Geen antwoord van afgodsbeelden
1Luister naar Mij, mijn dienaar Israël die Ik gekozen heb: 2de Here, die u heeft gemaakt en die u van eeuwigheid kent, zal helpen. Hij zegt: dienaar van Mij, wees niet bang. Jeruzalem, mijn uitverkorene, wees niet bang. 3Want Ik zal u meer dan voldoende water geven voor uw dorstige land en uitgedroogde grond. En Ik zal mijn Geest en mijn zegeningen over uw kinderen uitgieten. 4Zij zullen opgroeien als mals, sappig gras en als wilgen langs de rivier. 5‘Ik ben het eigendom van de Here,’ zullen zij trots zeggen, sommigen zullen de naam van Jakob gebruiken, anderen zullen eigenhandig schrijven: ‘Ik ben van de Here’ en met ere de naam van Israël noemen. 6De Here, de koning van Israël, zegt—ja, Israëls verlosser, de Here van de hemelse legers, zegt het: Ik ben de eerste en de laatste, er bestaat geen andere God. 7Wie anders kan u vertellen wat in de toekomst gaat gebeuren? Laten zij het u vertellen als zij dat kunnen en zo hun macht tonen. Laten zij hetzelfde doen als Ik, alles wat Ik al sinds het verre verleden doe. 8Wees vooral niet bang, heb Ik het u niet steeds verteld? U bent mijn getuigen, bestaat er een andere God buiten Mij? Nee! Ik ken er geen! Er bestaat geen andere rots. 9Wat zijn zij die beelden als hun goden vereren toch dom! Hun hoop blijft onbeantwoord. Zij zijn er zelf getuige van dat dit zo is, want hun beelden zien en horen niets. Geen wonder dat zij die die beelden aanbidden, zo beschaamd zijn. 10Wie anders dan een dwaas maakt zijn eigen god, een beeld dat hem geen steek verder kan helpen! 11Allen die deze beelden vereren, zullen beschaamd staan voor de Here, samen met al die houtbewerkers—gewone mensen—die beweren dat zij een god hebben gemaakt. Zij zullen delen in elkaars angst als zij daar staan. 12De smid staat bij het vuur een bijl te maken. Met volle kracht slaat hij op het metaal. Hij krijgt honger en dorst, wordt amechtig en zwak. 13Dan pakt de houtbewerker de bijl en gebruikt hem om een god te maken. Hij meet het blok hout en tekent de omtrekken van een man op het hout, waarna hij het uithakt. Nu heeft hij een prachtig beeld, dat echter niet uit zichzelf van zijn plaats kan komen. 14Hij hakt cederbomen om, kiest cipressen en eiken uit en plant de zilverberk in het bos, waar de regen hem voldoende water geeft om op te groeien. 15En als hij de boom een tijd heeft verzorgd, gebruikt hij een deel van het hout om zijn vuur mee te stoken, waaraan hij zich warmt en waarop hij zijn brood bakt. En dan maakt hij van het overblijvende hout een afgodsbeeld, een god die door mensen moet worden vereerd! Een beeld om voor op de knieën te vallen en te aanbidden! 16Een deel van de boom verbrandt hij om zijn vlees op te braden en zich warm te houden, voor zijn voeding en comfort. 17En van het overgebleven hout maakt hij zijn god, een houten beeld. Dan valt hij ervoor op zijn knieën, vereert en aanbidt het. ‘Verlos mij,’ zegt hij. ‘U bent mijn god!’ 18Waanzin is het! God heeft hun ogen gesloten zodat zij niets kunnen zien en heeft hun verstand afgestompt, zodat zij niets begrijpen. 19Het komt niet bij de man op om na te denken en zich af te vragen: ‘Het is eigenlijk maar een stuk hout. Ik heb het verbrand om warmte te krijgen en maakte er mijn brood en vlees op klaar. Hoe kan de rest dan een god zijn? Moet ik op mijn knieën vallen voor een blok hout?’ 20Die arme, misleide ziel zit op zijn knieën voor de as, hij vertrouwt op iets dat hem nooit of te nimmer kan helpen. Toch kan hij het niet opbrengen zich af te vragen: ‘Is dit ding, dit beeld dat ik in mijn hand houd, een leugen?’
21Denk erom, Israël, want u bent mijn dienaar, Ik maakte u en Ik zal niet vergeten u te helpen. 22Ik heb uw zonden laten verdwijnen als ochtendmist in de middagzon! Keer terug naar Mij, want Ik heb de losprijs voor u betaald. 23Zing, hemel, want de Here heeft dit wonderbaarlijke gedaan. Roep, aarde, barst uit in een lied, bergen en wouden. Ja, elke boom, want de Here heeft Jakob verlost en in Israël wordt Hij verheerlijkt! 24De Here, uw verlosser, die u maakte, zegt: alle dingen werden door Mij gemaakt, Ik strekte de hemelen uit. Ik maakte de aarde en alles wat zich daarop bevindt. 25Ik laat zien dat alle valse profeten leugenaars zijn, door iets anders te laten gebeuren dan wat zij zeggen. Ik laat wijze mannen het tegenovergestelde adviseren van wat zij zouden moeten en maak hen zo tot dwazen. 26Maar wat mijn profeten zeggen, doe Ik. Als zij zeggen dat Jeruzalem zal worden bevrijd en dat de steden van Juda weer zullen worden bewoond, zal het zo gebeuren!
27Als Ik tegen de rivieren zeg: ‘Val droog!’ vallen ze droog. 28Als Ik van Kores zeg: ‘Hij is mijn herder,’ dan zal hij zeker doen wat Ik zeg, en Jeruzalem en de tempel zullen worden herbouwd, want Ik heb het gezegd.
Quand Dieu répandra son Esprit
1Et maintenant, écoute, ╵Jacob, mon serviteur,
Israël, toi que j’ai choisi,
2voici ce que déclare l’Eternel, ╵lui qui t’a fait,
qui t’a formé ╵dès le sein de ta mère
et qui est ton soutien :
Ne sois pas effrayé,
Jacob, mon serviteur,
toi, Yeshouroun44.2 Nom donné à Israël en Dt 32.15 ; 33.5, 26, signifiant : honnête, droit (par opposition à Jacob : trompeur)., ╵que j’ai choisi.
3Je répandrai des eaux ╵sur le sol altéré,
j’en ferai ruisseler ╵sur une terre aride,
oui, je répandrai mon Esprit ╵sur ta postérité
et ma bénédiction ╵sur ta progéniture.
4Ils germeront ╵au milieu de l’herbage
comme les peupliers ╵près des cours d’eau.
5Un tel confessera : ╵« Je suis à l’Eternel »,
tel autre se dira ╵un enfant de Jacob,
un autre encore ╵écrira sur sa main : ╵« Je suis à l’Eternel »
et il se parera ╵de ce nom d’Israël.
Le Premier et le Dernier
6Ainsi dit l’Eternel, ╵lui, le Roi d’Israël,
le Seigneur des armées célestes,
et qui l’a délivré :
Moi, je suis le premier ╵et je suis le dernier,
et en dehors de moi, ╵il n’y a pas de dieu44.6 Voir 48.12 ; Ap 1.17 ; 22.13..
7Qui est semblable à moi ?
Qu’il le déclare donc !
Qu’il fasse donc savoir ╵et qu’il m’expose
les événements du passé ╵depuis que j’ai fondé ╵il y a bien longtemps ce peuple.
Qu’il annonce d’avance ╵ce qui doit arriver !
8Ne vous effrayez pas ╵et n’ayez pas de crainte !
Depuis longtemps déjà, ╵je vous ai informés, ╵je vous l’ai fait savoir.
Vous êtes mes témoins.
Existe-t-il un autre Dieu que moi ?
Il n’y a pas d’autre Rocher !
Je n’en connais aucun !
Comment on fabrique des dieux
9Ceux qui fabriquent des idoles ╵ne sont tous que néant,
et ces œuvres qui leur sont chères ╵ne sont d’aucun profit.
Leurs témoins ne voient rien
et ils ne savent rien ;
ils connaîtront la honte.
10A quoi bon faire un dieu,
couler une statue,
qui ne procure aucun profit ?
11Voici : tous leurs fidèles ╵seront couverts de honte,
car ceux qui les ont fabriqués ╵ne sont que des humains !
Qu’ils se rassemblent tous
et qu’ils se tiennent là !
Ils seront effrayés ╵et confus tous ensemble.
12L’artisan ferronnier ╵appointe son burin,
le passe dans les braises
et, à coups de marteau, ╵façonne son idole,
avec la force de son bras.
Mais, sitôt qu’il a faim,
il n’a plus d’énergie,
et s’il ne boit pas d’eau,
le voilà qui faiblit44.12 Dans le v. 12, Esaïe décrit la fabrication d’une idole en métal ; dans les v. 13-20, d’une idole en bois, plus répandue (voir 40.20) que la première. !
13Et voici le sculpteur : ╵il a tendu sa corde,
trace l’œuvre à la craie
puis, avec le ciseau, ╵il l’exécute,
et il la dessine au compas.
Il la façonne ainsi ╵d’après la forme humaine,
et à la ressemblance ╵d’un homme magnifique
pour qu’elle habite un sanctuaire.
14Il a coupé des cèdres,
ou bien il s’est choisi ╵du cyprès ou du chêne
qu’il a laissé ╵devenir bien robuste
parmi les arbres des forêts,
ou bien il prend un pin ╵qu’il a planté lui-même,
que la pluie a fait croître.
15Or, l’homme se sert de ces bois ╵pour les brûler,
il en prend une part ╵pour se chauffer,
il allume le feu ╵pour y cuire son pain.
Avec le même bois, ╵il fait un dieu,
et il l’adore ;
il fabrique une idole
et se prosterne devant elle.
16La moitié de ce bois, ╵il l’a livrée au feu ;
grâce à cette moitié, ╵il mange de la viande,
il fait cuire un rôti, ╵et il s’en rassasie.
De ce bois il se chauffe et dit :
« Qu’il fait bon avoir chaud
et voir la belle flamme ! »
17Quant au reste du bois, ╵il en fait une idole, ╵il la prend pour son dieu,
il se prosterne devant elle ╵et il l’adore.
Il l’invoque et lui dit : ╵« Délivre-moi
car toi, tu es mon dieu ! »
18Ils sont sans connaissance, ╵ils ne comprennent rien.
On a bouché leurs yeux
afin qu’ils ne voient pas,
on a fermé leur cœur ╵afin qu’ils ne saisissent pas.
19Aucun ne réfléchit,
aucun n’a de savoir
ni assez de raison ╵pour se dire en lui-même :
« J’ai brûlé la moitié ╵de mon bois dans le feu,
j’ai aussi cuit du pain ╵sur les braises du bois,
j’ai rôti de la viande ╵dont je me suis nourri,
et de ce qui restait, ╵j’ai fait une abomination,
je me suis prosterné ╵devant un bout de bois ! »
20Il se repaît de cendres,
car son cœur abusé ╵l’a mené dans l’erreur,
il ne sauvera pas sa vie
et ne dira jamais :
« Ce que je tiens en main, ╵n’est-ce pas une tromperie ? »
L’Eternel rachète son peuple
21Souviens-toi de cela, ╵ô peuple de Jacob !
Souviens-toi, Israël : ╵tu es mon serviteur,
c’est moi qui t’ai formé, ╵tu es mon serviteur,
ô Israël, ╵je ne t’oublierai pas44.21 Selon le texte hébreu traditionnel. Le principal manuscrit hébreu de Qumrân et certaines versions anciennes ont : tu ne me décevras pas..
22J’ai effacé tes crimes ╵comme un épais nuage
et tes péchés comme un brouillard.
Reviens à moi,
car je t’ai délivré.
23Exulte d’allégresse, ô ciel,
car l’Eternel ╵est entré en action.
Poussez des cris de joie, ╵profondeurs de la terre !
Criez de joie, montagnes,
et vous aussi, forêts, ╵ainsi que tous vos arbres,
car l’Eternel a délivré Jacob,
il a manifesté sa gloire ╵en Israël.
Le retour de l’exil
24Voici ce que déclare ╵l’Eternel, ton libérateur,
celui qui t’a formé ╵dès le sein maternel :
Oui, c’est moi, l’Eternel, ╵qui ai fait toutes choses.
Moi seul j’ai déployé le ciel,
j’ai étendu la terre, ╵sans aucune aide.
25Je rends vains les présages ╵des diseurs de mensonges,
j’ôte la raison aux devins,
je repousse les sages,
je fais tourner leur science ╵en déraison44.25 Voir 1 Co 1.20..
26J’accomplis la parole ╵prononcée par mon serviteur
et je fais réussir les plans ╵annoncés par mes messagers.
C’est moi, moi qui ai dit ╵au sujet de Jérusalem :
« Qu’elle soit habitée ! »
et concernant les villes de Juda :
« Qu’elles soient rebâties ! »
Oui, j’en relèverai les ruines.
27J’ordonne aux eaux profondes :
« Asséchez-vous,
je vais tarir vos fleuves. »
28Et je dis de Cyrus44.28 Le décret de Cyrus, en 538 av. J.-C., (Esd 1.2-4 ; 6.3-5) autorisant la reconstruction du Temple, donnera le signal de la reconstruction de Jérusalem. : ╵« C’est mon berger,
et il accomplira ╵tout ce que je désire. »
Il dira de Jérusalem :
« Qu’elle soit rebâtie »,
et il dira du Temple :
« Posez ses fondations ! »
