Psalm 105 – HOF & APSD-CEB

Hoffnung für Alle

Psalm 105:1-45

Israels Geschichte zeigt: Gott hat Wort gehalten!

(Verse 1‒15: 1. Chronik 16,8‒22)

1Preist den Herrn und rühmt seinen Namen,

verkündet allen Völkern seine großen Taten!

2Singt und musiziert zu seiner Ehre,

macht alle seine Wunder bekannt!

3Seid stolz auf ihn, den heiligen Gott!

Ja, alle, die seine Nähe suchen, sollen sich freuen!

4Fragt nach dem Herrn und rechnet mit seiner Macht,

wendet euch immer wieder an ihn!

5-6Ihr Nachkommen seines Dieners Abraham,

erinnert euch an die Wunder, die er vollbracht hat!

Ihr Kinder und Enkel von Jakob, die er auserwählt hat,

denkt an all seine mächtigen Taten und Urteile!

7Er ist der Herr, unser Gott!

Auf der ganzen Welt hat er das letzte Wort.

8Niemals vergisst er seinen Bund,

sein Versprechen, das er uns gab.

Es gilt für alle Generationen nach uns, selbst wenn es tausende sind.

9Schon mit Abraham schloss er diesen Bund;

er schwor auch Isaak, sich daran zu halten.

10Gegenüber Jakob bestätigte er ihn als gültige Ordnung,

ja, als ewiges Bündnis für das Volk Israel.

11Er sprach: »Euch gebe ich das Land Kanaan,

ihr sollt es für immer besitzen.«

12Als sie noch eine kleine Schar waren,

nur wenige, dazu noch fremd im Land,

13als sie von Volk zu Volk wanderten,

von einem Ort zum anderen zogen,

14da erlaubte Gott keinem, sie zu unterdrücken.

Die Könige der fremden Völker warnte er:

15»Rührt mein Volk nicht an, denn ich habe es erwählt!

Sie sind meine Propheten – darum tut ihnen nichts Böses!«105,15 Wörtlich: Rührt meine Gesalbten nicht an und tut meinen Propheten nichts Böses!

16Der Herr ließ eine Hungersnot ins Land kommen,

und die Vorräte an Brot gingen schnell zu Ende.

17Aber Gott hatte ihnen schon einen Mann vorausgeschickt:

Josef, der als Sklave nach Ägypten verkauft worden war.

18Man band seine Füße mit schweren Ketten

und zwängte seinen Hals in einen eisernen Ring.

19Doch dann traf ein, was Josef vorausgesagt hatte;

was der Herr ihm eingab, bewies seine Unschuld.

20Da befahl der König, ihm seine Fesseln zu lösen;

der Mann, der über viele Völker herrschte, gab ihn frei!

21Er machte ihn zum obersten Verwalter seines Palastes

und vertraute ihm seinen ganzen Besitz an.

22Die hohen Beamten wurden ihm unterstellt,

und die Ratgeber des Königs sollten von seiner Weisheit lernen.

23Dann kamen Jakob und seine Familie nach Ägypten

und ließen sich nieder im Land der Nachkommen Hams.

24Der Herr ließ sein Volk rasch wachsen

und schließlich mächtiger werden als seine Unterdrücker.

25Er sorgte dafür, dass die Ägypter sein Volk zu hassen begannen.

Am Ende behandelten sie es heimtückisch und gemein.

26Doch dann sandte er zwei Männer zu ihrer Hilfe,

es waren Mose und Aaron, seine auserwählten Diener.

27Sie vollbrachten vor ihren Augen die Zeichen und Wunder,

die Gott den Ägyptern angedroht hatte,

28und widersetzten sich nicht seinem Befehl105,28 Oder nach der griechischen Übersetzung: doch sie (die Ägypter) widersetzten sich seinem Befehl..

Der Herr sandte pechschwarze Finsternis,

29die Gewässer verwandelte er in Blut

und ließ die Fische darin umkommen.

30Im ganzen Land wimmelte es von Fröschen,

auch vor dem Palast des Königs machten sie nicht Halt.

31Auf Gottes Weisung kam Ungeziefer,

ganze Schwärme von Stechmücken bedeckten das Land.

32Statt Regen prasselte Hagel vom Himmel,

feurige Blitze schlugen überall ein.

33Gott vernichtete die Weinstöcke und Feigenbäume

und zerbrach auch die anderen Bäume im Land.

34Auf seinen Befehl rückten Heuschrecken heran,

riesige Schwärme, die nicht zu zählen waren.

35Sie machten sich über alle Pflanzen im Land her,

alles, was grünte und blühte, fraßen sie kahl.

36Schließlich tötete der Herr alle Erstgeborenen der Ägypter,

jede Familie verlor den ältesten Sohn, der doch ihr ganzer Stolz war.

37Dann führte er sein Volk gesund und stark heraus,

reich beladen mit Silber und Gold.

38Die Ägypter waren froh, sie endlich los zu sein,

so sehr hatte sie die Furcht vor ihnen gepackt.

39Gott gab seinem Volk Schutz hinter einer Wolke,

und in der Nacht erleuchtete ein Feuer ihnen den Weg.

40Als sie erbittert nach Speise verlangten,

da ließ er Wachteln in ihr Lager kommen,

und mit Brot vom Himmel105,40 Gemeint ist das Manna. Vgl. »Manna« in den Sacherklärungen. machte er sie satt.

41Er ließ Wasser aus dem Felsen fließen,

mitten in der Wüste strömte es heraus.

42Ja, Gott hat Wort gehalten! Er löste sein heiliges Versprechen ein,

das er Abraham, seinem Diener, gegeben hatte.

43So führte er sein auserwähltes Volk heraus,

und sie sangen und jubelten vor Freude.

44Dann gab er ihnen das Land anderer Völker;

was diese erarbeitet hatten, wurde nun ihr Besitz.

45Diese Wunder ließ er sein Volk erleben,

damit sie seinen Weisungen gehorchten und seine Gebote hielten.

Halleluja – lobt den Herrn!

Ang Pulong Sa Dios

Salmo 105:1-45

Salmo 105

Ang Dios ug ang Iyang Katawhan

(1 Cro. 16:8-22)

1Pasalamati ninyo ang Ginoo;

simbaha ninyo siya!

Isugilon ngadto sa mga katawhan ang iyang mga binuhatan.

2Awiti ninyo siya ug mga pagdayeg;

isugilon ang tanang katingalahan niyang mga buhat.

3Dayega ninyo ang iyang pagkabalaan.105:3 pagkabalaan: sa literal, balaang ngalan.

Paglipay kamong mga nagadangop kaniya.

4Salig kamo sa Ginoo ug sa iyang kusog.

Dangop kamo kanunay kaniya.

5-6Kamong mga kaliwat ni Abraham nga alagad sa Dios,

ug mga kaliwat usab ni Jacob nga mga pinili sa Dios,

hinumdomi ninyo ang iyang katingalahang mga buhat, ang iyang mga milagro, ug ang iyang mga paghukom.

7Siya ang Ginoo nga atong Dios,

ug nagahukom siya sa tibuok kalibotan.

8Ginahinumdoman niya kanunay ang iyang kasabotan.

Dili gayod niya pagkalimtan ang iyang saad hangtod sa kahangtoran.

9Kining kasabotan gihimo niya kang Abraham ug gisaad usab niya kang Isaac.

10Gilig-on niya kini ngadto kang Jacob, nga gitawag usab ug Israel, ug magpadayon kini hangtod sa kahangtoran.

11Miingon siya sa matag usa kanila,

“Ihatag ko kaninyo ang yuta sa Canaan ingon nga inyong panulondon.”

12Kaniadto gamay pa lang kaayo ang katawhan sa Dios,

ug mga dumuduong pa lang sila sa yuta sa Canaan.

13Naglatagaw sila sa mga kanasoran ug mga gingharian.

14Apan wala motugot ang Dios nga daog-daogon sila.

Aron mapanalipdan sila, gibadlong niya ang mga hari.

Miingon siya:

15“Ayaw ninyo hilabti ang akong piniling mga alagad;

ayaw ninyo pasipad-i ang akong mga propeta.”

16Sa dihang nagpadala ang Dios ug kagutom sa yuta sa Canaan,

gihurot niyag kuha ang tanan nilang kuhaanan ug pagkaon.

17Apan gipauna na niyang daan si Jose, nga gibaligya ingon nga ulipon didto sa Ehipto.

18Gikadenahan ang iyang mga tiil

ug gibutangan ug puthaw ang iyang liog,

19hangtod nga natuman ang iyang gitagna.

Ang mensahe sa Ginoo kaniya nga natuman nagpamatuod nga matarong siya.

20Gibuhian siya sa hari sa Ehipto nga nangulo sa daghang katawhan,

21ug gihimo siya nga tigdumala sa palasyo ug sa tanang kabtangan niini.

22Isip tigdumala, may katungod siya sa pagbadlong sa mga opisyal sa hari,

ug sa pagtudlo sa mga magtatambag niini.

23Unya miadto si Jacob ug ang iyang panimalay sa Ehipto, ang yuta sa mga kaliwat ni Ham,

ug didto sila namuyo.

24Gipadaghan sa Ginoo ang iyang katawhan;

mas daghan pa kay sa mga taga-Ehipto nga ilang mga kaaway.

25Gitugot sa Ginoo nga kasilagan ug limbongan sa mga taga-Ehipto ang iyang katawhan nga iyang mga alagad.

26Unya gipadala niya si Moises nga iyang alagad ug si Aaron nga iyang pinili.

27Gipakita nila didto sa yuta sa mga kaliwat ni Ham ang katingalahang mga buhat sa Dios.

28Gipangitngit sa Dios ang Ehipto;

apan misupak gihapon105:28 apan misupak gihapon: Mao kini sa Septuagint ug sa Syriac; apan sa Hebreo, ug wala mosupak. ang mga taga-Ehipto sa iyang mga sugo.

29Gihimo niyang dugo ang ilang mga tubig,

busa nangamatay ang mga isda.

30Napuno ug baki ang ilang yuta,

bisan ang mga kuwarto sa ilang mga pangulo.

31Sa pagmando sa Dios, napuno ug langaw ug lamok105:31 lamok: o, kuto. Dili klaro ang buot ipasabot niini sa Hebreo nga teksto. ang ilang yuta.

32Gipadad-an niya sila ug ulan nga ice ug kilat.

33Gipangdaot niya ang ilang mga tanom nga ubas ug ang mga kahoy nga igos, ug ang uban pang mga kahoy.

34Sa iyang pagmando, miabot ang mga dulon105:34 mga dulon: o, mga dulon ug mga talisik. nga dili maihap sa kadaghan.

35Ug gikaon niini ang tanang mga tanom sa ilang yuta apil na ang ilang mga anihon.

36Gipamatay sa Dios ang tanan nilang mga kamagulangang anak nga lalaki.

37Unya gipagawas niya ang mga Israelinhon gikan sa Ehipto nga wala maunsa,

ug may dala pang mga pilak ug mga bulawan.

38Nalipay ang mga taga-Ehipto sa pagbiya sa mga Israelinhon, tungod kay nahadlok sila kanila.

39Sa panahon sa paglakaw sa mga Israelinhon, nagbutang ang Dios ug panganod sa paghatag ug landong kanila, ug kalayo sa paghatag kanila ug kahayag sa panahon sa kagabhion.

40Nangayo sila105:40 sila: sa Hebreo, siya, nga mahimong si Moises. ug pagkaon,

ug gipadad-an sila sa Dios ug mga buntog,

ug gibusog niya sila sa pagkaon nga gikan sa langit.

41Gibuak niya ang bato ug mibugwak ang tubig.

Midagayday kini sa disyerto sama sa suba.

42Gihimo kining tanan sa Dios kay wala niya kalimti ang iyang saad kang Abraham nga iyang alagad.

43Gipagawas niya gikan sa Ehipto nga malipayon ug naghugyaw sa kalipay ang katawhan nga iyang pinili.

44Ug gihatag niya kanila ang mga yuta nga gipanag-iyahan sa ubang mga katawhan;

gipanunod nila ang hinagoan sa uban.

45Gihimo kini sa Dios aron tumanon nila ang iyang mga tulumanon ug mga kasugoan.

Dayega ang Ginoo!