Joel 2 – HOF & ASCB

Hoffnung für Alle

Joel 2:1-27

Der Gerichtstag des Herrn

1Blast das Horn auf dem Zion, schlagt Alarm auf dem heiligen Berg! Alle Bewohner des Landes sollen erzittern! Denn der Tag, an dem der Herr Gericht hält, lässt nicht mehr lange auf sich warten.

2An diesem Tag verdunkeln schwarze Wolken den Himmel, und tiefe Finsternis breitet sich aus. Ein riesiges Heer hat sich auf den Hügeln um Jerusalem niedergelassen, es verteilt sich auf den Bergen wie das Morgenrot. Nie ist so etwas je da gewesen, und es wird auch nie wieder geschehen, solange es Menschen gibt. 3Feuer lodert vor diesen Truppen her, und wenn sie weg sind, steht alles in Flammen. Bevor sie über das Land herfallen, ist es ein blühendes Paradies2,3 Wörtlich: wie der Garten Eden., doch kaum sind sie hindurchgezogen, bleibt nur noch eine trostlose Wüste zurück. Es gibt kein Entrinnen vor ihnen! 4Sie sehen aus wie Pferde, sie stürmen daher wie Schlachtrosse. 5Wenn sie über die Gipfel der Berge kommen, klingt es wie herandonnernde Streitwagen, wie ein prasselndes Feuer, das auf den Feldern die Stoppeln verzehrt. Sie sind ein gewaltiges Heer, bestens gerüstet zum Kampf. 6Bei ihrem Anblick zittern die Völker, die Gesichter der Menschen sind totenbleich2,6 Wörtlich: ihre Gesichter sammeln Glut. – Die Bedeutung dieser Redewendung ist nicht sicher..

7Unerschrocken stürmen die Angreifer heran und klettern wie Soldaten auf die Mauern. Niemand kann sie aufhalten, unentwegt ziehen sie voran. 8Keiner kommt dem anderen in die Quere, denn sie alle kennen ihren Platz. Sie preschen durch die Waffen der Feinde hindurch, ihre Truppen nehmen kein Ende. 9Dann fallen sie über die Stadt her, erstürmen die Mauern und dringen durch die Fenster in die Häuser ein wie Diebe in der Nacht.

10Die Erde bebt und der Himmel zittert, wenn sie erscheinen, Sonne und Mond werden finster, das Licht der Sterne erlischt. 11Der Herr selbst führt dieses Heer an, mit mächtiger Stimme befiehlt er, und die riesigen Truppen gehorchen ihm. Groß und schrecklich ist der Tag, an dem der Herr Gericht hält! Wer kann ihn überstehen?

Kehrt um!

12So spricht der Herr: »Auch jetzt noch könnt ihr zu mir umkehren! Tut es von ganzem Herzen, fastet, weint und klagt! 13Ja, zerreißt eure Herzen vor Trauer und nicht bloß eure Kleider!«

Kommt zurück zum Herrn, eurem Gott, denn er ist gnädig und barmherzig, seine Geduld ist groß, und seine Liebe kennt kein Ende. Die Strafe, die er angedroht hat, tut ihm selbst leid. 14Wer weiß, vielleicht wendet er das Unheil ja noch ab und segnet euch aufs Neue! Dann schenkt er euch wieder eine gute Ernte, und ihr könnt dem Herrn, eurem Gott, Speise- und Trankopfer darbringen.

15Blast das Horn auf dem Zion! Ruft die Menschen zum Fasten auf! Sie sollen sich alle zum Gottesdienst versammeln. 16Das ganze Volk soll kommen und sich darauf vorbereiten, dem heiligen Gott zu begegnen! Ruft alle herbei, vom Säugling bis zum Greis! Selbst Braut und Bräutigam müssen ihre Kammer verlassen und kommen! 17Ihr Priester, ihr Diener des Herrn, weint im Tempelvorhof2,17 Wörtlich: zwischen der Vorhalle und dem Altar. und betet: »Herr, hab Erbarmen mit deinem Volk! Wir gehören doch zu dir! Lass nicht zu, dass fremde Völker uns verspotten! Warum sollen sie uns verhöhnen und rufen: ›Wo bleibt er nun, ihr Gott?‹«

Der Herr erbarmt sich über sein Volk

18Da erwachte im Herrn die leidenschaftliche Liebe zu seinem Land, und er hatte Mitleid mit seinem Volk.2,18 Oder: Dann wird im Herrn … erwachen, und er wird … haben. – Die zeitliche Einordnung der Verse 18‒19a ist nicht sicher. 19Er antwortete ihnen: »Ich schenke euch wieder so viel Getreide, Wein und Öl, dass ihr genug zu essen habt. Ich setze euch nicht länger dem Hohn und Spott anderer Völker aus! 20Den Feind aus dem Norden jage ich fort von euch, ich treibe ihn in die Wüste. Seine vordersten Truppen stürze ich ins Tote Meer und die letzten ins Mittelmeer. Überall wird es dann nach Verwesung stinken. So strafe ich euren Feind, denn er hat euch Gewalt angetan2,20 Oder: denn er hat überheblich gehandelt.

21Ihr Felder, seid nicht länger bekümmert, freut euch und jubelt, denn der Herr hat ein großes Wunder getan!

22Ihr Tiere in der Steppe, habt keine Angst mehr! Eure Weideplätze sind wieder grün, die Bäume hängen voller Früchte, Feigenbaum und Weinstock bringen reiche Ernte.

23Auch ihr, die ihr auf dem Berg Zion wohnt, freut euch und jubelt über den Herrn, euren Gott! Wie treu und gerecht ist er! Er schenkt euch wieder erfrischenden Regen im Herbst und im Frühling, so wie er es früher getan hat. 24Auf den Dreschplätzen häuft sich das Getreide, und aus der Kelter fließen Most und Öl in Strömen.

25Gott lässt euch sagen: »Das ganze Heer von Heuschrecken, das über euch hergefallen ist, war von mir gesandt. Jetzt aber will ich euch all die Ernten ersetzen, die diese gefräßigen Tiere vernichtet haben. 26Dann habt ihr mehr als genug zu essen und lobt meinen Namen. Denn ich bin der Herr, euer Gott, der große Wunder für euch vollbracht hat. Nie mehr soll mein Volk verhöhnt werden! 27Ihr werdet erkennen, dass ich mitten unter euch in Israel wohne und dass ich allein der Herr, euer Gott, bin und sonst keiner! Ja, nie mehr lasse ich mein Volk in Schimpf und Schande dastehen!«

Asante Twi Contemporary Bible

Yoɛl 2:1-32

Ntutummɛ Dɔm

1Hyɛn totorobɛnto no wɔ Sion;

hyɛn abɛn no wɔ me bepɔ kronkron no so.

Ma wɔn a wɔte asase no so nyinaa ho mpopo,

ɛfiri sɛ Awurade ɛda no reba,

na abɛn koraa.

2Esum ne kusukuukuu ɛda.

Omununkum ne esum kabii ɛda.

Sɛdeɛ adekyeeɛ hann trɛtrɛ wɔ mmepɔ so no,

saa ara na asraadɔm a wɔ dɔɔso na wɔyɛ den ba no teɛ.

Wɔnhunuu wɔn sɛso bi da,

na wɔrenhunu ne sɛso nso da.

3Egya rehye wɔ wɔn anim,

ogyaframa dɛre wɔ wɔn akyi,

asase a ɛda wɔn anim no te sɛ Eden turo,

deɛ ɛda wɔn akyi no te sɛ anweatam,

biribiara nni hɔ a ɛpa wɔn ani so.

4Wɔte sɛ apɔnkɔ.

Wɔhurihuri te sɛ apɔnkɔsotefoɔ asraadɔm.

5Wɔyɛ gyegyeegye te sɛ nteaseɛnam

na wɔtu fa mmepɔ atifi,

wɔte sɛ ogyaframa a ɛrehyeɛ wira dwaneeɛ,

wɔte sɛ asraadɔm akantinka a wɔrekɔ ɔsa.

6Aman ani bɔ wɔn so a, ehu bɔ wɔn;

na wɔn anim to hoa.

7Wɔko kɔ wɔn anim te sɛ akofoɔ;

wɔforo afasuo te sɛ asraafoɔ

na wɔn nyinaa kɔ wɔn anim tee,

na wɔmmane benkum anaa nifa.

8Obiara ntwintwane ɔfoforɔ anan mu;

obiara nante kɔ nʼanim tee.

Wɔbu fa banbɔeɛ so,

na wɔpem kɔ wɔn anim ara.

9Wɔto hyɛ kuropɔn no so

wɔtu mmirika fa afasuo no so

wɔforo kɔ afie mu,

wɔfa mpoma mu te sɛ akorɔmfoɔ.

10Asase woso wɔ wɔn anim,

na ɔsoro hinhim.

Owia ne ɔsrane duru sum,

na nsoromma nnhyerɛn bio.

11Awurade bobom

de di nʼasraadɔm no anim.

Nʼakodɔm no dɔɔso bebree,

ahoɔdenfoɔ ne wɔn a wɔdi nʼahyɛdeɛ so.

Awurade ɛda no yɛ kɛseɛ na ɛyɛ hu;

hwan na ɔbɛtumi agyina ano?

Ahonu

12“Na afei,” sɛdeɛ Awurade seɛ nie,

“Sane fa wʼakoma nyinaa bra me nkyɛn,

wɔ akɔnkyene, esu ne awerɛhoɔ mu.”

13Sunsuane wʼakoma

na ɛnnyɛ wo ntadeɛ mu.

Sane bra Awurade wo Onyankopɔn nkyɛn,

ɛfiri sɛ, ɔyɛ ɔdomfoɔ, ne yam yɛ.

Ne bo kyɛre fu na ne dɔ boro so,

na ɛnnyɛ no anigye sɛ ɔtwe yɛn aso.

14Hwan na ɔnim? Ebia ɔbɛsesa nʼadwene na wahunu mmɔbɔ

na wagya nhyira,

a ɛyɛ aduane ne hwiesa afɔrebɔdeɛ

a mode ma Awurade mo Onyankopɔn no.

15Hyɛn totorobɛnto wɔ Sion!

Mommɔ akɔnkyene kronkron ho dawuro,

momfrɛ nhyiamu kronkron.

16Mommoaboa nnipa no ano

monte nhyiamu no ho na ɛnyɛ kronkron;

mommoaboa mpanimfoɔ,

mmɔfra ne mmaa a wɔrema nufoɔ ano

Ma ayeforɔ ne ayeforɔkunu mfiri wɔn pia mu mmra.

17Asɔfoɔ a wɔsom wɔ Awurade anim no,

nsu wɔ afɔrebukyia no ne abrannaa no ntam;

na wɔn nka sɛ, “Awurade fa wo nkurɔfoɔ ho kyɛ wɔn.

Mma wʼagyapadeɛ nnyɛ ahohoradeɛ

anaa fɛdideɛ wɔ aman no mu.

Adɛn enti na ɛsɛ sɛ wobisa wɔ nnipa no mu sɛ,

‘Wɔn Onyame no wɔ he?’ ”

Awurade Mmuaeɛ

18Na Awurade bɛtwe ninkunu wɔ nʼasase ho

na ne nkurɔfoɔ ayɛ no mmɔbɔ.

19Awurade bɛbua sɛ,

“Merebrɛ mo aduane, nsã foforɔ ne ngo,

a ɛbɛso mo ama mo amee pintinn.

Merenyɛ mo ahohoradeɛ

mma aman no bio.

20“Mɛpam atifi fam asraadɔm no afiri wo nkyɛn akɔ akyirikyiri,

mɛpia wɔn akɔ asase a awoɔ na ɛyɛ bonini soɔ.

Adonten dɔm no bɛmem wɔ apueeɛ ɛpo no mu,

na kyidɔm no bɛmem wɔ Mfimfini Po no mu.

Na afunu no bɛbɔn

na nka no bɛtu.”

Nokorɛm wayɛ nneɛma akɛseɛ.

21Monnsuro, me nkurɔfoɔ!

Momma mo ani nnye, na monsɛpɛ mo ho.

Nokorɛm Awurade ayɛ nneɛma akɛseɛ.

22Monnsuro, mo wiram mmoa!

Ɛfiri sɛ ɛserɛ so adidibea reyɛ frɔmm.

Nnua no reso wɔn aba;

borɔdɔma ne bobe nso reso wɔn aba.

23Momma mo ani nnye, mo Sion mma,

Mo nni ahurisi wɔ Awurade mo Onyankopɔn mu,

ɛfiri sɛ watɔ nsuo ama mo,

ne nokorɛdie enti.

Watɔ nsuo bebree ama mo

wɔ ne berɛ mu te sɛ kane no.

24Aduane bɛyɛ ayuporobea hɔ ma

nsã foforɔ ne ngo bɛbu so wɔ kyi amena mu.

25“Mɛhyɛ mo anan mu,

deɛ mohwereeɛ

mfeɛ dodoɔ a ntutummɛ bɛsɛee mo nneɛma,

ntutummɛ akɛseɛ ne nkumaa,

ne wɔn a aka no nyinaa,

me dɔm a mesomaa wɔn baa mo so no.

26Wobɛdidi amee,

na wobɛyi Awurade wo Onyankopɔn din ayɛ.

Ɔno na wayɛ anwanwadeɛ ama wo;

me nkurɔfoɔ ani renwu bio.

27Afei, wobɛhunu sɛ, mewɔ Israel,

wobɛhunu sɛ mene Awurade, wo Onyankopɔn,

na obiara nni hɔ sɛ me;

Me nkurɔfoɔ ani renwu bio da.”

Awurade Ɛda

28“Na akyire yi,

mɛhwie me honhom agu nnipa nyinaa so,

mo mmammarima ne mo mmammaa bɛhyɛ nkɔm,

mo nkɔkoraa bɛsoso adaeɛ,

mo mmeranteɛ bɛnya anisoadehunu.

29Saa mmerɛ no mu no,

mɛhwie me Honhom agu

mʼasomfoɔ so, mmarima ne mmaa.

30Mɛyɛ anwanwadeɛ wɔ ɔsoro ne asase so,

mede mogya, ogya ne wisie kumɔnn.

31Ansa na Awurade ɛda kɛseɛ no bɛba no, owia bɛduru sum na ɔsrane nso ayɛ sɛ mogya.

32Na obiara a ɔbɔ Awurade din no,

wɔbɛgye no nkwa.

Ɛfiri sɛ nkwagyeɛ bɛba

ama wɔn a wɔanya wɔn tiri adidi mu

a Awurade afrɛ wɔn

wɔ Sion bepɔ so ne Yerusalem nyinaa,”

sɛdeɛ Awurade aka no.