Jeremia pleit voor het volk
1Met een wolk van toorn heeft de Here Jeruzalem overschaduwd. De prachtigste stad van Israël ligt in het stof van de aarde en is op zijn bevel uit de hemelse hoogten neergeworpen. Op de dag van zijn vreselijke toorn kende Hij zelfs geen genade voor zijn tempel.
2Zonder enig medelijden heeft de Here elk huis in Israël verwoest. In zijn toorn heeft Hij alle versterkte muren van Jeruzalem omvergeworpen. Hij heeft het koninkrijk in het stof vernederd, samen met al zijn heersers.
3Alle kracht van Israël verdwijnt als sneeuw voor de zon onder zijn toorn. Toen de vijand aanviel, trok Hij zijn beschermende hand terug. Als een storm van vuur raasde God door het land Israël.
4Hij spande zijn boog tegen zijn volk alsof het zijn vijand was. Allen die er jong en aantrekkelijk uitzagen, doodde Hij. Zijn vreselijke toorn is als vuur over hen uitgegoten.
5Ja, de Here heeft Israël verslagen als een vijand. Haar forten en paleizen heeft Hij verwoest. Hij bezorgt Jeruzalem kwellende zorgen en tranen.
6De Here heeft zijn tempel omvergegooid alsof het een hut van bladeren en takken was! Het volk kan daardoor de heilige feesten en sabbatten niet meer vieren. Koningen en priesters zijn het slachtoffer van zijn toorn.
7De Here heeft zijn eigen altaar afgewezen, omdat Hij een afkeer heeft van de valse verering door zijn volk. Hij heeft hun paleizen aan hun vijanden gegeven, die nu in de tempel hun overwinningskreet laten horen. Vroeger kon men daar de geluiden horen van het volk Israël tijdens de heilige feesten.
8De Here besloot Jeruzalem te verwoesten. Hij trok een lijn voor de vernietiging, waaraan niet meer was te ontkomen. Zo vielen de stadsmuren en wallen voor Hem neer.
9Jeruzalems poorten zijn ingestort. Hun sloten en grendels zijn vernield door de Here. Haar koningen en prinsen zijn nu slaven in verre landen, zonder een tempel en zonder de heilige wet die over hen regeert. En er zijn ook geen profeten meer die hun leiding kunnen geven.
10De leiders van Jeruzalem dragen rouwkleding en zitten zwijgend op de grond. Zij gooien stof op hun hoofd, vertwijfeld en bedroefd als zij zijn. De jonge vrouwen van Jeruzalem laten beschaamd hun hoofd hangen.
11Ik heb gehuild tot er geen tranen meer waren, mijn hart is gebroken en mijn geest uitgeput als ik zie wat er met mijn volk is gebeurd. Babyʼs en kleine kinderen vallen neer in de straten en sterven.
12‘Wij willen eten,’ roepen ze en liggend in de armen van hun moeder vloeit het leven langzaam uit hen weg.
13Is er ooit op de wereld zo geleden? Och Jeruzalem, waarmee kan ik uw vertwijfeling vergelijken? Hoe kan ik u troosten? Want uw wond is zo diep als de zee. Wie kan u genezen?
14Uw profeten hebben zoveel onwaarheden verkondigd, zoveel onzin. Zij hebben niet geprobeerd u van de slavernij te redden door u op uw zonden te wijzen. Zij logen en zeiden dat alles in orde was.
15Ieder die voorbijkomt, schudt spottend het hoofd en zegt: ‘Is dit de stad die voor de mooiste stad ter wereld moet doorgaan, die “Vreugde van de hele aarde” wordt genoemd?’
16Uw vijanden lachen u honend uit. Zij fluiten en knarsen met hun tanden en zeggen: ‘Uiteindelijk hebben we haar dan toch eronder gekregen! Op dit moment hebben we lang gewacht en nu is het dan zover! Met onze eigen ogen hebben wij haar nederlaag gezien.’
17Maar de Here heeft dit gedaan. Precies zoals Hij ons waarschuwend had voorzegd. De vervloekingen die Hij ons lang geleden in het vooruitzicht stelde, heeft Hij nú uitgevoerd. Hij heeft Jeruzalem meedogenloos verwoest, zodat haar vijanden nu feestvieren en brallen over hun grote kracht.
18Vanuit het diepst van hun hart roepen de mensen de Here om hulp. Och muren van Jeruzalem, laat uw tranen stromen als een rivier, gun uzelf geen rust en huil dag en nacht.
19Sta ʼs nachts op en roep naar uw God. Stort uw hart als water uit voor de Here, hef uw handen naar Hem op en pleit voor uw kinderen, die in de straten neervallen van de honger.
20Och Here, denk toch aan ons! Dit zijn uw eigen mensen wie U zulke dingen aandoet. Moeten moeders soms hun eigen kleine kinderen opeten die zij eens op schoot hielden? Is het nodig dat priesters en profeten sterven in de tempel van de Here?
21Kijk hen eens liggen in de straten: oud en jong, jongens en meisjes, gedood door het zwaard van de vijand. U hebt hen in uw toorn gedood, Here, U hebt hen meedogenloos afgemaakt.
22U hebt deze verwoesting opzettelijk laten plaatsvinden, op de dag van uw toorn was er niemand die ontsnapte of achterbleef. Mijn kinderen, voor wie ik altijd goed heb gezorgd, worden nu onder de voeten van de vijand vertrapt.
Deuxième élégie : la colère de l’Éternel
Dieu a déversé sa colère sur Israël
1Comment2.1 Autre traduction : hélas ! ! Dans sa colère, ╵le Seigneur a couvert
par les ténèbres ╵Dame Sion.
Il a précipité ╵du ciel jusque sur terre
la splendeur d’Israël.
Il a même oublié ╵son marchepied2.1 Voir Ps 99.5 ; Mt 5.35.
au jour de sa colère.
2Le Seigneur, sans pitié, ╵a englouti
tous les habitats de Jacob.
Dans son indignation, ╵il a démantelé
les villes fortifiées ╵du peuple de Juda,
il a jeté à terre
et il a profané ╵le royaume et ses princes.
3Dans sa colère ardente, ╵il a brisé entièrement
la force d’Israël.
Il lui a retiré ╵le secours de sa droite
quand venait l’ennemi.
Il a allumé en Jacob ╵comme un brasier ardent
qui consume tout à l’entour.
4Il a bandé son arc ╵tout comme un ennemi.
Il a brandi sa droite ╵tout comme un assaillant
et il a massacré ╵tout ce qui charmait le regard.
Il a déversé son courroux ╵comme un feu sur la tente
dans laquelle vivait ╵la population de Sion.
5Le Seigneur a agi ╵en ennemi.
Il a englouti Israël,
a englouti tous ses palais,
et a détruit ses forteresses.
Et pour le peuple de Juda, ╵il a multiplié
les douleurs et les plaintes.
6Il a forcé sa haie ╵tout comme celle d’un jardin ;
il a détruit le lieu de la Rencontre ╵qui lui appartenait.
En Sion, l’Eternel ╵a livré à l’oubli
les jours de fête et de sabbat,
et dans sa colère indignée,
il a méprisé les rois et les prêtres.
7Le Seigneur a rejeté son autel,
et il a dédaigné ╵son sanctuaire.
Il a livré à l’ennemi
les murs des palais de Sion,
leurs voix ont retenti ╵dans le temple de l’Eternel
comme en un jour de fête.
8L’Eternel a résolu de détruire
les remparts de Dame Sion.
Et pour les niveler, ╵il a étendu le cordeau,
il n’a pas retiré sa main ╵avant de les avoir détruits.
Il fait mener le deuil ╵aux remparts et aux murs :
les voilà délabrés, ╵les uns comme les autres.
9Ses portes se sont effondrées à terre.
Il a détruit tous leurs verrous, ╵il les a fracassés.
Son roi et ses ministres ╵sont en exil ╵au sein de peuples étrangers.
Il n’y a plus de Loi,
et ses prophètes
ne reçoivent plus de révélations ╵de l’Eternel.
10Les responsables ╵du peuple de Sion
sont assis sur le sol ╵et gardent le silence.
Ils ont revêtu des habits ╵faits de toile de sac,
et ils se sont jeté ╵de la poussière sur la tête2.10 Gestes habituels du deuil ou de la tristesse (Ps 30.12 ; Jr 7.29)..
Les jeunes filles de Jérusalem
courbent la tête vers la terre.
11Mes yeux s’épuisent à verser des larmes
et je suis tout bouleversé ;
tout courage me quitte
à cause du désastre ╵qui a atteint ╵la communauté de mon peuple,
à cause des petits enfants ╵et des nourrissons qui défaillent
dans les rues de la ville.
12Ils disent à leur mère :
« Où y a-t-il du pain ? ╵Où y a-t-il du vin ? »
Les voilà qui défaillent ╵comme blessés à mort
dans les rues de la ville,
perdant leur dernier souffle
sur le sein de leur mère.
13Que te dirai-je ?
A qui te comparer, ╵Dame Jérusalem ?
Qui pourrais-je citer, ╵pour ta consolation, ╵qui te serait semblable,
jeune femme Sion ?
Ton désastre est immense ╵comme la grande mer ;
qui donc te guérira ?
14Tes prophètes ont eu pour toi
des révélations mensongères ╵et insipides,
ils n’ont pas dénoncé tes fautes
pour t’éviter l’exil2.14 Voir Jr 2.8 ; 5.31 ; 23.9-40 ; Ez 13..
Oui, ils ont eu pour toi
des révélations mensongères ╵et illusoires.
15Les passants, sur la route,
battent des mains à ton sujet,
et ils sifflent d’horreur ╵en hochant la tête à ta vue,
Dame Jérusalem :
est-ce là cette ville ╵qu’on appelait jadis :
« Beauté parfaite », ╵« Joie de toute la terre » ?
16Vois : tous tes ennemis
ont ouvert largement ╵leur bouche contre toi,
ils sifflent, ils grincent des dents
et ils s’exclament : ╵« Nous l’avons engloutie,
c’est le jour que nous attendions,
nous y sommes, le voici enfin ! »
17L’Eternel a réalisé ╵tout ce qu’il avait résolu,
il a accompli sa parole,
tout ce qu’il avait ordonné ╵depuis des temps anciens2.17 C’est-à-dire les menaces prévues par la Loi pour sanctionner les désobéissances du peuple de Dieu (Ex 20.5 ; Lv 26 ; Dt 28)..
Il a tout démoli ╵sans aucune pitié.
Il a réjoui tes ennemis ╵à tes dépens,
et il a accru leur puissance.
18Le cœur du peuple crie vers le Seigneur.
Muraille de Dame Sion,
laisse couler tes larmes ╵jour et nuit comme un fleuve !
Ne t’accorde aucun relâche.
Que ton œil n’ait pas de repos !
19Lève-toi donc ╵crie dans la nuit,
au début de toutes les veilles2.19 Les Israélites partageaient la nuit en trois veilles. !
Epanche ton cœur comme l’eau
devant la face du Seigneur !
Lève les mains vers lui
pour la vie de tes nourrissons
qui défaillent de faim
à tous les coins de rues.
20Vois, Eternel, et considère :
qui as-tu traité de la sorte ?
Se peut-il que des femmes ╵dévorent les enfants ╵qu’elles ont mis au monde,
les bébés qu’elles ont choyés ?
Se peut-il que l’on tue ╵les prêtres, les prophètes
jusqu’au sein même ╵du sanctuaire du Seigneur ?
21Les jeunes, les vieillards
gisent à terre dans les rues.
Mes jeunes filles et mes jeunes gens
sont tombés par l’épée.
Tu les as abattus au jour ╵où tu as fait éclater ta colère,
tu les as égorgés ╵sans aucune pitié.
22Comme en un jour de fête,
tu as convoqué contre moi ╵des gens qui sèment la terreur ╵de toutes parts2.22 Cette expression rappelle celle du livre de Jérémie : « de toutes parts, c’est la terreur » (Jr 6.25 ; 20.3, 10 ; 46.5 ; 49.29)..
Au jour où la colère ╵de l’Eternel a éclaté,
il n’y a eu ni rescapé ╵ni survivant.
Ceux que j’avais choyés, ╵que j’avais élevés,
mon ennemi ╵les a exterminés.
