Het gebed van Job
1‘Wat heeft de mens toch een hard leven op aarde. Zijn zijn dagen niet als die van een gehuurde arbeider?
2Zoals een slaaf naar schaduw verlangt en een arbeider in spanning uitziet naar de uitbetaling van zijn loon,
3zo heb ik ellendige maanden moeten doormaken, met lange en moeilijke nachten.
4Bij het naar bed gaan denk ik steeds: was het maar weer ochtend en dan lig ik te woelen tot het weer licht wordt.
5Mijn lichaam is vol wormen en zit onder het stof. Het is bedekt met vieze korsten. Ik ben niet om aan te zien.
6Mijn leven vliegt voorbij, de ene hopeloze dag na de andere.
7Mijn leven is in één zucht voorbij en van geluk blijft niets over.
8Jullie kunnen mij nu nog zien, maar niet lang meer. Spoedig zullen jullie zoeken, maar dan ben ik er niet meer.
9Zoals een wolk uiteen wordt gedreven en verdwijnt, zo verdwijnen ook de doden in hun graven.
10Nooit meer zullen zij terugkeren naar hun gezin en hun huis en in hun woonplaats zijn hun namen gauw vergeten.
11Ik moet praten over wat mij kwelt. Ik moet mijn verbitterde gevoelens kunnen uiten!
12O God, ben ik soms de zee of een monster, dat U mij constant laat bewaken?
13-14 Zelfs wanneer ik mijn ellende in mijn slaap probeer te vergeten, maakt U mij nog bang met vreselijke nachtmerries.
15Ik word nog liever gewurgd dan dat ik in dit lichaam verder leef!
16Ik ben het zat! Ik wil niet voor altijd blijven leven! Laat mij toch die laatste dagen met rust!
17Is een mens het echt waard dat U altijd tijd en zorg aan hem besteedt?
18Moet U werkelijk elke morgen voor hem staan en hem elk moment van de dag op de proef stellen?
19Waarom laat U mij niet met rust, al is het maar voor even?
20Heb ik U iets aangedaan door mijn zonde, o God, Bewaker van de mensheid? Waarom hebt U mij als doelwit genomen en mijn leven tot een zware last gemaakt?
21Waarom vergeeft U mij mijn zonde niet en verlost U mij niet van mijn schuld? Want als dit zo doorgaat, zal ik gauw sterven en languit in het stof komen te liggen. Als U mij dan nog zoekt, ben ik er niet meer.’
1“Có phải loài người phục dịch gian khổ?
Đời sống chúng ta chẳng khác đời người làm thuê,
2như người làm công ngóng chờ đêm tối,
như đầy tớ trông đợi lãnh lương.
3Tôi cũng vậy, chỉ được những tháng ngày vô nghĩa,
những đêm dài mệt mỏi chán chường.
4Nằm dài trên giường, tôi nghĩ: ‘Khi nào trời sẽ sáng?’
Nhưng đêm kéo dài mãi, và tôi trằn trọc đến hừng đông.
5Thân tôi phủ đầy bọ giòi và đất bụi.
Da tôi nứt nẻ, ung nhọt chảy mủ.”
Gióp Kêu Khóc Cùng Đức Chúa Trời
6“Ngày của con bay nhanh hơn thoi đưa.
Rồi chấm dứt không một niềm hy vọng.
7Lạy Đức Chúa Trời, xin nhớ đời con chỉ là hơi thở,
và con sẽ không bao giờ còn thấy hạnh phúc nữa.
8Chúa nhìn con bây giờ, nhưng sẽ không bao lâu nữa,
Chúa tìm con, nhưng con sẽ không còn.
9Như mây tan và tiêu mất thể nào,
thì người chết cũng sẽ không trở lại.
10Họ sẽ rời xa nhà mình mãi mãi—
không bao giờ thấy lại.
11Vì thế nên, con sẽ không nín lặng.
Con sẽ kêu lên với cõi lòng đau đớn.
Con sẽ than van trong cay đắng của linh hồn.
12Có phải con là quái vật trong biển,
mà đêm ngày Chúa đặt người giữ canh?
13Con nghĩ: ‘Giường con sẽ an ủi con,
và giấc ngủ sẽ giúp con vơi nhẹ nỗi thương đau,’
14nhưng khi Chúa làm tan vỡ giấc chiêm bao,
và con kinh khiếp trong ác mộng.
15Đến nỗi con thà bị nghẹt thở—
còn hơn kéo lê kiếp sống này.
16Con chán ghét cuộc sống con và không muốn sống nữa.
Xin Chúa để mặc con vì những ngày hiện tại của con như hơi thở.
17Loài người là chi mà Chúa xem quan trọng,
có là gì đâu mà Chúa quá bận tâm?
18Cứ mỗi sáng, Chúa đem tra vấn
thử thách từng phút giây.
19Tại sao Chúa không buông tha con,
ít nhất đủ để con nuốt nước dãi!
20Nếu con phạm tội, thì tội ấy đối với Chúa là gì,
lạy Đấng Quan Phòng của loài người?
Sao Chúa bắt con làm mục tiêu để bắn?
Con là gánh nặng cho Chúa sao?
21Tại sao Chúa không tha thứ tội con
và bỏ qua gian ác của con?
Vì con sắp nằm yên trong cát bụi.
Khi Chúa tìm, con đã không còn.”
