Psalm 39 – HOF & HLGN

Hoffnung für Alle

Psalm 39:1-14

Viel Lärm um nichts!

1Ein Lied von David. Für Jedutun39,1 Nach 1. Chronik 16,41 der Begründer einer Musikgruppe am Tempel zur Zeit von König David. Vgl. auch Psalm 62,1; 77,1..

2Ich hatte mir fest vorgenommen,

vor bösen Menschen meine Zunge im Zaum zu halten;

ich wollte mich zusammennehmen und nichts sagen,

was man mir als Schuld anrechnen könnte.

3Also verstummte ich und sagte kein Wort mehr.

Aber das half mir auch nicht weiter,

mein Schmerz wurde nur noch schlimmer.

4Ich fraß den Kummer in mich hinein.

Je mehr ich darüber nachgrübelte,

desto tiefer geriet ich in Verzweiflung.

Ich konnte es nicht mehr länger aushalten –

schließlich platzte ich heraus:

5»Herr, lass mich erkennen, wie kurz mein Leben ist

und dass meine Tage gezählt sind; wie vergänglich bin ich doch!

6Wie begrenzt ist das Leben, das du mir gabst!

Ein Nichts ist es in deinen Augen!

Jeder Mensch, selbst der stärkste,

ist nur ein Hauch, der vergeht –

7schnell wie ein Schatten verschwindet er.

Sein Tun und Treiben ist viel Lärm um nichts!

Er häuft sich Reichtümer an und weiß nicht, was einmal daraus wird.«

8Worauf kann ich da noch hoffen?

Herr, du allein bist meine Hoffnung!

9Vergib mir alle meine Sünden

und mach mich nicht zum Gespött dieser Narren!

10Ich will jetzt schweigen und nichts mehr sagen,

denn du, Herr, du lässt mich leiden!

11Befreie mich von den Qualen, die du mir zufügst!

Wenn du mich weiter plagst, komme ich um!

12Wenn du einen Menschen wegen seiner Schuld strafst,

dann vergeht das Wertvollste, was er hat – sein Leben.

Es zerfällt wie ein Kleid, das die Motten zerfressen.

Jeder Mensch ist nur ein Hauch, der vergeht.

13Höre mein Gebet, Herr, und achte auf meinen Hilfeschrei!

Schweige nicht, wenn du mein Weinen vernimmst!

Denn vor dir bin ich nur ein Gast auf dieser Erde,

ein Fremder ohne Bürgerrecht, so wie meine Vorfahren.

14Strafe mich nicht länger in deinem Zorn,

damit ich mich noch einmal freuen kann,

bevor ich sterben muss und nicht mehr bin!

Ang Pulong Sang Dios

Salmo 39:1-13

Salmo 39Salmo 39 Ang titulo sa Hebreo: Ang kanta nga ginsulat ni David. Sa direktor sang mga manugkanta nga si Jedutun.

Pagtuad sang Sala sang Tawo nga Nagaantos

1Nagsiling ako sa akon kaugalingon,

“Bantayan ko gid ang akon pamatasan,

kag likawan ko nga makasala sa akon paghambal.

Punggan ko gid ang akon baba nga magreklamo sa Dios

samtang ara sa akon tupad ang malaot nga mga tawo.”

2Gani naghipos lang ako; wala gid ako sing may ginhambal.

Pero wala ini nakabulig sa akon,39:2 Pero… akon: Indi klaro ang buot silingon sang Hebreo sini.

kay nagdugang pa gid gani ang kasakit sang akon buot.

3Natublag gid ako katama.

Kag sa sagi ko nga hunahuna kon bala mahipos lang ako, nagdugang pa gid gani ang akon pagkatublag.

Gani wala ko na mapunggan; nagsiling ako,

4Ginoo, padumduma ako nga may katapusan ang akon kabuhi kag naisip na ang akon mga inadlaw.

Padumduma ako nga umalagi lang ang akon kabuhi.”

5Kalip-ot sang kabuhi nga ginhatag mo sa akon.

Baliwala lang ini sa imo panulok.

Sa matuod, ang kabuhi sang tawo daw sa hangin lang nga nagaagi,

6ukon pareho lang sang landong nga nagakadula.

Masako ang tawo sa mga buluhaton nga wala sing pulos.

Nagatipon siya sang manggad,

pero indi siya makahibalo kon sin-o ang magapulos sini kon mapatay na siya.

7Kag karon, Ginoo, wala na ako sing saligan pa.

Ang akon pagsalig ara sa imo.

8Hilwaya ako sa tanan ko nga sala,

kag indi pagtuguti nga yagutaon ako sang mga buang-buang.

9Mahipos na lang ako; indi na lang ako magreklamo,

kay ikaw ang nagapaantos sa akon.

10Karon, indi na ako pagsiluti.

Daw sa mapatay na ako sa imo mga pagpaantos sa akon.

11Ginadisiplina mo ang tawo paagi sa pagsaway sa iya, sa iya mga sala.

Kag pareho sa sapat-sapat nga nagapang-ut-ot, ginaubos mo ang iya malahalon nga mga pagkabutang.

Matuod gid man nga ang kabuhi sang tawo pareho sa hangin nga nagaagi lang.

12Sabta ang akon pangamuyo, Ginoo;

pamatii ang akon pagpangayo sang bulig.

Indi ka magpabungol-bungol sa akon paghibi.

Kay isa man lang ako ka dumuluong nga bisita mo diri sa kalibutan, pareho sa tanan ko nga mga katigulangan.

13Indi ka na mangakig sa akon,

agod magmalipayon man ako sa wala pa ako mapatay.