Een samenzwering tegen de Israëlieten
1Sanballat werd vreselijk kwaad toen hij hoorde dat wij de muur aan het herbouwen waren. Ja, razend was hij. Hij dreef de spot met ons en lachte ons uit, waar zijn vrienden en het Samaritaanse leger bij waren. 2‘Wat denken die Judeeërs wel dat ze aan het doen zijn? Zij kunnen er niets van,’ zei hij spottend. ‘Denken ze dat dit karwei in één dag is geklaard, dat ze daar offers kunnen brengen? Kijk eens! Zelfs die oude stenen uit het puin proberen zij opnieuw te gebruiken!’ 3Tobia, die naast hem stond, deed er nog een schepje bovenop: ‘Als er maar een vos over die muur loopt, stort hij al in!’ 4Toen bad ik: ‘O God, hoor toch hoe wij worden uitgelachen! Laat hun spot op hun eigen hoofd terechtkomen, laat hen gevangen worden weggevoerd naar een vreemd land! 5Vergeef hun hun zonde niet, maar onthoud wat zij hebben misdaan. Want zij maken U belachelijk door ons die de muur herbouwen, te bespotten.’ 6Uiteindelijk was de muur klaar tot de helft van zijn oorspronkelijke hoogte. Er was heel hard aan gewerkt.
7Sanballat, Tobia, de Arabieren, Ammonieten en Asdodieten hoorden dat het herstel van Jeruzalems muren vorderde en de bressen zich begonnen te sluiten. 8Hierdoor raakten zij buiten zichzelf van woede. Zij smeedden een samenzwering en waren van plan Jeruzalem aan te vallen en paniek te zaaien. 9Maar wij baden tot onze God en wegens het dreigend gevaar lieten wij de muren dag en nacht bewaken. 10Enkele leiders zeiden: ‘Onze werklieden zijn aan het eind van hun krachten. Het is onbegonnen werk al dat puin alléén te verwijderen!’ 11Ondertussen hadden onze vijanden het plan ons onverwacht te overvallen en te vermoorden om zo het werk te verhinderen. 12Maar telkens kwamen er Judeeërs die tussen onze vijanden woonden, bij ons en zij waarschuwden ons wel tien keer voor wat zij tegen ons van plan waren. 13Daarom plaatste ik wachtposten uit elke familie op het laagstgelegen gedeelte van het terrein achter de muur. Deze mannen waren bewapend met zwaarden, speren en bogen. 14Nadat ik de hele situatie in ogenschouw had genomen, zei ik tegen de leiders en het volk: ‘Wees niet bang! Denk aan de Here, die groot en ontzagwekkend is. Vecht voor uw volk, uw vrouw en kinderen en uw huis!’
15Onze vijanden hoorden dat wij op de hoogte waren van hun samenzwering en begrepen dat God hun plan had verijdeld. Nu konden wij allemaal weer aan de slag gaan. Iedereen ging weer terug naar zijn eigen werk. 16Vanaf dat ogenblik werkte de ene helft, terwijl de andere helft, gewapend met speren, schilden, bogen en pantsers, de wacht hield. De leiders stonden als één man achter hen die het werk uitvoerden. 17De sjouwers deden hun werk met één hand en hielden met de andere een werpspies vast. 18De bouwlieden hadden tijdens het bouwen steeds een zwaard aan hun heup hangen. En de hoornblazer bleef voortdurend bij mij om zonodig alarm te blazen. 19‘Het werkterrein is zo uitgestrekt en we zijn zo ver van elkaar bezig,’ zei ik tegen de leiders en het volk, 20‘dat u, zodra u alarm hoort blazen, snel naar mij moet komen, onze God zal Zelf voor ons strijden.’ 21Wij werkten van zonsopgang tot zonsondergang, terwijl steeds de helft van de mannen de wacht hield. 22Ik beval dat alle mensen met hun dienaren in Jeruzalem moesten overnachten. Dan konden de dienaren ʼs nachts wachtlopen en overdag werken. 23Al die tijd kwamen wij niet uit de kleren, ik niet, en mijn broeders, mijn dienaren en de wachters die bij mij waren, ook niet. Ook wij hadden onze wapens voortdurend binnen handbereik.
Nehemiah’s Enemies Oppose the Rebuilding
1Sanballat heard that we were rebuilding the wall. So he became very angry and upset. He made fun of the Jews. 2He spoke to his friends and the army of Samaria. He said, “What are those Jews trying to do? Can they make their city wall like new again? Will they offer sacrifices? Can they finish everything in a single day? The stones from their city wall and buildings are piled up like trash. And everything has been badly burned. Can they use those stones to rebuild everything again?”
3Tobiah from Ammon was at Sanballat’s side. He said, “What are they building? They’re putting up a stone wall. But suppose a fox climbs on top of it. Even that will break it down!”
4I prayed to God. I said, “Our God, please listen to our prayer. Some people hate us. They’re saying bad things about us. So let others say bad things about them. Let them be carried off like stolen goods. Let them be taken to another country as prisoners. 5Don’t hide your eyes from their guilt. Don’t forgive their sins. They have said bad things about the builders.”
6So we rebuilt the wall. We repaired it until all of it was half as high as we wanted it to be. The people worked with all their heart.
7But Sanballat and Tobiah heard that Jerusalem’s walls continued to be repaired. The Arabs, the Ammonites and the people of Ashdod heard about it too. They heard that the gaps in the wall were being filled in. So they were very angry. 8All of them made evil plans to come and fight against Jerusalem. They wanted to stir up trouble against it. 9But we prayed to our God. We put guards on duty day and night to watch out for danger.
10During that time, the people in Judah spoke up. They said, “The workers are getting weaker and weaker all the time. Broken stones are piled up everywhere. They are in our way. So we can’t rebuild the wall.”
11And our enemies said, “We will be right there among them. We’ll kill them. We’ll put an end to their work. We’ll do it before they even know it or see us.”
12Then the Jews who lived near our enemies came to us. They told us ten times, “No matter where you are, they’ll attack us.”
13So I stationed some people behind the lowest parts of the wall. That’s where our enemies could easily attack us. I stationed the people family by family. They had their swords, spears and bows with them. 14I looked things over. Then I stood up and spoke to the nobles, the officials and the rest of the people. I said, “Don’t be afraid of your enemies. Remember the Lord. He is great and powerful. So fight for your families. Fight for your sons and daughters. Fight for your wives and homes.”
15Our enemies heard that we knew what they were trying to do. They heard that God had blocked their evil plans. So all of us returned to the wall. Each of us did our own work.
16From that day on, half of my men did the work. The other half were given spears, shields, bows and armor. The officers stationed themselves behind all the people of Judah. 17The people continued to build the wall. The people who carried supplies did their work with one hand. They held a weapon in the other hand. 18Each of the builders wore his sword at his side as he worked. But the man who blew the trumpet stayed with me.
19Then I spoke to the nobles, the officials and the rest of the people. I said, “This is a big job. It covers a lot of territory. We’re separated too far from one another along the wall. 20When you hear the sound of the trumpet, join us at that location. Our God will fight for us!”
21So we continued the work. Half of the men held spears. We worked from the first light of sunrise until the stars came out at night. 22At that time I also spoke to the people. I told them, “Have every man and his helper stay inside Jerusalem at night. Then they can guard us at night. And they can work during the day.” 23My relatives and I didn’t take off our clothes. My men and the guards didn’t take theirs off either. Each man kept his weapon with him, even when he went to get water.
