Salmo 90Salmo 90 Ang titulo sa Hebreo: Ang pangamuyo ni Moises nga alagad sang Dios.
Ang Dios kag ang Tawo
1Ginoo, ikaw ang amon puluy-an halin pa sang una.
2Sa wala mo pa matuga ang mga bukid kag ang kalibutan, ikaw na ang Dios,
kag ikaw gihapon ang Dios sa wala sing katapusan.
3Ikaw ang nagabuot sa kamatayon sang tawo;
ginabalik mo siya sa duta nga amo ang iya ginhalinan.
4Ang isa ka libo ka tuig sa amon daw isa lang ka adlaw sa imo nga nagligad na,
ukon daw malip-ot lang nga oras sa kagab-ihon.
5Ginabutangan mo sang katapusan ang amon kabuhi pareho sa damgo
6ukon pareho sa hilamon nga nagaulhot kag nagatubo kon aga, pero pagkahapon nagakalaya kag nagakapatay.
7Ang imo kaakig sa amon nagapahadlok kag nagalaglag sa amon.
8Nakita mo ang amon mga sala.
Bisan ang mga sala nga nahimo namon sa tago hayag sa imo presensya.
9Matuod nga sa imo kaakig mapatay kami;
matapos ang amon kabuhi sa daw isa lang ka panghayhay.
10Ang kalawigon sang amon kabuhi 70 ka tuig, ukon 80 ka tuig kon mabakod kami.
Pero bisan pa ang pinakamaayo namon nga mga tinuig madamo sang mga kagamo kag kalisod.
Matuod gid man nga sa indi madugay matapos ang amon kabuhi kag madula kami.
11Wala sing may nakaeksperiensya sang imo bug-os nga kaakig.
Kag samtang nagadugang ang amon ihibalo sa imo kaakig nagadugang man ang amon pagtahod sa imo.
12Paintiendiha kami nga kalip-ot lang sang amon kabuhi,
agod mangin mainalamon kami sa amon pagkabuhi.
13Ginoo, hasta san-o pa bala ang imo kaakig sa amon?
Talupangda kag kaluoyi kami nga imo mga alagad.
14Kada aga ipakita ang imo gugma sa amon agod magkanta kami sa kalipay kag mangin malipayon kami sa bug-os namon nga kabuhi.
15Hatagi kami sang kalipay nga pareho kalawig sa mga tinuig nga ginsilutan mo kami kag ginpaantos.
16Ipakita sa amon nga imo mga alagad, kag sa amon mga kaliwat, ang imo makatilingala nga binuhatan kag ang imo pagkagamhanan.
17Ginoo nga amon Dios, kabay pa nga pakamaayuhon mo kami kag hatagan sang kadalag-an sa tanan namon nga mga ginahimo.
Book IV
Psalms 90–106
Psalm 90
A prayer of Moses the man of God.
1Lord, you have been our dwelling-place
throughout all generations.
2Before the mountains were born
or you brought forth the whole world,
from everlasting to everlasting you are God.
3You turn people back to dust,
saying, ‘Return to dust, you mortals.’
4A thousand years in your sight
are like a day that has just gone by,
or like a watch in the night.
5Yet you sweep people away in the sleep of death –
they are like the new grass of the morning:
6In the morning it springs up new,
but by evening it is dry and withered.
7We are consumed by your anger
and terrified by your indignation.
8You have set our iniquities before you,
our secret sins in the light of your presence.
9All our days pass away under your wrath;
we finish our years with a moan.
10Our days may come to seventy years,
or eighty, if our strength endures;
yet the best of them are but trouble and sorrow,
for they quickly pass, and we fly away.
11If only we knew the power of your anger!
Your wrath is as great as the fear that is your due.
12Teach us to number our days,
that we may gain a heart of wisdom.
13Relent, Lord! How long will it be?
Have compassion on your servants.
14Satisfy us in the morning with your unfailing love,
that we may sing for joy and be glad all our days.
15Make us glad for as many days as you have afflicted us,
for as many years as we have seen trouble.
16May your deeds be shown to your servants,
your splendour to their children.
17May the favour90:17 Or beauty of the Lord our God rest on us;
establish the work of our hands for us –
yes, establish the work of our hands.
