Salmo 18 – HLGN & BDS

Ang Pulong Sang Dios

Salmo 18:1-50

Salmo 18Salmo 18 Ang titulo sa Hebreo: Sa direktor sang mga manugkanta. Ang kanta nga ginsulat ni David nga alagad sang Ginoo. Ginkanta niya ini sa Ginoo sang ginluwas siya sang Ginoo sa kay Saul kag sa iban pa niya nga mga kaaway.

Ang Kanta ni David sa Iya nga Pagdaog

(2 Sam. 22:1-51)

1Ginahigugma ko ikaw, Ginoo. Ikaw ang akon kusog.

2Ikaw, Ginoo, ang akon palalipdan nga bato,

ang akon mabakod nga palanaguan kag manughilway.

Bilang palalipdan nga bato, makapanago ako sa imo.

Ikaw ang akon taming, gamhanan nga manluluwas, kag dalangpan.

3Dalayawon ka, Ginoo,

kay kon magpangayo ako sang bulig sa imo

ginaluwas mo ako sa akon mga kaaway.

4-5Ang kamatayon daw pareho sa lubid nga nagburambod sa akon kag pareho sa siod sa akon alagyan.

Ang kalaglagan daw pareho sa mabaskog nga baha nga naglapaw sa akon.

6Gani sa akon kalisod nagpanawag ako sa imo, Ginoo.

Nagpangayo ako sang bulig sa imo nga akon Dios,

kag ginpamatian mo ang akon pangamuyo sa imo templo.

7Dayon naglinog, kag pati ang mga pundasyon sang mga bukid nag-uyog,

tungod kay naakig ka, Ginoo.

8Nagguwa ang aso sa imo ilong,

kag sa imo baba nagguwa ang makahalalit nga kalayo kag nagadabadaba nga mga baga.

9Ginbuksan mo ang langit,

kag nagpanaog ka nga nagatungtong sa madamol nga gal-om.

10Nagsakay ka sa kerubin,

kag madasig ini nga naglupad samtang ginapalid sang hangin.

11Ginhimo mo ang kadulom nga tabon sa imo palibot.

Nagpanago ka sa madamol nga gal-om.

12Nagpangilat sa imo atubangan,

kag halin sa panganod nagguwa ang mga yelo kag ang nagadabadaba nga mga baga.

13Ang tingog mo Ginoo, nga Labing Mataas nga Dios, nagdaguob sa langit.18:13 Ang ini nga bersikulo sa Hebreo may sugpon pa, “nga may mga yelo kag nagadabadaba nga mga baga.” Pero wala ini sa iban nga mga kopya sang Hebreo kag sa Septuagint.

14Ginpana mo sang kilat ang imo mga kaaway,

kag nagpalalagyo sila nga nagasalasala.

15Sa imo nga pagsabdong kag puwerte nga kaakig nagakahubas ang dagat

kag makita ang duta sa idalom sini,

kag makita man ang pundasyon sang kalibutan.

16Halin sa langit gindawat mo ako kag ginkuha sa madalom nga tubig.

17Ginluwas mo ako sa akon gamhanan nga mga kaaway nga indi ko masarangan.

18Ginsalakay nila ako sang nalisdan ako,

pero gin-apinan mo ako, Ginoo.

19Gindala mo ako sa lugar nga wala sing katalagman;

ginluwas mo ako kay nalipay ka sa akon.

20Ginapakamaayo mo ako tungod nga matarong ang akon kabuhi

kag wala ako sing may nahimo nga sala.

21Kay ginasunod ko ang imo mga pamaagi

kag wala ako nagbiya sa imo Ginoo, nga akon Dios.

22Ginatuman ko ang tanan mo nga sugo

kag wala ko ginalapas ang imo mga pagsulundan.

23Nakahibalo ka nga wala sing kasawayan ang akon kabuhi

kag ginalikawan ko nga makasala.

24Ginapakamaayo mo ako tungod nga nakita mo nga matarong ang akon kabuhi

kag wala ako sing may nahimo nga sala.

25Matutom ka sa mga matutom sa imo,

kag maayo sa mga tawo nga maayo man.

26Sinsero ka sa mga sinsero sa imo,

kag maayo ka magpadihot sa mga malaot.

27Huo, ginaluwas mo ang mga mapainubuson,

pero ginapaubos mo ang mga matinaas-taason.

28Ginoo nga akon Dios, ikaw ang akon kasanag.

Sa kadulom ikaw ang akon suga.

29Sa imo bulig masarangan ko nga salakayon ang panong sang mga soldado,

kag masarangan ko nga sakaon ang pader nga nagapalibot sa siyudad.

30Ang imo pamaagi, O Dios, wala sing sayop.

Ang imo pulong masaligan gid.

Pareho ka sa taming sa tanan nga nagapangayo sang proteksyon sa imo.

31Ikaw lang, Ginoo, amo ang Dios;

ikaw lang ang amon palalipdan nga bato.

32Ikaw ang nagahatag sa akon sang kusog

kag ang nagabantay sa akon dalanon.

33Ginapabaskog mo ang akon tiil pareho sa tiil sang usa,

agod maagwanta ko ang pagtaklad sa mataas nga mga lugar.

34Ginahanas mo ako sa pagpakig-away

pareho abi sa pagbinat sang mabakod nga pana.

35Ginaprotektaran mo ako pareho sa taming,

gani luwas ang akon kabuhi.

Ginatipigan mo ako paagi sa imo gahom,

kag paagi sa imo bulig nangin bantog ako.

36Ginahatagan mo ako sang matawhay nga alagyan,

gani wala nagakasandad ang akon mga tiil.

37Ginlagas ko ang akon mga kaaway kag naabtan ko sila.

Kag wala gid ako magbalik hasta nga nalaglag ko sila.

38Ginlaglag ko sila kag natumba sila sa akon tiilan

kag indi na sila makabangon pa.

39Ginhatagan mo ako sang kusog sa pagpakig-away

kag ginpadaog sa akon mga kaaway.

40Ginpatal-as mo ang akon mga kaaway

kag ginlaglag ko sila.

41Nagpangayo sila sang bulig,

pero wala sing may nagluwas sa ila.

Nagpanawag sila sa imo,

pero wala mo sila ginsabat.

42Gindugmok ko sila hasta nga daw pareho na lang sila sa yab-ok nga ginapalid sang hangin.

Gintasak-tasak ko sila pareho sa lunang sa dalan.

43Ginluwas mo ako sa rebelde nga katawhan.

Ginhimo mo ako nga pangulo sang mga nasyon.

Ang mga taga-iban nga lugar nagaalagad sa akon.

44Pagkabati nila sa akon, nagatuman dayon sila sang akon mando. Nagaluhod sila sa akon sa kahadlok.

45Nadulaan sila sang kaisog,

gani nagaguwa sila sa ila mga palanaguan nga nagakurog sa kahadlok.

46Buhi ka, Ginoo!

Dalayawon ka nga akon palalipdan nga bato!

Ginapakataas ko ikaw, O Dios nga akon manluluwas.

47Ginabalusan mo ang akon mga kaaway,

kag ginapasakop mo ang mga nasyon sa akon.

48Ginaluwas mo ako sa akon mapintas nga mga kaaway,

kag ginapadaog mo ako sa ila.

49Gani padunggan ko ikaw sa mga nasyon.

Kantahan ko ikaw sang mga pagdayaw.

50Ginahatagan mo sang dalagko nga mga kadalag-an ang imo pinili nga hari.

Ginahigugma mo si David kag ang iya mga kaliwat sa wala sing katapusan.

La Bible du Semeur

Psaumes 18:1-51

Merci pour ta délivrance18 Voir 2 S 22.1-51.

1Au chef de chœur, de David, serviteur de l’Eternel. Il adressa à l’Eternel les paroles de ce cantique lorsque l’Eternel l’eut délivré de tous ses ennemis, et en particulier de Saül. 2Il dit ceci :

Je t’aime, ô Eternel, ma force !

3L’Eternel est ma forteresse, ╵mon rocher, mon libérateur.

Il est mon Dieu, le roc solide ╵où je me réfugie.

Il est mon Sauveur tout-puissant, ╵mon rempart et mon bouclier.

4Loué soit l’Eternel : ╵quand je l’ai appelé,

j’ai été délivré ╵de tous mes ennemis.

5La mort m’enserrait de ses liens,

et, comme un torrent destructeur, ╵me terrifiait.

6Oui, le séjour des morts ╵m’entourait de ses liens,

le piège de la mort ╵se refermait sur moi.

7Alors, dans ma détresse, ╵j’invoquai l’Eternel.

Vers mon Dieu, je lançai ╵mon appel au secours,

mon cri parvint à ses oreilles

et, de son temple18.7 Il s’agit du sanctuaire céleste où Dieu réside., il m’entendit.

8La terre s’ébranla ╵et elle chancela,

les fondements de ses montagnes ╵se mirent à frémir,

tout secoués par sa colère.

9De ses narines s’élevait ╵de la fumée,

et de sa bouche ╵surgissait un feu dévorant,

des charbons embrasés ╵en jaillissaient.

10Il inclina le ciel ╵et descendit,

un sombre nuage à ses pieds.

11Il chevauchait un chérubin18.11 Etres célestes, réels ou symboliques (80.2 ; 99.1 ; Gn 3.24 ; Ex 25.18). En Ez 1 ; 9 ; 10, les chérubins figurent comme les coursiers du char de l’Eternel, porteurs du trône divin. Ici, le chérubin apparaît comme sa monture. ╵et il volait,

le vent le portait sur ses ailes.

12Il s’enveloppait de ténèbres ╵pour se cacher dans leurs replis,

des nuages opaques ╵et l’obscurité de l’orage ╵formaient sa tente.

13De l’éclat brillant devant lui ╵jaillissaient des nuages,

de la grêle et des braises.

14L’Eternel tonna dans le ciel,

le Dieu très-haut ╵fit retentir sa voix

et il lança de la grêle et des braises.

15Et soudain, il tira ses flèches ╵pour disperser mes ennemis,

il lança de nombreux éclairs ╵pour les mettre en déroute.

16A ta menace, ô Eternel,

et au souffle tempétueux ╵de ta colère,

le fond des mers parut,

les fondements du monde ╵se trouvèrent à nu.

17Du haut du ciel, ╵il étend sa main pour me prendre,

me retirer des grandes eaux.

18Il me délivre ╵d’un ennemi puissant,

de gens qui me haïssent ╵et sont plus forts que moi.

19Ils m’affrontaient ╵au jour de mon désastre,

mais l’Eternel ╵a été mon appui.

20Il m’a retiré du danger, ╵l’a éloigné de moi,

il m’en a délivré, ╵à cause de son affection pour moi.

21L’Eternel a agi ╵en tenant compte ╵de ma conduite juste,

comme mes mains sont pures, ╵il m’a récompensé ;

22car j’ai suivi ╵les voies qu’il a prescrites,

je n’abandonne pas mon Dieu ╵pour m’adonner au mal.

23J’ai toujours ses lois sous les yeux,

je ne fait fi ╵d’aucun de ses commandements.

24Envers lui, je suis sans reproche,

je me suis gardé du péché.

25L’Eternel m’a récompensé ╵d’avoir agi avec droiture

et d’avoir gardé les mains pures sous ses yeux.

26Avec ceux qui sont bienveillants, ╵toi, tu te montres bienveillant.

Avec qui est irréprochable, ╵tu es irréprochable.

27Et avec celui qui est pur, ╵tu es toi-même pur,

et avec celui qui agit ╵de manière tordue, ╵tu empruntes des chemins détournés.

28Toi, tu sauves un peuple affligé,

tu fais baisser les yeux ╵aux orgueilleux.

29Tu fais briller ma lampe ;

ô Eternel, mon Dieu, ╵tu illumines mes ténèbres.

30Avec toi, je me précipite ╵sur une troupe bien armée,

avec mon Dieu, ╵je franchis des murailles.

31Parfaites sont les voies ╵que Dieu prescrit,

la parole de l’Eternel ╵est éprouvée.

Ceux qui le prennent pour refuge ╵trouvent en lui un bouclier.

32Qui est Dieu, sinon l’Eternel ?

Qui est un roc ? C’est notre Dieu !

33C’est Dieu qui m’arme de vaillance,

il me trace un chemin parfait.

34Grâce à lui, je cours comme une gazelle,

il me fait prendre position ╵sur les hauteurs.

35C’est lui qui m’entraîne au combat,

et me fait tendre l’arc de bronze18.35 Signe d’une force extraordinaire..

36Ta délivrance ╵me sert de bouclier,

de ta main droite, ╵tu me soutiens,

et ta sollicitude me grandit.

37Tu m’amènes à marcher ╵sur un chemin bien large,

mes jambes ne fléchissent pas.

38Je poursuis tous mes ennemis, ╵je les rattrape

et je ne reviens pas ╵sans les avoir exterminés.

39Je frappe : aucun ne peut se relever,

ils tombent sous mes pieds.

40Tu me rends fort pour le combat,

tu fais plier mes agresseurs : ╵les voilà à mes pieds.

41Tu mets mes ennemis en fuite,

et ceux qui me haïssent, ╵je les anéantis.

42Ils ont beau crier au secours, ╵personne ne vient à leur aide

et s’ils appellent l’Eternel, ╵celui-ci ne leur répond pas.

43Je les broie comme une poussière ╵qu’emporterait le vent.

Je les balaie ╵comme la boue des rues.

44En face d’un peuple en révolte18.44 Peut-être une allusion aux tribus nord-israélites, qui, durant sept ans, ont été en guerre contre David avant de le reconnaître comme roi de tout Israël (2 S 2 à 5), ou bien aux peuples non israélites assujettis par David (2 S 5 ; 8 ; 10)., ╵tu me fais triompher.

Tu m’établis chef d’autres peuples.

Un peuple qu’autrefois ╵je ne connaissais pas ╵m’est maintenant soumis.

45Au premier mot, ils m’obéissent,

et des étrangers me courtisent.

46Les étrangers perdent courage,

tremblants, ils quittent leurs bastions.

47Dieu est vivant ! Qu’il soit béni, ╵lui qui est mon rocher !

Que l’on proclame la grandeur ╵de ce Dieu qui est mon Sauveur !

48Ce Dieu m’accorde ma revanche,

il me soumet des peuples.

49Il me délivre de mes ennemis.

Oui, tu me fais triompher d’eux,

tu me délivres ╵des hommes violents.

50Aussi je publie tes louanges, ╵parmi les peuples ╵ô Eternel,

je te célèbre par mes chants18.50 Cité en Rm 15.9..

51Pour son roi, l’Eternel opère ╵de grandes délivrances.

Il traite avec bonté ╵l’homme qui de sa part ╵a reçu l’onction d’huile sainte,

David et sa postérité, ╵pour toute éternité.