Jeremia pleit voor het volk
1Och Here, denk aan alles wat ons is overkomen, kijk eens naar de ellende waaronder wij gebukt gaan!
2Onze huizen en ons land zijn in bezit genomen door buitenlanders.
3Wij zijn wezen, onze vaders zijn dood en onze moeders zijn weduwen.
4Wij moeten zelfs betalen voor ons drinkwater, hout wordt ons tegen de hoogst mogelijke prijzen verkocht.
5Wij buigen onze nek onder de voet van de overwinnaar, zonder ons rust te gunnen, laten zij ons zwoegen.
6Wij smeken Egypte en Assyrië om brood.
7Onze voorouders zondigden, maar stierven voordat de oordelende hand zijn werk begon. Wij dragen nu de straf die zij verdienden!
8Onze vroegere dienaars zijn ons nu de baas geworden, er is niemand overgebleven die ons kan redden.
9Wij gaan de woestijn in om voedsel te zoeken, maar daarbij lopen wij het risico door de vijand te worden gedood.
10Onze huid voelt heet aan, we hebben koorts door de honger.
11Zij verkrachten de vrouwen van Jeruzalem en de meisjes in de steden van Juda.
12Onze prinsen hebben zij opgehangen en zelfs bejaarde mannen worden met minachting behandeld.
13Zij nemen jonge mannen mee om hun koren te malen en de kleine kinderen wankelen onder de zware lasten die zij moeten dragen.
14De oude mannen zitten niet meer in de stadspoorten, de jongeren dansen en zingen niet meer.
15De vreugde in onze harten is gedoofd, ons dansen is veranderd in rouwen.
16Onze glorie is vergaan. De kroon is van ons hoofd gevallen. Dat overkomt ons allemaal vanwege onze zonden.
17Onze harten zijn zwak en droevig, de schittering is uit onze ogen verdwenen.
18Jeruzalem en de tempel van de Here zijn verwoest en liggen er verlaten bij. Alleen de vossen dwalen er in rond.
19Och Here, U blijft voor altijd dezelfde! Uw troon staat vast van generatie op generatie.
20Waarom vergeet U ons nog steeds? Waarom keert U ons zo lang de rug toe?
21Bewerk in ons hart een ommekeer en breng ons weer bij U terug! Dat is onze enige hoop! Geef ons onze vroegere vreugde weer terug!
22Of hebt U ons voorgoed afgewezen? Komt er ooit een einde aan uw toorn tegen ons?
1Ó Senhor, lembra-te de tudo o que nos sobreveio! Vê quantas tristezas temos de aguentar!
2Os nossos lares, a nossa nação, estão cheios de estrangeiros.
3Somos órfãos; os nossos pais morreram; as nossas mães estão viúvas.
4Temos de pagar até a água que bebemos; a lenha é-nos vendida a preços astronómicos.
5Temos de dobrar os pescoços sob os pés daqueles que nos venceram; o nosso quinhão agora é executar trabalhos intermináveis.
6Vemo-nos na contingência de ter de pedir pão e estender as mãos aos egípcios e também aos assírios.
7Os nossos antepassados pecaram, mas morreram antes que a mão do julgamento caísse sobre eles. Fomos nós, afinal, que tivemos de suportar aquilo que eles também mereciam!
8Os nossos antigos servos tornaram-se os nossos senhores e ninguém ficou para nos salvar.
9Fomos para o deserto para caçar, à procura de alimento, arriscando ser mortos pelos inimigos.
10A fome faz-nos arder em febre; até a pele nos abrasa como um forno.
11Violaram as mulheres de Sião e as raparigas das cidades de Judá.
12Os nossos nobres foram pendurados pelas mãos e até os velhos foram desrespeitados, sem consideração pelos seus cabelos brancos.
13Levaram os moços para os obrigarem a moer o trigo e as criancinhas para as carregarem com fardos pesados, sob os quais cambaleiam sem forças.
14Os anciãos já não se sentam mais à entrada da cidade, junto aos portais, e os jovens já não cantam.
15Acabou tudo o que nos dava tanta alegria aos corações; os nossos bailados tornaram-se danças de carpideiras.
16Foi-se a nossa glória! Caiu-nos da cabeça a coroa, que era o nosso privilégio, o nosso orgulho! Ai de nós, porque pecámos!
17Temos os corações oprimidos e amargurados; os nossos olhos incham e vamos perdendo a vista.
18O monte Sião está deserto; foi abandonado por todos, menos pelos chacais que fazem a toca entre as ruínas.
19Ó Senhor, mas tu permaneces eternamente o mesmo! O teu trono subsiste de geração em geração!
20Porque haverias de nos esquecer para sempre? Será que nos vais desamparar por um tempo sem fim?
21Converte-nos, Senhor, faz-nos voltar de novo para ti! É essa a nossa esperança! Faz-nos viver de novo os bons dias antigos!
22Será que nos rejeitaste efetivamente para sempre? Será que a tua cólera contra nós não vai ter um termo?
