1Prijs de Here, bid tot Hem.
Vertel alle volken wat Hij heeft gedaan.
2Zing lofliederen voor Hem.
Getuig van alle wonderen die Hij doet.
3Zijn grote en heilige naam is u tot steun,
laat ieder die op de Here vertrouwt,
blij zijn over Hem.
4Vraag alles aan de Here
en laat zijn kracht u tot steun zijn,
blijf voortdurend in contact met Hem.
5Herinner u alle wonderen die Hij heeft gedaan.
Denk nog eens na over de bijzondere dingen
die Hij in het verleden deed en hoe Hij oordeelde.
6U bent het nageslacht van zijn dienaar Abraham
en kinderen van Jakob.
Hij heeft u uitgekozen.
7De Here is onze God
en Hij oordeelt alles op aarde.
8Het verbond dat Hij met u sloot,
zal Hij nooit vergeten,
Hij sloot het met het hele volk Israël,
voor altijd.
9Evenmin vergeet Hij ooit
zijn verbond met Abraham
en de belofte aan Isaak.
10Zijn woord was een stevig houvast voor Jakob
en een eeuwige afspraak met Israël.
11Eenmaal zei Hij immers:
Ik geef u het land Kanaän,
het zal voor altijd van u zijn,
als een erfdeel dat niemand anders toekomt.
12Toen zij nog maar met weinig mensen waren,
13en als nomaden van land naar land trokken,
14liet Hij niet toe dat ook maar iemand
hen te na kwam en onderdrukte.
Ter wille van hen
werden koningen door Hem gestraft.
15‘Kom niet aan de mensen die Ik heb gezalfd
en laat mijn profeten geen kwaad overkomen.’
16Voordat Hij een hongersnood over het land liet komen,
zodat er geen brood meer was,
17liet God een man voor het volk uitgaan:
Jozef werd verkocht als slaaf.
18Hij kwam geboeid in de gevangenis terecht,
zijn voeten in het blok.
19Dat duurde totdat God zijn woord liet uitkomen.
De Here zorgde dat hem recht werd gedaan.
20De koning van Egypte stuurde
een boodschap naar de gevangenis
dat hij moest worden vrijgelaten,
de machtige heerser gaf hem de vrijheid terug.
21Hij gaf Jozef zijn vertrouwen
en een hoge positie,
hij werd zelfs onderkoning.
22Jozef mocht alle bezittingen beheren
en de leiders van Egypte leerden veel van zijn wijsheid.
23Toen Jakob en zijn familie
naar het land Egypte waren gekomen
en daar als vreemdelingen tussen de mensen woonden,
24maakte God het volk steeds groter.
Ook werd het machtiger dan wie ook.
25Daardoor maakte Hij
dat de tegenstanders het volk gingen haten
en hen met list tegemoet traden.
26Toen stuurde God
zijn dienaar Mozes
en diens broer Aäron, die Hij ook had uitgekozen.
27Zij deden voor de ogen van de Egyptenaren
de wonderen die Hij hun had voorzegd.
28God stuurde de donkere duisternis
en er was geen hand voor de ogen te zien.
Maar zij sloegen er geen acht op.
29God maakte bloed van al het water in Egypte
en alle vissen stierven.
30Het land werd overspoeld door kikvorsen,
zelfs tot in het koninklijk paleis.
31God zei dat er steekvliegen zouden komen
en het hele land wemelde ervan.
Geen plek ontkwam aan de muggen.
32Hij veranderde hun regen in hagelstenen,
de hagel en het vuur dat er tussenin op aarde neerkwam,
vernietigden alle gewassen.
33God vernietigde hun wijnstokken,
vijgebomen en alle andere bomen.
34Op zijn woord kwamen er sprinkhanen over het land,
ontelbaar veel.
35Al het groene gewas
en alle andere gewassen op het land
werden weggevreten.
36Ten slotte doodde Hij alle oudste zonen in heel Egypte,
de stamhouders, op wie ieder zijn hoop had gevestigd.
37God leidde zijn volk met goud en zilver het land Egypte uit,
niemand bleef achter.
38In Egypte was men blij dat zij gingen,
want de Israëlieten hadden de Egyptenaren
grote angst aangejaagd.
39God gaf daarop een wolk die het volk leidde
en ʼs nachts had het een vuurzuil als lichtbaken.
40Toen zij erom vroegen,
gaf Hij hun kwartels als vlees te eten.
En elke dag was er meer dan voldoende manna,
dat uit de hemel naar beneden kwam.
Daarvan bakten zij brood.
41Toen God een rots liet splijten,
was er meer dan genoeg water.
Er ontstond in die woestijn zelfs een rivier.
42En dat deed Hij allemaal
omdat Hij zijn dienaar Abraham een belofte had gedaan.
43God was blij toen Hij zijn volk uitleidde,
alle mensen van Israël trouwens ook,
zij zongen het uit.
44Hij gaf zijn volk
het land van de volken die eerst in Kanaän woonden.
Zij konden er zo van oogsten.
45Wel verlangde God van hen
dat zij zijn geboden zouden naleven
en zijn wet trouw zouden navolgen.
Prijs de Here!
Dieu est fidèle105 Pour les v. 1-15, voir 1 Ch 16.8-22.
1Louez l’Eternel, ╵et faites appel à lui !
Publiez parmi les peuples ╵ses hauts faits !
2Chantez à sa gloire, ╵et célébrez-le ╵en musique !
Racontez sans cesse ╵toutes ses merveilles !
3Soyez fiers de lui, ╵car il est très saint !
Que le cœur de ceux ╵qui sont attachés à l’Eternel ╵soit rempli de joie !
4Tournez-vous vers l’Eternel ! ╵Faites appel à sa force !
Aspirez à vivre ╵constamment en sa présence !
5Souvenez-vous des merveilles ╵qu’il a accomplies !
Rappelez-vous ses prodiges ╵et les jugements ╵qu’il a prononcés,
6vous, les descendants ╵d’Abraham, son serviteur,
vous, descendants de Jacob, ╵vous qu’il a choisis !
7Notre Dieu, c’est l’Eternel,
sur toute la terre ╵s’exercent ses jugements.
8Il se souvient pour toujours ╵de son alliance,
de ce qu’il a donné sa parole ╵pour mille générations105.8 Voir Dt 7.9. :
9il a conclu un traité ╵avec Abraham,
et l’a confirmé ╵par serment à Isaac105.9 Voir Gn 12.7 ; 17.8 ; 22.16-17 ; 26.3..
10Il l’a confirmé ╵à Jacob ╵en en faisant une loi,
et, pour Israël, ╵une alliance pour toujours.
11Il a déclaré : ╵« Je te donnerai ╵le pays de Canaan,
ce sera la part ╵que vous allez posséder105.11 Pour les v. 10-11, voir Gn 28.13-15.. »
12Ils n’étaient alors ╵qu’un très petit nombre,
une poignée d’immigrants105.12 Voir Gn 34.30 ; Dt 7.7 ; 26.5.,
13allant çà et là, ╵d’une peuplade à une autre,
d’un royaume vers un autre peuple.
14Mais Dieu ne laissa personne ╵les persécuter ;
il réprimanda des rois à leur sujet :
15« Ne maltraitez pas ╵ceux qui me sont consacrés
et ne faites pas de mal ╵à ceux qui sont mes prophètes105.15 Pour les v. 14-15, voir Gn 12.17 ; 20.3-7. ! »
16Il fit venir la famine ╵sur tout le pays,
les privant de pain105.16 Voir Gn 41.53-57..
17Il envoya devant eux un homme :
Joseph, vendu comme esclave105.17 Voir Gn 37.28 ; 45.5..
18On chargea ses pieds de chaînes,
son cou d’un carcan de fer105.18 Voir Gn 39.20.
19jusqu’au jour où s’accomplit ╵ce que Joseph avait annoncé.
Alors la parole ╵prononcée par l’Eternel ╵montra qu’il avait raison105.19 Voir Gn 37.6-10. :
20le roi ordonna ╵de le délier ;
le dominateur des peuples ╵le fit relâcher105.20 Voir Gn 41.14.
21et il l’établit seigneur sur son royaume,
il le nomma gouverneur ╵de tous ses domaines105.21 Voir Gn 41.39-41.
22pour donner ses instructions à ses ministres ╵comme il le jugerait bon,
pour enseigner la sagesse ╵à ses conseillers.
23Puis Israël se rendit ╵en Egypte,
Jacob émigra ╵au pays de Cham105.23 Voir Gn 46.6 ; 47.11..
24Dieu rendit son peuple ╵très fécond,
plus puissant ╵que ses ennemis.
25Il changea les dispositions de ceux-ci, ╵qui se mirent à haïr son peuple,
à préparer le malheur ╵de ses serviteurs105.25 Pour les v. 24-25, voir Ex 1.7-14..
26Alors il leur envoya ╵Moïse, son serviteur,
Aaron qu’il avait choisi105.26 Voir Ex 3.1-4, 17..
27En Egypte, ils accomplirent ╵sur son ordre des miracles
et de grands prodiges ╵au pays de Cham.
28Il envoya les ténèbres ╵qui couvrirent le pays105.28 Voir Ex 10.21-29.,
et les Egyptiens cessèrent ╵de résister à ses ordres105.28 Voir Ex 11.1-2. L’ancienne version grecque et la syriaque portent : avaient résisté à ses ordres..
29Il changea leurs eaux en sang
et fit mourir leurs poissons105.29 Voir Ex 7.14-25..
30Il fit grouiller de grenouilles ╵le pays entier
jusqu’aux chambres de leur roi105.30 Voir Ex 7.26 à 8.11..
31Sur un ordre de sa part, ╵parurent des mouches venimeuses,
les moustiques envahirent ╵le pays entier105.31 Voir Ex 8.12-28..
32Au lieu de la pluie, ╵il leur envoya la grêle
et il fit tomber la foudre ╵sur tout leur pays.
33Il frappa ╵leurs vignes et leurs figuiers
et brisa les arbres ╵de leur territoire105.33 Voir Ex 9.13-35..
34Sur un ordre de sa part, ╵d’innombrables sauterelles
et des criquets arrivèrent
35pour dévorer toute l’herbe ╵à travers tout le pays,
et tous les produits ╵de leur terre105.35 Voir Ex 10.1-20..
36Puis il fit mourir ╵tous les fils aînés dans leur pays,
premiers fruits de leur vigueur virile105.36 Voir Ex 12.29-30.,
37et il fit sortir les siens ╵avec de l’argent, de l’or105.37 Voir Ex 12.35-36.,
sans qu’aucun trébuche ╵parmi ses tribus.
38Les Egyptiens se réjouirent ╵de les voir partir,
car devant ce peuple, ╵ils étaient terrorisés105.38 Voir Ex 12.33 ; 15.16..
39Il étendit la nuée ╵comme un rideau protecteur,
et il fit briller un feu ╵pour les éclairer la nuit105.39 Voir Ex 13.21-22 ; 14.19-20..
40Parce qu’ils le demandèrent, ╵il leur envoya des cailles
et les rassasia ╵du pain qui venait du ciel105.40 Voir Ex 16.13-18..
41Il fendit la roche, ╵et l’eau en jaillit.
A travers la steppe aride, ╵elle coula comme un fleuve105.41 Voir Ex 17.1-7 ; Nb 20.2-13.,
42car il se souvint ╵d’Abraham, son serviteur,
et de la promesse sainte ╵qu’il lui avait faite105.42 Voir Gn 15.13-14 ; Ex 2.24..
43Il fit sortir du pays ╵son peuple dans l’allégresse
et ceux qu’il avait choisis ╵avec des cris de triomphe.
44Il leur a donné les terres ╵occupées par d’autres peuples
et les a fait profiter ╵du travail que ces populations ╵avaient accompli105.44 Voir Jos 11.16-23.,
45pour qu’ils obéissent ╵à ce qu’il avait prescrit
et qu’ils respectent ses lois.
Louez l’Eternel !
