Was für ein Gott!
(2. Samuel 22)
1Von David, dem Diener des Herrn. Er sang das folgende Danklied, nachdem der Herr ihn aus der Gewalt aller Feinde und auch aus der Hand von Saul befreit hatte.
2Ich liebe dich, Herr! Du bist meine Kraft!
3Der Herr ist mein Fels, meine Festung und mein Erretter,
mein Gott, meine Zuflucht, mein sicherer Ort.
Er ist mein Schild, mein starker Helfer,
meine Burg auf unbezwingbarer Höhe.
4Gepriesen seist du, Herr! Wenn ich zu dir um Hilfe rufe,
dann werde ich vor meinen Feinden gerettet.
5Ich war schon gefangen in den Fesseln des Todes,
er drohte mich zu verschlingen wie eine mächtige Woge.
6Hilflos musste ich zusehen,
wie die tödliche Falle zuschnappte.
7In äußerster Bedrängnis schrie ich zum Herrn.
Ja, zu meinem Gott rief ich um Hilfe.
Da hörte er mich in seinem Tempel,
mein Schreien drang durch bis an sein Ohr.
8Plötzlich erbebte die Erde,
selbst die Berge gerieten ins Wanken,
denn glühender Zorn hatte Gott gepackt.
9Schwarzer Rauch quoll aus seiner Nase,
aus seinem Mund loderten Flammen,
und glühende Kohlen wurden herausgeschleudert.
10Er riss den Himmel auf
und kam auf dunklen Wolken zur Erde herunter.
11Auf einem Kerub flog er daher
und schwebte herab, vom Sturm getragen.
12Er hüllte sich in Finsternis,
verbarg sich in dichten, dunklen Regenwolken.
13Dann wurden sie von seinem Lichtglanz überstrahlt,
Hagel und glühende Kohlen prasselten nieder.
14Der Herr ließ einen Donnerschlag auf den anderen folgen,
am Himmel dröhnte die Stimme des höchsten Gottes.18,14 Im hebräischen Text steht hier noch einmal der letzte Teil von Vers 13: Hagel und glühende Kohlen. – Vermutlich handelt es sich hierbei um einen Abschreibfehler.
15Er schoss seine Pfeile ab, und die Feinde stoben auseinander.
Grelle Blitze zuckten und verwirrten das feindliche Heer.
16Sogar den Meeresboden konnte man sehen;
offen lagen die Fundamente der Erde da,
als du, Herr, meine Feinde bedrohtest
und vor Entrüstung schnaubtest.
17Gott streckte mir seine Hand von oben entgegen
und riss mich aus den tosenden Fluten.
18Er befreite mich von der Übermacht meiner Feinde,
von allen, die mich hassten und so viel stärker waren als ich.
19Sie hatten mich überfallen, als ich schon im Unglück steckte.
Aber der Herr gab mir sicheren Halt
20und führte mich aus der Not hinaus in die Freiheit.
Er rettete mich. So viel bedeute ich ihm!
21Der Herr tat mir Gutes für meine Treue,
meine Rechtschaffenheit hat er belohnt.
22Denn stets bin ich dem Herrn gefolgt
und habe meinem Gott nie den Rücken gekehrt.
23Seine Gebote hielt ich mir immer vor Augen,
und seine Befehle schlug ich nicht in den Wind.
24Ich lebte vollkommen nach seinem Willen
und ging jedem Unrecht aus dem Weg.
25Ja, der Herr belohnte meine Treue,
meine Rechtschaffenheit übersah er nicht.
26Wer zu dir steht, Herr, dem stehst auch du zur Seite;
wer nach deinem Willen lebt, den enttäuschst du nicht.
27Wer ein reines Herz hat, kann sich ganz auf dich verlassen,
doch falsche Menschen führst du hinters Licht.
28Du hilfst denen, die sich selbst nicht überschätzen18,28 Oder: die sich selbst nicht helfen können..
Die Überheblichen aber stößt du von ihrem Thron.
29Herr, du machst die Finsternis um mich hell,
du gibst mir strahlendes Licht.
30Mit dir kann ich die Feinde angreifen;
mit dir, mein Gott, kann ich über Mauern springen.
31Was für ein Gott! Sein Handeln ist vollkommen,
und was er sagt, ist durch und durch wahr.
Er beschützt alle, die zu ihm flüchten.
32Der Herr ist Gott, und niemand sonst!
Wer außer ihm ist so stark und unerschütterlich wie ein Fels?
33Gott allein gibt mir Kraft zum Kämpfen
und ebnet mir meinen Weg.
34Er beflügelt meine Schritte,
lässt mich laufen und springen wie ein Hirsch.
Selbst auf steilen Felsen gibt er mir festen Halt.
35Er lehrt mich, die Waffen zu gebrauchen,
und zeigt mir, wie ich auch den stärksten Bogen spannen kann.
36Herr, deine Hilfe war für mich wie ein schützender Schild,
deine starke Hand eine sichere Stütze.
Du beugst dich zu mir herab und machst mich groß.
37Du räumst mir alle Hindernisse aus dem Weg,
noch nie bin ich beim Laufen gestürzt.
38Ich jagte meinen Feinden nach und holte sie ein;
ich kehrte erst um, als auch der Letzte von ihnen gefallen war.
39Ich schlug sie, bis sie nicht mehr aufstehen konnten
und tot zu meinen Füßen lagen.
40Du, Herr, hast mich mit Kraft für diesen Kampf ausgerüstet,
du hast mir zum Sieg über meine Gegner verholfen.
41Dass sie fliehen mussten, verdanke ich dir;
alle, die mich hassten, konnte ich umbringen.
42Sie riefen um Hilfe, doch weit und breit war kein Retter.
Sie schrien zum Herrn, aber er hörte nicht auf sie.
43Ich rieb sie auf, zermalmte sie zu Staub, den der Wind verweht.
Wie Dreck von der Straße fegte ich sie hinweg.
44Als ein Aufstand im Volk mich bedrohte, hast du mir geholfen
und mich zum Herrscher über viele Nationen gemacht.
Sogar Völker, die ich nicht kannte, haben sich mir unterworfen.
45Fremde ergaben sich, sobald sie nur von mir hörten,
und gingen gehorsam vor mir auf die Knie.
46Zitternd kamen sie aus ihren Festungen heraus
und hatten keine Kraft mehr zum Widerstand.
47Der Herr lebt! Er ist mein schützender Fels – ich preise ihn!
Ihn allein will ich rühmen, denn er ist mein Gott und mein Retter.
48Er ist es, der sich an meinen Feinden gerächt hat;
ganze Völker hat er mir unterworfen
49und mich der Gewalt meiner grausamen Gegner entrissen.
Du, Gott, gabst mir den Sieg über meine Feinde,
von diesen brutalen Menschen hast du mich befreit.
50Darum will ich dich loben, Herr. Alle Völker sollen es hören!
Deinen Namen will ich preisen mit meinem Lied.
51Du hast deinen auserwählten König aus großen Gefahren errettet.
Ja, du erweist mir, David, deine Liebe,
und auch meine Nachkommen dürfen für alle Zeit darauf zählen.
سرود پيروزی داوود
(پس از رهايی از دست شائول، داوود اين مزمور را سراييد.)
1ای خداوند، ای قوت من، تو را دوست دارم!
2خداوند، جان پناه من است. او صخرهٔ من است و مرا نجات میبخشد. خدايم صخرهٔ محكمی است كه به آن پناه میبرم. او همچون سپر از من محافظت میكند، به من پناه میدهد و با قدرتش مرا میرهاند. 3او را به كمک خواهم طلبيد و از چنگ دشمنان رهايی خواهم يافت. ای خداوند تو شايستهٔ پرستش هستی!
4مرگ، مرا در چنگال خود گرفتار كرده بود و موجهای ويرانگرش مرا فرو گرفته بود. 5مرگ برای من دام نهاده بود تا مرا به كام خود بكشد. 6اما من در اين پريشانی به سوی خداوند فرياد برآوردم و از خدايم كمک خواستم. فرياد من به گوش او رسيد و او از خانهٔ مقدسش نالهٔ مرا شنيد.
7آنگاه زمين تكان خورد و لرزيد و بنياد کوهها مرتعش شد و به لرزه درآمد؛ زيرا خداوند به خشم آمده بود. 8دود از بينی او برآمد و شعلههای سوزانندهٔ آتش، از دهانش زبانه كشيد! 9او آسمان را شكافت و نزول كرد و زير پايش ابرهای سياه قرار داشت. 10بر فرشتهای سوار شد و بر بالهای باد پرواز نمود. 11او خود را با تاريكی پوشاند و ابرهای غليظ پر آب، او را احاطه كردند. 12درخشندگی حضور او، ابرهای تيره را كنار زد و تگرگ و شعلههای آتش پديد آورد.
13آنگاه خداوند، خدای متعال، از آسمان و از ميان تگرگ و شعلههای آتش با صدای رعدآسا سخن گفت. 14او با تيرهای آتشين خود، دشمنانم را پراكنده و پريشان ساخت. 15آنگاه فرمان داد و آب دريا عقب رفت، دميد و خشكی پديد آمد.
16خداوند از آسمان دست خود را دراز كرد و مرا از اعماق آبهای بسيار بيرون كشيد. 17مرا از چنگ دشمنان نيرومندی كه از من بسی تواناتر بودند رهانيد. 18وقتی در سختی و پريشانی بودم، آنها بر من هجوم آوردند، اما خداوند مرا حفظ كرد. 19او مرا به جای امنی برد و نجاتم داد زيرا مرا دوست میداشت.
20خداوند پاداش درستكاری و پاكی مرا داده است، 21زيرا از دستورات او اطاعت نمودهام و نسبت به خدای خود گناه نورزيدهام. 22همهٔ احكامش را بجا آوردهام و از فرمان او سرپيچی نكردهام. 23در نظر خداوند بیعيب بودهام و خود را از گناه دور نگاه داشتهام. 24خداوند به من پاداش داده است زيرا در نظر او پاک و درستكار بودهام.
25خدايا، تو نسبت به كسانی كه به تو وفادارند، امين هستی و كسانی را كه كاملند محبت میكنی. 26اشخاص پاک را بركت میدهی و آدمهای فاسد را مجازات میكنی. 27تو افتادگان را نجات میدهی اما متكبران را سرنگون میكنی.
28خداوندا، تو چراغ مرا روشن نگه دار و تاريكی مرا به روشنايی تبديل كن. 29با كمک تو بر صفوف دشمن حمله خواهم برد و قلعههای آنها را در هم خواهم كوبيد.
30اعمال خداوند كامل و بینقص است و وعدههای او پاک و قابل اعتماد! خداوند از كسانی كه به او پناه میبرند مانند سپر محافظت میكند. 31كيست خدا غير از خداوند و كيست صخرهٔ نجات غير از خدای ما؟
32خدا به من قوت میبخشد و در راههايی كه میروم مرا حفظ میكند. 33پاهايم را چون پاهای آهو میگرداند تا بتوانم بر بلنديها بايستم. 34او دستهای مرا برای جنگ تقويت میكند تا بتوانم كمان برنجين را خم كنم.
35خداوندا، تو با سپرت مرا نجات دادهای، با قدرتت مرا حفظ كردهای و از لطف تو است كه به اين عظمت رسيدهام. 36زمينِ زير پايم را وسيع ساختهای تا نلغزم. 37دشمنانم را تعقيب میكنم و به ايشان میرسم و تا آنها را از بين نبرم برنمیگردم. 38آنها را چنان بر زمين میكوبم كه زير پايم بيفتند و برنخيزند. 39تو برای جنگيدن به من قوت بخشيدهای و دشمنانم را زير پای من انداختهای. 40تو آنها را وادار به عقبنشينی و فرار مینمايی و من آنها را نابود میكنم. 41فرياد برمیآورند ولی كسی نيست كه آنها را برهاند. از خداوند كمک میخواهند، اما او نيز به داد ايشان نمیرسد. 42من آنها را خرد كرده، به صورت غبار درمیآورم و به دست باد میسپارم. آنها را مانند گل كوچهها لگدمال میكنم.
43تو مرا از چنگ قومی شورشگر نجات دادی و مرا رئيس قومها ساختی. مردمی كه قبلاً نمیشناختم، اكنون مرا خدمت میكنند. 44بيگانهها در حضور من سر تعظيم فرود میآورند و به محض شنيدن دستوراتم، آنها را اجرا میكنند. 45آنها روحيهٔ خود را باختهاند و با ترس و لرز از قلعههای خود بيرون میآيند.
46خداوند زنده است! شكر و سپاس بر خدای متعال باد كه صخرهٔ نجات من است! 47او خدايی است كه انتقام مرا میگيرد، قومها را مغلوب من میگرداند، 48و مرا از چنگ دشمنان میرهاند.
خداوندا، تو مرا بر دشمنانم پيروز گردانيدی و از دست ظالمان رهايی دادی. 49ای خداوند، تو را در ميان قومها خواهم ستود و در وصف تو خواهم سرائيد.
50خدا پيروزيهای بزرگی نصيب پادشاه برگزيدهٔ خود داوود میسازد و بر او و نسلش هميشه رحمت میفرمايد.
