Job kijkt terug op het verleden
1Job vervolgde:
2‘Och, was het nog maar zoals vroeger, toen God mij beschermde,
3toen Hij de weg voor mij verlichtte en ik veilig door het donker kon lopen.
4Ja, zoals in mijn jongere jaren, toen in mijn huis de vertrouwelijke omgang met God voelbaar was,
5toen de Almachtige nog dicht bij mij was en ik mijn kinderen om mij heen had,
6toen mijn zaken goed liepen en er room in overvloed was en de rots stromen olijfolie voor mij opleverde!
7In die tijd liep ik nog naar de stadspoort en nam daar mijn plaats in tussen de gerespecteerde leiders.
8De jongeren zagen mij en deden een stap opzij en zelfs de ouderen gingen uit eerbied voor mij staan.
9Vooraanstaande mensen zwegen wanneer ik sprak en namen aan wat ik zei.
10Zelfs de hoogste ambtenaren in de stad bewaarden het stilzwijgen.
11Allen luisterden graag naar wat ik zei. Ieder die mij zag, sprak goed van mij.
12Want ik hielp als eerlijke rechter de armen in hun nood en de vaderloze kinderen, die verder niemand hadden om hen te helpen.
13Ik werd gezegend door de stervenden die ik terzijde stond, weduwen maakte ik weer blij.
14Alles wat ik deed, was oprecht en eerlijk, want ik hulde mij in rechtvaardigheid!
15Ik diende als ogen voor de blinde en als voeten voor de verlamde.
16Ik was als een vader voor de armen en ik kwam op voor de rechten van vreemdelingen.
17Ik sloeg de slagtanden van goddeloze onderdrukkers uit en dwong hen hun slachtoffers met rust te laten.
18Ik dacht: “Ik sterf vast en zeker een rustige dood in mijn eigen vertrouwde omgeving, na een lang en goed leven.
19De dauw zal de hele nacht op mijn takken liggen en ze voorzien van water.
20Steeds opnieuw zal men mij lof toezwaaien en steeds weer zal ik nieuwe energie ontvangen om met gemak mijn boog te spannen.”
21Iedereen luisterde naar mij en stelde prijs op mijn advies. Als ik sprak, zweeg iedereen vol verwachting.
22Als ik was uitgesproken, zeiden zij niets meer, want mijn woorden bevredigden hen.
23Zij verlangden naar mijn uitspraken, zoals mensen in de droge tijd naar regen verlangen. Met open mond vingen zij mijn woorden op als waren die een lenteregen.
24Als zij de moed lieten zakken, lachte ik hen toe en dat gaf hun weer nieuwe moed. Mijn opgewektheid betekende veel voor hen.
25Ik gaf richting aan hun leven en trad onder hen op als leider, als een koning die zijn leger bevelen geeft en als iemand die de rouwenden troost.’
Ang mga Panalangin nga Nadawat ni Job Kaniadto
1Nagpadayon pagsulti si Job, 2“Kon mobalik lang unta ang nanglabayng mga panahon diin gibantayan pa ako sa Dios, 3ug diin gihayagan pa niya ang akong dalan sa akong paglakaw sa kangitngit. 4Niadtong panahon nga maayo pa ang akong kahimtang, ang Dios mao ang suod kong higala, ug gipanalanginan niya ang akong panimalay. 5Giubanan pa ako kaniadto sa Makagagahom nga Dios, ug kauban ko pa ang akong mga anak. 6Niadtong mga panahona, ang akong mga baka nagahatag ug daghan kaayong gatas, ug ang akong mga olibo nagahatag ug daghan kaayong lana. 7Inig-adto ko sa pultahan sa lungsod, ug moapil sa panaghisgotay sa mga tigdumala niini, 8magpadaplin ang batan-on nga mga lalaki kon makita nila ako ug ang mga tigulang manindog sa pagtahod kanako. 9Manghilom bisan ang mga pangulo 10ug ang mga dungganon. 11Si bisan kinsa nga makakita kanako o makadungog sa akong pagsulti, nagadayeg kanako. 12Kay ginatabangan ko ang mga kabos nga nanginahanglan ug tabang ug ang mga ilo nga walay kadangpan. 13Ginapanalanginan ako sa himalatyon nga tawo nga akong gitabangan, ug nalipay gayod ang mga biyuda nga ako usab nga natabangan. 14Gihimo ko kanunay ang matarong ug husto; daw sama na kini sa bisti ug turban nga kanunay kong gisul-ob. 15Akoy nahimong mata sa tawong buta ug tiil sa tawong bakol. 16Akoy nahimong amahan sa mga kabos, ug bisan ang mga estranghero gitabangan ko sa ilang mga kaso. 17Gikuhaan ko sa gahom ang mga tawong daotan ug giluwas ang ilang mga biktima.
18“Abi nakog magkinabuhi akog dugay ug mamatay nga nalibotan sa akong pamilya. 19Kay nahisama ako kaniadto sa kahoy kansang mga gamot nakaabot sa tubig ug ang mga sanga kanunayng matun-ogan. 20Gidayeg ako kanunay sa mga tawo ug kanunay akong baskog. 21Hilom ug namati pag-ayo ang mga tawo sa akong tambag. 22Pagkahuman kog sulti, wala na silay ikadugang pa kay kontento sila sa akong gisulti. 23Naghandom sila sa akong mga pulong sama sa ilang paghandom sa ulan. Gusto gayod nila kining pamation. 24Daw dili sila makatuo kon pahiyoman ko sila;29:24 Daw dili… sila: o, Kon nawad-an silag paglaom, pahiyoman ko sila. ang akong malipayong panagway makapadasig kanila. 25Gitudloan ko sila sa angay nilang buhaton nga daw akoy ilang pangulo. Gipangulohan ko sila nga daw usa ka hari nga nagadumala sa iyang kasundalohan. Ginahupay ko ang ilang kasubo.
