Zacarias 1 – HLGN & HOF

Ang Pulong Sang Dios

Zacarias 1:1-21

Ang Panawagan sa Pagbalik sa Dios

1May ginhambal ang Ginoo kay Propeta Zacarias sang ikawalo nga bulan sang ikaduha nga tuig sang paghari ni Darius sa Persia. Si Zacarias nga ini anak ni Berekia kag apo ni Ido. 2-3Ginsugo sang Ginoo nga Makagagahom si Zacarias nga ihambal ini sa katawhan sang Israel:

“Akig gid ako sa inyo mga katigulangan. Karon, magbalik kamo sa akon kag magabalik1:2-3 magabalik: ukon, magabulig. ako sa inyo. 4Indi ninyo pagsunda ang ginhimo sang inyo mga katigulangan. Ginsugo ko sadto ang mga propeta nga hambalan sila nga talikdan na nila ang ila malaot nga mga ginahimo, pero wala sila nagpati. Wala gid sila nagtuman sa akon. 5Ang inyo mga katigulangan kag ang ato nga mga propeta nagkalamatay na. 6Natabo gid man sa inyo mga katigulangan ang akon mga pulong kag mga paandam nga ginpasugid ko sa akon mga alagad nga mga propeta. Dayon naghinulsol sila kag nagsiling, ‘Ginsilutan kita sang Ginoo nga Makagagahom suno sa aton mga ginhimo, subong sang iya ginplano nga himuon sa aton.’ ”

Ang Palanan-awon Parte sa mga Kabayo

7-8May ginhambal ang Ginoo kay Zacarias paagi sa isa ka palanan-awon. Natabo ini sang gab-i sang ika-24 nga adlaw sang bulan sang Shebat (ika-11 nga bulan), sadtong ikaduha nga tuig sang paghari ni Darius. Kag amo ini ang pahayag ni Zacarias:

Nakita ko ang isa ka tawo nga nagasakay sa pula nga kabayo nga nagapundo sa isa ka patag nga may mga kahoy nga mirto. Sa likod niya may mga tawo nga nagasakay sa pula, kaki, kag puti nga mga kabayo. 9Nagpamangkot ako sa anghel nga nagapakigsugilanon sa akon, “Sir, ano ang buot silingon sang sini nga mga manugkabayo?” Nagsabat siya, “Ipaathag ko sa imo ang buot silingon sini.”

10Dayon ang tawo nga ara sa may mga kahoy nga mirto amo ang nagpaathag sini sa akon. Siling niya, “Inang mga manugkabayo ginpadala sang Ginoo sa paglibot sa bug-os nga kalibutan.”

11Dayon nagpanugid ang mga manugkabayo sa anghel sang Ginoo nga ara sa may mga kahoy nga mirto. Siling nila, “Nalibot namon ang bug-os nga kalibutan kag nakita namon nga malinong ini.”1:11 kag nakita namon nga malinong ini: ukon, kag nakita namon ang mga nasyon nga nagapatawhay-tawhay lang.

12Dayon nagsiling ang anghel sang Ginoo, “Ginoo nga Makagagahom, sa sulod sang 70 ka tuig akig ka sa Jerusalem kag sa iban pa nga mga banwa sang Juda. Hasta san-o mo pa bala sila nga indi pagkaluoyan?” 13Nagsabat ang Ginoo sa anghel nga nagapakigsugilanon sa akon. Ang iya sabat maayo kag makapalipay.

14Ini nga anghel nagsiling sa akon nga isugid ko ining ginsiling sang Ginoo nga Makagagahom: “Nagakabalaka gid ako sa Jerusalem nga ginatawag man nga Zion, 15pero akig gid ako sa mga nasyon nga nagapatawhay-tawhay lang.1:15 nagapatawhay-tawhay lang samtang ginapabudlayan nila ang iban nga mga nasyon labi na ang siyudad sang Jerusalem. Sadto indi masyado ang akon kaakig sa ila, pero gindabukan nila ini. 16Gani magabalik1:16 magabalik: ukon, magabulig. ako sa Jerusalem nga may kaluoy, kag patindugon ko liwat1:16 patindugon ko liwat: sa literal, pagatakson sang higot nga inugtakos. ini nga siyudad pati na ang akon templo. Ako, ang Ginoo nga Makagagahom, ang nagasiling sini.”

17Nagsiling ang anghel nga isugid ko pa gid ining ginsiling sang Ginoo nga Makagagahom: “Magauswag liwat ang akon mga banwa sa Juda. Kag lipayon ko liwat ang Zion, ang siyudad sang Jerusalem, kag kabigon ko ini liwat nga akon pinili nga siyudad.”

Ang Palanan-awon Parte sa Apat ka Sungay kag Apat ka Panday

18Dayon nakita ko ang apat ka sungay. 19Nagpamangkot ako sa anghel nga nagapakigsugilanon sa akon, “Ano ang buot silingon sang sini nga mga sungay?” Nagsabat siya sa akon, “Ini nga mga sungay amo ang mga nasyon nga nagpalapta sa mga taga-Israel kag taga-Juda, pati na sa mga taga-Jerusalem.”

20Dayon ginpakita sang Ginoo sa akon ang apat ka panday. 21Nagpamangkot ako, “Ano ang ila himuon?” Nagsabat siya, “Pahadlukon nila kag wasakon ang mga sungay. Ini nga mga sungay amo ang mga nasyon nga naglaglag sing bug-os sa Juda kag nagpalapta sang iya mga pumuluyo.”

Hoffnung für Alle

Sacharja 1:1-17

Sacharjas Visionen

(Kapitel 1–6)

Kehrt um!

1Im 2. Regierungsjahr des persischen Königs Darius, im 8. Monat, empfing der Prophet Sacharja, der Sohn von Berechja und Enkel von Iddo, eine Botschaft vom Herrn. Gott sprach zu ihm:

2»Ich, der Herr, war voller Zorn über eure Vorfahren und musste sie hart bestrafen. 3Darum richte dem Volk von mir, dem allmächtigen Gott, aus: Kehrt um, kommt zu mir zurück! Dann wende auch ich mich euch wieder zu. Denn ich bin der Herr, und mein Wort gilt! 4Seid nicht wie eure Vorfahren, die nicht auf mich hören wollten, als ich ihnen durch die Propheten zurufen ließ: ›So spricht der Herr, der allmächtige Gott: Kehrt um von euren falschen Wegen; hört endlich auf, Böses zu tun!‹ Sie schenkten meinen Worten keine Beachtung. 5Und wo sind sie nun? Eure Vorfahren sind längst gestorben, und auch die Propheten leben nicht mehr. 6Doch was ich durch meine Diener, die Propheten, ankündigen ließ, das hat sich an euren Vorfahren erfüllt. Da kehrten sie von ihren falschen Wegen um und gaben zu: ›Der Herr, der allmächtige Gott, hat uns für unsere Taten bestraft, genau wie er es angedroht hatte.‹«

Die erste Vision: Reiter

7Im 2. Regierungsjahr des Königs Darius, am 24. Tag des 11. Monats, des Monats Schebat, empfing der Prophet Sacharja, der Sohn von Berechja und Enkel von Iddo, wieder eine Botschaft vom Herrn. Er berichtet:

8In jener Nacht hatte ich eine Vision. Ich sah einen Mann auf einem rotbraunen Pferd, der zwischen den Myrtensträuchern im Tal Halt machte. Hinter ihm waren noch andere Reiter auf rotbraunen, fuchsroten und weißen Pferden. 9»Mein Herr, wer sind diese Reiter?«, fragte ich den Engel, der mir alles erklären sollte. Er antwortete: »Das wirst du gleich erfahren.« 10Da sagte der Mann, der zwischen den Myrtensträuchern gehalten hatte: »Diese Reiter hat Gott, der Herr, ausgesandt, um durch alle Länder der Welt zu ziehen.« 11Nun wandten sich die Reiter an den Engel des Herrn, der zwischen den Myrtensträuchern stand, und berichteten: »Wir haben die ganze Erde durchstreift, und überall herrscht Ruhe.« 12Da rief der Engel des Herrn: »Herr, du allmächtiger Gott, wie lange soll das noch so weitergehen? Wann endlich hast du Erbarmen mit den Menschen in Jerusalem und in den anderen Städten Judas? Schon siebzig Jahre lang lastet dein Zorn auf ihnen!«

13Der Herr antwortete dem Engel, mit dem ich geredet hatte. Er tröstete ihn und machte ihm Mut. 14Dann wandte sich der Engel wieder an mich und befahl:

»Verkünde den Menschen: ›So spricht der Herr, der allmächtige Gott: Meine Liebe zu Jerusalem und zum Berg Zion ist ungebrochen; voller Leidenschaft werde ich mich wieder für sie einsetzen. 15Doch die Völker, die sich jetzt noch so sicher fühlen, werden meinen gewaltigen Zorn zu spüren bekommen. Ich wollte mein Volk bloß eine kurze Zeit lang bestrafen, doch sie haben es ganz ins Unglück gestürzt. 16Darum will ich Erbarmen haben und mich Jerusalem aufs Neue zuwenden. Mein Tempel soll wieder aufgebaut werden, ja, die ganze Stadt soll neu erstehen1,16 Wörtlich: die Messschnur soll über Jerusalem gespannt werden.. Das verspreche ich, der Herr, der allmächtige Gott!‹ 17Und auch das sollst du verkünden: ›Mit lauter Gutem werde ich mein Volk beschenken; in ihren Städten soll es an nichts fehlen. Zion werde ich trösten, und Jerusalem wird wieder meine auserwählte Stadt sein. Mein Wort gilt, denn ich bin der Herr, der allmächtige Gott!‹«