Psalm 102 – HOF & APSD-CEB

Hoffnung für Alle

Psalm 102:1-29

Herr, erbarme dich über Jerusalem!

1Gebet eines Menschen, der allen Mut verloren hat und dem Herrn sein Leid klagt.

2Höre mein Gebet, Herr,

und achte auf meinen Hilfeschrei!

3Ich bin in großer Not – verbirg dich nicht vor mir!

Höre mir zu und hilf mir schnell!

4Mein Leben verflüchtigt sich wie Rauch,

mein ganzer Körper glüht, von Fieber geschüttelt.

5Meine Kraft vertrocknet wie abgemähtes Gras,

selbst der Hunger ist mir vergangen.

6Ich bin nur noch Haut und Knochen,

mir bleibt nichts als endloses Stöhnen.

7Man hört mich klagen wie eine Eule in der Wüste,

wie ein Käuzchen in verlassenen Ruinen.

8Tiefe Verzweiflung raubt mir den Schlaf;

ich fühle mich wie ein einsamer Vogel auf dem Dach.

9Tag für Tag beschimpfen mich meine Feinde,

und wen sie verfluchen wollen,

dem wünschen sie mein Schicksal herbei.

10Ich esse Staub, als wäre es Brot,

und in meine Getränke mischen sich Tränen.

11Denn dein furchtbarer Zorn hat mich getroffen,

du hast mich hochgeworfen und zu Boden geschmettert!

12Mein Leben gleicht einem Schatten,

der am Abend in der Dunkelheit verschwindet.

Ich bin wie Gras, das bald verdorrt.

13Du aber, Herr, regierst für alle Zeiten;

von dir wird man erzählen, solange es Menschen gibt.

14Du wirst eingreifen und dich über Zion erbarmen.

Denn die Zeit ist gekommen, es zu begnadigen – die Stunde ist da!

15Dein Volk liebt die Mauern dieser Stadt

und trauert über ihre Trümmer.

16-17Aber der Herr wird sie wieder aufbauen,

er wird erscheinen in all seiner Pracht.

Dann werden die Völker ihn fürchten

und alle Könige vor seiner Macht zittern.

18Ja, der Herr wird das Gebet der Hilflosen hören,

er lässt ihr Flehen nicht außer Acht.

19Diese Worte soll man aufschreiben

für die Generationen, die nach uns kommen,

damit auch sie es lesen und den Herrn loben:

20Der Herr blickte von seinem Heiligtum herab,

er schaute vom Himmel auf die Erde.

21Er hörte das Stöhnen der Gefangenen

und rettete sie vor dem sicheren Tod.

22Darum wird man den Herrn auf dem Berg Zion rühmen;

in ganz Jerusalem wird man ihn loben,

23wenn alle Völker und Königreiche sich versammeln,

um sich in seinen Dienst zu stellen.

24Mitten im Leben102,24 Wörtlich: Auf dem Weg. hat Gott meine Kraft gebrochen,

ich weiß, meine Tage sind schon gezählt.

25Darum flehe ich ihn an:

Mein Gott, lass mich nicht jetzt schon sterben!

Du selbst überdauerst die Generationen.

26Vor langer Zeit hast du alles geschaffen,

Himmel und Erde sind das Werk deiner Hände.

27Sie werden vergehen, du aber bleibst.

Wie alte Kleider werden sie zerfallen,

wie ein abgetragenes Gewand legst du sie ab und wechselst sie aus.

28Du aber bleibst ein und derselbe,

deine Jahre haben kein Ende.

29Die Nachkommen deines Volkes werden in Sicherheit wohnen,

unter deinem Schutz werden sie geborgen sein.

Ang Pulong Sa Dios

Salmo 102:1-28

Salmo 102102:0 Salmo 102 Ang ulohan sa Hebreo: Pag-ampo sa usa ka tawong nagaantos sa dihang luya na siya. Gibutyag niya ang iyang mulo ngadto sa Ginoo.

Ang Pag-ampo sa Tawo nga Nagaantos

1Ginoo, pamatia ang akong pag-ampo.

Pamatia ang akong pagpangayo ug tabang kanimo.

2Ayaw pagtago kanako sa panahon sa akong kalisod.

Pamatia ako kon motawag ako kanimo,

ug tubaga dayon ako.

3Kay ang akong kinabuhi gakahanaw sama sa aso;

ang akong kabukogan daw gisunog.

4Daw sagbot ako nga gitunob-tunoban ug nalaya;

ug nawad-an akog gana sa pagkaon.

5Tungod sa akong kusog nga pag-agulo, bukog na lang ako ug panit.

6Nagainusara ako sama sa langgam sa kamingawan

o sama sa ngiwngiw diha sa guba ug biniyaan nga dapit.

7Dili ako makatulog;

sama ako sa langgam nga nagainusara sa atop sa balay.

8Kanunay akong pakaulawan sa akong mga kaaway.

Gibiaybiay nila ako ug gigamit nila ang akong ngalan sa pagtunglo sa uban.

9Wala na akoy kaon-kaon;

nagayaka na lang ako sa abo102:9 nagayaka na lang ako sa abo: Nagapakita kini sa pagsubo. ug naghilak,

10tungod sa imong labihang kasuko kanako.

Daw sa imo akong gipunit ug gilabay.

11Ang akong kinabuhi sama sa anino nga nagakahanaw.

Ug sama ako sa sagbot nga nagakalaya.

12Apan ikaw, Ginoo, nagahari sa walay kataposan;

hinumdoman ka sa mga katawhan hangtod sa kahangtoran.

13Kaloy-an mo na ang Zion,102:13 Zion: mao usab ang Jerusalem.

tungod kay miabot na ang gitagal nga panahon nga ipakita mo ang imong kaayo kaniya.

14Kay kini nga siyudad gihigugma o gikabalak-an pa gihapon sa imong katawhan nga imong mga alagad bisan guba na kini.

15Ang kanasoran motahod sa Ginoo;

ang tanang hari sa kalibotan motahod sa iyang gahom.

16Kay patindogon pag-usab sa Ginoo ang Zion;

ipakita niya ang iyang gamhanang presensya.

17Tubagon niya ang pag-ampo sa mga makalulooy;

dili niya ipakawalay-bili ang ilang pag-ampo.

18Isulat kini alang sa umaabot nga mga henerasyon,

aron modayeg sila sa Ginoo:

19Gitan-aw sa Ginoo ang kalibotan gikan didto sa iyang balaang dapit sa langit,

20aron madungog niya ang mga pag-agulo sa iyang katawhan nga binihag

ug aron luwason ang iyang katawhan nga gihukman nga patyon.

21Ug tungod niini, ang gipanghimo102:21 gipanghimo: sa literal, ngalan. sa Ginoo imantala sa Jerusalem,102:21 Jerusalem: Sa Hebreo makita usab ang pulong nga Zion, nga mao ang laing ngalan sa Jerusalem.

ug didto pagadayegon siya.

22Mahitabo kini kon magtigom na ang mga katawhan gikan sa mga nasod ug mga gingharian sa pagsimba sa Ginoo.

23Anaa pa lamang ako sa tunga-tunga sa akong kinabuhi,

apan gihimo na akong maluya sa Ginoo;

gipamub-an niya ang akong kinabuhi.

24Busa miingon ako:

“O Dios ko nga nagakinabuhi sa walay kataposan, ayaw una kuhaa ang akong kinabuhi sa dili pa ako matigulang.

25Kaniadto gibuhat mo ang kalibotan ug ang kalangitan.

26Kini sila mangawala apan ikaw magpadayon sa gihapon.

Magabok silang tanan sama sa bisti.

Ilisan mo sila sama sa bisti ug mawala sila.

27Apan ikaw mao lang sa gihapon;

wala kay kataposan.

28Ang mga kaliwat sa imong mga alagad magkinabuhi nga luwas sa katalagman ug imo silang bantayan.”