De opdrachten van de verschillende apostelen
1Veertien jaar later ben ik weer naar Jeruzalem gegaan, samen met Barnabas. Titus had ik ook meegenomen. 2God had mij duidelijk gemaakt dat ik erheen moest gaan om de christenen te vertellen wat voor goed nieuws ik de andere volken breng. Ik heb het ook nog afzonderlijk aan de belangrijkste mensen voorgelegd, om er zeker van te zijn dat mijn inspanningen niet voor niets waren. 3Zij verlangden zelfs niet van Titus, die immers geen Jood is, dat hij besneden zou worden. 4Die vraag zou niet eens zijn opgekomen als niet enkele schijnchristenen erop hadden aangedrongen dat hij besneden moest worden. Die waren binnengedrongen om ons te bespioneren en te zien of wij ons wel aan de Joodse wet hielden. Zij probeerden ons weer tot slavernij te brengen, maar als wij één zijn met Christus Jezus, zijn wij vrij! 5Wij hebben ons door hen geen strobreed in de weg laten leggen, omdat wij absoluut wilden dat u de hele waarheid van het goede nieuws voor altijd zou kennen. 6De voornaamste leiders van de christenen hadden niets toe te voegen aan de boodschap die ik breng. Het interesseert mij niet wat voor positie die mannen vroeger hadden. Voor God maakt dat geen verschil. 7Zij zagen in dat het mijn opdracht was het goede nieuws onder de andere volken bekend te maken, zoals het de opdracht van Petrus was het aan de Joden te brengen. 8God zette Petrus in als apostel voor de Joden en mij als apostel voor de volken die God nog niet kenden. 9Het was Jakobus, Petrus en Johannes, de belangrijkste mensen in de gemeente, wel duidelijk dat God mij dit werk had gegeven. Zij beschouwden Barnabas en mij als hun broeders en waren het met ons eens: wij zouden naar de andere volken gaan en zij naar de Joden. 10Het enige wat zij ons op het hart drukten, was de arme christenen in Jeruzalem niet te vergeten. Ik ben me dan ook altijd voor hen blijven inspannen.
11Maar later, toen Petrus in Antiochië was, heb ik me openlijk tegen hem verzet. Want wat hij deed, was niet goed. 12Eerst had hij namelijk samen met niet-Joodse christenen gegeten, maar toen er enkele Joden uit de groep van Jakobus kwamen, deed hij dat niet meer en at voortaan apart. Hij was bang dat die mannen, die de besnijdenis zo belangrijk vonden, kritiek op hem zouden hebben. 13De andere Joodse christenen, en zelfs Barnabas, deden mee met hun huichelarij. 14Ik zag in dat dit in strijd was met het goede nieuws. Daarom zei ik tegen Petrus waar iedereen bij was: ‘Petrus, u bent een Jood van geboorte. Hoe kunt u van anderen eisen dat zij als Joden gaan leven, als u zelf niet volgens de Joodse wetten leeft?’
15Wij zijn Joden van geboorte en geen mensen die de Joodse wet niet kennen. 16Maar wij weten dat niemand door God als rechtvaardig beschouwd kan worden door zich aan de Joodse wetten te houden, dat kan wel door in Jezus Christus te geloven. Ook wij konden door ons geloof in Christus Jezus met God in het reine komen en niet door de wet te houden. Het is uitgesloten dat iemand het met God in orde kan maken door de wet te gehoorzamen. 17Dat wij door ons geloof in Christus rechtvaardig voor God proberen te worden, betekent dat wij zelf ook mensen zijn die zich niet aan de Joodse wet houden. Zou Christus dan in dienst staan van de wetteloosheid? Beslist niet! 18Nee, als ik de wet die ik eerst heb afgeschaft, weer in werking stel, dán maak ik mezelf weer tot zondaar. 19Door die wet zelf leef ik nu niet meer voor de wet, maar voor God. Ik ben samen met Christus aan het kruis gestorven. 20Daarom leef ik zelf niet meer, maar Christus leeft in mij. Zolang ik nog in dit lichaam ben, leef ik door het geloof in de Zoon van God. Hij hield zoveel van mij dat Hij zijn leven voor mij heeft gegeven. 21Wat God in zijn genade heeft gedaan, wil ik niet onderschatten. Want als wij het met God in orde konden maken door de Joodse wet te houden, zou Christus voor niets gestorven zijn.
Паула принимают другие посланники Исы аль-Масиха
1Четырнадцать лет спустя я опять побывал в Иерусалиме, на этот раз с Варнавой. Мы взяли с собой и Тита. 2Было откровение, что я должен пойти туда, и я изложил лидерам той общины верующих содержание Радостной Вести, которую я возвещаю среди язычников. Я сделал это в личной беседе с теми, кто считался главным среди верующих, чтобы проверить, не напрасно ли я трудился и тружусь. 3Однако они не потребовали даже, чтобы Тит, бывший греком, был обрезан! 4А вопрос этот был поднят лжебратьями, которые скрытно проникли в нашу среду, желая лишить нас той свободы, которую мы получили в Исе аль-Масихе, и опять поработить нас. 5Но мы ни в чём не поддались им ни на минуту, чтобы у вас сохранилась истина Радостной Вести.
6И те, за кем признавался наибольший авторитет в иерусалимской общине верующих (лично для меня их высокое положение ничего не значило, потому что Аллах судит о человеке не взирая на лица), ничего не потребовали сверх той Радостной Вести, которую я возвещал. 7Наоборот, они были убеждены в том, что мне было доверено возвещать Радостную Весть необрезанным точно так же, как Петиру – обрезанным2:7 Обрезанные – иудеи; необрезанные – все остальные народы, т. е. язычники.. 8Ведь Аллах, Который действовал через Петира в его служении посланника аль-Масиха для обрезанных, действовал и через меня в служении для язычников. 9Якуб, Кифа и Иохан – те, кого считают столпами среди верующих, подали мне и Варнаве руку общения в знак того, что они признают данное мне по благодати служение и соглашаются с тем, что нам следует идти к язычникам, а им – к обрезанным. 10Они лишь попросили о том, чтобы мы не забывали о помощи бедным2:10 Имеются в виду пострадавшие от голода верующие в Иерусалиме (см. Деян. 11:29-30; 1 Кор. 16:1-3)., что я и исполняю с большим усердием.
Оправдание верой в Ису аль-Масиха
11Когда же Кифа пришёл в Антиохию, я высказал ему всё прямо в лицо, потому что он был виноват. 12Раньше он ел вместе с верующими из язычников, но когда пришли некоторые люди из общины Якуба, он стал устраняться и перестал общаться с бывшими язычниками из страха перед теми, кто был обрезан2:12 Или: «кто требовал обрезания».. 13Так же лицемерно, как он, начали поступать и другие иудеи, так что их лицемерие сбило с правильного пути даже Варнаву. 14Когда я увидел, что они поступают не в согласии с истиной Радостной Вести, я сказал Кифе в присутствии всех: «Ты иудей, но живёшь как язычник, а не как иудей. Зачем же ты заставляешь язычников следовать иудейским традициям?»
15Мы, иудеи по рождению, а не «грешные язычники», 16знаем, что человек получает оправдание не соблюдением Закона, а верой в Ису аль-Масиха. Поэтому и мы поверили в Ису аль-Масиха, чтобы и нам быть оправданными верой в Него, а не соблюдением Закона. Соблюдением же Закона не оправдается никто2:16 См. Заб. 142:2.. 17И если мы, ища оправдания через аль-Масиха, оказываемся такими же грешниками, как и язычники, значит ли это, что аль-Масих распространяет грех? Ни в коем случае! 18Ведь если я вновь пытаюсь оправдаться через соблюдение Закона, что некогда сам же и отверг, то этим я показываю, что я нарушитель Закона. 19Закон приговорил меня к смерти, и, умерев, я освободился от власти Закона, чтобы жить для Аллаха!2:19 См. Рим. 7:1-7. Я был распят с аль-Масихом, 20и уже не я, но аль-Масих живёт во мне. Моя жизнь в этом теле – это жизнь верой в (вечного) Сына Всевышнего, полюбившего меня и отдавшего Себя за меня. 21Я не отвергаю благодать Аллаха. А если бы оправдание можно было получить через соблюдение Закона, то это значило бы, что аль-Масих умер напрасно!
