Israel hat mich betrogen
1»So spricht der Herr: Wenn ein Mann sich von seiner Frau scheiden lässt und sie einen anderen heiratet, darf er sie dann später wieder zur Frau nehmen? Würde dadurch nicht das ganze Land entweiht? Du aber, Volk Israel, hast dich mit vielen Liebhabern eingelassen – und jetzt willst du zu mir zurückkommen?
2Sieh dich doch um! Kannst du mir einen Hügel nennen, auf dem du nicht Ehebruch begangen und andere Götter angebetet hast? Wie die Araber in der Wüste im Hinterhalt auf Beute lauern, so hast du ständig Ausschau nach deinen Liebhabern gehalten. Mit deiner Hurerei und Bosheit hast du das ganze Land entweiht. 3Darum sind auch die Herbst- und Frühjahrsregen ausgeblieben. Doch du bist eine richtige Hure: Du kennst keine Scham! 4Und jetzt plötzlich rufst du zu mir: ›Mein Vater! Du liebst mich doch von meiner Kindheit an! 5Du wirst doch nicht für immer zornig auf mich sein! Willst du mir nie mehr vergeben?‹ Jawohl, so redest du, und dabei treibst du es immer schlimmer und setzt deinen Kopf durch.«
6Während der Regierungszeit von König Josia sprach der Herr zu mir: »Hast du gesehen, wie Israel mir die Treue bricht? Auf jedem Hügel, unter jedem dicht belaubten Baum, überall betrügt sie mich mit ihren Liebhabern. 7Ich dachte: ›Bestimmt kehrt sie wieder zu mir zurück, wenn sie genug davon hat.‹ Aber sie kam nicht! Juda, Israels Schwester, die ebenso treulos ist wie sie, sah zu. 8Sie sah auch, wie ich Israel die Scheidungsurkunde gab und sie wegjagte, weil sie die Ehe gebrochen hatte. Doch Juda ließ sich davon nicht abschrecken: Auch sie wurde mir untreu und fing an, Hurerei zu treiben. 9Leichtfertig hat sie Götzen aus Holz und Stein verehrt und den Bund mit mir gebrochen. So entweihte sie das Land. 10Und danach kehrte sie zu mir zurück, aber sie tat es nicht von ganzem Herzen, sondern heuchelte mir bloß etwas vor. Das sage ich, der Herr.«
Komm zu mir zurück!
11Weiter sprach der Herr zu mir: »Israel hat sich zwar von mir losgesagt, aber trotz allem kann sie eher vor mir bestehen als Juda, diese treulose Frau! 12Deshalb ruf dem Norden zu: So spricht der Herr: Israel, komm zurück zu mir! Du warst mir untreu, doch ich will nicht länger zornig auf dich sein! Denn ich bin ein barmherziger Gott und werde dir vergeben.
13Nur – sieh deine Schuld endlich ein! Gib zu, dass du dich von mir, deinem Gott, losgesagt hast, dass du hinter anderen Göttern hergelaufen bist und ihnen unter jedem dicht belaubten Baum deine Opfer dargebracht hast. Auf mich wolltest du einfach nicht hören. 14Kehr um, abtrünniges Volk, denn ich bin immer noch dein Herr3,14 Oder: Ehemann. – Im Hebräischen ist das ein Wortspiel mit dem Namen des kanaanitischen Gottes Baal.! Ich werde aus jeder Stadt und aus jeder Sippe einige von euch zum Berg Zion zurückbringen.
15Dann setze ich Führer über euch ein, die euch weise und verständig regieren, so wie es mir gefällt. 16Ich verspreche euch: Wenn ihr dann zahlreich geworden seid und euch im Land ausgebreitet habt, dann werdet ihr nicht mehr nach der Bundeslade fragen, sie kommt euch nicht mehr in den Sinn. Ihr werdet sie nicht vermissen und auch keine neue anfertigen. 17Denn in jener Zeit wird man ganz Jerusalem ›Thron des Herrn‹ nennen, und alle Völker werden sich dort versammeln, um meinen Namen anzubeten. Sie werden nicht länger das tun, wozu ihr böses und eigensinniges Herz sie treibt. 18Dann werden Juda und Israel sich wieder zusammenschließen; gemeinsam kehrt ihr aus dem Norden in das Land zurück, das ich euren Vorfahren für immer geschenkt habe.
19Israel, ich wollte dich zu meinem geliebten Kind machen und dir ein herrliches Land geben, das prächtigste weit und breit. Ich dachte, du würdest mich dann ›Vater‹ nennen und dich nicht mehr von mir abwenden. 20Doch wie eine Frau ihren Mann betrügt, so bist auch du mir untreu geworden. Das sage ich, der Herr.
21Hört ihr die Schreie auf den kahlen Hügeln? Die Israeliten weinen und flehen um Gnade, weil sie in die Irre gegangen sind und mich vergessen haben, den Herrn, ihren Gott. 22Kehrt um zu mir, ihr Kinder, die ihr von mir weggelaufen seid, ich will euch von eurer Untreue heilen!«
»Ja, wir kommen zu dir, o Herr«, antworten die Israeliten, »denn nur du bist unser Gott! 23Es ist wahr: Die Götter, zu denen wir auf den Hügeln laut geschrien haben, helfen uns nicht. Nur du, Herr, kannst Israel retten! 24Wir haben diesem schrecklichen Gott Baal gedient und seinetwegen alles verloren, was wir seit Generationen mühsam erworben haben: unseren ganzen Besitz, unsere Schafe und Rinder. Ja sogar unsere Söhne und Töchter haben wir ihm geopfert. 25Nun liegen wir am Boden und schämen uns. Welch eine Schande! Wir haben gegen dich, den Herrn, unseren Gott, gesündigt, wir und unsere Vorfahren, von jeher bis heute. Wir haben nicht auf dich gehört, Herr, unser Gott!«
اسرائيل خيانتكار
1خداوند می‌فرمايد: «اگر مردی زن خود را طلاق بدهد و زن برود شوهر كند، آن مرد نبايد دوباره او را به همسری بگيرد، چون ديگر فاسد و بی‌عفت شده است. ولی تو، هر چند مرا ترک كردی و به من خيانت ورزيدی، با وجود اين از تو می‌خواهم كه نزد من بازگردی. 2آيا در سراسر اين سرزمين جايی پيدا می‌شود كه با زنای خود، يعنی پرستش بتها، آن را آلوده نكرده باشی؟ مانند فاحشه بر سر راه به انتظار فاسق می‌نشينی، درست مثل عرب باديه‌نشين كه در كمين رهگذر می‌نشيند. تو با كارهای شرم‌آور خود زمين را آلوده كرده‌ای! 3برای همين است كه نه رگبار می‌بارد و نه باران بهاری، چون تو مانند يک روسپی شرم و حيا را از خود دور كرده‌ای. 4-5با اين حال به من می‌گويی: ای پدر، از زمان كودكی تو مرا دوست داشته‌ای؛ پس تا ابد بر من خشمگين نخواهی ماند! اين را می‌گويی و هر كار زشتی كه از دستت برآيد، انجام می‌دهی.»
6در زمان سلطنت يوشيای پادشاه، خداوند به من فرمود:
«می‌بينی اسرائيل خيانتكار چه می‌كند؟ مثل يک زن هرزه كه در هر فرصتی خود را در اختيار مردان ديگر قرار می‌دهد، اسرائيل هم روی هر تپه و زير هر درخت سبز، بت می‌پرستد. 7من فكر می‌كردم روزی نزد من باز خواهد گشت و بار ديگر از آن من خواهد شد، اما چنين نشد. خواهر خيانت پيشهٔ او، يهودا هم ياغيگری‌های دائمی اسرائيل را ديد. 8با اينكه يهودا ديد كه من اسرائيل بی‌وفا را طلاق داده‌ام، نترسيد و اينک او نيز مرا ترک كرده، تن به روسپی‌گری داده و به سوی بت‌پرستی رفته است. 9او با بی‌پروايی بتهای سنگی و چوبی را پرستيده، زمين را آلوده می‌سازد؛ با اين حال اين گناهان در نظر او بی‌اهميت جلوه می‌كند. 10يهودا، اين خواهر خائن هنگامی نيز كه نزد من بازگشت، توبه‌اش ظاهری بود نه از صميم قلب. 11در واقع گناه اسرائيل بی‌وفا سبكتر از گناه يهودای خائن است!»
12همچنين خداوند به من گفت كه بروم و به اسرائيل بگويم: «ای قوم گناهكار من، نزد من برگرد، چون من باگذشت و دلسوزم و تا ابد از تو خشمگين نمی‌مانم. 13به گناهانت اقرار كن! بپذير كه نسبت به خداوند، خدای خود ياغی شده‌ای و با پرستش بتها در زير هر درختی، مرتكب زنا گشته‌ای؛ اعتراف كن كه نخواستی مرا پيروی كنی. 14ای فرزندان خطاكار، به سوی من بازگرديد، چون من صاحب شما هستم و شما را در هر جا كه باشيد بار ديگر به سرزمين اسرائيل باز می‌گردانم 15و رهبرانی بر شما می‌گمارم كه مورد پسند من باشند تا از روی فهم و حكمت، شما را رهبری كنند!»
16خداوند می‌فرمايد: «وقتی بار ديگر سرزمين شما از جمعيت پر شود، ديگر حسرت دوران گذشته را نخواهيد خورد، دورانی كه صندوق عهد خداوند در اختيارتان بود؛ ديگر كسی از آن روزها ياد نخواهد كرد و صندوق عهد خداوند دوباره ساخته نخواهد شد. 17در آن زمان شهر اورشليم به ”محل سلطنت خداوند“ مشهور خواهد شد و تمام قومها در آنجا به حضور خداوند خواهند آمد و ديگر سركشی نخواهند نمود و به دنبال خواسته‌های ناپاكشان نخواهند رفت. 18در آن هنگام اهالی يهودا و اسرائيل با هم از تبعيد شمال بازگشته، به سرزمينی خواهند آمد كه من به اجدادشان به ارث دادم.
19«مايل بودم در اينجا با فرزندانم ساكن شوم؛ در نظر داشتم اين سرزمين حاصلخيز را كه در دنيا بی‌همتاست، به شما بدهم؛ انتظار داشتم مرا ”پدر“ صدا كنيد و هيچ فكر نمی‌كردم كه بار ديگر از من روی بگردانيد؛ 20اما شما به من خيانت كرديد و از من دور شده، به بتهای بيگانه دل بستيد. شما مانند زن بی‌وفايی هستيد كه شوهرش را ترک كرده باشد.»
21از کوهها صدای گريه و زاری شنيده می‌شود؛ اين صدای گريه بنی‌اسرائيل است كه از خدا روی گردانده و سرگردان شده‌اند! 22ای فرزندان ناخلف و سركش نزد خدا بازگرديد تا شما را از بی‌ايمانی شفا دهد.
ايشان می‌گويند: «البته كه می‌آييم، چون تو خداوند، خدای ما هستی. 23ما از بت‌پرستی بر بالای تپه‌ها و عياشی بر روی کوهها خسته شده‌ايم؛ اين كارها بيهوده است؛ بنی‌اسرائيل تنها در پناه خداوند، خدای ما می‌تواند نجات يابد. 24از كودكی با چشمان خود ديده‌ايم كه چگونه پيروی شرم‌آور بتها باعث شده گله‌ها و رمه‌ها، پسران و دختران قوم ما تلف شوند! 25هم ما و هم پدرانمان از كودكی نسبت به خداوند، خدايمان گناه كرده‌ايم و دستورات او را پيروی ننموده‌ايم؛ پس بگذار در شرمساری‌مان غرق شويم! بگذار رسوايی، ما را فرا گيرد!»
