De opstand tegen Mozes
1-2 Op een dag kwamen Korach—de zoon van Jishar en kleinzoon van Kehat uit de stam Levi—Datan en Abiram, zonen van Eliab, en On, de zoon van Pelet—alle drie uit de stam Ruben—in opstand tegen Mozes. Tweehonderdvijftig leiders van het volk die zitting hadden in de volksvergadering, deden aan deze opstand mee. 3Zij verzamelden zich voor Mozes en Aäron en zeiden: ‘Wij hebben er genoeg van dat u de baas over ons speelt. U bent niet meer dan een van ons, want de Here heeft ons hele volk geheiligd en is met ons allen. Welk recht heeft u om u boven ons te verheffen en van ons gehoorzaamheid te eisen? U doet alsof u meer bent dan iemand anders uit het volk van de Here.’
4Toen Mozes dit hoorde, wierp hij zich met zijn gezicht op de grond. 5Toen zei hij tegen Korach en zijn metgezellen: ‘Morgenochtend zal de Here bekend maken wie van Hem zijn en wie heilig is en Hem als priester mag dienen. 6-7 U, Korach en allen die bij u zijn, moeten morgenochtend vuurpannen nemen, deze aansteken en er reukwerk op verbranden voor de Here. Dan zullen wij weten wie door de Here is aangewezen. Laat dat genoeg zijn voor u, Levieten.’ 8-9 En Mozes vervolgde tegen Korach: ‘Is het u te weinig dat de God van Israël u uit zijn volk heeft gekozen om dicht bij Hem te zijn wanneer u in de tabernakel van de Here werkt en voor het volk staat om het te dienen? 10Is het u te min dat Hij die taak alleen aan u als Levieten heeft gegeven? Wilt u nu ook nog het priesterschap erbij hebben? 11-12 Want dat is uw opzet! Daarom bent u opgestaan tegen de Here. En wat heeft Aäron misdaan dat u ontevreden over hem bent?’ Toen ontbood Mozes Datan en Abiram bij zich, maar zij weigerden te komen. 13‘Is het niet genoeg,’ zeiden zij, ‘dat u ons uit een land hebt geleid dat overvloeide van melk en honing om ons in de woestijn te laten sterven en dat u zichzelf als heerser over ons hebt opgeworpen? 14U hebt ons zelfs niet eens dat mooie land binnengebracht dat u ons had beloofd. U hebt ons geen akkers en wijngaarden gegeven. Denkt u ons voor de gek te kunnen houden? Wij komen niet.’
15Toen werd Mozes woedend en zei tegen de Here: ‘Aanvaard hun offers niet! Ik heb nooit een ezel van hen gestolen! Nooit heb ik iemand van hen ook maar een haar gekrenkt!’ 16En Mozes zei tegen Korach: ‘Kom met uw hele aanhang morgen hier voor de Here. Aäron zal er ook zijn. 17Neem de vuurpannen met reukwerk erop mee, voor elke man één, tweehonderdvijftig bij elkaar. Aäron zal hier ook zijn met zijn vuurpan.’ 18En zo gebeurde het. Zij kwamen met hun vuurpannen, staken deze aan en legden er reukwerk op. Zo stonden zij met Mozes en Aäron bij de ingang van de tabernakel. 19In de tussentijd had Korach het hele volk tegen Mozes en Aäron opgezet en iedereen stond op een afstand toe te kijken.
Toen verscheen de heerlijkheid van de Here aan het hele volk 20en de Here zei tegen Mozes en Aäron: 21‘Ga bij die mensen uit de buurt, zodat Ik ze in één slag kan vernietigen.’ 22Maar Mozes en Aäron vielen op de grond voor de Here. ‘O God, God van het leven van alle mensen,’ smeekten zij, ‘laat U uw toorn los op het hele volk als slechts één man heeft gezondigd?’
23-24 De Here zei tegen Mozes: ‘Zeg het volk dan dat het uit de buurt blijft van de tenten van Korach, Datan en Abiram.’ 25Mozes rende naar de tenten van Datan en Abiram, op de voet gevolgd door de leiders van het volk. 26‘Snel,’ riep hij tegen de mensen, ‘ga uit de buurt van de tenten van deze slechte mannen en raak niets aan dat van hen is. Anders zullen jullie wegens hun zonden met hen worden vernietigd.’ 27De mensen deinsden terug van de tenten van Korach, Datan en Abiram. Datan en Abiram kwamen naar buiten en stonden bij de ingang van hun tenten met hun vrouwen, zonen en kleine kinderen. 28Mozes zei: ‘Hierdoor zullen jullie weten dat de Here mij heeft opgedragen deze dingen te doen en dat het niet mijn eigen verzinsels zijn. 29Als deze mannen een natuurlijke dood sterven of overlijden door een gewoon ongeluk of een ziekte, heeft de Here mij niet gestuurd. 30Maar als de Here een wonder doet en de grond hen zal opslokken met hun hele hebben en houden en zij levend het dodenrijk ingaan, dan zullen jullie weten dat deze mannen de Here hebben gelasterd.’ 31Hij was nog maar nauwelijks uitgesproken of de grond scheurde onder hen open. 32De aarde opende zich en verzwolg hen met hun tenten, gezinnen, vrienden en alles wat zij bezaten. 33Zo gingen zij levend het dodenrijk in en de aarde sloot zich boven hen. Zij waren verdwenen. 34De Israëlieten vluchtten alle kanten op toen zij hun gegil hoorden, want zij waren bang dat de aarde ook hen zou verzwelgen. 35Toen kwam vuur van de Here naar beneden en doodde de tweehonderdvijftig mannen die het reukwerk hadden geofferd.
36-37 De Here zei tegen Mozes: ‘Zeg tegen Aärons zoon Eleazar dat hij die vuurpannen van het vuur haalt, want zij zijn heilig en aan de Here gewijd. Het brandende reukwerk 38van de vuurpannen van hen die hebben gezondigd ten koste van hun eigen leven, moet hij ergens ver weg uitstrooien. Daarna zal hij van de vuurpannen een plaat maken die als mantel voor het altaar zal dienen. Want deze vuurpannen zijn heilig, omdat zij voor de Here zijn gebracht. De altaarmantel zal een gedenkteken voor het volk Israël zijn.’ 39Zo nam de priester Eleazar de tweehonderdvijftig vuurpannen en sloeg hen plat tot een metalen plaat, waarmee het altaar werd afgedekt. 40Het werd een gedenkteken voor het volk Israël dat een onbevoegde—iemand die geen afstammeling van Aäron is—niet voor de Here mag verschijnen om reukwerk te verbranden. Zo iemand zou dezelfde straf krijgen als Korach en zijn metgezellen. Zo werden de opdrachten van de Here aan Mozes uitgevoerd.
41Maar de volgende ochtend beklaagden de Israëlieten zich bij Mozes en Aäron en zeiden: ‘Jullie hebben het volk van de Here gedood!’ 42Er liep een boze menigte te hoop tegen Mozes en Aäron, in de richting van de tabernakel en plotseling zagen zij de wolk daarop neerdalen en de heerlijkheid van de Here verscheen aan hen. 43-44 Mozes en Aäron gingen naar de ingang van de tabernakel en de Here zei tegen Mozes: 45‘Ga bij die mensen uit de buurt, zodat Ik ze in één slag kan vernietigen.’ Maar Mozes en Aäron wierpen zich voor de Here op de grond. 46Mozes zei tegen Aäron: ‘Snel, pak een vuurpan en doe er vuur uit het altaar in. Leg er reukwerk op en begeef je tussen de mensen om verzoening over hen te doen. Gods toorn heeft zich tegen hen gekeerd: de plaag is al begonnen.’ 47Aäron volgde Mozesʼ bevel op en begaf zich snel onder de mensen, want de plaag was inderdaad al begonnen. Hij legde het reukwerk op het vuur en deed verzoening over hen. 48Zo stond hij tussen de levenden en de doden en de plaag stopte, 49maar pas nadat 14.700 mensen waren omgekomen (de doden die door Korachs zonde waren gevallen, niet meegerekend). 50Toen ging Aäron terug naar Mozes bij de ingang van de tabernakel, de plaag was opgehouden.
Korah, Dathan and Abiram
1Korah was the son of Izhar, the son of Kohath. Kohath was the son of Levi. Korah and certain men from the tribe of Reuben turned against Moses. The men from Reuben were Dathan, Abiram and On. Dathan and Abiram were the sons of Eliab. On was the son of Peleth. 2All those men rose up against Moses. And 250 men of Israel joined them. All of them were known as leaders in the community. They had been appointed as members of the ruling body. 3They came as a group to oppose Moses and Aaron. They said to Moses and Aaron, “You have gone too far! The whole community is holy. Every one in it is holy. And the Lord is with them. So why do you put yourselves above the Lord’s people?”
4When Moses heard what they said, he fell with his face to the ground. 5Then he spoke to Korah and all his followers. He said, “In the morning the Lord will show who belongs to him. He will show who is holy. He’ll bring that person near him. He’ll bring the man he chooses near him. 6Korah, here’s what you and all your followers must do. Get some shallow cups for burning incense. 7Tomorrow put burning coals and incense in them. Offer it to the Lord. The man the Lord chooses will be the one who is holy. You Levites have gone too far!”
8Moses also said to Korah, “Listen, you Levites! 9The God of Israel has separated you from the rest of the community of Israel. He has brought you near him to work at the Lord’s holy tent. He has given you to the people so that you can serve them. Isn’t all that enough for you? 10He has already brought you and all the other Levites near him. But now you want to be priests too. 11You and all your followers have joined together against the Lord. Why are you telling Aaron you aren’t happy with him?”
12Then Moses sent for Dathan and Abiram, the sons of Eliab. But they said, “We won’t come! 13You have brought us up out of a land that has plenty of milk and honey. You have brought us here to kill us in this desert. Isn’t that enough? Now do you also want to act as if you were ruling over us? 14Besides, you haven’t brought us into a land that has plenty of milk and honey. You haven’t given us fields and vineyards of our own. Do you want to treat these men like slaves? No! We won’t come!”
15Then Moses became very angry. He said to the Lord, “Don’t accept their offering. I haven’t taken even a donkey from them. In fact, I haven’t done anything wrong to any of them.”
16Moses said to Korah, “You and all your followers must stand in front of the Lord tomorrow. You must appear there along with Aaron. 17Each man must get his shallow cup. He must put incense in it. There will be a total of 250 incense cups. Each man must bring his cup to the Lord. You and Aaron must also bring your cups.” 18So each of them got his cup. He put burning coals and incense in it. All the men came with Moses and Aaron. They stood at the entrance to the tent of meeting. 19Korah gathered all his followers together at the entrance to the tent. They opposed Moses and Aaron. Then the glory of the Lord appeared to the whole community. 20The Lord said to Moses and Aaron, 21“Separate yourselves from these people. Then I can put an end to all of them at once.”
22But Moses and Aaron fell with their faces to the ground. They cried out, “God, you are the God who gives life and breath to all living things. Will you be angry with the whole community when only one man sins?”
23Then the Lord spoke to Moses. He said, 24“Tell the community, ‘Move away from the tents of Korah, Dathan and Abiram.’ ”
25Moses got up. He went to Dathan and Abiram. The elders of Israel followed him. 26Moses warned the community. He said, “Move away from the tents of these evil men! Don’t touch anything that belongs to them. If you do, the Lord will sweep you away because of all their sins.” 27So they moved away from the tents of Korah, Dathan and Abiram. Dathan and Abiram had already come out. They were standing at the entrances to their tents. Their wives, children and little ones were standing there with them.
28Then Moses said, “What is about to happen wasn’t my idea. The Lord has sent me to do everything I’m doing. Here is how you will know I’m telling you the truth. 29These men won’t die a natural death. Something will happen to them that doesn’t usually happen to people. If what I’m telling you doesn’t happen, then you will know that the Lord hasn’t sent me. 30But the Lord will make something totally new happen. The ground will open its mouth and swallow them up. It will swallow up everything that belongs to them. They will be buried alive. When that happens, you will know that these men have disrespected the Lord.”
31As soon as Moses finished saying all these words, what he had said came true. The ground under them broke open. 32It opened its mouth. It swallowed up those men. In fact, it swallowed up everyone who lived in their houses. It swallowed all Korah’s men. And it swallowed up everything they owned. 33They went down into the grave alive. Everything they owned went down with them. The ground closed over them and they died. And so they disappeared from the community. 34All the Israelites around them heard their cries. They ran away from them. They shouted, “The ground is going to swallow us up too!”
35Then the Lord sent down fire. It burned up the 250 men offering the incense.
36The Lord said to Moses, 37“Speak to Eleazar the priest. He is the son of Aaron. Remind him that the shallow cups are holy. He must take them out of the ashes. He must scatter the burning coals away from there. 38The men who sinned used those cups. And it cost them their lives. Hammer the cups into bronze sheets that will cover the altar. The cups were offered to the Lord. They have become holy. Let them serve as a warning to the Israelites.”
39So the priest Eleazar collected the bronze incense cups. They had been brought by the men who had been burned to death. He had them hammered out to cover the altar. 40He did just as the Lord had directed Moses to tell him to do. The covering would be a reminder to the Israelites. It would remind them that no one except a son of Aaron should come and burn incense to the Lord. If people other than priests did that, they would become like Korah and his followers.
41The next day the whole community of Israel told Moses and Aaron they weren’t happy with them. “You have killed the Lord’s people,” they said.
42The community gathered together to oppose Moses and Aaron. The people walked toward the tent of meeting. Suddenly the cloud covered it. The glory of the Lord appeared. 43Then Moses and Aaron went to the front of the tent of meeting. 44The Lord said to Moses, 45“Get away from these people. Then I can put an end to all of them at once.” And Moses and Aaron fell with their faces to the ground.
46Moses said to Aaron, “Take your incense cup. Put incense in it. And put burning coals from the altar in it. Then hurry to the people and pay for their sin. The Lord has begun to show his anger. The plague has started.” 47So Aaron did as Moses said. He ran in among the people. The plague had already started among them. But Aaron offered the incense and paid for their sin. 48He stood between those alive and those dead. And the plague stopped. 49But 14,700 people died from the plague. That doesn’t include those who had died because of what Korah did. 50Then Aaron returned to Moses at the entrance to the tent of meeting. The plague had stopped.
