang mga matarong hangtod sa kahangtoran.
23Apan ang mga mamumuno ug ang mga limbongan ilabay niya sa lawom kaayong bangag, ang dapit sa mga patay,—
nga dili pa sila makapahimulos sa katunga sa ilang kinabuhi.
Apan ako mosalig sa Dios.