Hesekiel 36 – HOF & APSD-CEB

Hoffnung für Alle

Hesekiel 36:1-38

Israel wird in sein Land zurückkehren

1»Du Mensch, sprich zu den Bergen von Israel: Hört die Botschaft des Herrn! 2Eure Feinde haben euch verspottet und gesagt: ›Haha, diese Berge, die es schon seit alter Zeit gibt, gehören jetzt uns!‹ 3Man hat euch verwüstet und von allen Seiten bedroht, ihr seid in der Gewalt fremder Völker. Sie zerreißen sich das Maul über euch und haben nur Spott für euch übrig. 4Darum hört, was ich, Gott, der Herr, zu sagen habe:

Ihr Berge und Hügel, ihr Bäche und Täler, ihr Trümmerfelder und menschenleeren Städte, die ihr geplündert und von den restlichen Nachbarvölkern verspottet wurdet, 5ihr könnt sicher sein: In meinem glühenden Zorn habe ich das Urteil über eure Feinde gesprochen, ja, besonders über die Edomiter. Denn voller Verachtung und Schadenfreude haben sie mein Land an sich gerissen und das Weideland erbeutet.

6Ihr Berge und Hügel in Israel, ihr Bäche und Täler, hört meine Botschaft. Ich, Gott, der Herr, schwöre: Weil die anderen Völker euch mit Schimpf und Schande überhäufen, bekommen sie meinen leidenschaftlichen Zorn zu spüren. 7Meine Hand erhebe ich zum Schwur und verspreche: Die Völker rings um euch werden bald selbst in Schimpf und Schande dastehen.

8Aber auf euch, ihr Berge von Israel, sollen wieder Bäume wachsen, die Zweige treiben und Früchte tragen, damit mein Volk sie genießen kann. Denn schon bald wird es in sein Land zurückkehren. 9Ihr werdet sehen: Ich wende mich euch wieder zu, ich komme euch zu Hilfe und sorge dafür, dass ihr von neuem bebaut und besät werdet.

10Ich mache ganz Israel wieder zu einem großen Volk; sie lassen sich in den Städten nieder und bauen alles auf, was jetzt noch in Trümmern liegt. 11Ja, Menschen und Tiere sollen sich vermehren und das Land bevölkern. Dann werdet auch ihr Berge bewohnt sein wie in früheren Zeiten, und ich werde euch so viel Gutes erweisen wie nie zuvor. Daran sollt ihr erkennen, dass ich der Herr bin.

12Ich bringe Menschen zurück ins Land, die dort aus- und eingehen. Dann wird mein Volk Israel euch Berge wieder in Besitz nehmen und für immer dort wohnen. Nie mehr sollt ihr ihnen die Nachkommen wegnehmen. 13Ja, Land Israel, du hast den Ruf, ein Menschenfresser zu sein, der seinem Volk die Kinder raubt. 14Doch von nun an wirst du deine Bewohner nicht mehr verschlingen und die Menschen nicht mehr kinderlos machen. Das verspreche ich, Gott, der Herr. 15Ich sorge dafür, dass du den Hohn und Spott anderer Völker nicht länger ertragen musst. Land Israel, nie mehr wirst du deinen Bewohnern den Tod bringen36,15 Oder: deine Bewohner zu Fall bringen.. Mein Wort gilt!«

Ich schenke euch meinen Geist

16Noch einmal empfing ich eine Botschaft vom Herrn. Er sprach zu mir: 17»Du Mensch, als mein Volk noch in Israel lebte, hat ihre große Schuld das ganze Land besudelt. Durch ihre Taten waren sie in meinen Augen so unrein wie eine Frau, die gerade ihre Tage hat36,17 Vgl. die Anmerkung zu Kapitel 18,6.. 18Sie haben das Blut unschuldiger Menschen vergossen und abscheuliche Götzen verehrt.

Darum traf sie mein Zorn in seiner ganzen Härte: 19Wegen ihrer Schuld hielt ich Gericht über sie; ich vertrieb sie zu anderen Völkern, in fernen Ländern mussten sie wohnen. 20Doch wohin sie auch kamen, brachten sie Schande über meinen heiligen Namen. Die Menschen, die ihnen begegneten, sagten: ›Sie sind das Volk des Herrn, und dennoch konnte er nicht verhindern, dass sie aus seinem Land vertrieben wurden.‹ 21Es schmerzte mich zu sehen, wie die Israeliten mich bei den anderen Völkern in Verruf brachten. Meine Ehre stand auf dem Spiel!

22Darum richte dem Volk Israel meine Botschaft aus. Sag ihnen: So spricht Gott, der Herr:

Was ich für euch tun werde, geschieht nicht um euretwillen. Meine Ehre will ich retten, die ihr vor den Augen anderer Völker in den Schmutz gezogen habt. 23Ja, ich sorge dafür, dass mein Name wieder geachtet und geehrt wird. Alle Völker sollen sehen, dass ich, der Herr, ein heiliger Gott bin. Darauf gebe ich mein Wort!

24Ich hole euch zurück aus fernen Ländern und fremden Völkern und bringe euch in euer eigenes Land. 25Mit reinem Wasser besprenge ich euch und wasche so die Schuld von euch ab, die ihr durch euren abscheulichen Götzendienst auf euch geladen habt. Allem, was euch unrein gemacht hat, bereite ich dann ein Ende.

26Ich will euch ein neues Herz und einen neuen Geist geben. Ja, ich nehme das versteinerte Herz aus eurer Brust und gebe euch ein lebendiges Herz. 27Mit meinem Geist erfülle ich euch, damit ihr nach meinen Weisungen lebt, meine Gebote achtet und sie befolgt. 28Dann wohnt ihr wieder in dem Land, das ich euren Vorfahren gegeben habe. Ihr werdet mein Volk sein, und ich werde euer Gott sein. 29Ich befreie euch von eurer Schuld, die euch unrein machte. Das Getreide lasse ich wieder wachsen und gedeihen, damit ihr nie mehr Hunger leiden müsst. 30Die Bäume sollen wieder Früchte tragen und die Felder reichen Ertrag bringen. Nie mehr werden die anderen Völker euch verspotten, weil ihr nichts zu essen habt. 31Dann werdet ihr euch daran erinnern, wie falsch eure Wege und wie schlecht eure Taten waren. Wegen eurer Schuld und eurer widerlichen Taten werdet ihr euch selber verabscheuen. 32Ich, Gott, der Herr, sage euch Israeliten: Eins sollt ihr wissen: Nicht um euretwillen erweise ich euch so viel Gutes. Im Gegenteil, ihr müsst euch schämen für alles, was ihr getan habt!

33Doch ich verspreche euch: Wenn ich euch von all eurer Schuld gereinigt habe, sollt ihr wieder in euren Städten wohnen. Ich sorge dafür, dass ihr die Häuser, die jetzt noch in Trümmern liegen, wieder neu aufbauen könnt. 34Wer heute durch euer Land zieht, sieht bloß eine trostlose Wüste. Doch dann sollen eure Felder wieder bestellt werden. 35Man wird sagen: ›Dieses verwüstete Land ist so schön wie der Garten Eden geworden! Die Städte waren einst niedergerissen, zerstört und vereinsamt – nun stehen sie wieder befestigt da und sind von Menschen bewohnt!‹ 36Eure Nachbarvölker, die mein Strafgericht überlebt haben, sollen erkennen, dass ich selbst, der Herr, die verwüsteten Städte wieder aufbaue und die brachliegenden Felder bepflanze. Das habe ich versprochen, und ich werde es auch tun.

37Und noch eine weitere Bitte werde ich euch in dieser Zeit erfüllen: Ich lasse euch so zahlreich werden wie eine große Herde. 38So wie es früher an einem hohen Festtag in Jerusalem von Opfertieren wimmelte, sollen eure verlassenen Städte wieder bevölkert werden und voller Leben sein. Daran sollt ihr erkennen, dass ich der Herr bin.«

Ang Pulong Sa Dios

Ezekiel 36:1-38

Ang Mensahe ngadto sa mga Bukid sa Israel

1Miingon ang Ginoo, “Tawo, ingna ang mga bukid sa Israel, ‘O mga bukid sa Israel, pamatia ninyo ang mensahe sa Ginoo. 2Mao kini ang giingon sa Ginoo nga Dios: Miingon ang inyong mga kaaway nga maangkon nila ang inyong mga karaang simbahanan diha sa habog nga mga dapit.’

3“Busa, tawo, ingna ang mga bukid sa Israel nga ako, ang Ginoo nga Dios, nagaingon: Gisulong kamo sa mga nasod nga naggikan sa nagkalain-laing direksyon, ug karon gipanag-iyahan na nila kamo. Gibiaybiay nila kamo ug gipakaulawan. 4-5Busa, kamo nga mga bukid, mga bungtod, mga kapatagan, mga agianan sa tubig, mga dapit nga nangagun-ob, ug mga naawaaw nga lungsod nga gilaglag ug gibiaybiay sa mga nasod sa palibot, pamatia ninyo ang akong isulti. Ako, ang Ginoo nga Dios, nagaingon nga labihan gyud ang akong kasuko niana nga mga nasod labi na gyud ang Edom, kay giilog nila ang akong yuta uban sa tumang kalipay ug pagbiaybiay, kay buot gyud nila nga maangkon ang mga sabsabanan niini.

6-7“Busa, tawo, sultihi ang yuta sa Israel; ingna ang mga bukid, mga bungtod, mga agianan sa tubig, ug mga kapatagan nga ako, ang Ginoo nga Dios, nagaingon, ‘Nagaantos kamo sa pagpakaulaw kaninyo sa mga nasod sa inyong palibot. Busa tungod sa labihan kong kasuko, ako, ang Ginoo nga Dios, nanumpa nga mag-antos usab sa kaulaw kana nga mga nasora. 8Apan kamo, mga bukid sa Israel, manubo ang mga kahoy diha kaninyo, ug mamunga kini alang sa akong katawhan nga mga Israelinhon, kay hapit na silang mopauli. 9Pamati! Atimanon ko kamo. Daruhon ko ang inyong yuta ug tamnan. 10Padaghanon ko ang inyong mga nagpuyo—ang tibuok katawhan sa Israel. Tukoron pag-usab ang inyong mga lungsod nga nangaguba, ug puy-an kini sa akong katawhan. 11Padaghanon ko ang inyong mga tawo ug ang inyong mga mananap. Papuy-on ko pag-usab ang mga tawo diha kaninyo sama kaniadto, ug pauswagon ko kamo labaw pa kaysa kaniadto. Unya mahibaloan ninyo nga ako mao ang Ginoo. 12Ibalik ko ang akong katawhan nga mga Israelinhon diha kaninyo. Panag-iyahon nila kamo, ug dili na gyud ninyo kuhaon pag-usab ang ilang mga kabataan.’ ”

13Nagpadayon sa pagsulti ang Ginoo nga Dios, “Nagaingon ang mga tawo kaninyo nga ginapamatay36:13 ginapamatay: sa literal, ginapangaon. Mao usab sa bersikulo 14. ninyo ang inyong mga nagpuyo ug gipamuo ang mga kabataan sa inyong nasod. 14Apan sukad karon, dili na ninyo patyon ang inyong mga nagpuyo ug undangon na ang pagpamuo ug kabataan sa inyong nasod. Ako, ang Ginoo nga Dios, ang nagaingon niini. 15Dili ko na tugotan nga bugalbugalan kamo o pakaulawan sa uban nga mga nasod. Ug dili ko na tugotan nga malaglag ang inyong nasod. Ako, ang Ginoo nga Dios, ang nagaingon niini.”

16Miingon pa gyud ang Ginoo kanako, 17“Tawo, sa dihang nagpuyo pa ang mga Israelinhon sa ilang yuta, gihugawan nila kini pinaagi sa ilang mga binuhatan. Sa akong panan-aw, ang ilang gibuhat sama kahugaw sa babaye nga gidugo. 18Busa gipatagamtam ko kanila ang akong kasuko tungod sa ilang pagpamatay diha sa yuta sa Israel, ug tungod sa ilang pagsimba sa mga dios-dios nga nakahugaw niini nga yutaa. 19Gipatibulaag ko sila ngadto sa uban nga mga nasod. Gihimo ko kanila kon unsay angay sa ilang binuhatan. 20Bisan asang nasod sila moadto, ginapakaulawan nila ang akong balaan nga ngalan. Kay nagaingon ang mga tawo, ‘Mga katawhan sila sa Ginoo, apan gipapahawa niya sila sa ilang yuta.’ 21Nabalaka gyud ako sa akong balaan nga ngalan nga gipakaulawan lang sa katawhan sa Israel bisan asang nasod sila moadto. 22Busa ingna ang katawhan sa Israel nga ako, ang Ginoo nga Dios, nagaingon, ‘O katawhan sa Israel, pabalikon ko kamo sa inyong yuta dili tungod kay angayan kamo sa pagdawat niini. Himuon ko kini tungod sa akong balaang ngalan, nga inyong gipakaulawan bisan asang mga nasod kamo moadto. 23Ako, ang Ginoo nga Dios, nagaingon nga ipakita ko ang pagkabalaan sa akong dungganon nga ngalan nga inyong gipakaulawan diha sa mga nasod. Unya mahibaloan nianang mga nasora nga ako mao ang Ginoo kon ipakita ko kanila ang akong pagkabalaan pinaagi sa himuon ko kaninyo. 24Kay kuhaon ko kamo gikan sa nagkalain-laing mga nasod ug ibalik sa inyong kaugalingong yuta. 25Wisikan ko kamo ug limpyo nga tubig aron malimpyohan kamo sa tanang kahugaw, ug dili na kamo mosimba pag-usab sa mga dios-dios. 26Hatagan ko kamo ug bag-ong kasingkasing ug bag-ong espiritu. Ang gahi ninyo nga kasingkasing himuon kong matinumanon nga kasingkasing. 27Hatagan ko usab kamo sa akong Espiritu aron masunod ninyo pag-ayo ang akong mga tulumanon ug mga lagda. 28Magapuyo kamo sa yuta nga gihatag ko sa inyong mga katigulangan. Mahimo ko kamo nga katawhan ug ako mahimo nga inyong Dios. 29Limpyohan ko kamo sa tanan ninyong kahugaw. Hatagan ko kamo ug abunda nga trigo, ug dili na kamo mag-antos sa kagutom. 30Pabungahon kog daghan ang mga kahoy ug padaghanon ko ang inyong mga ani aron dili na kamo maulawan ngadto sa uban nga mga nasod tungod sa kagutom. 31Unya mahinumdoman ninyo ang inyong daotan nga mga gawi ug binuhatan, ug kangil-aran ninyo ang inyong kaugalingon tungod sa inyong mga sala ug mangil-ad nga mga buhat. 32Apan gusto kong mahibaloan ninyo nga wala ko kini himoa alang kaninyo. O katawhan sa Israel, angay kamo nga maulaw sa inyong pagbuhat. Ako, ang Ginoo nga Dios, ang nagaingon niini.’ ”

33Nagpadayon sa pagsulti ang Ginoo nga Dios, “Sa higayon nga malimpyohan ko na kamo sa tanan ninyong mga sala, papuy-on ko kamo pag-usab sa inyong mga lungsod, ug tukoron ninyo pag-usab ang mga nangaguba nga mga dapit. 34Ang yuta nga kaniadto awaaw, pagadaruhon na, ug ang tanang makakita niini 35magaingon, ‘Ang yuta nga kaniadto walay pulos, karon nahisama na sa tanaman sa Eden. Ang mga lungsod nga kaniadto nangaguba ug naawaaw, karon may mga paril na ug ginapuy-an na!’ 36Unya ang nahibilin nga mga nasod sa inyong palibot mahibalo nga ako, ang Ginoo, mao ang nagpatukod sa nangaguba ug nagpatanom sa mga naawaaw nga mga yuta. Ako, ang Ginoo, ang nagaingon niini. Ug himuon ko gyud kini.”

37-38Nagpadayon pa gyud sa pag-ingon ang Ginoo nga Dios, “Dunggon ko usab ang pagpakilooy sa katawhan sa Israel, ug mao kini ang himuon ko kanila: Himuon ko silang sama kadaghan sa panon sa mga karnero nga ginahalad sa Jerusalem panahon sa pista. Busa ang nangaguba nga mga lungsod mapuno na pag-usab sa daghang mga tawo. Unya mahibaloan nila nga ako mao ang Ginoo.”